Ο Δημήτριος Ζαπάντης γράφει την κριτική του για την παράσταση «Στη Μοναξιά των Κάμπων με Βαμβάκι» που παρουσιάστηκε στη σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση.
«…Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία πάνω στη γη
από την ίδια την αδικία της γης…η αληθινή και τρομερή ωμότητα
είναι εκείνη του ανθρώπου ή του ζώου
που καθιστά ημιτελείς τον άνθρωπο ή το ζώο»
Η δραματουργία του Koltes Bernanrd-Marie λειτουργεί εξω-θεατρικά προάγοντας μια αυτοσυνειδησιακή αφύπνιση με κύριο φορέα μετάδοσης μηνυμάτων τη γλώσσα. Μέσα από την γλώσσα, ο Koltes, προβάλλει μια ενοχλητική αταξία πηγαίνοντάς μας από το κέντρο στην περιφέρεια ενός νοήματος και πάλι πίσω. Η θεατρική του γραφή, εκφράζει μια δυσπιστία απέναντι στις καθιερωμένες συμβάσεις της πραγματικότητας και οι σημασίες της δραματουργίας του χάνουν την αυτονομία τους, αποδεσμεύονται από την καθορισμένη λειτουργικότητά τους και παράγουν ένα υλικό καλλιτέχνημα από διπολικά αισθητικά σημεία.
Στη Μοναξιά των Κάμπων με βαμβάκι του Koltes Bernanrd-Marie
Το έργο στη Μοναξιά των Κάμπων με βαμβάκι του Koltes Bernanrd-Marie παρουσιάστηκε στη τη στέγη Ιδρύματος Ωνάση σε σκηνοθεσία Timofey Kulyabin. Ο σκηνοθέτης, προσέγγισε εξαιρετικά το έργο και σεβόμενος τη γραφή του Koltes, παρουσίασε στην σκηνή δυο άτομα με διαφορετικές συμβολικότητες ενός σώματος. Η μετά-νατουραλιστική προσέγγιση του έργου μέσα από τη διάσπαση ορίων του κάθε χαρακτήρα και την διάλυση των εαυτών πρόβαλλε μια σκηνοθετική διαλυτική δραματουργία, όπου ο ένας ηθοποιός να χάνεται μέσα στον άλλο και συμβολικά να αποκαλύπτεται πως οι δυο ηθοποιοί μετανάστευσαν ένας μέσα στον άλλο και ποτέ δεν λειτούργησαν ως δυο διαφορετικά θέλω, αλλά λειτούργησαν ως μια συνειδησιακή κατάσταση ενός ατόμου που τσακώνεται-διχάζεται με τις αποφάσεις του.
Το έργο ξεκινά με έναν άντρα που γυμνώνεται μέσα στο μπάνιο και αυνανίζεται (σε προτζέκτορα), αμέσως σβήνουν τα φωτά και προβάλλουν οι δυο ηθοποιοί στη σκηνή και ξεκινά ο διάλογος των δυο. Παράλληλα, από πίσω ο προτζέκτορας δείχνει σε προφίλ και ανφάς τους δυο ηθοποιούς την ώρα που συνομιλούν συνεχώς. Ενώ στη συνέχεια αποκαλύπτονται κάποια «κουτιά-αίθουσες» στο πίσω μέρος της σκηνής που συμβολοποιούν την εξουσία και τη βία της, την παιδικότητα με προεκτάσεις παιδοφιλικής συνειδησιακής κατάστασης και μια συμβολική τοποθετικότητα κοινωνικής κατάστασης. Ένας ντίλερ που πουλάει επιθυμίες και ένας που θέλει να αγοράσει. Στη σκηνή υπάρχουν δυο πόρνες όπως λέει kai (O Koltes) μέσα στο έργο, όπου η μια δουλεύει το πρωί επίσημα μέχρι να κλείσουν τα φώτα και η άλλη το βράδυ ανεπίσημα. Όλα αυτά δοσμένα από μια πρισματική διπολικότητα ενός εαυτού και μέσα από τον εκφράσεις και χειρονομίες που αποδομούν