Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει μια τελευταία κριτική για τη σειρά θρύλο τoυ ANT1, «Άγριες Μέλισσες».
Πολύ τυχερό έντομο οι Άγριες Μέλισσες…
Για να γράψεις ειδικό κομμάτι όταν τελειώνει μια σειρά και μάλιστα σχεδόν καθημερινή, η οποία δεν κράτησε και 15 χρόνια αλλά 3, πρέπει η σειρά να είναι ήδη θρύλος. Πρέπει να έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης για κάποιο λόγο και μάλιστα αυτό να μην διαπιστώνεται μετά από καιρό και μπορεί και χρόνια αλλά σε ενεστώτα χρόνο. Οι Άγριες Μέλισσες όμως που ήταν ένα τραγούδι που έφτιαξε την καριέρα της Φωτεινής Βελεσιώτου, έφτιαξε και μια σειρά ΗΔΗ θρύλο. Τελικά είναι πολύ τυχερό έντομο οι Άγριες Μέλισσες…
Ο ANT1 έχει γράψει ιστορία στις καθημερινές σειρές
Ο ANT1 πρέπει να πούμε πως είναι ένα κανάλι που στην καθημερινή σειρά έχει γράψει ιστορία. Ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε καθημερινή σειρά και μάλιστα με τη θρυλική «Λάμψη» και μετά με το «Καλημέρα Ζωή» του πραγματικά σπουδαίου για την εποχή Νίκου Φώσκολου – μέχρι τότε η ελληνική τηλεόραση σαν καθημερινό αλλά 2 φορές την εβδομάδα μόνο, είχε τη «Γειτονιά» στις αρχές του ‘70-. Η «Λάμψη» και το «Καλημέρα Ζωή» κράτησαν 15 χρόνια, και έγιναν πρότυπο, βρίστηκαν πολύ βέβαια, αλλά και όλοι προσπάθησαν αν τις μιμηθούν. Τελικά το κατάφερε μόνο η Έλενα Ακρίτα με το «Βέρα στο δεξί» – να το ξεπεράσει εννοώ σε θεαματικότητα-… Τώρα λοιπόν ο ANT1 κάνει 20 βήματα μπροστά στον τομέα καθημερινή σειρά με τις «Άγριες Μέλισσες»…
Φυσικά δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με τις θεαματικότητες που έκαναν οι «Άγριες Μέλισσες» στον ANT1, γιατί θα είναι σαν αν ασχημαίνω την ουσία τους και τη σημαντικότητα τους. Πόσες σειρές σπάνε τα κοντέρ της θεαματικότητας και μετά από δύο χρόνια δεν τις θυμάται κανείς…
Ούτε καν θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με το γεγονός ότι οι «Άγριες Μέλισσες» ξαναέφεραν στη μόδα ευτυχώς -ευτυχέστατα – την ελληνική μυθοπλασία και μάλιστα σε καθημερινή βάση σε βαθμό να πάνε στο πλάι σχεδόν οι σειρές με ένα επεισόδιο την εβδομάδα. Κάπως έτσι εμφανίστηκε ο «Σασμός», η «Γη της Ελιάς» και άλλα. Όμως ούτε αυτό θα αναφέρω για να στηρίξω τη σημαντικότητα της της σειράς. Γιατί δεν θα το αναφέρω; Για τον πολύ απλό λόγο, πως κάπως έτσι συνήθως γίνονται και οι μόδες στην τηλεόραση. Ένα τηλεπαιχνίδι σκίζει, όλοι κάνουν τηλεπαιχνίδια, μια χιουμοριστική εκπομπή σκίζει, γεμίζει ο τόπος χιουμοριστικές εκπομπές με αμφίβολο χιούμορ κλπ, κλπ. …
Εγώ θέλω να μιλήσω για κάτι άλλο που για μένα είναι πιο σημαντικό και για την ελληνική τηλεόραση και την ελληνική κοινωνία – και ας ακούγεται λίγο βαρύγδουπο αυτό που λέω…
Όσους γνωστούς και φίλους ρώτησα που ανήκαν στην κατηγορία των μανιασμένων, των παλαβών που δεν έχαναν επεισόδιο, που σ’ έβριζαν αν τους έπαιρνες τηλέφωνο εκείνη την ώρα, μου είπαν για το ενδιαφέρον σενάριο με τις συνεχείς ανατροπές, για την φοβερή πλοκή κλπ κλπ. Αλλά αν για κάτι πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτή τη σειρά που τα τα πάει όλα πιο μπροστά απ’ ότι ήταν μέχρι τώρα, είναι πως ήταν μια τηλεοπτική σειρά που δεν διαδραματίζεται σε ενεστώτα χρόνο, αλλά σε πολύ παλαιά εποχή από το ‘58 περίπου έως το ‘74 και μάλιστα στην Θεσσαλία…
