20.6 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Τάκης Τζαμαργιάς: Με το «Μινόρε της αυγής» και τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου»

Είναι ίσως ένα από τα λογοτεχνικά έργα για παιδιά που έχει παρουσιαστεί στα δύο κρατικά μας θέατρα, καθώς και σε αυτό της Κύπρου. «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» που έγραψε η Άλκη Ζέη το 1971 αυτοεξόριστη με την οικογένειά της στο Παρίσι συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία και φέτος, αυτή τη φορά στο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου.

Ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς νιώθει μεγάλη χαρά που ετοιμάζεται για τις πρόβες αυτής της παράστασης για τέταρτη πια φορά, ενώ παράλληλα μοιράζει το χρόνο του και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά όπου θα δούμε το πολυαναμενόμενο «Μινόρε της αυγής».

Η παράσταση του έργου «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέη που ξανασκηνοθετεί ο Τάκης Τζαμαργιάς ανέβηκε στην παιδική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου πριν από δέκα περίπου χρόνια και παίχτηκε εκεί για δύο σεζόν. Στη συνέχεια, παρουσιάστηκε για επίσης δύο χρόνια στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου από το 2015 έως το 2017, ενώ το 2019 και το 2020 ακολουθώντας τα χνάρια του Περιπάτου της Αθήνας και της Κύπρου, ανέβηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Έχουμε ένα σημείο εκκίνησης, ένα εξαιρετικό κείμενο της Άλκης Ζέη που αποτελεί σταθμό στην ιστορία της παιδικής λογοτεχνίας, μου εξηγεί ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς. Είναι ένα διαμάντι, ένα σημείο αναφοράς. Δεν υπάρχει παιδί που έρχεται σε επαφή με την παιδική λογοτεχνία και δεν θα γνωρίσει το έργο της Άλκης.

Ο «Πέτρος» της, όπως μου λέει, είναι ένα εμβληματικό κείμενο και από το οποίο έχει προκύψει μια παράσταση ωραίων στοιχείων σε όλα τα επίπεδα. Από το σκηνικό, τη μουσική, τα κοστούμια, τη μεταγραφή που έχει γίνει από τον Σάββα Κυριακίδη και τον ίδιον, είναι μια ωραία συνάντηση από την αρχή και γι’ αυτό όλες οι παραστάσεις (στο Εθνικό Θέατρο, στο Κ.Θ.Β.Ε. και στον Θ.Ο.Κ.)  είχαν τόση απήχηση, κάτι που δεν συναντάμε πολύ συχνά στο θέατρο.

Τρία ανεβάσματα, με τρεις διαφορετικούς ηθοποιούς που ο καθένας φώτιζε με διαφορετικά τρόπο το ρόλο του Πέτρου. Ο πρώτος ήταν ο Δημήτρης Πασσάς στο Εθνικό, μετά ο Γιάννης Καραούλης στον ΘΟΚ και τέλος ο Γιάννης Γκρέτσιος στο ΚΘΒΕ που στήριξαν και οι τρεις με έναν μοναδικό τρόπο το ρόλο.

Στη νέα διανομή για το θέατρο Βασιλάκου το ρόλο του Πέτρου ερμηνεύει ο Βασίλης Ντάρμας, της μητέρας η Μαρία Τσιμά και του πατέρα ο Δημήτρης Καραμπέτσης. Ένα εξαιρετικό επιτελείο νέων ηθοποιών οι Δάφνη Μαρκάκη, Βαγγέλης Ζάπας, Γιώργος Σύρμας, Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν, Λητώ Αμπατζή, Βασίλης Μηλιώνης, Σταύρος Μπέκας, Αφροδίτη Κατσαρού, Δανάη Μικέδη Προδρόμου φωτίζουν τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου.

Η πρεμιέρα έχει οριστεί για τις 12 Οκτωβρίου και όπως μου λέει ο σκηνοθέτης είναι τόλμη του Θεάτρου Βασιλάκου να ανέβει η συγκεκριμένη παράσταση σε αυτή τη συγκυρία που είναι μια μεγάλη και ακριβή παραγωγή με την προοπτική να πάει για δύο χρόνια.

