Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει για τους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και της σημερινής τηλεόρασης, το ταλέντο και τις ερμηνείες τους.
Μύθοι για τους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου
Μέσα σε όλους τους μύθους που κυκλοφορούν για τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, και κυρίως από ανθρώπους που αισθάνονται ειδικοί ως προς θέμα, αλλά δεν ξέρουν την τύφλα τους και ούτε κάνουν κάτι για να μάθουν είναι και κάτι ιστορίες ότι δήθεν στα χρόνια του ‘60 κυρίως εμφανίστηκε μια σειρά από stars, άντρες και γυναίκες σχεδόν από το πουθενά και κατέκλυσαν τα πάντα, όπως και ο άλλος μύθος επίσης όπου λένε διάφοροι τι ωραίοι παλιοί αυτοδίδακτοι ηθοποιοί του σινεμά που ακριβώς επειδή ήταν αυτοδίδακτοι και απλοί άνθρωποι μπορούσαν να παίξουνε τόσο σωστά τους απλούς καθημερινούς Έλληνες εκείνης της εποχής.
Ας πιάσουμε πρώτα το δεύτερο. Φυσικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο εκτός από κάποιες πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις που επρόκειτο για σπουδαίους ηθοποιούς που ήταν βέβαια αυτοδίδακτοι, αλλά ήταν και η εποχή τέτοια αλλά και ο χώρος, δηλαδή η επιθεώρηση κυρίως που ευνοούσε κάτι τέτοιο και άλλωστε τότε δεν υπήρχαν στην ουσία και σχολές. Αυτό βέβαια ισχύει για κάτι μεγαθήρια ταλέντου όπως ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Νίκος Σταυρίδης, ακόμα και ο Βασίλης Λογοθετίδης και αρκετοί ακόμα. Τι εμπειρίες όμως είχαν, με ποιους είχαν παίξει και με ποιους είχαν συνεργαστεί πέρα του τεράστιού ταλέντου που είχαν.
Από την άλλη πόσοι ξέρουν πως ο Μίμης Φωτόπουλος είχε βγάλει τη Σχολή Εθνικού Θεάτρου και συν όλα τα άλλα είχε περάσει και από τον Κουν, ο Παντελής Ζερβός και ο Λαυρέντης Διανέλλος ήταν δυο από τους πρώτους μαθητές του Κουν, η Ελένη Ζαφειρίου είχε βγάλει τη σχολή του Εθνικού αλλά και η Γεωργία Βασιλειάδου είχε σπουδάσει κλασικό τραγούδι και πριν εμφανιστεί στο θέατρο είχε εμφανιστεί στην όπερα, και μάλιστα στην όπερα Ερνάνη το 1919. Όπως και ο Ορέστης Μακρής πριν βγει στην επιθεώρηση ήταν τενόρος στην οπερέτα με εξαιρετική και γυμνασμένη φωνή. Κάποια στιγμή θα κάνουμε ένα μεγάλο κατάλογο να σας πω τι σχολές είχε βγάλει ο καθένας αλλά και όχι μόνο αυτό αλλά και το γεγονός πως και αυτοί που θεωρούνται «αυτοδίδακτοι» με ΠΟΙΟΥΣ είχαν συνεργαστεί, από ΠΟΙΟΥΣ είχαν διδαχτεί και τι ρεπερτόρια είχαν παίξει.
Όσο για τη νεότερη γενιά, όσοι αντιμετωπίζουν λίγο σνομπ ξεκινάνε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη που ήταν πάντα η αιχμή του δόρατος, αλλά δεν διστάζουν να μιλήσουν για ανθρώπους όπως ο Νίκος Κούρκουλος, ο Γιώργος Πάντζας, ο Παπαμιχαήλ, η Καρέζη, και άλλοι χωρίς να ξέρουν ή να θυμούνται πως όλοι αυτοί είχαν βγάλει στη Σχόλη του Εθνικού με σπουδαίους δασκάλους και σχεδόν όλοι με άριστα. Ακόμα και ο Νίκος Ξανθόπουλος, που πολλοί τον κορόιδευαν για τους ρόλους του. Και μην ξεχάσουμε βέβαια ότι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είχε βγάλει την περίφημη σχολή του Λουί Ζουβέ στο Παρίσι.
