Ετοιμάζεται για την τρίτη του συνεργασία με την Κάτια Δανδουλάκη στο μονόλογο «Το καινούργιο παιδί». Το σίριαλ «Οι μοδίστρες» αναβάλλεται, ενώ το «Φεγγάρι από χαρτί» θα συνεχιστεί στο Εθνικό Θέατρο για δεύτερη σεζόν. Τι γίνεται όμως με την παράσταση «Μπαμπάδες με ρούμι» που θα βλέπαμε στο θέατρο Αλίκη; Σε όλα τα παραπάνω, όπως και σε κάθε του δουλειά εδώ και 33 χρόνια, υπογράφει τα σενάρια και τη σκηνοθεσία μαζί με τον Θανάση Παπαθανασίου.
Γράφει η Μαριλένα Θεοδωράκου
«Οι Μοδίστρες», το καινούργιο σίριαλ που θα βλέπαμε το 2021, δυστυχώς ατύχησαν. Λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων των πρωταγωνιστριών στις οποίες προτάθηκε δεν γίνεται να γυριστεί τώρα, οπότε αναβάλλεται για μια πιο βολική για όλους στιγμή, μου εξηγεί ο Μιχάλης Ρέππας. Σε θολά νερά βρίσκεται και η παράσταση «Μπαμπάδες με ρούμι» η μαύρη κωμωδία των Ρέππα – Παπαθανασίου που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία το 1996 στο θέατρο Βεάκη με τους Σταμάτη Φασουλή, Ελένη Γερασιμίδου, Χρύσα Ρώπα, Μαρία Καβογιάννη, Κατιάνα Μπαλανίκα, Απόστολο Γκλέτσο.
Η παράσταση ήταν προετοιμασμένη να ανέβει κανονικότατα προ κορονοϊού, μου λέει ο Μιχάλης Ρέππας, και ξαφνικά μετά Covid-19 όλα είναι στον αέρα. Οι τέσσερις ηθοποιοί Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Βίκυ Σταυροπούλου, Μαρία Λεκάκη και Μελέτης Ηλίας έχουν συμφωνήσει, το θέατρο όπως είχε ανακοινωθεί είναι το Αλίκη, μένει μόνο η ημερομηνία έναρξης των παραστάσεων που, όπως μου εξηγεί ο ίδιος, εξαρτάται από την ίδια την επιχείρηση που διατηρεί το θέατρο αυτό. Δεν είναι μια απόφαση που αφορά τον ίδιο ή τους ηθοποιούς και τους συντελεστές οι οποίοι είναι ήδη έτοιμοι.
Με τον Θανάση Παπαγεωργίου γνωρίστηκε το 1987 όταν η Άννα Βαγενά τους σύστησε και τους προέτρεψε να συνεργαστούν. Από τότε κάθε τους ιδέα, την συζητάνε και την δουλεύουν μαζί. Δεν έχει ο καθένας μια ειδικότητα στο κείμενο. Συναντιούνται – παλιότερα από κοντά και τα τελευταία χρόνια μέσω skype – και δουλεύουν μαζί κάθε έργο τους, από τη στιγμή που είναι κάποιες λίγες πρώτες σκόρπιες σημειώσεις μέχρι να γίνει ολοκληρωμένο κείμενο.
Ο εγκλεισμός, λόγω Covid -19, τον έκανε πιο δημιουργικό καθώς με τον Θανάση Παπαθανασίου έγραφαν πολύ, σχεδόν όλη μέρα. Όλα τον ανησυχούν για τη νέα σεζόν. Και τα μέτρα για τον κορονοιό που μπορεί να ληφθούν ξανά από την πολιτεία, αλλά και η δυσπιστία του κόσμου και ο φόβος των μαζικών χώρων. Ωστόσο, προχωράει κανονικά στην τρίτη του συνεργασία με την Κάτια Δανδουλάκη που μαζί έχουν κάνει δυο πολύ αγαπημένες παραστάσεις και ταυτόχρονα μεγάλες επιτυχίες: το «Να ζει κανείς ή να μη ζει» και το «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε». Φέτος, είναι ίσως η πιο σημαντική στιγμή της συνεργασίας τους, γιατί μαζί με τον Θανάση Παπαθανασίου έγραψαν ένα έργο με έμπνευση την ίδια την Κάτια. «Το καινούργιο παιδί» θα ανέβει στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη τον προσεχή χειμώνα και είναι το έργο που αφηγείται τη ζωή μιας γυναίκας, της Δάφνης, η οποία είναι περίπου στην ηλικία της Δανδουλάκη. Η Δάφνη γνωρίζει τον πρώτο της άνδρα το 1970 και τον δεύτερο και πιο σημαδιακό το 1974. Μέσα από τους δυο γάμους της Δάφνης, τις γέννες και τους έρωτες της βλέπουμε να περνάει σε δεύτερο πλάνο όλη η πρόσφατη ιστορία της χώρας μας. Η Χούντα, το Πολυτεχνείο, η Μεταπολίτευση, ο νεοπλουτισμός της δεκαετίας του 1990 και του 2000 και τέλος η συντριβή που αρχίζει το 2010 με την οικονομική κρίση. Το έργο έχει πολύ χιούμορ, αλλά και πολλές συγκινητικές στιγμές. Πάνω από όλα είναι ένα έργο που προσπαθεί να δει πρόσωπο με πρόσωπο τη γενιά μας. Μιας γενιά που ξεκίνησε με τα πιο ανατρεπτικά συνθήματα, αποκοιμήθηκε παραφουσκωμένη με την αστακομακαρονάδα του χρηματιστηρίου και δοκιμάστηκε άγρια από την οικονομική, αλλά και την ηθική κρίση της δεκαετίας του 2010. Όλο αυτό όμως με κανένα διδακτισμό. Πάντα με χιούμορ και από την οπτική γωνία μια κοκέτας αστής, που πιο πολύ τη ένοιαζαν τα φουστάνια, οι έρωτες και τα παιδιά της παρά η πολιτική και οι κοινωνικές ανακατατάξεις των τελευταίων 50 χρόνων.
