Η Φαίη «μουλάρωσε» και δε θέλει να μη γίνεται πια το δικό της, μα των αλλωνώνε. Η Ελεονώρα «ίσιωσε» λίγο τη Μαρία Κίτσου που «έπεσε στη λούμπα» της εύκολης δημόσιας άποψης για «ξένα χωράφια», οι Γκουνταρέοι και η Αφροδίτη κατέληξαν ότι την περασμένη Κυριακή ό,τι είδαμε ήταν ένα σκετς που είχαν “σκαρώσει” για να περάσουν τα μηνύματά τους στην εκπομπή της Ναταλίας (ευτυχώς που είναι παρουσιαστές και όχι ηθοποιοί, δηλαδή), ο Τριαντάφυλλος θυμήθηκε να «την πει» στον Νίκο Μουτσινά και οι πρώτες εκπομπές «ρίχνουν αυλαία», όσο η επόμενη σεζόν ακούγεται πως θα ξεκινήσει νωρίς (απ’τις 5 Σεπτεμβρίου). Πολύ καλά θα πάει αυτό…
Πριν «κατέβουν απ’τα κάγκελα» δηλαδή, η Καινούριου και ο Αντρέας, η Μαλέσκου και αυτοί που τηνε πολεμάνε, ο Λιάγκας και κάθε προφυλακισμένος κατηγορούμενος, φτου κι απ’την αρχή… Γαλέρα, οι συνάδελφοι, κουπί και οι τηλεθεατές.
Ξεκινάμε με τραγουδάρα μπιτάτη ν’ανάψουνε τα αίματα, γιατί σας θέλω δροσερούς, αδέλφια μου. “I Like The Way You Move” από Body Rockers:
Εγώ, ο Εαυτός μου κι ο Ουγγαρέζος…
Είναι από τις λίγες φορές (2-3 το πολύ) που θα χαραμίσω κάποια απ’τις κουβέντες μας για να αναφερθώ στον εαυτό μου, αδέλφια… Όπως, όμως, είναι και μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι περιστάσεις που κάποια δημόσια εμφάνιση, ή τοποθέτησή μου μπορεί να σας κάνει να νιώσετε την ανάγκη να με σταματήσετε στο δρόμο, ή να μου στείλετε ένα μήνυμα στα social media για το πώς σας έκανα να νιώσετε (ποιός; Εγώ… Άκου να δεις, τώρα). Τέτοια αφορμή να «αναζητήσουμε ο ένας τον άλλον» μας έδωσε η συνέντευξή μου στον Γρηγόρη Αρναούτογλου και το 2Night Show, την περασμένη Δευτέρα.
Αρχικά, οφείλω να ευχαριστήσω τον οικοδεσπότη, αλλά και την αρχισυντάκτρια της εκπομπής, Νάνσυ Αντωνίου που δεν «έκοψαν» τίποτα στο μοντάζ και που «έπαιξαν» τη συνέντευξή μου, ατόφια. Βλέπετε, είναι απολύτως θεμιτό για λόγους οικονομίας χρόνου, αλλά και ενδιαφέροντος της συζήτησης να μείνουν οι «σάλτσες» απ’έξω… Όμως, η Νάνσυ όχι: Ήθελε και τ’άφησε όλο. Respect.
