Ένας ταλαντούχος ηθοποιός που ξεχώρισε από τα πρώτα λεπτά. Ένας χαρακτήρας πονεμένος κι αδικημένος, που έχει διχάσει χιλιάδες τηλεθεατές.. Ο Γιώργος Χριστοδούλου, ο ηθοποιός που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε μέσα από τη σειρά “Σασμός”, μιλά στο Youfly.com για την αλλαγή στον ρόλο του, αλλά και για το μέλλον του Σταύρου.
Τι αποκαλύπτει για τα σχόλια των τηλεθεατών και τί λείπει από την ελληνική τηλεόραση του σήμερα; Ο Γιώργος Χριστοδούλου μας ξεναγεί, μάλιστα, στις δυο παραστάσεις “Το Κουκλόσπιτο” και “Ο Συνεργός”, που έχουν κερδίσει τον θαυμασμό των θεατών.
Απολαύστε τον!
Η επιτυχία του Σασμού και η αλλαγή του Σταύρου
Πώς βιώνεις την τεράστια επιτυχία της σειράς Σασμός και τι σε έχει κερδίσει εσένα προσωπικά σε αυτή την ιστορία;
Μία επιτυχία είναι πολυπαραγοντική. Εγώ προσωπικά θεωρώ πως η δουλειά αυτή είναι πολύ ποιοτική (από το τεχνικό, ως το ερμηνευτικό σκέλος), κι αυτό είναι κάτι που βγαίνει προς τα έξω.
Αυτό που με έχει κερδίσει εμένα, είναι οι πολύ καλοί συνεργάτες, μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Επειδή είναι και η πρώτη μου δουλειά, δεν έχω αίσθηση τί γίνεται συνήθως, πραγματικά, το κλίμα μεταξύ μας είναι τόσο καλό που σε ωθεί να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό.
Βλέπουμε πως ο Σταύρος έχει αλλάξει πάρα πολύ, συγκριτικά με την πρώτη σεζόν. Πώς είναι για έναν ηθοποιό μία τόσο μεγάλη αλλαγή στον ρόλο του;
Είναι υπέροχη, γιατί μου δίνεται η δυνατότητα να δείξω ένα υποκριτικό εύρος, το οποίο απαιτείται σε έναν ρόλο τέτοιον.. Σε έναν ρόλο, δηλαδή, που έχει τόση μεγάλη αλλαγή στην ιστορία του. Είναι ευλογία για έναν ηθοποιό αυτό το πράγμα.
Το μέλλον του Σταύρου στη σειρά
Ο κόσμος αναρωτιέται εάν υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά του Σταύρου με τον Γιώργο…
Το καταλαβαίνω, τόσο από τις αντιδράσεις των τηλεθεατών, όσο και από τα μηνύματα που δέχομαι ή τα σχόλια στο δρόμο. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είμαι σαν τον Σταύρο, το οποίο σε μεγάλο βαθμό δεν ισχύει.
Ο Σταύρος είναι ένας σύνθετος χαρακτήρας, δε του φαίνεται εκ πρώτης, αλλά έχει πολλές όψεις. Το σίγουρο είναι ότι δε θα έπραττα ποτέ με τον τρόπο που πράττει εκείνος. Ακόμη κι αν κάποια πράγματα μοιάζουν μπερδεμένα, όλα όσα έχει κάνει ως τώρα, θα τα έκανα εντελώς διαφορετικά.
Ιδανικά, πως θα ήθελες εσύ να δεις τον Σταύρο στο μέλλον;
Θα μπορούσα να σκεφτώ σαν ηθοποιός, αλλά και σαν απλός θεατής. Σαν ηθοποιός, όσο μεγαλύτερο εύρος δίνεται σε αυτόν τον χαρακτήρα (από την άποψη των ερμηνευτικών απαιτήσεων), τόσο το καλύτερο για μένα.
Σαν θεατής, θα ήθελα αυτός ο άνθρωπος να βρει κάποιου είδους ανάπαυσης και δικαίωσης. Ο Σταύρος μπήκε στην ιστορία κι ερωτεύτηκε έναν λάθος άνθρωπο. Έχει καταστραφεί όλη του η ζωή, όσο κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό.
