Ο Γιώργος Κιμούλης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για όλα όσα θα συμβούν, αν δεν γίνουν παραστάσεις και δεν υπαρξει στήριξη στον πολιτισμό.
Το κείμενο που ακολουθεί ανέβηκε απο τον Γιώργο Κιμούλη στο Support Art Workers (Πρωτοβουλία εργαζομένων για τις τέχνες και τον πολιτισμό, με 15,000 μέλη).
«Καλησπέρα σε όλους.
Επειδή έμαθα, πως σε μία συζήτηση, αναφέρθηκε το όνομα μου, σχετικά με τη διαφωνία που εξέφρασα στα πλαίσια μίας προσωπικής κουβέντας που είχα, για κάποιες θέσεις, οι οποίες, σίγουρα άθελα τους, σχεδόν παροτρύνουν την Πολιτεία να ΜΗΝ επιτρέψει να γίνουν οι εκδηλώσεις το καλοκαίρι, οφείλω να σας δηλώσω δύο πράγματα, χωρίς καμία διάθεση αντιδικίας, αντιθέτως κατανοώντας πλήρως και με όλη μου την ειλικρίνεια την αγωνία όσων διατυπώνουν την παραπάνω θέση.
Κατ’ αρχάς, προς αποφυγήν οιασδήποτε παρεξήγησης, (και ελπίζω να είναι κατανοητό γιατί αρχίζω γράφοντας αυτό), μη θεωρήσετε σίγουρο πως προτιμώ να παιχτεί φέτος ο Φιλοκτήτης στον οποίον συμμετέχω, όσο περίεργο κι αν ακούγεται σε κάποιους. Η εποχή δεν είναι κι η καλύτερη. Του χρόνου ή τον αμέσως επόμενο θα είναι προτιμότερο για μένα προσωπικά. Δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος.Τόσο απλό και τόσο καθαρό. Άρα δε διαφωνώ με την παραπάνω θέση προστατεύοντας αποκλειστικά και μόνο το δικό μου «καλλιτεχνικό συμφέρον», όπως ίσως μπορεί να πιστέψουν κάποιοι. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα.
Υπάρχει όμως ένας μεγάλος αριθμός ηθοποιών, τους οποίους, ίσως μες στον θυμό μας, την αγωνία μας, την ταχύτητα που λειτουργούν οι πρωτόγνωρες αυτές καταστάσεις, μπορεί και να ξεχνάμε. Με κάποιους πολύ γρήγορους υπολογισμούς οι ηθοποιοί που θα έπαιζαν το καλοκαίρι ξεπερνούν τους 500! Και δεν αναφέρομαι εδώ για όλους εργαζόμενους, που συμμετέχουν με άλλες ιδιότητες σ’ αυτές τις παραστάσεις. Κι αυτοί ηθοποιοί, αντί των 800 ευρώ που ορθώς απαιτούνται βεβαίως, μπορεί να πάρουν περισσότερα χρήματα, αν κάποιες παραστάσεις παιχτούν το καλοκαίρι, με τα οποία μάλιστα χρήματα θα μπορέσουν να ζήσουν και για ένα μέρος της μετά του καλοκαιριού περιόδου, διότι πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να μην έχουν δουλειά στη συνέχεια. Αν μάλιστα υπολογίσουμε πως αρκετοί απ’ αυτούς δεν έχουν ακόμη υπογράψει συμβόλαια, κινδυνεύουν να μην πάρουν ούτε τα 800 ευρώ. Οπότε δεν είναι σωστό να μην το σκεφτόμαστε αυτό, ιδίως σε περίοδο τόσης μεγάλης ανεργίας.
Όσο για την προστασία μας, αυτό που έχω να πω είναι πως τα πάντα μέχρι τα μέσα Ιουνίου θα λειτουργούν και όλοι θα εργάζονται.