Αξιολογώντας τα σχόλια που δέχτηκα για όσα είπε το στόμα μου εκείνο το βράδυ, ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε λίγο τον χώρο μας, αδέλφια μου (μια που για πολλούς από εσάς είναι και η περίοδος συμπλήρωσης των μηχανογραφικών σας). Να μην ξέρετε τι εύχεστε, αν στις πρώτες θέσεις επιλογών σας είναι και οι Σχολές Μ.Μ.Ε.;
Θα ξεκινήσω λοιπόν απ’το θετικό, γιατί είναι ένα: (Μου γράψατε) ότι είπα αλήθειες. Για την ακρίβεια με συγχαίρετε που είπα την αλήθεια μου όσον αφορά το τι αντιμετωπίζω στον χώρο και κατά πόσο το αφήνω να με επηρεάζει – ή αντίθετα – το δέχομαι, ίσως και να το απολαμβάνω. Αδέλφια μου, σας ευχαριστώ, αλλά χρόνια τώρα δεν γνωρίζω άλλο τρόπο να πορεύομαι. Λέω την αλήθεια μου, ώστε να θυμάμαι τι πρεσβεύω και να είμαι συνεπής σ’αυτήν. Είμαι μεγάλος θιασώτης της στάσης ζωής: Δε λέω ψέματα, γιατί βαριέμαι να τα θυμάμαι…
Από την άλλη, «αυτό το στόμα μου» που έλεγε και η κα Γιωργία, η μάνα μου, μπορεί να με οδήγησε απ’τον δύσκολο δρόμο και όχι απ’το «παρκέ» της δουλειάς μας. Ποιός ξέρει; Αν έλεγα λιγότερα γι’αυτό που θεωρούσα δίκιο τότε και δεν «ενοχλούσα» αυτούς που όλοι δόξαζαν να τα είχα καταφέρει καλύτερα, τώρα. Παράπονο, όμως δεν έχω, ούτε απωθημένα. Θυσίασα μερικά έξτρα χιλιόμετρα καταξίωσης γι’αυτό που θεωρώ εγώ σωστό. Έτσι, μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος, είπα τις συγγνώμες και τα ευχαριστώ μου και – πιο σημαντικά – δε με «έσπρωξε» κανένας να είμαι όπου έφτασα. Σίγουρα, υπάρχουν άνθρωποι που με πίστεψαν και με βοήθησαν, όπως η Έλενα Κατραβά, η Μανουέλα Παυλίδου, η Χριστιάνα Δανέζη και ο Αντώνης Μεταξάς, κανείς όμως δε γινόταν να με «κουβαλήσει στην πλάτη του» ό,τι μαλακία κι αν έκανα (και έκανα πολλές). Άσε που από Διευθυντές Προγράμματος και πάνω έχω κι αυτό το τρέμουλο πάντα, σα να καθόμαστε σε ένα κρεβάτι εγώ και η κοπέλα του κολλητού μου και τον περιμένουμε.
Το περίεργο όμως, είναι ότι η αλήθεια στον χώρο των Μ.Μ.Ε. και κατ’επέκταση της Σόουπιτς, ξαφνιάζει. Μα είναι δυνατόν εκεί που διατυμπανίζεται ότι βασιλεύει η διαφάνεια, η αξιοκρατία και ο έλεγχος προς όλες τις εξουσίες να απουσιάζει η προσωπική αλήθεια καθενός τόσο, ώστε να τον ξαφνιάζει η δική μου; Μήπως τελικά, «τα έχουν βρει» με τις μάσκες τους και χάλασα τη «σούπα» ένα καλοκαιρινό Δευτερόβραδο; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι πως η αλήθεια και το γεγονός ότι την είπα στον Γρηγόρη κι εκείνος δεν την «έκοψε» έγινε τίτλος. Σα να αποτελεί είδηση ότι κάποιος έχει αριστερό πόδι, δηλαδή (μόνο ίσως σε μια χώρα όπου υπάρχουν μόνο δεξιά πόδια;).
Κι αυτό μας οδηγεί στην κριτική για τα αρνητικά της συνέντευξης, αδέλφια μου: «Υποτιμάς τον εαυτό σου», «Μειώνεις τις ικανότητές σου», «Κλαψουρίζεις», «Γκρινιάζεις» και «Φαίνεσαι απεγνωσμένος για σχέση». Δε σας κρύβω ότι θορυβήθηκα. Απ’τη μια, μήπως παρα-εξέθεσα στη δημοσιότητα πλευρές του εαυτού μου που είναι «δικές μου»… Απ’την άλλη, αν το έκανα συνειδητά, ή απλά, μου «ξέφυγε», επειδή η δουλειά έγινε ζωή μου και δεν ξεχωρίζω τι λέμε «εκτός αέρα» και τι εντός (ανησυχητικό).