Φυσικά, στα χρόνια του ‘60 όλα αυτά τα μεγάλα αστέρια που λέμε δεν ήταν μόνα τους, υπήρχαν και άλλοι που γνώρισαν στιγμιαία επιτυχία και πρόσκαιρα πρωταγωνιστιλίκια, αλλά ξεχάστηκαν – ας μην αναφέρουμε ονόματα-. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιβίωσε στον κινηματογράφο παρόλο που δεν είχε γερές ρίζες στο θέατρο ήταν μόνο η Ζωή Λάσκαρη.
Νέοι βραβευόμενοι ηθοποιοί στην ελληνική τηλεόραση
Το λεγόμενο από κάποιους ελαφρύ θέαμα, το σινεμά ή τηλεόραση τώρα χρειάζεται ηθοποιούς που να μπορούν να στηρίξουν αυτούς τους ρόλους και να τους μεταφέρουν στο πλατύ κοινό. Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή αυτό που βλέπω τον τελευταίο καιρό στην ελληνική τηλεόραση, σε σειρές πλατιά δημοφιλείς, όπου μαζί με παλαιότερους και έμπειρους ηθοποιούς κρατάνε τους πρώτους ρόλους και σκίζουν με τις ερμηνείες τους σε ρόλους περίπου σαν εκείνους τους παλιούς του ελληνικού σινεμά, νέους ηθοποιούς βραβευμένους και ήδη με γερές ρίζες στο θέατρο και καλές σπουδές που επιβεβαιώνουν τη συνέχεια αυτών που λέγαμε με τους απλούς. Δεν θα μιλήσω βέβαια για τη σπουδαία Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, θα μιλήσω για πολύ νεότερους και ειδικά θέλω να επικεντρωθώ σε αυτούς τους δυο ηθοποιούς που λέγοντα Δημήτρης Λάλος και Αργύρης Πανταζάρας.
Ο πρώτος σκίζει στο Σασμό, ο δεύτερος στον Παράδεισο των Κυριών. Με βραβεία Χορν, με σπουδαία ρεπερτόρια και με προσοχή στην πορεία τους ακομπλεξάριστα, ουσιαστικά και αυθεντικά δημιουργικά ανέλαβαν να παίξουν αυτά που για κάποιους είναι «τηλεόραση και ελαφρείς ρόλοι» και να τους παίξουν τόσο σωστά, να κάνουν μοναδικές δημιουργίες. Δεν είναι βέβαια οι μόνοι αλλά πέρα αυτούς τους δυο επειδή τυχαίνει αυτήν τη στιγμή να κάνουν αυτούς τους ρόλους μοναδικά και με μεγάλη επιτυχία. Και κυρίως ακομπλεξάριστα. Χαίρομαι πραγματικά πάρα πολύ. -Κάποια στιγμή θα αναφερθώ και σε άλλους με ανάλογες περιπτώσεις- αλλά κάποια στιγμή πρέπει να θαυμάζουμε τέτοιους σπουδαίους ηθοποιούς σε τέτοιους φαινομενικά εύκολους ρόλους που κάποιοι περιφρονούν και λένε «πως το κάνουν για τα λεφτά»
Άλλωστε όπως μου είχε πει κάποτε σοφά ο αξέχαστος Βαγγέλης Σειλινός «το να παίξεις τον Άμλετ δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, αλλά μπορεί να παίξεις το ίδιο καλά και τον περιπτερά της γειτονιάς σου; Στο κάτω κάτω όλοι ξέρουν πως είναι ο περιπτεράς της γειτονιάς και μπορούν να καταλάβουν περίπου αν τον παίζεις καλά, ενώ ένα πρίγκιπά της Δανιμαρκίας μπορούν μόνο να τον φανταστούν» – μου το είχε πει αυτό ο άνθρωπος που είχε χορέψει από το Ακροπόλ μέχρι τα μπαλέτα της Ραλλούς Μάνου.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
