Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη νέα επιθεώρηση που παρουσιάζει η Δήμητρα Παπαδοπούλου στο Άλσος, με τίτλο «Τι ζούμε ρε».
128 χρόνια από τότε που γεννήθηκε η επιθεώρηση
Φέτος στις 30 Αυγούστου κλείνουν 128 χρόνια από τότε που γεννήθηκε το πιο αγαπημένο στους Έλληνες θεατρικό είδος που ήταν η επιθεώρηση. Είχε ήρθε ένας θίασος ποικιλιών που λεγόταν «Γκραν Βία» από την Ιταλία με διάφορα σκετς τραγουδάκια κλπ και μετά έτρεξαν να το μιμηθούν γιατί είχε επιτυχία και στις 30 Αυγούστου 1894 ανέβηκε το θρυλικό «Λίγο απ’ όλα» από το θίασο του Δημητρού Κοτοπούλη πατέρα της Μαρίκας Κοτοπούλη που εμφανίστηκε κιόλας εκεί και έκανε σουξέ σε επιτυχία 7 ετών. Το λίγο απ’ όλα υπέγραψε ο Μίκιος Λάμπρου…
Στα 128 χρόνια που πέρασαν η επιθεώρηση αναδείχτηκε στο πιο αγαπημένο είδος αυτού του λαού και αυτής της χώρας. Εμφανίστηκαν σπουδαίοι καλλιτέχνες, ηθοποιοί, συγγραφείς, μουσικοί, χορευτές και χορογράφοι, σκηνογράφοι και ενδυματολόγοι που ασχολήθηκαν ειδικά με αυτήν και έγραψαν ιστορία… Γνώρισε μεγάλες δόξες η επιθεώρηση γνώρισε και μεγάλες παρακμές ….
Υπάρχουν πολλά είδη ποικιλιών στο χώρο του θεάματος παγκοσμίως, αλλά κανένα δεν μοιάζει με την ελληνική επιθεώρηση, αλλά δεν είναι της στιγμής να κάτσω να αναλύσω όλα αυτά, πάντως ούτε το καμπαρέ, ούτε το μπουρλέσκ, ούτε το βαριετέ μοιάζουν ακριβώς με την επιθεώρηση…
Τα τελευταία πολλά χρόνια όλοι λένε ότι η επιθεώρηση περνάει μεγάλη παρακμή και έχω ακούσει πολλές δικαιολογίες για αυτό όπως π.χ. ότι είναι δύσκολο πια να χρησιμοποιηθεί η επικαιρότητα σε αυτήν μια και την επικαιρότητα την μεταδίδει ασταμάτητα η ιδιωτική τηλεόραση και το ραδιόφωνο και το ίντερνετ οπότε ξεπερνιέται αμέσως το βασικό συστατικό της επιθεώρησης. Έπειτα έχω ακούσει να ενοχοποιούν γενικά τα δελτία ειδήσεων, τα stand up comedy και πολλά άλλα κλπ κλπ….
«Τι ζούμε ρε» από τη Δήμητρα Παπαδοπούλου – Η κριτική μας
Ποτέ δεν μου φαινόντουσαν αυτά αρκετά για να μπορέσει ένα θεατρικό είδος με τέτοια ιστορία να περάσει σε τέτοια παρακμή. Ευτυχώς όμως οι αμφιβολίες που είχα δικαιώθηκαν βλέποντας την επιθεώρηση «Τι ζούμε ρε» στο Πεδίο του Άρεως στο θρυλικό Άλσος. Είναι απλό. Αν η επιθεώρηση περνάει τέτοια μεγάλη παρακμή, δεν φταίει το είδος και η εποχή, αλλά ότι δεν υπάρχουν οι άνθρωποι πια να τη στηρίξουν, να της δώσουν ζωή να την κάνουν να μεγαλουργήσει. Όλα χρειάζονται τον σωστό άνθρωπο και ειδικά η επιθεώρηση χρειάζεται πολλούς σωστούς ανθρώπους για να κινηθεί και να μεγαλουργήσει…