Είναι σαφές ότι ζούμε την εποχή της «εικόνας» και του «ό,τι δηλώσεις, είσαι». Ειδικά, μετά την έλευση των Social Media, ο καθένας λανσάρει τον εαυτό του, όπως αυτός θέλει επιλέγοντας τις ανάλογες φωτογραφίες, άβαταρ, ψευδώνυμο, φίλτρα και δημόσια στάση. Με λίγα λόγια, όλοι είμαστε το δικό μας brand. Αυτό το μπραντ, σου λέει, γκρέμισα εγώ. Ε καλά… Δίκιο έχουν, αλλά και τι να κάνω; Να πω ότι βρίσκομαι στις σχέσεις που κατά καιρούς γράφουν, ή ότι είμαι ο καλύτερος εν ενεργεία παρουσιαστής; Να πω ότι περιμένω από μέρα σε μέρα να εγκριθούν τα χαρτιά μου για δική μου, εκπομπή και έως τότε «κράζω» τους διευθυντές προγράμματος για όποιον νεότερο από μένα με προσπέρασε στην τηλεοπτική επετηρίδα (και τελικά «έφαγε τα μούτρα του»); Θα μπορούσα, αλλά δεν είμαι εγώ αυτό, ούτε θέλω και να γίνω, αδέλφια.
Σάμπως κι αν έλεγα «πίπες» στο Γρηγόρη δε θα με ξεμπρόστιαζε η αλήθεια, αργά η γρήγορα; Είμαι live σε τηλεόραση και ραδιόφωνο για 6 ώρες καθημερινά, διάολε… Και απέναντι σε ένα κοινό «έμπειρο» που τα έχει παρακολουθήσει όλα πια και καταλαβαίνει ακόμη περισσότερα, πριν καν τα δει… Λέτε να μπορούσα να υπερασπιστώ ένα ψεύτικο brand στην «περιορισμένη» μας, Ελλάδα για πολύ καιρό; Δε νομίζω… Ό,τι και να δηλώσεις, η αλήθεια αργά, ή γρήγορα θα σε εκθέσει. Τις ικανότητές μου στη δουλειά τις αποδεικνύω πρώτα, τις διατυμπανίζω μετά. Αυτός είναι και ο ρόλος του εκάστοτε Διευθυντή Προγράμματος: Να τις δει. Δεν είμαι πλασιέ τάπερ να γυρίζω τα γραφεία και να παρουσιάζω το εμπόρευμά μου… Κάνω κάτι ακόμη πιο λειτουργικό: Τους αφήνω να τα χρησιμοποιήσουν, γιατί δεν έχω κάτι να φοβηθώ και ύστερα περιμένω να αγοράσουν αυτό που απόλαυσαν. Έλα, που δεν το αγοράζουν, όμως μετά και μένω με το τάπερ στο χέρι…
Αυτά για τα επαγγελματικά… Όσο για τις σχέσεις, δεν είμαι με δημοσιογράφο του ΣΚΑΪ, ούτε με πολιτικό (που διάβασα ως δεδομένο). Μακάρι νά ‘μουνα, μπορεί και όχι, αδέλφια. Το σίγουρο είναι ότι αυτά είναι τυχερά. Και τι ποιό τυχερό απ’την αγάπη που πήρα από εσάς τόσο μετά τη συνέντευξη στον Γρηγόρη, όσο και αφού τελείωσε η συνάντησή μας με τον αγαπημένο μου, Νίκο Μουτσινά. Βλέποντας και κάνοντας, αδέλφια. Έτσι κι αλλιώς, μαζί θα είμαστε.