Είναι δύσκολο να βρει το δίκιο του, γιατί έρχεται αντιμέτωπος με μία μεγάλη κι αληθινή αγάπη που είναι αυτή της Αργυρώς και του Αστέρη. Αυτός είναι το κύριο εμπόδιο στην υπόθεση..
Θα ήθελα, λοιπόν, σαν θεατής, να βρει την ηρεμία του και να γυρίσει πίσω στον τόπο του, να βρει τον εαυτό του. Σίγουρα, δε θα επιθυμούσα να είναι με την Αργυρώ, ούτε σαν θεατής, ούτε σαν ηθοποιός, διότι πιστεύω πως -για την ορθότητα της ιστορίας που αφηγούμαστε-, η Αργυρώ θα έπρεπε να είναι με τον Αστέρη.
Αντίστοιχα, ο Σταύρος θα έπρεπε, αφού δικαιωθεί, να τραβήξει τον δρόμο του…
Η ελληνική τηλεόραση του σήμερα
Πώς βλέπει ένας νέος ηθοποιός, όπως εσύ, αυτή την άνθιση της μυθοπλασίας στην ελληνική τηλεόραση, αλλά και τον ανταγωνισμό που “γεννιέται” μέσω αυτής;
Εγώ θεωρώ πολύ καλό το γεγονός ότι έχουν επενδύσει οι παραγωγοί και τα κανάλια στην μυθοπλασία. Ανοίγονται δρόμοι για νέους ηθοποιούς, αλλά και για ηθοποιούς που δούλευαν ως επί το πλείστον στο θέατρο. Αυτό είναι κάτι καινούργιο και πολύ καλό, διότι παλαιότερα υπήρχε ο διαχωρισμός “θέατρο – τηλεόραση”.
Τώρα, έχει ανοίξει ο δρόμος και ηθοποιοί του θεάτρου εμπιστεύονται την τηλεόραση, όπως επίσης τους εμπιστεύονται και τα κανάλια. Θεωρώ πως δεν είναι μέλημα πια να υπάρχουν μόνο αναγνωρίσιμα πρόσωπα, καθώς τα κανάλια επιδιώκουν και καλές ερμηνείες. Αυτό είναι πολύ σωστό.
Ο ανταγωνισμός είναι θεμιτός κατά τη γνώμη μου. Όλες οι σειρές κρίνονται από την απήχηση που έχουν στον κόσμο. Αυτό που θα ευχόμουν και θα ήθελα είναι όλες οι σειρές που γίνονται στην ελληνική τηλεόραση να γίνονται με ευσυνειδησία. Με αυτό εννοώ πως δε θα ήθελα να παίζουμε χαρακτήρες της “αρπαχτής”.
Τα προηγούμενα χρόνια γίνονταν σειρές από το τίποτα, για το τίποτα, χωρίς σκέψη και στόχευση. Θα ήθελα όλοι να συνεχίσουν να προσπαθούν για το καλύτερο.
Άλλωστε, πιστεύω πως η ελληνική τηλεόραση έχει ανάγκη για καινούργια πράγματα, τα οποία θεωρώ πως ακόμη δε τολμούν τα κανάλια και οι παραγωγοί. Κακά τα ψέματα, όλες οι σειρές κινούνται γύρω από κάποιες πετυχημένες συνταγές.
Πιστεύω πως ήρθε ο καιρός, (εφόσον πια ο τηλεθεατής έχει και τη δυνατότητα της σύγκρισης με σειρές του εξωτερικού), οι παραγωγές να τολμήσουν καινούργια πράγματα. Υπάρχουν προτάσεις φρέσκιες που δε βασίζονται σε καμία πετυχημένη συνταγή, αλλά στην πραγματικότητα προτείνουν νέες συνταγές. Εν ολίγοις, θα ήθελα να γίνει λίγο πιο “τολμηρή” η ελληνική τηλεόραση.