Το «Τι ζούμε ρε» δεν είναι απλά μια καταπληκτική παράσταση είναι και μία σπουδαία παράσταση. Είναι θα μπορούσε να πει κανείς το επόμενο βήμα μετά το ελεύθερο θέατρο και την ελεύθερη σκηνή στο χώρο της επιθεώρησης. Κρατάει τα καλύτερα στοιχεία από την κλασική επιθεώρηση και τα καλύτερα από την επιθεώρηση του ελεύθερου θεάτρου και συγχρόνως βάζει και καινούρια στοιχεία. Από τη μια το μεγάλο θέμα μιας επιθεώρησης -που εξασφαλίζει η πάντα πλούσια και προσεγμένη παραγωγή του Ηλία Μαροσούλη – με τον πολύ κόσμο πάνω στη σκηνή, τα μπαλέτα, τα σκηνικά, τα κοστούμια που θαμπώνουν τον θεατή και μας εντυπωσιάζουν απαραίτητα σε μία τόσο μεγάλη σκηνή και από την άλλη τα προσεγμένα κείμενα γραμμένα με αρχή, μέση και τέλος και συγκεκριμένη θέση και άποψη…
Μία επιθεώρηση ακομπλεξάριστη στο τι πρέπει να σατιρίσει και πως να το σατιρίσει
Αν για κάτι ξεχωρίζει αυτή η επιθεώρηση που είναι κάτι καινούργιο, αντίθετα με την κλασική επιθεώρηση που στην ουσία ήθελε να τα έχει με όλους καλά, σατίριζε χωρίς να ματώνει κανέναν και αντίθετα με την νέα επιθεώρηση του ελεύθερου θεάτρου που γινόταν ώρες ώρες λίγο σνομπ και υπεράνω, αυτή εδώ είναι μία επιθεώρηση ακομπλεξάριστη στο τι πρέπει να σατιρίσει και πως να το σατιρίσει. Αποδεικνύει περίτρανα πως μια χαρά μπορείς να εκμεταλλευτείς την επικαιρότητα απλούστατα γιατί η επικαιρότητα είναι αυτό που ζούμε και δεν πεθαίνει απαραίτητα τη στιγμή που γεννιέται. Αν πιάσεις την επικαιρότητα στο βάθος της τότε μία χαρά μπορείς να την εκμεταλλευτείς στην παράστασή σου…
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου έχει γράψει μία σπουδαία επιθεώρηση που μακάρι όχι μόνο να την χαρούν και να την απολαύσουν οι θεατές της – γιατί είναι ξεκαρδιστική σας διαβεβαιώνω και σε κάποιες αρκετές στιγμές της μπορεί να πέσεις από την καρέκλα από τα γέλια – αλλά να την μελετήσουν και να την εκμεταλλευτούν αυτοί που ασχολούνται με το θέατρο και ιδιαιτέρως το μουσικό θέατρο.
Μία σειρά από νούμερα γραμμένα και δεμένα μεταξύ τους με έναν τρόπο που ειλικρινά σε εντυπωσιάζει γιατί δεν πετάς που λένε ούτε μία λέξη. Αντιθέτως απολαμβάνεις τα πάντα. Κείμενα πραγματικά ακομπλεξάριστα, εκτός από ξεκαρδιστικά που σατιρίζουν ακόμα και πράγματα που θεωρούνται ταμπού ακόμα και στο να σχολιαστούν στην κοινωνία σήμερα. Αυτό είναι το πολύ σημαντικό. Να μιλάει μια επιθεώρηση τη γλώσσα της εποχής της, να σατιρίζει τόσο καυστικά όσο και καλοπροαίρετα και πάντα με όπλο το γέλιο ότι συμβαίνει γύρω μας, χωρίς κόμπλεξ και χωρίς φόβο για το πως θα το πάρει το κοινό. Προσέξτε όμως παρόλο που είναι και προχωρημένη η γραφή εντούτοις ποτέ δεν αισθάνεσαι ότι έχεις μπροστά σου ένα δάχτυλο σηκωμένο που διδάσκει σα δασκάλα, αντιθέτως όλα αυτά γίνονται με όπλα το θέατρο και το γέλιο. Όπως πρέπει δηλαδή να είναι τα πράγματα στο θέατρο.