Mad Αλήθειες και Trap Ψέματα
Το «ένα και μοναχικό» κακό στις Κυριακάτικες συζητήσεις μας είναι ότι, όπως στην περίπτωση των καούγκανων τράπερζ που πλακώθηκαν για δεύτερη φορά στα Mad VMA (αν συνεχιστεί αυτό, στο τέλος θα ονομαστούν Mad MMA – Mixed Martial Arts) όλα έχουν ειπωθεί μέχρι να τα πούμε εμείς στα FlyNews. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση θα επαναλάβω κάτι που έχετε ήδη ακούσει, ενώ στη χειρότερη θα το παίξω μάγκας λέγοντας, «ασφαλείς» απόψεις δοκιμασμένες στην βδομάδα που μεσολάβησε.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή όντως, ήμουν εκεί για να απονείμω το Mad VMA καλύτερου Λαϊκού Χορευτικού Κομματιού στον Στέφανο Πιτσίνιαγκα για το «Τα Τα Τα» και παρέμεινα μέχρι το τέλος της βραδιάς έχω προσωπική αντίληψη του τι συνέβη που καταλήγει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, αδέλφια. Ίσως αυτό να καταφέρει να «νικήσει» την επανάληψη μιας συζήτησης που έχετε ακούσει έως τώρα από κάθε πιθανή οπτική. Πριν ξεκινήσω θα ήθελα και από αυτό το βήμα να ευχαριστήσω το Mad και τους ανθρώπους του που αποτέλεσαν τη ραδιοφωνική και τηλεοπτική «μήτρα» απ’την οποία προήλθα. Με τα καλά και τα κακά μας, τους καυγάδες και τις αγάπες μας έχουμε περάσει πολλά, δημιουργήσαμε ακόμη περισσότερα και τα αναπολούμε όλα εξίσου. Το Mad είναι το πατρικό μου που τιμώ, όμως εκεί είναι που έμαθα να στηρίζω την ύπαρξή μου στα Μ.Μ.Ε. με συνέπεια στην αλήθεια μου (ελπίζοντας να είναι και η σωστή). Αφού ειπώθηκε κι αυτό, λοιπόν, θα ήθελα να γράψω τα παρακάτω:
- Δεν είναι όλοι η Τραπ Σκηνή, απροσάρμοστα γίδια. Το γεγονός ότι οι μεγαλύτεροι δεν κατανοούμε τι βρίσκουν οι πιτσιρικάδες σ’αυτές τις μελωδίες, τις κοφτές ατάκες, χωρίς ομοιοκαταληξία (που έχουν τον «στίχο» μακρινό ξάδελφο) και στα επιθετικά νοήματα αποτελεί απόδειξη ότι πρόκειται για το «καινούριο» που μοιραία έρχεται να «γκρεμίσει» το παλιό. Σάμπως έτσι δεν έγινε παλιότερα με τη Ροκ Μουσική, τη Μέταλ, την Τέκνο, ή το Χιπ-Χοπ; Αμιγώς στα ελληνικά δεδομένα, το ρεμπέτικο, ή ό,τι περιείχε μπουζούκι δεν συμβόλισε την επανάσταση του «περιθωρίου» και την όχληση στο «καθώς πρέπει» μουσικό κατεστημένο; Μην αρχίσετε ότι συγκρίνω τα ιερά ελληνικά μπλουζ (ρεμπέτικα) με την Τραπ και αούα… Για την υποδοχή τους απ’τις παλαιότερες γενιές, μιλάω. Έτσι οφείλει να συνεχίζεται ο κύκλος…
- Ένα χρόνο οι τύποι αλληλο-απειλούνται ότι θα «τις παίξουνε». Δεν έπρεπε να τους βάλουν να καθίσουν καν στην ίδια εξέδρα.
- Ένα χρόνο οι «λεβέντες» αυτοί «κλείνουν» ραντεβού για να πλακωθούν. Εφόσον, δεν έχουν την ωριμότητα να εγγυηθούν ότι δε θα συμβεί στα βραβεία MAD (ή μάλλον δε θα ΞΑΝΑ-συμβεί μετά το 2019) δεν έπρεπε να κληθούν καν.