Οι δύο δυνατές παραστάσεις και το άγχος
Θεατρικά, συμμετέχεις στην παράσταση Κουκλόσπιτο, αλλά σκηνοθετείς και την δική σου παράσταση «Ο Συνεργός». Πως αισθάνεσαι για αυτές τις δύο σπουδαίες δουλειές;
Το Κουκλόσπιτο – Θέατρο Πορεία
Χαίρομαι πάρα πολύ που συνεργάζομαι για ακόμη μια χρονιά με το Θέατρο Πορεία και τον Δημήτρη Τάρλοου. Είναι ένας από τους πιο υγιής οργανισμούς που διαθέτει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, κάλλιστα θα μπορούσε να συγκριθεί με το Εθνικό Θέατρο, όσον αφορά στις παραγωγές, στην ποιότητα και στις συνθήκες εργασίας των ηθοποιών.
Είναι ένα εξαιρετικό κείμενο. Δεν είχα ξανά δουλέψει πάνω στον Ίψεν και σε κάθε παράσταση ανακαλύπτω όλο και περισσότερο το μέγεθός του σαν συγγραφέα, καθώς και την οξύνοια στην ματιά του, πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.
Η συνεργασία μου με το Θέατρο Πορεία, τον Δημήτρη Τάρλοου και τους ηθοποιούς (την Λένα Παπαληγούρα, τον Θανάση Δόβρη, τον Κώστα Βασαρδάνη, την Βίκυ Κατσίκα και την Όλγα Δαλέκου), είναι μια πολύ ευτυχής συγκύρια, την οποία απολαμβάνω.
Είναι πραγματικά υπέροχο ότι ένα έργο που έχει γραφτεί τον 19ο αιώνα, εξακολουθεί να αγγίζει σε τέτοιο βαθμό τους σημερινούς θεατές.
Από Τετάρτη ως Κυριακή, στο Θέατρο Πορεία.
Ο Συνεργός – Επί Κολωνώ
Η δική μου παράσταση είναι ένα κείμενο που έγραψα εγώ πριν κάποια χρόνια, για ένα έγκλημα που συνέβη στην Βέροια, μια ιστορία πολύ γνωστή στο πανελλήνιο, που συντάραξε την κοινή γνώμη.
Και για αυτή την παράσταση παίρνουμε πάρα πολύ καλό feedback από τον κόσμο και τις κριτικές. Δημιουργικά βρίσκομαι σε μια πολύ καλή περίοδο, κάνω πράγματα που μ’ αρέσουν και χαίρομαι που έχω βρει διέξοδο τόσο σαν ηθοποιός, όσο και γράφοντας, σκηνοθετώντας.. Νιώθω πολύ τυχερός και το απολαμβάνω.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο Θέατρο Επί Κολωνώ.
Υπάρχει άγχος πίσω από μία δική σου δουλειά, από την αρχή ως το τέλος;
Θα μιλήσω πάρα πολύ ειλικρινά: Είναι από τις δουλειές που είχα το λιγότερο άγχος, ως και καθόλου. Έχω κάνει άλλες δύο παραστάσεις σκηνοθετώντας, αλλά έπαιζα κιόλας, σκηνοθετούσα και τον εαυτού μου σαν ηθοποιό.
Αυτή η δουλειά, πρόκειται για κάτι πάρα πολύ προσωπικό. Στην πραγματικότητα, είναι ο τρόπος που σκέφτομαι πάνω σε αυτά τα δεδομένα ζητήματα, αλλά και ο τρόπος που εγώ οραματίζομαι το θέατρο.
Ξέρεις, όταν δημιουργείς κάτι με μια αίσθηση εξομολογητικότητας, δε σε νοιάζει πως θα το ακούσει ο άλλος. Εγώ καταθέτω μια αλήθεια προσωπική και ειλικρινά το άγχος του τι θα πει ο κόσμος δεν με “απασχολεί”. Δεν αγχώθηκα καθόλου, γιατί είναι η προσωπική μου αλήθεια και σε όποιον αρέσει.
Ήταν ο Γιώργος Χριστοδούλου, ή αλλιώς ο Σταύρος από τη σειρά Σασμός.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
