Η επίσημη ανακοίνωση για το υποχρεωτικό κλείσιμο των θεάτρων στις 12 του Μάρτη, μας βρήκε στο φουαγέ του Θεάτρου Παλλάς όπου είχαμε συγκεντρωθεί 30- 40 θεατρικοί παραγωγοί για να δούμε τί θα κάνουμε. Τα εισιτήρια είχαν ήδη αρχίσει να εξανεμίζονται και το κακό πλησίαζε απειλητικά. Η μάλλον είχε έρθει αλλά ακόμα δεν το ξέραμε… Ακολούθησαν οι μέρες της συνειδητοποίησης. Ποια θέατρα; Εδώ κινδυνεύει η ζωή μας. Στην Ιταλία οι νεκροί είναι αμέτρητοι… Και αμέσως απομόνωση. Η ζωή μας σε παύση. Μείναμε σπίτι, μακρυά από τους αγαπημένους μας ανθρώπους, από τις δουλειές μας, από την πόλη μας. Τα κλείσαμε όλα έξω από την πόρτα. Τα σχέδια, τα όνειρα, τα προβλήματα. Ολα. Ας είμαστε καλά και θα δούμε λέγαμε..
Στον καναπέ του σπιτιού μου στήθηκε αμέσως ένα μικρό στρατηγείο.
Μόνο που αντί για θεατρικά έργα όπως άλλοτε, διάβαζα νόμους, λογιστικές οδηγίες και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Μπήκε στη ζωή η λέξη ΚΑΔ που ομολογώ ποτέ δεν της είχα δώσει σημασία. Τώρα 2 ψηφία σε αυτόν τον ΚΑΔ μπορεί να άλλαζαν όλη μας τη μοίρα. Από το 9002 στο 9004 διακυβεύονταν πολλά. Τηλέφωνα με συναδέλφους παραγωγούς, επιστολές σε υπουργούς και αγώνας γιατί εκτός από την υγεία μας έπρεπε να σωθεί και ο ΚΑΔ. Και κάπου εκεί έρχεται και η ΕΡΓΑΝΗ. Αλλα διαβάσματα, δικηγόροι και λογιστές σε ανοιχτή γραμμή. Μη γίνει λάθος. Να είναι όλα εντάξει. Κόλλησε το σύστημα; Πάμε από την αρχή… Δεν τελειώσαμε. Mybusinesssupport και supportartworkers. Πρέπει όλοι να γίνουν support. Εξάλλου αν το ένα υποστηριχθεί θα υποστηριξει και το άλλο. Τα συμφέροντα είναι κοινά.. Δεν το πιστεύουν όλοι. Είμαι ρομαντικός; Κι ακούω μεγάλο πρωταγωνιστή να μιλάει για τους κακούς παραγωγούς που απλά θα έχουν λιγότερα κέρδη…Σταματώ εδώ.. Αφήνω λίγο στην άκρη τα λογιστικά να ασχοληθώ με τη δουλειά μας.. Στην ουσία της.
Βούτηξα στο Τρίτο Στεφάνι του Κώστα Ταχτσή.
Όταν το τώρα είναι δυσβάσταχτο, η επιστροφή στην τέχνη πάντα δίνει λύσεις. Ταξίδεψα σε μια άλλη Ελλάδα. Τόσο ίδια και τόσο διαφορετική από τη σημερινή. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που θα σκηνοθετήσει την παράσταση όταν γίνει, είχε μια φανταστική ιδέα. Να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία για να βρούμε φρέσκα νέα ταλέντα που θα συμμετέχουν στην παράσταση. Η οθόνη μου γέμισε φως. Νέα, όμορφα, ταλαντούχα παιδιά γεμάτα χιούμορ που δεν ηξερες ποιόν να πρωτοδιαλέξεις. Τουλάχιστον αύριο θα υπάρχει θέατρο. Ανάσα μεγάλη.
