Ο Παύλος Ηλ.Αγιαννίδης είδε και γράφει την κριτική του για την παράσταση «Ο κήπος με τις αλήθειες» του Άντριου Μποβέλ, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, στο Θέατρο «Μουσούρη».
«Πώς γράφεται το θέατρο; Όταν θέτουμε ερωτήματα: Τι να σκέφτεται ο τάδε; Πως αισθάνεται ο δείνα; Γιατί το κάνουν αυτό; Κι όταν σε αυτά τα ερωτήματα ανακαλύπτουμε απαντήσεις απρόσμενες και σύνθετες, τότε λοιπόν έχουμε την πιθανότητα να δημιουργήσουμε κάτι που θα φωτίσει την ανθρώπινη ψυχή και την ανθρώπινη βάσανο».
Να μια εκδοχή για τη συγγραφή των θεατρικών έργων από τον ονομαστό και βραβευμένο Αυστραλό συγγραφέα και σεναριογράφο Άντριου Μποβέλ. Και, σκεφτείτε, αυτός ο άνθρωπος που έφτασε να… σκαλίζει την ανθρώπινη ψυχή και τις ανθρώπινες σχέσεις έχει γεννηθεί καταμεσίς μιας ερήμου, 300 χιλιόμετρα από την κοντινότερη πόλη!
Γιατί ξεκινάω από αυτή τη φράση του Μποβέλ, γράφοντας για την παράσταση του έργου του «Ο κήπος με τις αλήθειες», που ανέβασε ο Σταμάτης Φασουλής στο Θάτρο «Μουσούρη» (το ιστορικότερο της Αθήνας, μετά το κτίριο Τσίλερ του Εθνικού Θεάτρου); Διότι αυτή η φράση του συμπυκνώνει και την ουσία στο έργο του.
Ένα έργο που φωτίζει την ψυχή
Γιατί το κάνουν αυτό οι χαρακτήρες; Τι σκέφτονται, βαθιά μέσα τους; Πώς να νιώθουν, άραγε; Αυτά είναι τα ερωτήματα, για τα οποία πήρε απρόσμενες και σύνθετες απαντήσεις ο Μποβέλ σε αυτό το γεμάτο αλήθειες και τριαντάφυλλα «Κήπο» του.
Μια οικογένεια, που θα μπορούσε να κατοικεί σε κάποιο σημείο του πλανήτη, σε κάποια πόλη και όχι σε μια πόλη της Αυστραλίας ειδικά. Ο πατέρας, λίγο «αποσυρμένος», λίγο πληγωμένος, αλλά παρών. Η μάνα, αχ η μάνα. Διαδραστική σαν να είναι ο… πάτερ φαμίλιας, πικραμένη και δοσμένη στη δική της ειλικρίνεια, όσο και να πληγώνει.
Τα τέσσερα παιδιά, έρμαια της ζωής, των παθών και των λαθών τους, γαντζωμένα στη χειρολαβή της οικογένειας. Η μία, η μικρή, θέλει να ταξιδέψει τον κόσμο, αλλά αφήνεται σε έναν πρόσκαιρο έρωτα στο Βερολίνο, που της κλέβει το πορτοφόλι και τα πράγματά της, και εκείνη επιστρέφει λαβωμένη στο οικογενειακό κουκούλι για παρηγοριά.
Η άλλη κόρη, δοσμένη σε έναν «κλασικό» γάμο με παιδιά, δεν αναρωτιέται τι απέγινε η αγάπη μέσα σε όλο αυτό, μέχρι που βλέπει την ζωή της να ανατρέπεται από έναν έρωτα και παίρνει των ομματιών της.
Ο ένας γιός ζει μια πλούσια ζωή με χρήματα που έχει κλέψει από τη δουλειά του και ψάχνει τρόπο, στην αγκαλιά της μάνας, που πάντα δίνει λύσεις σε όλους, να γλιτώσει τη φυλακή.
