Ο Βασίλης Μπίσμπίκης και η ομάδα του «Τεχνοχώρου Cartel» αφήνει πίσω του το μηχανουργείο στην οδό Αγίας Άννης, και μετακομίζει σήμερα σε ένα μεγάλο βιομηχανικό κτίριο στο Ρέντη, όπου στήνεται ήδη το νέο «Cartel Τεχνοχώρος» (παραχώρηση του Ιδρύματος Ωνάση).
Γράφει ο Παύλος Ηλ.Αγιαννίδης
Τούτη δω η ιστορία ξεκινάει το Φεβρουάριο του 2013 σε ένα παλιό μηχανουργείο στο Βοτανικό, ανάμεσα σε αποθήκες και μάντρες υλικών ανακύκλωσης. Έξω από τη μεγάλη πόρτα του, στην οδό Μικέλη, μια ανάσα από την οδό Αγίας Άννης, μακριά, πολύ μακριά από το θεατρικό κέντρο της Αθήνας, περνούσαν φορτηγά, μηχανάκια, «κυρίες» της νύχτας. Την ώρα που, μέσα, δρούσαν οι «Εκτελεστές» του Γιώργου Σκούρτη, μια «ιστορία βίας και αναρχίας», σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου.
Η ομάδα που έστησε έναν τόσο απόμακρο τεχνοχώρο δημιουργίας, ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο Παναγιώτης Σούλης και η Φαίη Τζήμα έδωσαν στο παλιό μηχανουργείο – και εφεξής θέατρο, διαφορετικό και νεανικό – τον τίτλο Cartel, πιστεύοντας σε ένα καρτέλ διακίνησης καλλιτεχνικών ιδεών. Σε έναν χώρο «χειροποίητο», τόπο δημιουργικό για το πιο ρεαλιστικό, πιο σκληρό θέατρο, που κέρδισε σιγά σιγά ένα πολύ νεανικό και πολύ πιστό κοινό. Ακόμη και κοινό που δεν είχε ξαναπάει θέατρο.
Εκεί ο «Πλατόνωφ» του Άντον Τσέχοφ έγινε έναυσμα σκέψης «σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης, πάνω στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης». Το «Καζιμίρ και Καρολίνα» του Έντεν φον Χόρβατ έγινε σκληρή, σπαρακτική κραυγή για την αγάπη, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και «στο ξεμασκάρεμα της μικροαστικής συνείδησης». Και δη πάνω σε καφάσια με μπίρες…
Το «Shopping & Fucking» του Μαρκ Ρέιβενχιλ ούρλιαξε για «τη σύγχυση και η ηθική κατάρρευση μιας κοινωνίας, που αδυνατεί να δώσει ερείσματα μέσα από αξίες και μεγάλες ιδέες, με την υπερτίμηση του χρήματος». Στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ η ανοιχτή τεράστια πόρτα άφησε να περνούν οι θόρυβοι της γειτονιάς των συνεργείων και των μεταφορικών εταιρειών, κάνοντας τη ροή του – θεατρικού και όχι μόνον – χρόνου να εστιάσει ή να απεστιάζει από «τις στιγμές που μας φέρνουν αντιμέτωπους με το βασικό πρόβλημα της ύπαρξης».
Ο Βασίλης Μπισμίκης ανδρώθηκε εκεί, στο «χειροποίητο» Cartel, ως σκηνοθέτης του σκληρού, συχνά αδυσώπητου ρεαλισμού. Πρότεινε μια νέα θεατρική αγωγή και ανάγνωση. Έφερε στη σκηνή, υποβλητικά, τις τελευταίες ώρες του «Άρη» (Βελουχιώτη) της Σοφίας Αδαμίδου, που αναδείχτηκε σε μεγάλη επιτυχία για χρόνια. Έφερε στο οδυνηρό σήμερα μια αιματοβαμμένη ιστορία φιλίας (κατά βάσην), μέσα από την δική του εκδοχή – μαζί με τη Σοφία Αδαμίδου, στην απόδοση – στο «Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ.
Χάραξε έναν δικό του «χειροποίητο» δρόμο, που γνώρισε σιγά σιγά μεγάλη επιτυχία. Ουρές στο Cartel. Κυρίως με δυναμικό, νεανικό κοινό. Προτείνοντας ακόμη και «Μυθικό Καραγκιόζη», δια… χειρός Κωνσταντίνου Κουτσουμπλή. Πέρα από τα νεανικά, διαδοχικά Scratch Festival.
Και πάνω που ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα, ήρθε και η ώρα του αποχαιρετισμού του (παλιού) Cartel που ανδρώθηκε κι αυτό, εφτά χρόνια τώρα. Με δυσκολίες, χαρές, πρεμιέρες και επιτυχία. Μαζί ήρθε και η ώρα για ένα νέο, μεγαλύτερο «Cartel Τεχνοχώρος». Σε ένα μεγάλο βιομηχανικό χώρο, στην περιοχή του Ρέντη, ιδιοκτησίας του Ιδρύματος Ωνάση, που παραχωρείται από τη Στέγη, στην ομάδα.
Αυτή είναι η είδηση. Η μεταστέγαση του Cartel σε μεγαλύτερο, νέο χώρο. Το «πακετάρισμα» όλων των θεατρικών του αναμνήσεων έγινε το Σαββατοκύριακο και σήμερα, Δευτέρα 6 Ιουλίου 2020, θα μπορεί η δυναμική ομάδα του Cartel να θυμάται ότι ήταν η μέρα που μετακόμισε σε έναν καινούργιο χώρο.
Το νέο Cartel θα στηθεί μεθοδικά, ώστε από 17 Οκτωβρίου 2020 να κάνει ξανά εκεί την πρεμιέρα του, ανανεωμένο, το «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη (και ερμηνεία). Που ήδη είχε δημιουργήσει ουρές έξω από το παλιό Cartel την προηγούμενη θεατρική σεζόν (προ κορονοϊού). Όπως και ο «Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου, με έναν εξαιρετικό Τάσο Σωτηράκη που αναδύεται εντυπωσιακά, ξανά, σε Άρη Βελουχιώτη, επί σκηνής.
Όσο για τα πολυσυζητημένα – ύστερα και από τόσες επιτυχίες του Cartel, που το έβαλαν δυναμικά στο θεατρικό χάρτη – «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού, κατά Βασίλη Μπισμπίκη, μπορεί ο κορονοϊός να ανέκοψε την… επέλασή τους, αλλά θα είναι έτοιμα για να ανεβαστούν στη σκηνή του νέου Cartel από τον Ιανουάριο του 2021. Με τη νέα ματιά πάνω στο θρυλικό έργο του που θα απέχει αισθητικά από την ταινία του 1963, του Βασίλη Γεωργιάδη ( η οποία φέρεται να έχασε για ελάχιστες ψήφους το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, από το εμβληματικό «8 ½» του Φεντερίκο Φελίνι!). Καθώς θα μεταφερθεί σε έναν οίκο ανοχής με τραβεστί. Με άξονα και στόχο «μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί η ομοφοβία, η τρανσφοβία και οι άνθρωποι πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης». Σας θυμίζει κάτι;
