Ο Βασίλης Μπισμπίκης στη συνέντευξη που παραχώρησε στο youfly.com δηλώνει «Αλπατσινικός» και άνθρωπος που γοητεύεται από το περιθώριο…
Μετά την talk of the town παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ στον Τεχνοχώρο Cartel, κατάφερε να κερδίσει Βραβείο Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Παράστασης στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του Αθηνοράματος.
Τώρα ετοιμάζεται να ξανανάψει τα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού μέσα από έναν queer κόσμο που έχει ζήσει στο φουλ, αφού όπως μάς λέει, είχε φίλους τρανς και φίλες πόρνες, οι οποίοι μάλιστα αποτέλεσαν κάποτε στήριγμα για εκείνον.
Στα «Κόκκινα Φανάρια» θα είναι η Μαντάμ Παρί αλλά τραβεστί.
Όσο για τη σεζόν 2020-2021 θα ανεβάσει στο Εθνικό Θέατρο την αυτοκαταστροφική ηρωίδα του Ίψεν «Εντα Γκάμπλερ».
Ο Βασίλης Μπισμπίκης, μάς μιλά στο Youfly.com λέγοντας ιστορίες από τη ζωή του, παίρνει θέση για θέματα επικαιρότητας και αποκαλύπτει τι είδους θέατρο θέλει να κάνει στο μέλλον.
Τη νέα σεζόν θα ανεβάσεις ξανά στο Cartel το «Άνθρωποι και Ποντίκια» και τα «Κόκκινα Φανάρια»…
Το «Άνθρωποι και Ποντίκια» σε πρώτη φάση και τα «Κόκκινα Φανάρια» λίγο αργότερα ανάλογα τι θα γίνει με τον κορωνοϊό και με τους υγειονομικούς κώδικες. Όπως καταλαβαίνεις, τα «Κόκκινα Φανάρια» είναι ένα έργο ερωτικό, αισθησιακό, ο τρόπος που σκηνοθετώ εγώ είναι «σκληρός», υπάρχει επαφή, οπότε δεν ξέρω τι θα έχει γίνει έως τότε και αν θα μπορούμε να ανεβάσουμε το έργο, με τον τρόπο που δουλεύαμε μέχρι τώρα…
Πώς βλέπεις το restart των θεάτρων με όλα αυτά τα νέα μέτρα; Φοβάσαι ενδεχόμενο lockdown ξανά;
To βλέπω αμφίβολο. Υπάρχει μια αβεβαιότητα και αυτό είναι που με τρελαίνει. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Όλοι λένε ότι τον Οκτώβριο θα υπάρχει νέο κύμα, ελπίζω όμως να μη γίνει τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι σχέδια, να προσπαθήσουμε να κάνουμε θέατρο και να προσαρμοστούμε ανάλογα με τις συνθήκες που θα υπάρξουν. Δεν αντέχω πάντως, να κάθομαι πάλι και να σκέφτομαι συνεχώς τα ίδια, ότι δηλαδή μπορεί τον Οκτώβριο να γίνει αυτό, τον Νοέμβριο μπορεί να γίνει αυτό, μπορεί… μπορεί… Δεν γίνεται.
Με την επιτυχία του «Άνθρωποι και Ποντίκια» νιώθεις ότι πέτυχες κάτι από τους στόχους σου;
Προφανώς και ειδικά μετά από 7 χρόνια δουλειάς. Το Cartel δεν ήταν μόνο το «Άνθρωποι και Ποντίκια» ήταν κι άλλες παραστάσεις πιο πριν, σιγά σιγά διαμορφώθηκε αυτή η ομάδα. Ο στόχος ήταν μια ομάδα με κοινό υποκριτικό κώδικα, οπότε με τα χρόνια καταφέραμε να πετύχουμε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που επηρέασε το θέατρο στην Αθήνα, αλλά και τους θεατές. Όλο αυτό μάς έκανε χαρούμενους, δίνοντας μας δύναμη να τολμήσουμε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα. Οπότε, καταλαβαίνεις, όλο αυτό ήταν χαρά, δύναμη, κουράγιο.