- Ισχυρίζονται ότι προειδοποίησαν τους διοργανωτές πως η κατάσταση μεταξύ τους είναι σοβαρά τεταμένη. Γιατί πήγαν λοιπόν; Περίμεναν απ’το Mad να τους ακυρώσει; Κι αφού πήγαν, γιατί πήραν μαζί τους «στρατούς», κάμερα και ηχολήπτη; Τόσο πολύ δεν ήθελαν να συμβεί το «κακό» που φρόντισαν να το καταγράψουν κιόλας;
- Από τη στιγμή που συνέβη η πρώτη μαλακία έπρεπε οι υπαίτιοι να οδηγηθούν εκτός χώρου. Όχι να ξανανέβουν στη σκηνή και να τραγουδήσουν με τις μελανιές ζητώντας συγγνώμες-παρωδία. Έλα όμως που κάποια acts είναι χορηγούμενα (γνωμούλα μου).
- Απ’την άλλη, μπείτε και στα παπούτσια των διοργανωτών: Με μια ομάδα σεκιούριτυ που συνεργάζεσαι περισσότερο για να προσέχει μην κινδυνεύσει κανείς και όχι για να αποτρέψει στρατιωτικό πραξικόπημα, πώς να κάνεις καλά τους «πολέμαρχους» και τους στρατούς τους. Άμα θέλουν θα φύγουν, άμα θέλουν θα κάτσουν. Ό,τι θένε θα κάμουν (δυστυχώς). Αν γουστάρουν θ’ανέβουν στη σκηνή, αν όχι θα κάτσουν οκλαδόν στην αρένα.
- Και τι μας λες τώρα, ρε Ουγγαρέζε; Ότι μπήκαν στο Tae Kwon Do τύποι (ενδεχομένως και με όπλα, όπως ισχυρίζεται ο Τάσος Ξιαρχό), χωρίς εισιτήριο μαζί με τους Τράπερς και δεν τους ήλεγξε κανείς; Ψυχραιμία αδέλφια, εγώ μια υπόθεση εργασίας κάνω: Αν ο τάδε «καλλιτέχνης» ισχυρίζεται πως, επειδή υπάρχει «χοντρό μπιφ» με άλλον μουσικό μπαμπουΐνο θα φέρει δικούς του ανθρώπους (όχι για να τον τραμπουκίσουν, αλλά για να ενισχύσουν την ασφάλεια αποτρέποντας τα χειρότερα)… Αν, δηλαδή, ο Τράπερ «Πλιτς» είπε στους διοργανωτές ότι θα φέρει δικούς του για να κάνουν το ακριβώς αντίθετο απ’αυτό που έκαναν (να προστατεύσουν την εκδήλωση, όχι να καταλάβουν προγεφύρωμα), τι να πει το Mad; Και, αν τελικά αυτοί εκτροχιαστούν, όπως και έγινε, πώς μπορεί να τους κουλαντρίσει ένα μουσικό κανάλι;
- Αν δε μπορεί να προστατεύσει ο διοργανωτής τα παιδιά που καλεί στην εκδήλωσή του, ας μην την αναλαμβάνει καν, θα μου απαντήσετε. Και δίκιο θα έχετε.
- Ο κόσμος, οι πιτσιρικάδες και το κοινό στο Tae Kwon Do γιούχαραν τους πρωταγωνιστές της βίας κάθε φορά που ανέβαιναν στη σκηνή. Να τα λέμε κι αυτά, πριν τους κατηγορήσαμε που «ανέδειξαν» αυτούς τους Οστρογότθους.
- Οι περισσότεροι καλλιτέχνες πελάγωσαν (απογοητευτικά, αν με ρωτάτε) και έμειναν (κάποιοι από αυτούς τραγούδησαν κιόλας – ακόμη και με τους μελανιασμένους απ’τις μπουνιές τράπερ). Η Έλενα Παπαρίζου και ο Νίκος Βουρλιώτης πήραν απ’την αρχή θέση και έφυγαν.