Σε αυτό το ανέβασμά της, η παράσταση έχει έναν συμβολικό χαρακτήρα γιατί επιστρέφει στον τόπο από όπου ξεκίνησε αλλά και στον τόπο όπου διαδραματίζεται η ιστορία του Πέτρου που ξεκινάει το 1940 και ολοκληρώνεται το 1944. Με την κήρυξη του πολέμου την 28η Οκτωβρίου και το τέλος του στις 12 Οκτωβρίου του 1944. Ο Πέτρος διαγράφει έναν κύκλο, μια πορεία προς την ωριμότητα, αναγκάζεται βέβαια να ωριμάσει βίαια δείχνοντας ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτό είναι που καθιστά το έργο επίκαιρο πιο πολύ από ποτέ.

Ποιος περίμενε πέρυσι ότι όλα θα αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη λόγω Covid-19 και θα κλειστούν αυτά τα παιδιά στο σπίτι; Ότι θα αλλάξει εντελώς ο τρόπος εκπαίδευσης στο σχολείο; Οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους όσο καλύτερα μπορούν, μου λέει ο Τάκης Τζαμαργιάς και ξαφνικά συμβαίνουν τέτοια πράγματα όπως ο κορωνοϊός, αλλά και η κρίση που ζούμε που τα φέρνει αντιμέτωπα με το γεγονός ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο.

Σκηνή από την παράσταση του έργου «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέη που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο.

Αυτή λοιπόν είναι η δύναμη αυτού του έργου: ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως τα γεγονότα που συμβαίνουν μας ωριμάζουν. Βίαια βέβαια και πολλές φορές κινδυνεύοντας να θυσιάσουμε την παιδικότητά μας. Από την άλλη όμως μας δυναμώνουν και μας θυμίζουν τον αγώνα για τη ζωή και στο συγκεκριμένο έργο τι σημαίνει αγάπη για την πατρίδα που στην Ελλάδα αρκετές φορές φοβόμαστε να το πούμε από τον κίνδυνο να χαρακτηριστούμε εθνικιστές. Το μυθιστόρημα αυτό έχει χαρακτηριστεί ως εθνικό μυθιστόρημα, αλλά σήμερα πια διαπιστώνει κανείς ότι έχει μια οικουμενική διάσταση.

Ο ίδιος είναι χαρούμενος που επιστρέφει στον τόπο από όπου ξεκίνησε, στην Αθήνα όπου διαδραματίζεται η όλη ιστορία και με την απώλεια την Άλκης Ζέη η οποία δεν είναι πια κοντά μας, αλλά όπως μου λέει είναι σίγουρο ότι από κάπου μας παρακολουθεί.

Από το Θέατρο Βασιλάκου, όπου βλέπουμε σιγά σιγά μια αλλαγή στο ρεπερτόριο των παραστάσεων που θα δούμε τη νέα σεζόν και την παιδική σκηνή της Μαριάννας Τόλη, πηγαίνουμε στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά όπου ο Τάκης Τζαμαργιάς θα σκηνοθετήσει το «Μινόρε της αυγής».

Ένα επίσης μεγάλο στοίχημα με 14 συνολικά ηθοποιούς ανάμεσα στους οποίους ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης και άλλοι σημαντικοί ηθοποιοί που αναμένεται να ακούσουμε τα ονόματά τους σύντομα. Άλλωστε, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά Λευτέρης Γιοβανίδης πρόκειται να παρουσιάσει το ολοκληρωμένο πρόγραμμα της νέας σεζόν κάπου στα τέλη Σεπτεμβρίου, όπως μαθαίνουμε.

Η προσέγγιση της παράστασης του Τζαμαργιά είναι μια μεταγραφή του πρώτου κύκλου της τηλεοπτικής σειράς που είχε παρουσιαστεί στην ΕΡΤ το 1983, σε σκηνοθεσία του Φώτη Μεσθεναίου που κατάφερε να δώσει όλη την ατμόσφαιρα της εποχής.

Η μεταφορά μιας τηλεοπτικής σειράς στο θέατρο, που στη συγκεκριμένη παράσταση έχει αναλάβει ο Δημήτρης Χαλιώτης, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τη σκηνική μεταγραφή ενός λογοτεχνικού κειμένου, μου εξηγεί ο Τζαμαργιάς. Το κείμενο για την εν λόγω παράσταση διαρκώς ζυμώνεται και διαμορφώνεται με σεβασμό πάντα στο πνεύμα της σειράς, γιατί το θέατρο οφείλει να εμβαθύνει στα πρόσωπα, στις σχέσεις και στην εποχή.