Και ο άλλος γιός που χωρίζει από την κοπέλα του και τότε παίρνει το θάρρος να μιλήσει για κείνο που θέλει από την ζωή του: να ζήσει σαν γυναίκα, όπως αισθάνεται μέσα του. Και μην μπορώντας να αντιμετωπίσει την οικογένεια, τα μαζεύει και φεύγει για το Σίδνεϊ, όπου θα κάνει τη «μεταμόρφωσή» του.
Όλες τις ερωτήσεις και τις απρόσμενες, αλλά όχι μόνον, απαντήσεις που αφορούν την οικογένεια, την όποια οικογένεια σε όποιο μέρος του κόσμου, και όλες τις σχέσεις που ξεκινούν και καταλήγουν σε αυτήν την οικογένεια, όλα αυτά δηλαδή που αναζήτησε ο Άντριου Μποβέλ για να γράψει τον «Κήπο με τις αλήθειες» το 2016, τα αναζήτησε σκηνοθετικά και ο Σταμάτης Φασουλής.
Σε ένα φωτισμένο μίνιμαλ, περιστοιχισμένο από τριανταφυλλιές και ένα δέντρο, σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη. Με τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη.
Μέσα σε πλέγματα φωτός που έστησε η Ελευθερία Ντεκώ, η οποία πρόσφατα ανέλαβε και το νέο φωτισμό της Ακρόπολης. Πλέγματα που εστίαζαν κάποτε στο ουσιαστικό, όπως το δάκρυ της μάνας, της Φραν (Μίρκα Παπακωνσταντίνου), την ώρα που υπό τους ήχους του Famous Blue Raincoat του Λίοναρντ Κοέν, αναστοχάζεται όσα έχουν συμβεί στο σπιτικό της.
Ερμηνείες γεμάτες αλήθεια
Και πάμε στην ουσία και το κλου: Και μόνον για τις εξαιρετικές ερμηνείες (ολκής) των δύο γονιών – Μίρκας Παπακωνσταντίνου και Σταμάτη Φασουλή – αν όχι για τη συνάντησή του για πρώτη φορά, ξανά, ύστερα από τα χρόνια του «Ελεύθερου Θεάτρου» αξίζει να δει κάποιος τούτο τον «Κήπο με τις αλήθειες».
«Τι θεατρίνα!», ήταν η ατάκα που ξεστόμισε σιγανά φίλη την ώρα της παράστασης. Και είχε δίκιο. Πόσες φορές έχουμε σήμερα πλέον τη διάθεση να την πούμε αυτή την ατάκα, αλήθεια;
Και αυτές οι ερμηνείες δεν είναι «της παλιάς σχολής» και άλλα τέτοια. Αυτές οι ερμηνείες δεν έχουν σχολή. Έχουν αλήθεια, έχουν αίμα που λέγαμε παλιά, έχουν εμπειρία, έχουν γνώση, έχουν συναίσθηση του που βρίσκεσαι και τι κάνεις και τι θες να πεις και να δείξεις. Τόσο απλό, τόσο βαθύ, τόσο μεγάλο.
Η ξεκαρδιστική αυστηρότητα της μάνας, το «σπάσιμο» του πατέρα, η μεταξύ της σχέση που έχει καταναλωθεί μέχρι τελευταίας ρανίδας, η συνωμοτική, υπόγεια συνεννόησή τους, η πίκρα για την σχέση που καταναλώθηκε κι έφυγε από τα χέρια τους. Όλα εκεί. Όλα σαν, πραγματικά, βιωμένα. Θέατρο. Θέατρο ηθοποιών. Θέατρο πρωταγωνιστών. Όχι όπως παλιά. Όπως πάντα. Όπως θα έπρεπε πάντα.
Οι υπόλοιποι ρόλοι
Δυστυχώς, οι δυο τους ανεβάζουν τόσο ψηλά τον πήχυ. Και οι τέσσερις ηθοποιοί που υποδύονται τα παιδιά γίνεται εμφανές ότι δεν έχουν την ίδια πείρα, το ίδιο σθένος επί σκηνής. Θα ήταν άδικο να πούμε ότι φαίνονται λίγοι, αλλά δεν μπορεί κάποιος να τους κρίνει με τα ίδια μέτρα που θα κρίνει, σε τούτη την παράσταση, σε τούτη την εξαίρετη θεατρική συνάντηση, το Σταμάτη Φασουλή και τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου.