Εξαιρετικοί συντελεστές στη νέα επιθεώρηση της Δήμητρας Παπαδοπούλου
Ένα εξαιρετικό σκηνικό, λιτό αλλά πρωτότυπο και λειτουργικό από τον Μανώλη Παντελιδάκη -δεν ξέρω ποιος έχει γυρίσει τα βίντεο που προβάλλονται, αλλά έχει κάνει εξαιρετική δουλειά- τα πολλά υπέροχα και τόσο φαντασμαγορικά κοστούμια της Έβελυν Σιούπη, οι υπέροχες χορογραφίες του τελευταίου χορογράφου που επιτέλους ξέρει χορό και μπορεί να χορογραφήσει μία επιθεώρηση του Φωκά Ευαγγελινού, το θαυμάσιο πολυμελές μπαλέτο που χορεύει με κέφι, η ωραιότατη μουσική της Μαρίζας Ριζου αλλά και η μουσική επιμέλεια και η κεφάτη εκτέλεσή της και μία σειρά από ηθοποιούς, ο ένας καλύτερος από τον άλλον που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και αστράφτουν και μια σκηνοθεσία από τον Θοδωρή Αθερίδη ουσιαστική, σφιχτή όσο και διακριτική όμως δεν μπορούν να αποσπάσουν από το μυαλό μας πως ο πραγματικός πρωταγωνιστής της παράστασης «Τι ζούμε ρε» είναι η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Το εν αρχή ην ο λόγος, εδώ κατέχει πρωτεύουσα σημασία. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου έχει γράψει κείμενα που άλλα είναι στον αφρό της σαμπάνιας και τα απολαμβάνεις και άλλα πολύ βαθιά που η βαθιά σκέψη ακολουθεί το γέλιο. Δε σταματά πουθενά και δεν φοβάται να σατιρίσει αυτά που πρέπει να σατιριστούν. Αυτό που είναι σημαντικό δε και φαίνεται στη γραφή της είναι πως ζει το σήμερα τόσο πολύ και έντονα σε όλες τις μορφές σαν αν είναι 20 χρονών και για αυτό ξέρει πως να το σατιρίσει…
Κριτική για τους ηθοποιούς της επιθεώρησης Τι Ζούμε ρε
Από τους ηθοποιούς δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποιον γιατί είναι όλοι σούπερ. Ποιον να ξεχωρίσω; Τον Θανάση Αλευρά, τον Λουδάρο, τον Κρατερό Κατσούλη, τον Αθερίδη την ίδια τη Δήμητρα, τον Λευτέρη Ελευθερίου, τον Αποστολάκη, τον Κώστα Κόκλα, την Ελένη Κοκκίδου, την Παρθένα Χοροζίδου; Ίσως λίγο θα ξεχώριζα από τους υπόλοιπους και αυτό όχι γιατί είναι ο απολύτως καλύτερος από τους υπόλοιπους, αλλά με τα ταλέντα του και με αυτό που είχε να παίξει στο ένα νούμερο που μ’ έκανε να γελάσω πολύ και στο άλλο να δακρύσω με την σπαραχτική ανθρωπιά με συνδυασμό με το χιούμορ του, θα ήταν ο Πάνος Μουζουράκης. Αυτό δεν σημαίνει πως οι άλλοι ήταν κατώτεροι. Έτσι;
Αυτή η παράσταση αναγεννά την επιθεώρηση και είναι απόλαυση
Σε ένα θέατρο σαν το Άλσος στο Πεδίον τους Άρεως, θέατρο από αυτά που δεν υπάρχουν πια, μια πραγματική μαγική ατμόσφαιρα και ιστορία θρύλος, νομίζω πως αυτή η παράσταση αναγεννά την επιθεώρηση και είναι απόλαυση. Μου αρέσει να γράφω κριτικές αλλά σαν θεατής όχι σαν παράξενος, δήθεν κουλτουριάρης αυστηρός κριτικός, να εντυπωσιάσω με τα γραπτά μου χρησιμοποιώντας μια παράσταση για αυτό. Μου αρέσει να κρίνω σαν θεατής και πρέπει να πω, ότι χρόνια είχα να απολαύσω μία παράσταση και ιδιαίτερα μία επιθεώρηση. Δεν υπάρχει τίποτα για το ποιο να μπορώ να γκρινιάζω, αντιθέτως το μόνο που μπορώ να πως είναι πως τώρα το καλοκαίρι, αν είναι να βγείτε έστω και μια φορά και να πάτε κάπου πηγαίντε στο Θέατρο Άλσος και δείτε το «Τι ζούμε ρε». Θα πάτε στο καλύτερο…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