τη διπλή ταυτότητα. Η αποδομητική ταυτότητα αυτή, παρουσιάζεται στον προτζέκτορα τεχνηέντως με αργή κίνηση για να μας δείξει τον μετα-κανονικό χαρακτήρα σε ένα δι-ιστορικό τοπίο, κοινός τόπος των δυο χαρακτήρων η επιθυμία και η αμφιταλάντευση των αποφάσεων, όταν ο ένας χαρακτήρας γίνεται εσωτερικός μετανάστης στον άλλο αποκαλύπτεται μια υπαρξιακή απολυτρωτική εικονολογία, επιβεβλημένη από το πάθος των επιθυμιών. Στο τέλος και οι δυο ηθοποιοί στέκονται μπροστά από το κάθε κουτί-αίθουσα και όταν σβήνουν τα φώτα της κάθε αίθουσας σβήνουν και οι επιθυμίες. Όλα αυτά δοσμένα σε ένα γκρίζο ασύμμετρο φόντο αλληλοσυσχετισμένο με έναν υπερκώδικα μαρτυρικής τελετουργίας που θα καταλήξει στην αυτοκτονία και των δυο, δηλαδή του ενός εαυτού. Η επιθυμία που κινεί τα νήματα του ανθρώπινου μυαλού αποκαλύπτεται πως πάντα θα εμπεριέχει ένα αδίστακτο όριο.
John Malkovich και Ingeborga Dapkunaite
Όσον αφορά τους ηθοποιούς ο John Malkovich απέδωσε εξαιρετικά την εμβάθυνση του εαυτού και τη μεταβλητότητα του χαρακτήρα καθώς ο τρόπος που ενσάρκωσε την συμπεριφορική τοποθετικότητα μας οδήγησε στην απέκδυση του προσωρινού χαρακτήρα με συνεχή σωματικότητα και μια εκφραστική δυναμική η οποία τροποποιείτο συνεχώς στην εξέλιξη του έργου με συνεχής κίνηση και τη γλωσσολογική απλότητα που διακρίνει τον Malkovich.
Η Λιθουανή ηθοποιός Ingeborga Dapkunaite, λειτουργώντας αφαιρετικά με έντονη σωματικότητα πρόβαλλε μια συνεχή αναδιάρθρωση και με ιδιαίτερη ένταση εξέφρασε τις έντονες παρορμήσεις που κρύβουν τα ένστικτα μας. Και αυτή με συνεχής κίνηση, αποτέλεσε το άλλο μισό του Malkovich και απέδωσε τη συμβολική τάξη του σώματος ως ένα διαλυμένο άλλο μισό, με συγκεκριμένες χειρονομιακές κινήσεις αποκανονικοποίησης και με εκφράσεις που εξέπεμπαν ένα εγγενή δυναμισμό.
Τα κοστούμια και τα σκηνικά από τον Oleg Golovko απέδωσαν με τον κατάλληλο τρόπο μια μετασχηματιστική συστατικότητα ενός εαυτού, ενώ εξαιρετικός ήταν και ο σχεδιασμός βίντεο από τον Alexander Lobanov, ο οποίος βοήθησε στην απόδοση των νοημάτων συνεπικουρούμενος από το γκρίζο περιβάλλον των φώτων, σχεδιασμένα από τον Oskars Paulins, ενώ η Μέμη κατσώνη απέδωσε μια εξαιρετική μετάφραση στον πολύ καλό υπερτιτλισμό από τον Γιάννη Παπαδάκη.
Συμπερασματικά να αναφέρουμε πως η παράσταση αποτέλεσε έναν υπερκώδικα δυο ηθοποιών και ενός χαρακτήρα όπου ο διάλογος μετατράπηκε ως συμβολικός μονόλογος, που εξέφραζε την επιθυμία και την εξουσία της στέρησης που υπάρχει στο ανθρώπινο ασυνείδητο. Η παράσταση είναι αποκαλυπτική για το τι συμβαίνει στον άνθρωπο όταν έχει μια υπάκουη μιμική καθωσπρεπισμού, ενώ μέσα του οι επιθυμίες πυκνώνουν εκτοξεύοντας έναν υπαρξιακό συγκλονισμό
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