Τον ρωτάω τι είναι αυτό που τον παρακινεί να γράφει τα δικά του έργα και να κάνει τη σκηνοθεσία με τον Θανάση Παπαθανασίου για το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ότι παρακινεί τον μαραγκό να φτιάχνει έπιπλα, μου απαντά, τον παπουτσή να φτιάχνει παπούτσια, τον γιατρό να θεραπεύσει ασθενείς και πάει λέγοντας. Κάποια στιγμή, μου εξηγεί, κάθε άνθρωπος διαλέγει τον τομέα του, την δουλειά, την τέχνη, το λειτούργημα που αγαπάει. Και από κει και πέρα η εργασία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και συνδυασμένη με τη ζωή του. Αν αυτή τη στιγμή του έλεγαν να σταματήσει να γράφει θα ήταν σα να του έλεγαν να αυτοκτονήσει. Τώρα πια ζει μέσα από αυτό που έμαθε τόσα χρόνια να κάνει. Και έμαθε να λειτουργεί μαζί με τον Θανάση. Δεν γίνεται πλέον να μάθει αλλιώς, καθώς κάθε πρωί ξυπνάει με την έννοια της επόμενης δουλειάς τους.
Τον ενδιαφέρει να σκηνοθετήσει θεατρικά έργα κλασικού ή σύγχρονου ρεπερτορίου, αλλά όπως μου λέει, οι παράγοντες του ελληνικού θεάτρου δεν τους έχουν σκεφτεί για κάτι ανάλογο. Τόσο οι παραγωγοί του ιδιωτικού τομέα, όσο και οι διευθυντές των επιχορηγούμενων από το κράτος θεάτρων, δεν τους εμπιστεύτηκαν ποτέ για κάτι τέτοιο. Το ρεπερτόριο των έργων που τους αρέσουν ποικίλει. Άλλα έργα ταιριάζουν σε μια ιδιωτική σκηνή με τα ρίσκα που παίρνει ο ιδιώτης παραγωγός και άλλα ταιριάζουν στις κρατικές σκηνές. Και οι δύο, Ρέππας και Παπαθανασίου, νομίζουν ότι άνετα θα σκηνοθετούσαν κωμωδίες και μιούζικαλ στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και κάποια κλασσικά έργα που αγαπάνε στον κρατικό τομέα, συγγραφέων όπως ο Λόρκα, ο Άρθουρ Μίλερ, ο Τένεσσυ Ουίλιαμς κλπ.
Την περασμένη σεζόν είδαμε το νέο έργο τους «Φεγγάρι από χαρτί» ύστερα από ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου, σε δική τους σκηνοθεσία στο Θέατρο Rex Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», το οποίο θα συνεχιστεί και τη νέα σεζόν. Σε αυτό συνεργάστηκαν με δεκαεννέα ηθοποιούς και πέντε μουσικούς που βρίσκονται επί σκηνής και ζωντανεύουν την ατμόσφαιρα μιας Αθήνας που ζει στη μνήμη, μιας παλιάς Αθήνας εικόνων, προσδοκιών και ελπίδας. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι είναι αυτό που στ’ αλήθεια τον παρακινεί να γράψει αυτό ή εκείνο το έργο, μου λέει. Είναι διεργασίες που γίνονται βαθειά στο υποσυνείδητο και μένουν για πάντα αφανείς. Αυτό που μπορεί κάποιος να πει είναι μόνο το αυταπόδεικτο: Αυτό μας άρεσε. Ίσως είναι η νοσταλγία που τους γύρισε στην δεκαετία του 1960, ίσως η ανάγκη να πάρουν κουράγιο από τα χρόνια που ήταν οι ίδιοι παιδάκια. Η παιδική ηλικία είναι το δυναμό της ύπαρξης μας, μου εξηγεί, και πολύ συχνά ανατρέχουμε σ’ αυτήν (ατομικά ή συλλογικά) για να πάρουμε δυνάμεις. Η συνεργασία με τους ηθοποιούς της παράστασης ήταν αυτό που είναι κάθε φορά οι συνεργασίες τους με ηθοποιούς. Η πιο μεγάλη τους χαρά και τους ευχαριστούν όλους. Οι ηθοποιοί παρόλες τις γκρίνιες και τις απαιτήσεις τους, είναι πάντα για εκείνους πηγή έμπνευσης και χαράς.