Είναι κάποια έργα που είναι εμβληματικά, όπως για παράδειγμα «Τα κόκκινα φανάρια» που διαδραματίζονται στην Τρούμπα του Πειραιά. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το «Μινόρε», όπου όλη αυτή η ενότητα με τους ρεμπέτες υπερβαίνει τα όρια της δραματουργίας και με έναν τρόπο αποτελεί ταυτότητα της πόλης του Πειραιά. Δεν μου κρύβει την αγωνία και το στοίχημά του ως Πειραιώτης, γιατί όπως μου εξηγεί ένας πολύ μεγάλος αριθμός Πειραιωτών έχουν καταπληκτική σχέση με το ρεμπέτικο, γνωρίζουν πολύ καλά την εποχή χωρίς να την έχουν ζήσει οι ίδιοι, αλλά μέσα από τις μαρτυρίες των δικών τους ανθρώπων.

Δεν είναι απλώς μια δραματουργία λοιπόν, δεν είναι απλώς ανεβάζω ένα έργο, ούτε μια μουσειακή παράσταση, αλλά μια παράσταση που τιμά την εποχή, χωρίς να προδώσει τους ανθρώπους που την έζησαν. Επομένως, στόχος είναι η ανάκληση και η προβολή μιας εποχής που έχει φύγει ανεπιστρεπτί δίχως νοσταλγικές ωραιοποιήσεις και με πιστότητα στον πειραιώτικο ρεμπέτικο κώδικα.

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά όπου τη νέα σεζόν θα δούμε την παράσταση το «Μινόρε της αυγής» που θα σκηνοθετήσει ο Τάκης Τζαμαργιάς.

Ο πρώτος κύκλος της τηλεοπτικής σειράς ξεκινάει από τη δεκαετία του 1930 και ολοκληρώνεται περίπου το 1945 όταν πια το ρεμπέτικο αρχίζει να βγαίνει από την παρανομία και καταξιώνεται.

Ουσιαστικά είναι η ιστορία, αυτό που λέμε η ξακουστή τετράς που την αποτελούσαν ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιώργος Μπάτης, ο Ανέστης Δελιάς και ο Στράτος Παγιουμτζής. Βέβαια, στη σειρά δεν ήταν πολύ καθαρές οι ζωές τους, δεν ήταν αμιγώς οι βιογραφίες των τεσσάρων αυτών ανθρώπων αλλά γύρω από αυτούς πλέκεται και αναδεικνύεται μια ολόκληρη εποχή με τα καταγώγια, τους τεκέδες και τους χώρους που αναπτύχθηκε το ρεμπέτικο.

Μου λέει πως ότι και να γίνει, όσο και να δυσκολέψουν τα πράγματα πάντα θέατρο θα κάνει. Με επαγγελματίες ή με ερασιτέχνες είναι ανάγκη του να κάνει θέατρο. Πέρασαν και άλλες μάστιγες και άλλες πανδημίες και το θέατρο επιβίωσε. Αλλάζει βέβαια και το πιο σοβαρό είναι η δραματουργία πια. Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς το αποτύπωμα της εποχής μας, υπάρχει μια κρίση αυτή τη στιγμή στη δραματουργία και κατά τη γνώμη του δεν είναι εύκολο να αποδελτιώσει κανείς τα σημεία των καιρών μας.

Πιστεύει στο ψηφιακό δράμα ως διδακτικό εργαλείο στην εκπαίδευση όλων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να υποκαταστήσει το ζωντανό θέατρο. Καθότι μοναδικό γεννιέται και πεθαίνει τη στιγμή που γίνεται, βασίζεται στην αμεσότητά του και στη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.

Μαριλένα Θεοδωράκου
Μαριλένα Θεοδωράκου
Είμαι η Μαριλένα Θεοδωράκου. Έχω σπουδάσει σκηνογράφος – ενδυματολόγος και για αρκετά χρόνια ήμουν στο πολιτιστικό τμήμα της εφημερίδας «Τα Νέα». Έχω δουλέψει στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, καθώς και σε περιοδικά μόδας και διακόσμησης. Ονειρεύομαι μια κοινωνία όπου η Τέχνη και κυρίως το θέατρο θα αποτελούν καθημερινή ασχολία των ανθρώπων, μαζί με την κηπουρική, τη γυμναστική και τη μελέτη των άστρων. Ελπίζω μέσα από τα κείμενά μου στο Youfly.com να σας κάνω να πετάτε!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ακολουθηστε μας
65,000ΥποστηρικτέςΚάντε Like
13,090ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
11,546ΑκόλουθοιΑκολουθήστε

ΔΗΜΟΦΙΛΗ