Μετά το απότομο κλείσιμο για το θέατρο τον περασμένο Μάρτιο, λόγω κορονοϊού, και μετά την απότομη ελευθερία που νιώσαμε μετά τα τέλη Μαΐου, ελπίζαμε όλοι πως ο εφιάλτης πέρασε ή μάλλον οδεύει προς το φινάλε του.
Μάλιστα υπήρχε και μία φήμη ότι τα καλοκαίρια οι ιοί μάλλον εξασθενούν ή πάνε διακοπές και αφήνουν τον κόσμο ήσυχο…
Οπότε και θίασοι βγήκαν σε περιοδείες και κάποια φεστιβάλ γίνανε (αν και κάποια άλλα δεν γίνανε…), αλλά κυρίως πήραν θάρρος κάποιοι θεατρικοί επιχειρηματίες να ανεβάσουν έργα το χειμώνα. Και ειδικά αυτοί που διαθέτουν μεγάλες αίθουσες με πολλές πολλές θέσεις που είναι φυσικό να φιλοξενούν μεγάλα και ακριβά θεάματα και να γεμίσουν.
Δεν είναι πολλές βέβαια αυτές οι αίθουσες στην Αθήνα… είναι το «Παλλάς», είναι το «Θέατρον» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, στα μεγάλα περιλαμβάνεται και το Ακροπόλ, αρκετά πιο κάτω από θέσεις αλλά και το Βέμπο.
Αυτά τα θέατρα πρέπει να έχουνε πολύ κόσμο στη σκηνή και ακριβές παραγωγές για να προσελκύσουν τα πλήθη. Κάτω από 350 θέσεις τα πράγματα είναι πιο εύκολα γιατί αναγκαστικά θα παίξουν πιο μικρές παραγωγές άρα και πιο φθηνές.
Βέβαια το πόσο μικρό ή μεγάλο το θέατρο είναι ανεξάρτητο από την ποιότητα της παράστασης, να το ξεκαθαρίζουμε αυτό…
Το θέατρο όμως, όπως και το σινεμά, στοιχίζει αρκετά και όσο πιο μεγάλη παραγωγή, όσο πιο μεγάλο το θέατρο, τόσο πιο πολύ ιλιγγιωδώς ανεβαίνει το μπάτζετ.
Επίσης όσο πρόχειρη και αν είναι μια παράσταση, ειδικά με ακριβό μπάτζετ αποκλείεται να θέλει λιγότερο από δύο τρεις μήνες πρόβα.
Αισιόδοξα ξεκίνησαν αρκετοί θεατρικοί επιχειρηματίες με μεγάλα θέατρα να ετοιμάζουν παραστάσεις ακριβές μόνο που ξαφνικά ο κορονοϊός άρχισε να καλπάζει και να αγριεύει περισσότερο από την περασμένη άνοιξη. Και εν το μεταξύ οι πρόβες και τα έξοδα τρέχουν και κανείς δε βγαίνει έστω και κατά προσέγγιση να πει – και βέβαια μόνο το Υφυπουργείο και ο κύριος Χαρδαλιάς μπορεί να πει κάτι τέτοιο, να κάνει δηλαδή μια ενημέρωση για το πόσο τοις εκατό των θέσεων θα μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα θέατρο.
Γιατί βέβαια κάποιοι π.χ. μπορεί να τα έχουν υπολογίσει, ότι με το 60% των θέσεων του θεάτρου τους η παράσταση τους να «βγαίνει» ενώ με το 40% θα είναι μια καταστροφή, λέω τώρα εγώ…
Βεβαίως από τώρα μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου που θα αρχίσουν οι πρεμιέρες, μπορεί στο συγκεκριμένο θέμα να γίνουν τα καλύτερα, αλλά μπορεί ω μη γένοιτο να συμβούν και τα χειρότερα. Σίγουρα δε μπορείς να ζητήσεις ακόμα και από το Χαρδαλιά να ρίξει τα χαρτιά για να σου πει τι θα γίνεται μετά από ένα μήνα. Αλλά εν πάση περιπτώσει μπορούν να πουν σε γενικές γραμμές τι περιμένουν και τι όχι και πώς μπορούν να αντιμετωπίσουν καλύτερα την κάθε περίπτωση. Θα μου πεις βέβαια εδώ δεν ξέρουν τι γίνεται τώρα, πολλά ζητάς – τα έχουν χάσει ξαφνικά που ο ιός δεν πήγε διακοπές…
Το θέατρο όμως δεν είναι σινεμά που μπορεί να έχει πολύ κόσμο που δουλεύει και που είναι επίσης τέχνη πανάκριβη, αλλά στο σινεμά αναβάλλεις την προβολή του όσο θέλεις περιμένοντας καλύτερες μέρες.
Το θέατρο αν δεν ανεβεί τη στιγμή που έχει αποφασιστεί, πάει πέταξε το πουλάκι…
Και το θέατρο ξέρετε δεν είναι μόνο επιχειρηματίες, μεγάλοι και ακριβοπληρωμένοι πρωταγωνιστές, σκηνοθέτες σταρ ή συγγραφείς με μεγάλα ποσοστά. Θέατρο είναι και οι ταξιθέτριες και οι ταμίες και οι διευθυντές σκηνής, οι τεχνικοί, οι καθαρίστριες, οι αμπιγιέρ, τα παιδιά στο μπαρ.
Ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να φάει ψωμί και που μπορεί για κάποιους «επισήμους» ο χώρος της τέχνης και του θεάματος να μην είναι προτεραιότητα, αλλά οι εργαζόμενοι του έχουν την ίδια προτεραιότητα με όλες τις άλλες κατηγορίες εργαζομένων.
Γι’ αυτό κάποια στιγμή ας πει κάποιος έστω και σε πολύ γενικές γραμμές τι μπορεί να μέλλει γενέσθαι, ας κάνει μια ενημέρωση ο κύριος Χαρδαλιάς για το θέατρο και γενικά για τον πολιτισμό, αλλιώς προβλέπω πολύ κόσμο να κλαίει από τα ξαφνικά «χαΐρια και τις προκοπές» τους…
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