Γιατί επέλεξες τα «Κόκκινα Φανάρια»; Yπήρχε κάτι πίσω από αυτό;
To έργο είναι του Γαλανού και έχει να κάνει με τα μπ@@@ της Τρούμπας αλλά και με ανθρώπινες σχέσεις. Εμείς το μεταφέραμε στο 2020 που είναι μια τρανς εκδοχή, δεν υπάρχουν γυναίκες ιερόδουλες, υπάρχουν άντρες. Επειδή ο κόσμος αυτός του περιθωρίου είναι ένας κόσμος που με έχει γοητεύσει και τον έχω γνωρίσει στη ζωή μου, τρανς έχω γνωρίσει, πόρνες έχω γνωρίσει… γι’ αυτό και ήθελα να κάνω ένα έργο γι’ αυτούς τους ανθρώπους.
Πώς έχεις ζήσει δηλαδή όλους αυτούς τους ανθρώπους του περιθωρίου;
Είχα φίλους που ήταν τρανς, είχα φίλες που ήταν πόρνες, φίλες που ήταν junkies, καταλαβαίνεις τι εννοώ… Εγώ γοητευόμουν από όλο αυτό. Aπό τους ανθρώπους του περιθωρίου και από τους ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει κάποια όρια στη ζωή τους. Έχει να κάνει με την ψυχολογία κυρίως όλο αυτό. Με τον τρόπο δηλαδή που κάποιοι βάζουν ταμπέλες σε ορισμένους ανθρώπους, τους διαφοροποιούμε και τους βάζουμε στο περιθώριο από κάποιους άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, όσον αφορά τις δικές μου εμπειρίες, υπήρξαν στηρίγματα στη ζωή μου. Οι παρέες αυτές…
Έχει κάποια σχέση αυτό και με τη φιλοσοφία της ζωής σου;
Φυσικά. Εγώ κάνω θέατρο γιατί θέλω κάποια στιγμή να μην υπάρχει περιθώριο. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να είναι στο περιθώριο.
Αν το συνδέαμε αυτό και με την πρόσφατη δολοφονία του George Floyd; Ποια είναι η γνώμη σου;
O ρατσισμός υπήρχε και θα υπάρχει. Είναι στη φύση του ανθρώπου. Φαντάζομαι ότι και με αφορμή αυτό που συνέβη, κάποια στιγμή θα υπάρξει μια συνειδητοποίηση ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να γίνεται όλο αυτό. Είτε με τους έγχρωμους, είτε με τους ηλικιωμένους τώρα που μπαίνουν στα σπίτια, είτε με τους μετανάστες, τους πρόσφυγες.
Επομένως, θεωρείς ότι το θέατρο που κάνεις τώρα ή που θέλεις να κάνεις στο μέλλον αγγίζει τον ρεαλισμό;
Aυτό έχει να κάνει με τη φόρμα, με την έκφρασή του. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι σίγουρα θέλω να κάνω είναι ένα κοινωνικό- πολιτικό θέατρο. Δεν θα πω όμως πολιτικοποιημένο.
Θα ανεβάσεις την «Έντα Γκάμπλερ» στο Εθνικό τη σεζόν 2020-2021. Θέλεις να μας πεις μερικές λεπτομέρειες, ποιοι ηθοποιοί θα παίξουν;
Nαι, το έργο θα ανέβει από τον Μάρτιο και μετά. Βέβαια, ακόμα δεν έχω πάρει το 100% από το Εθνικό, αλλά θα εξαρτηθεί και απο το πώς θα είναι η κατάσταση. Πάντως, ότι θα γίνει η παράσταση αυτή, θα γίνει. Θα παίξουν ο Γιάννης Κότσιφας, η Έμιλυ Κολιανδρή, η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, ο Γιάννης Τσορτέκης, η Γεωργιάννα Νταλάρα και ένα ακόμα όνομα από τους πρωταγωνιστές που δεν μπορώ να πω αυτήν την στιγμή…
Αγαπημένη θεατρική παράσταση;
Ήταν πριν περίπου 10-11 χρόνια, που έπαθε έκρηξη το μυαλό μου, στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, με την παράσταση «Πέερ Γκυντ» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Πίτερ Ζάντεκ. Ήταν μια παράσταση που πραγματικά μου άνοιξε το μυαλό και είναι από τις αγαπημένες μου…
Αγαπημένη ταινία;
Aυτό είναι πολύ δύσκολο να στο απαντήσω. Όμως, μια ταινία που σίγουρα με επηρέασε είναι το «Scarface» με τον Αλ Πατσίνο. Είμαι Aλπατσινικός στο φουλ…
Κωνσταντίνα Μπιτζήλου
*Photo Credit: Ελίνα Γιουνανλή
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