Η Ματίνα Νικολάου, η «Βάνια» στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλό μεσημεράκι» του Νίκου Μουτσινά μας κράτησε βέβαια σε εγρήγορση την ώρα που αφηγήθηκε την ερωτική αλήθεια της, υπό τους ήχους του Κοέν.
Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος, ο Γιάννος στις «Άγριες Μέλισσες», κατάφερε να μοιραστεί το μυστικό της εσωτερικής του ταυτότητας και να μεταμορφωθεί στο φινάλε. Όταν ο πατέρας του, Μπομπ Πράις (Σταμάτης Φασουλής) ξεθεμελιώνει τον «κήπο» του, με τις αλήθειες και τα τριαντάφυλλα, όταν χάνει το στήριγμά του και το στήριγμα όλης της οικογένειας.
Ο Παναγιώτης Γαβρέλας, πολύ καλός στην τηλεοπτική σειρά «Ζακέτα να πάρεις», έδωσε όσα μπορούσε στο δικό του ρόλο.
Και η Βίκυ Διαμαντοπούλου, η πολύφερνη Σοφούλα στις «Άγριες Μέλισσες» κράτησε, με κάποιον ακισμό στη φωνή, το ρόλο της βενιαμίν της οικογένειας Πράις.
Ιδέα της Ελένης Ράντου
Όταν είχα μιλήσει στο ραδιόφωνο του youfly με το Σταμάτη Φασουλή μου είχε εκμυστηρευθεί ότι το έργο του το είχε προτείνει η φίλη Ελένη Ράντου, που το ήθελε για κείνη αλλά ήταν πολύ μικρή για να ενσαρκώσει τη μάνα και πολύ μεγαλύτερη για να κάνει την μικρή κόρη.
Ο ίδιος δε το άφησε στην άκρη διότι, όταν έψαξε στο διαδίκτυο για παραστάσεις του έργου, έπεσε πάνω σε μια αφαιρετική βρετανική εκδοχή, με… κυβιστήσεις και κραυγές. Μέχρι που κάποια στιγμή κάθισε και διάβασε το έργο και ανακάλυψη, όπως μου είπε, ότι ανοίγει όλα τα θέματα που απασχολούν μια οικογένεια οπουδήποτε στον κόσμο. Οι ερωτήσεις και οι απρόσμενες και όχι μόνον απαντήσεις που λέγαμε.
Και αυτό ακριβώς κάνει – και είναι – τούτος «Ο κήπος με τις αλήθειες». Μια σειρά από ερωτήσεις και απαντήσεις που τις παίρνεις μαζί σου, ως θεατής. Τροφή για σκέψη. Για την δική σου ζωή. Τις δικές σου σχέσεις μέσα κυρίως, αλλά κι έξω από την οικογένεια. Θέμα αιωνίως επίκαιρο.
Όχι όμως με σκληράδα. Με μια γλύκα και στη γραφή του Μποβέλ και στη σκηνοθετική ματιά του Σταμάτη Φασουλή. Με μια συμπόνοια. Για όλους τους. Για όλους μας.
Πληροφορίες παράστασης
- Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
- Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
- Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
- Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
- Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
- Βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Σαχπεκίδης
- Βοηθός σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου
- Βοηθός ενδυματολόγου: Χριστίνα Τσουτσουλίγα
- Θεατρικές επιχειρήσεις: Κάρολος Παυλάκης
Παίζουν:
Σταμάτης Φασουλής, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Ματίνα Νικολάου, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Παναγιώτης Γαβρέλας, Βίκυ Διαμαντοπούλου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη – Πέμπτη: 19:00. Παρασκευή: 21:00. Σάββατο (λαϊκή απογευματινή): 17:00. Κυριακή:18:00.
Δείτε ακόμα:
- Ο Κήπος με τις Αλήθειες: Ο Παναγιώτης Γαβρέλας ολοκληρώνει τον θίασο
- Ο Κήπος με τις Αλήθειες: Η Ματίνα Νικολάου στον θίασο
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