Ανάσα τεράστια και η υπέροχη ομάδα του “Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του”. Τόσο κερδισμένο το στοίχημα αυτό που βάλαμε με τον Γιώργο Καπουτζίδη. Και δεν εννοώ μόνο εμπορικά ή καλλιτεχνικά. Εννοώ και σε ουσία. Σε ομαδικότητα. Αυτά τα νέα παιδιά που γέμισαν το θέατρο ασφυκτικά επί 5 μήνες είναι το αύριο. Να το πάλι μπροστά μου το αύριο. Αρα πρέπει να παλέψουμε για αυτό το αύριο. Τους το χρωστάμε. Επιστρέφω στα λογιστικά. Ο καιρός πλησιάζει. Όλοι λένε ότι η αναστολή τελειώνει… Τι θα κάνουμε;
Επιχορηγήσεις που δεν μας περιλαμβάνουν, δάνεια που μέχρι να μαζέψεις τα χαρτιά κλείνουν οι πλατφόρμες, νόμοι, ΑΠΔ που για να τις υποβάλεις πρέπει να είσαι γκουρού τις λογιστικής, εκθέσεις, επιστολές… Και πουθενά τίποτα που να θυμίζει αυτό που ήξερα. Εγώ τέτοιες μέρες θα έτρεχα για φωτογραφήσεις παραστάσεων, σκηνικά και πρόβες. Τί κάνω;
Και ξαφνικά προκύπτει ένα μεγάλο ερώτημα που διχάζει μέχρι την αυτή την ώρα.
Τελικά πρέπει να ανοίξουν τα θέατρα ή όχι; Και τα υποερωτήματα. Είναι ασφαλές για το κοινό; Για τους ηθοποιούς στη σκηνή; Είναι βιώσιμο με αυτές τις πληρότητες; Θα έρθει ο κόσμος; Κι άντε το καλοκαίρι θα σύρουν το κάρο οι κρατικοί επιχορηγούμενοι οργανισμοί. Το φθινόπωρο όμως; Και πότε θα κάνουμε πρόβες; Και τι θα γίνει αν έρθει δεύτερο κύμα; Και πώς θα αντέξουμε με τα έξοδα να τρέχουν; Κι εδώ αναδεικνύεται η διαφορετικότητα. Καθένας παραγωγός προτάσσει άλλα επιχειρήματα. Καθένας τραβάει το δικό του δρόμο. Και μετά πάλι μαζί όλοι. Μιλάμε μεταξύ μας. Αγωνιούμε. Διαφωνούμε. Συμφωνούμε. Τα ίδια θέλουμε από άλλους δρόμους.
Το θέατρο πρέπει να είναι ανοιχτό όπως όλοι οι άλλοι τομείς λέει η μια άποψη.
Να το παλέψουμε διεκδικώντας κάποια στήριξη από το Κράτος. Να είμαστε μπροστάρηδες. Να δουλέψουμε και να σωθούμε από τη δουλειά μας κι εμείς και οι εργαζόμενοι. Αλλος ψάχνει μονολόγους άλλος έργα με δυο και τρεις ηθοποιούς. Ανάρπαστα θα γίνουν αυτά τα έργα να το θυμηθείτε. Τα θέατρα πρέπει να μείνουν κλειστά μέχρι να βρεθεί εμβόλιο και τελειώσει η πανδημία λέει η άλλη άποψη. Κλειστά και με προστασία για να αντέξουν οι επιχειρήσεις. Και μέτρα για τους εργαζόμενους. Κανείς δεν ξέρει ποιά είναι η σωστή άποψη. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τίποτα.
Μια φράση μου έρχεται ξανά και ξανά στο μυαλό.Η ισχὐς εν τη ενώσει. Ρομαντικός; Χτυπάει το τηλέφωνο. Ενας φίλος καρδιάς από το χώρο παίρνει να δει τί κάνω. Παλεύω του απαντάω. Aυτό νιώθω. Οτι παλεύω. Κι όπως με έμαθε η οικογένειά μου “Πάλεψε καλά κι ας χάσεις”. Πάω να ξαναπιάσω το νήμα. Μέσα μου ξέρω ότι το Θέατρο θα δώσει τις απαντήσεις στο τέλος. Θα έρθει μια μέρα που το τρίτο κουδούνι θα χτυπήσει ξανά, η αυλαία θα ανοίξει κι εμείς θα είμαστε εκεί με πιο δυνατό καρδιοχτύπι από ποτέ.
Πάνος Κατσαρίδης – Διευθύνων Σύμβουλος Θεατρικές Σκηνές Α.Ε.
