Στην Ελλάδα δόξα τω Θεώ από μουσεία πάμε καλά. Μουσεία κάθε είδους, από τα περισσότερο έως τα λιγότερο σοβαρά, μουσεία σημαντικά ή όχι, μουσεία με σπάνια εκθέματα και συλλογές, μουσεία σπουδαία και μουσεία για γέλια.
Επειδή λατρεύω την ιστορία και επειδή γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε μια χώρα και σε μια πόλη που πορεύεται εδώ και χιλιάδες χρόνια με την ιστορία σε όλους τους τομείς, χαίρομαι για τα πιο πολλά από αυτά τα μουσεία.
Άλλωστε τα μουσεία για να το δούμε και πιο εμπορικά μπορεί να είναι ένας ισχυρός πόλος τουριστικής έλξης, άρα σε μια χώρα που βασίζεται στον τουρισμό της σημαίνουν και εισροή χρημάτων…
Το Θεατρικό Μουσείο στην Αθήνα, εκτός του ότι είναι το μοναδικό στην Ελλάδα, είναι και από τα πιο σημαντικά σε όλη την Ευρώπη.
Και για τα εκθέματά του και για τις συλλογές του και για τον τρόπο που εκθέτει στο κοινό κάποια πράγματα – αν δεν κάνω λάθος είναι το μοναδικό θεατρικό μουσείο στον κόσμο που έχει φτιάξει ολόκληρα καμαρίνια για κάθε μεγάλη προσωπικότητα ή τουλάχιστον για αρκετές με προσωπικά σπάνια ήδη από τον καθένα μέσα σε όλα και τα μοναδικά στην Ελλάδα καμαρίνια της Μαρίας Κάλλας και της Μελίνας Μερκούρη με σπάνια προσωπικά τους αντικείμενα που σίγουρα ενδιαφέρουν πολλούς από τους επισκέπτες στην Αθήνα – και βέβαια διαθέτει μια καταπληκτική θεατρική βιβλιοθήκη και γω δεν ξέρω με πόσους τόμους βιβλία, αρχεία, σπάνια κείμενα και χειρόγραφα, όλα μεγάλης ιστορικής αξίας που όλα έχουν βοηθήσει ερευνητές, φοιτητές και όποιον άλλο μελετά τη θεατρική ιστορία. Επιπλέον το Θεατρικό Μουσείο ευτύχισε να το διοικούν και να το «υπηρετούν» από τον πρόεδρο μέχρι τους υπαλλήλους άνθρωποι με αγάπη, με λατρεία θα έλεγα, προς το αντικείμενο αυτό…
Αν και θα επανέλθω με μεγαλύτερο και πληρέστερο κομμάτι για το Θεατρικό Μουσείο, ας πούμε πως ιδρύθηκε το 1938 από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων επί προεδρίας Θόδωρου Συναδινού και είχε τότε ένα μικρό χώρο στα γραφεία της εταιρείας, ενώ από 1974 με πρωτοβουλία του ακούραστου Γιάννη Σιδέρη, εγκαταστάθηκε στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων.
Κακά τα ψέματα οφείλει την ύπαρξη του και τις συλλογές του , στο πάθος, στη λύσσα, στην ιερή θα έλεγα μανία του Γιάννη Σιδέρη, αυτού το ακούραστου και αδάμαστου ιστορικού και συλλέκτη που ατελείωτες δεκαετίες γύρναγε από καμαρίνια μέχρι σπίτια και από αποθήκες μέχρι όπου μπορεί κανείς να φανταστεί και μάζευε από τα πιο σημαντικά έως τα πιο φαινομενικά ασήμαντα πράγματα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη συλλογή ενός μουσείου.
Δε θα καθίσω τώρα βέβαια να αναλύσω πόσο σπουδαία πράγματα έχει αυτό το μουσείο, το οποίο από τις αρχές του 2012, αν και καθαρό και πάντα περιποιημένο και μάλιστα από ανθρώπους που δεν πληρώνονται γι’ αυτό, περιμένει να ανοίξει τις πύλες του στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων ενώ η καταπληκτική βιβλιοθήκη του που φιλοξενείτο μέχρι τότε σε ένα διπλανό κτίριο, μετά πήγε σε ένα άλλο χώρο κοντά στην πλατεία Αμερικής και έπειτα το 2015 , μεταφέρθηκε σε ένα χώρο της ΕΡΤ όπου παραμένει ανενεργή…
Ο πρόεδρος του μουσείου ο γνωστός κριτικός θέατρο Κώστας Γεωργουσόπουλος, από τότε μέχρι σήμερα συχνότατα επισκέπτεται κατηγορούμενος για χρέη τις αίθουσες δικαστηρίων, για χρέη που δεν είναι δικά του, δεν έγιναν εξαιτίας του, αλλά οφείλονται στις λάθος κινήσεις του δημοσίου και αν εξαιρέσεις κάποια χρήματα που έδωσε η Λυδία Κονιόρδου όταν ήταν Υπουργός Πολιτισμού, πολλές υποσχέσεις που έχουν δοθεί από υπουργούς πολιτισμού και των δύο μεγάλων κομμάτων που κυβέρνησαν τα τελευταία 8 χρόνια, υποσχέσεις όχι μόνο για λεφτά αλλά για χώρους που θα παραχωρούνταν για το Θεατρικό Μουσείο, εν τούτοις και παρά τις καλές προθέσεις, από ότι μαθαίνω, της νυν υπουργού πολιτισμού κας Λίνας Μενδώνη υπάρχουν ακόμα χρέη γύρω στις 600.000 με 700.000 ευρώ, η βιβλιοθήκη είναι πάντα μέσα σε κουτιά στην ΕΡΤ και το μουσείο αν και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανοίξει, παραμένει κλειστό..
Γράφει ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης
ΓΙΑΤΙ;
Το Θεατρικό Μουσείο οφείλει να είναι προτεραιότητα…
Δε νομίζω τα λεφτά αυτά είναι τόσα πολλά για ένα προϋπολογισμό υπουργείου, άσε που θα έπρεπε διάφορα πλούσια ιδρύματα που νομίζουν ότι προάγουν τον πολιτισμό, ξοδεύοντας ανεξέλεγκτα χρήματα δεξιά και αριστερά σε δήθεν προοδευτικοφανή ή δήθεν κλασσικές αξίες, να είχαν βάλει ήδη το χέρι στην τσέπη όχι μόνο για να εξοφλήσουν αυτό το χρέος για το οποίο επαναλαμβάνω δε ευθύνεται ούτε το ίδιο το μουσείο, ούτε ο πρόεδρος του και όχι μόνο αυτό αλλά θα έπρεπε να έχουν φροντίσει και εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία του. Αν όπως λένε τους ενδιαφέρει η προαγωγή του πολιτισμού σε αυτή τη χώρα…
Λοιπόν, κυρία Μενδώνη… λοιπόν, αγαπητά πλούσια Ιδρύματα… λοιπόν, αγαπητοί πλούσιοι κύριοι και κυρίες, το Θεατρικό Μουσείο έχει φτάσει στην ώρα μηδέν.
Αφήστε τις καθυστερήσεις με δικαιολογίες του στυλ, μελετάμε το ένα, μελετάμε το άλλο, μελετάμε το τρίτο και… ιδού η ρόδος…
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