Και αισθητικά και ιστορικά, η σειρά «Άγριες Μέλισσες» δεν είχε κανένα λάθος
Ήταν μια καθημερινή σειρά η οποία σε αισθητικό επίπεδο θα πρέπει να της βγάλεις το καπέλο. Έψαξα απεγνωσμένα σε πάρα πολλά επεισόδια της να βρω ένα λάθος όσον αφορά την εποχή, τα σκηνικά, τα κοστούμια, παντού είχε μια καταπληκτική αναπαράσταση της εποχής που δεν είναι καθόλου εύκολο σε μια καθημερινή σειρά που τα γυρίσματα γίνονται γρήγορα και λαχανιασμένα – είχε βέβαια και καλό και μερακλή παραγωγό τον Καραγιάννη -. Αισθητικά λοιπόν ήταν μάθημα. Και ιστορικά όμως ήταν μάθημα, γιατί δεν είχε ούτε ένα τόσο δα ιστορικό λάθος, όχι μόνο στα γεγονότα ή στα ρούχα, αλλά και στον τρόπο που φέρονταν, μιλούσαν, κινούνταν οι ήρωες της. Στο αισθητικό όμως θέμα, στην αναπαράσταση της εποχής, σκηνικά, κοστούμια, κτλ, πρέπει να πούμε ότι είναι πιο εύκολο να κάνεις μια σειρά του 1700,1800,1920, ή του 200 πΧ, παρά μια των τελευταίων 50 ετών. Κι αυτό γιατί όσο πλησιάζουμε στο σήμερα, τόσο υπάρχουν άνθρωποι που τα ζήσαν, τα τραγούδησαν, τα φόρεσαν, που υπήρξαν μέσα σε όλα αυτά.
Μία καθημερινή σειρά πλατιάς θεαματικότητας που απευθυνόταν σε όλες τις ηλικίες
Είναι όμως τελικά μόνο αυτό;… Όχι. Το πιο σημαντικό απ’ όλα ήταν ότι αν και ήταν μία καθημερινή σειρά πλατιάς θεαματικότητας που απευθυνόταν σε όλες τις ηλικίες από νέους που δεν τα είχαν ζήσει μέχρι ανθρώπους που είχαν ζήσει εκείνη την εποχή και είχαν συγκεκριμένη άποψη. Κράτησε σταθερά με αποκορύφωμα την εποχή της δικτατορίας, μια στάση σημερινή, τολμηρή που έδειχνε πως οι συντελεστές της ήταν άνθρωποι σκεπτόμενοι, ήξεραν τι έγινε και είχαν θέση πάνω σε αυτό, μια θέση για την αρχή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Και αν νομίζετε πως ο πολύ τολμηρός τρόπος που αντιμετώπισε και παρουσίασε την δικτατορία στην επαρχία αυτή η σειρά, είναι η κοινή πεποίθηση και άποψη γύρω μας, τότε σας διαβεβαιώνω πως κάνετε λάθος. Πρέπει να υπάρχουν τέτοιες σειρές, πρέπει να υπάρχουν τέτοιες θέσεις που να προβάλλονται με τον σωστό τρόπο από μέσα πλατιάς ενημέρωσης και ψυχαγωγίας…
Η μυθοπλασία αν είναι σωστή μπορεί να σώσει τα πάντα και να επιβάλλει τα πάντα…
Από τις «Άγριες Μέλισσες» και μετά κανείς δεν δικαιούται να φτιάχνει σειρές που διαδραματίζονται εκτός τόπου και χρόνου σε μια άλλη Ελλάδα που ίσως να μην υπήρξε και ποτέ από το φόβο ότι μπορεί κάποιοι να δυσαρεστηθούν, κάποιοι να βρίσουν, κάποιοι να φωνάξουν, κάποιοι να κάνουν το παν η σειρά να πάει άπατη. Κακά τα ψέματα η μυθοπλασία αν είναι σωστή μπορεί να σώσει τα πάντα και να επιβάλλει τα πάντα…
Για αυτό το λόγο ήταν σημαντικές οι «Άγριες Μέλισσες» γιατί αν και άγριες το μελί τους ήταν πολύτιμο και για την ελληνική τηλεόραση και για την ελληνική κοινωνία…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
