Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη νέα θεατρική δουλειά της Ελένης Ράντου «Το πάρτυ της ζωής μου».
Ένας μονόλογος μιας γυναίκας
Ένας μονόλογος μιας γυναίκας που ξεκινάει 50 και κάτι χρόνια στην Αθήνα όταν γεννιέται και φτάνει μέχρι το σήμερα ενώ γύρω αλλάζουν όλα, οι γύρω της άνθρωποι, η ίδια η Ελλάδα, ενώ όλα μπερδεύονται με τα πολιτικά γεγονότα και ενώ υπάρχουν και οι μουσικές και τα τραγούδια που συνοδεύουν ως ιδανικό soundtrack αυτή τη διαδρομή.
Η συγκεκριμένη ιδέα στην ουσία είναι χιλιοχρησιμοποιημένη σε σκηνές θεάτρων, σε πίστες νυχτερινών κέντρων, σε εορταστικά τηλεοπτικών εκπομπών, αυτή η διαδρομή ντυμένη μουσικά με τα τραγούδια της κάθε εποχής είναι σίγουρη συνταγή για την επιτυχία. Φυσικά κανείς δεν έχει τετραγωνίσει ακόμα τον κύκλο, ο δε τροχός όπως και ο ηλεκτρισμός έχουν ανακαλυφθεί καιρό πριν. Είναι κουτό αν προσπαθεί κανείς στους χώρους του θεάματος να ανακαλύψει το κάτι το ξεχωριστό ενώ ο σωστός δρόμος είναι να ακολουθήσει μια κλασική συνταγή και να της δώσει τη δική της προσωπικότητα…
Η Ελένη Ράντου, οι επιτυχίες της και το πιστό κοινό
Η Ελένη Ράντου έχει πάνω από 30 χρόνια σε αυτό το χώρο και από την πρώτη φορά που εμφανίστηκε μετά τη σχολή του Εθνικού, φάνηκε και το μεγάλο ταλέντο και τα χρόνια που πέρασαν έδειξαν ότι δεν έχει μόνο το ταλέντο του ηθοποιού για να επιβιώσει και να επιβληθεί σε άλλα και πολλά άλλα ταλέντα αν θέλει κάποιος να υπάρξει επί μακρόν σε αυτό το δύσκολο χώρο. Τα τελευταία πάνω από 20 χρόνια στο δικό της θέατρο καταφέρνει να κάνει μόνο επιτυχίες με έργα που πολλές φορές τα έχει μεταφράσει ή και γράψει η ίδια. Η Ελένη Ράντου έχει αποκτήσει ένα κοινό σταθερό και πιστό και αυτό δεν το καταφέρνεις εύκολα. Δεν είναι εύκολο να πείσεις ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού πως εσύ είσαι εκεί για αυτό και πως το να έρθουν να σε δουν, να κόψουν δηλαδή εισιτήρια για να σε δουν είναι ο καλύτερος τρόπος για να ψυχαγωγηθούν σωστά. Χρόνια το σκεφτόμουν αυτό και τη θαύμαζα αλλά όταν είδα φέτος ημέρα Πέμπτη, που συνήθως όλα τα θέατρα είναι πεσμένα, το θέατρό της φίσκα με ουρές απ’ έξω και με ανθρώπους να δέχονται να κάτσουν στο σκαμνί λες και είναι ανήμερα Χριστούγεννα για να δουν έναν μονόλογο, «Το πάρτυ της ζωής μου».
«Το πάρτυ της ζωής μου»
«Το πάρτυ της ζωής μου» είναι ακριβώς η υπόθεση που σας είπα που την περιγράφει στο κοινό η Ελένη Ράντου παρέα με δυο μουσικούς, με τους Κωνσταντίνο και Λυδία -αδέρφια είναι- και είναι πραγματικά πολύ ταλαντούχοι και οι δυο γιατί εκτός της μουσικής που ερμηνεύουν, παίζουν και διάφορα κομμάτια, συνομιλούν με την Ράντου, τραγουδούν, δεν είναι απλώς μουσικοί, είναι ουσιαστικός ο ρόλος τους και τα καταφέρνουν θαύμα. Ο Ανέστης Αζάς σκηνοθέτησε την παράσταση έτσι όπως πρέπει να σκηνοθετείται μια παράσταση, δηλαδή να μην κάνει επίδειξη σκηνοθετικών δεξιοτεχνιών, η δουλειά του να είναι διακριτική αλλά να είναι να είναι εκεί. Το σκηνικό της Μαγιού Τρικεριώτη και τα κοστούμια της Κικής Γραμματικοπούλου είναι έξυπνα, μοντέρνα, διακριτικά και χρήσιμα…
Αυτό το έργο, με αυτή τη γυναίκα, είναι κάτι παραπάνω από θέατρο
Το έργο το έχει γράψει και το ερμηνεύει η Ελένη Ράντου και πρέπει να πω ότι μένεις άλαλος με αυτήν την παράσταση που ενώ υποτίθεται πως είναι κάτι προσωπικό της, μας αφορά όλους μας, κάτι τόσο σπαραχτικό, κάτι τόσο τραγικό, κάτι τόσο κωμικό, που δεν ξέρεις που και πως να το κατατάξεις γιατί εδώ δεν είναι αυτό που έλεγα στην αρχή, απλώς μια που θυμάται τη ζωή της και βάζει τραγούδια ανάμεσα, αλλά μια που θυμάται τη ζωή της και δεν είναι εύκολη όπως κανενός μας δεν είναι εύκολη ποτέ αλλά πάνω απ’ όλα θυμάται τα μαρτύρια της ψυχής της από ανθρώπους που είναι γύρω της, όπως όλοι μας έχουμε γύρω μας ανθρώπους που αγαπάμε και που φυσικά αυτοί μπορεί να είναι οι χειρότεροι βασανιστές της ψυχής μας χωρίς να το θέλουν βέβαια. Εδώ η Ελένη Ράντου παύει να είναι ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας και πάει πιο ψηλά και γίνεται μια γυναίκα που προσπαθεί να ορθώσει τη φωνή της ενάντια σε ότι την πνίγει. Και η κραυγή αυτή που σε οδηγεί στο κλάμα, στο τέλος σε οδηγεί σε ένα λυγμό λύτρωσης.
Τη θαύμαζα καθώς όλο αυτό το έκανε επί δυο ώρες πάνω στη σκηνή και απορούσα για την αντοχή της να το κάνει κάθε βράδυ τόσες μέρες την εβδομάδα, αλλά δεν απόρησα στο τέλος της παράστασης όταν είδα όλο το θέατρο όρθιο να παραληρεί επί 15 λεπτά ασταμάτητα. Νομίζω ότι αυτό το έργο, με αυτή τη γυναίκα, είναι κάτι παραπάνω από θέατρο. Είναι η ίδια η ζωή και κάποιος που έχει το κουράγιο να ξεδιπλώνει τη ζωή μπροστά στο κοινό είναι 100 φορές πιο πάνω από αυτήν και για αυτό γίνεται και ο αγαπημένος του κοινού γιατί είναι ο δικός τους άνθρωπος …
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