- Υπήρχαν και οι «κατόπιν εορτής» τραγουδιστές, βέβαια, που τοποθετήθηκαν την επόμενη μέρα. Κάλιο αργά…
- H Ρούλα Κορομηλά δεν τραυματίστηκε στα επεισόδια, όπως έγραφαν όλα τα «σοβαρά» site και μετέδιδαν τα κανάλια, επειδή «πουλάει» ο τίτλος. Η γυναίκα σκόνταψε σε άσχετο χρόνο με τα περιστατικά βίας. Για να καταλάβετε τι παπαριές ακούτε και διαβάζετε ως «ρεπορτάζ».
- Θα μπορούσε να έχει σκοτωθεί κάποιος και δε λαϊκίζω. Το ξέρετε ότι έχω δίκιο.
- Όχι επειδή ήμουν ο οικοδεσπότης (αυτός άλλωστε υπήρξε βασικός λόγος για να το κάνω) αλλά υπάρχουν Φεστιβάλ και διοργανώσεις, όπως το ColourDay που συνειδητά αποφάσισαν φέτος να μην καταφύγουν στην «εύκολη λύση» των Τράπερζ που υμνούν τις φάπες, τα ντραγκζ και τα όπλα. Και λέω «εύκολη λύση» γιατί, δυστυχώς, η συμμετοχή των συγκεκριμένων σ’αυτή τη χρονική φάση σημαίνει μεγάλη προσέλευση πιτσιρικάδων και εύκολες πωλήσεις εισιτηρίων. Το ColourDay προτίμησε τον «καθαρό» και πολύχρωμο δρόμο που λέει όχι στο μίσος και κάθε ρητορική βίας…
Αδέλφια μου που είστε γονείς, ξέρω πως διαβάζετε αυτά τα λόγια και δε μπορείτε παρά να σκεφτείτε ότι έξω απ’το χορό, καλά τα λέει ο Ουγγαρέζος… Τι να πείτε στο παιδί σας που η παρέα του θα πάει στην τάδε συναυλία Τράπερζ Μίσους; Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα… Ίσως δείχνοντάς τους τις εικόνες απ’τα Mad VMA, να ταραχτούν. Είναι, όμως, αυτός ο σωστός τρόπος; Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να ενοχοποιήσουμε την Τραπ μουσική επειδή δεν την καταλαβαίνουμε, ή, ενδεχομένως, δεν την εκτιμούμε. Αυτοί που πρέπει να απομονωθούν είναι όσοι στερούνται καλλιτεχνικής φύσης, άνθρωποι ακατέργαστοι και απαίδευτοι που παρασιτούν στο συγκεκριμένο είδος δυσφημώντας το, ολόκληρο. Όμως είναι οι ίδιοι που και ψαράδες να γίνονταν, θα ψάρευαν με δυναμίτη…
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την Κουιζάρα μας…
Ποιά παρουσιάστρια ανακοίνωσε στους συνεργάτες της, ότι δε θα πηγαίνει κανείς τουαλέτα, όσο διαρκεί η εκπομπή, χωρίς να της ζητήσει την άδεια; Ειδικά, σ’εκείνους που επιμελούνται την εμφάνισή της (ακατούρητοι επαγγελματίες, ενωθείτε).
Ήταν μεγαλειώδες αυτό που ζήσαμε στο ColourDay χθες, αδέλφια μου. Η ζωή μου έχει «γεμίσει» με όλους εσάς και θέλω να σας ευχαριστήσω γι’αυτό. Μου κρατάτε συντροφιά, μέχρι να «έρθει» η οικογένειά μου… Και αν δε γίνει ποτέ αυτό, οι αναμνήσεις απ’όσα ζούμε μαζί μέσα απ’την ενασχόλησή μου, μ’αυτή τη δουλειά αποτελούν το καλύτερο εφόδιο. Κλείνουμε με «Let Me Entertain You» απ’τον Robbie Williams (που, σύμφωνα με την Βίκυ Παγιατάκη έχουμε και τον ίδιο αστρολογικό χάρτη – καλά θα πάει αυτό)…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