Με προφυλάξεις μεν, αλλά θα εργάζονται. Εκτός… των καλλιτεχνών! Κρίνεται λογικό αυτό; Κατά τη γνώμη μου όχι. Τη μόνη αιτία που μπορώ να βρω, για να αιτιολογήσω την αρχική απόφαση της κυβέρνησης είναι πως ίσως θεωρούν την εργασία μας μία απλή διασκέδαση, την οποία κάλλιστα μπορεί να στερηθεί ο κόσμος. Τόσα έχει στερηθεί! Δε θα πάθει τίποτα αν δεν πάει σ’ ένα θέατρο η σε μία συναυλία! Εξού και η απρόσεχτη (ευγενική διατύπωση εκ μέρους μου) αντιμετώπιση που είχαμε. Αυτό βέβαια δεν μας τιμά καθόλου. Αλλά βέβαια είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να το σκεφτούμε σοβαρά την “επόμενη ημέρα”. Γιατί γι’ αυτήν την αντιμετώπιση δεν ευθύνονται μόνο εκείνοι, ευθυνόμαστε κι εμείς. Επίσης, σας παρακαλώ πολύ, ας μην έχουμε την εντύπωση, πως είμαστε οι μόνοι που συγχρωτιζόμαστε με άλλους ανθρώπους στο χώρο εργασίας μας. Οι άλλες εργασίες πώς θα δουλεύουν δηλαδή τώρα που θα ανοίξουν (όσες δεν ήταν ήδη ανοιχτές); Στα εργοστάσια τι θα κάνουν, ας πούμε; Θα μετακινήσουν τις μηχανές τη μία πιο μακριά από την άλλη; Δε θα είναι ο ένας απάνω στον άλλον; Στα γραφεία τι θα γίνει; Θα νοικιάσουν οι εταιρείες καινούργιους χώρους πιο ευρύχωρους; Στα ξενοδοχεία και τις πισίνες; Ή στα εστιατόρια θα φοράνε μάσκες και θα τρώνε απ’ τη μύτη οι πελάτες; Στις δε εκκλησίες θα γκρεμίσουν τους τοίχους για να ανοίξει ο χώρος και να απλωθούν οι πιστοί και στα μέσα μαζικής μεταφοράς θα βγάλουν τις οροφές, ή οι ποδοσφαιριστές και οι μπασκετμπολίστες θα κοιτούν τη μπάλα και θα λένε στον διαιτητή να τους τη δώσει;
Μην είμαστε υπερβολικοί.
Αφού η επιστημονική επιτροπή (την οποία μάλιστα εμμέσως μνημονεύουν κάποια κείμενα που διάβασα) και η Πολιτική Προστασία, στην οποία τόσες βδομάδες υπακούμε, αποφάσισε μαζί με την Κυβέρνηση, “τους άξονες μιας γέφυρας ασφάλειας προς τη νέα καθημερινότητα”, ώστε να λειτουργήσουν όλα με ανάλογα μέτρα προστασίας, είναι απλώς παράλογο να μην επιτρέπεται και σ’ εμάς. Επαναλαμβάνω: δεν είμαστε οι μόνοι που συγχρωτιζόμαστε με άλλους ανθρώπους. Μην το λέμε και το ξαναλέμε αυτό. Γιατί δεν είναι αλήθεια. Κι άλλοι δουλεύουν ο ένας δίπλα στον άλλον και μάλιστα σε πιο αντίξοες συνθήκες. Ας μην ξεχνάτε επίσης, πως σε λίγο θα αρχίσουν και κάποια γυρίσματα. Πως θα παίζουν νομίζετε εκεί; Με απόσταση; Ή θα πηγαίνουμε εμείς να τους σκηνοθετούμε; Απ’ τη στιγμή που η ίδια η πολιτεία, που μας έβαλε σε καραντίνα, αποφάσισε την επιστροφή στην «κανονικότητα», είναι περίεργο εμείς να λέμε: «Όχι δε θέλουμε».
Με περιοριστικά μέτρα αυτή η επιστροφή;
Με περιοριστικά μέτρα! Με ποσοστό βάσει της χωρητικότητας των χώρων; Με ποσοστό! Διαφορετικά, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, συνεχίζουμε μία τρομοκρατία, που θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα, όχι μόνο αυτό το καλοκαίρι, αλλά και το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Φράσεις του τύπου: «κι αν αρρωστήσει κάποιος θεατής» είναι επικίνδυνες ν’ ακούγονται απ’ το στόμα μας. Καταλαβαίνω ειλικρινά την αγωνία κάποιων, αλλά οφείλω να επισημάνω και τον κίνδυνο που μπορεί να δημιουργήσει ο τρόπος που εκφράζεται αυτή η αγωνία.
Επίσης είναι γνωστό, πως το καλοκαίρι οι περισσότεροι εργαζόμενοι που θα πληγούν, αν δεν ανοίξουν τα θέατρα, είναι αυτοί των ιδιωτικών θιάσων, όχι των κρατικών. Όσοι έχουν υπογράψει σύμβαση με τα κρατικά θέατρα θα πληρώνονται.
Αυτό δεν κάνει να το ξεχνάμε. Άλλωστε απ’ την αρχή φημολογείται πως οι παραστάσεις των κρατικών θεάτρων μπορεί να γίνουν τον Αύγουστο. Το έχουν μάθει λοιπόν αρκετοί απ’ τους παραγωγούς και προσπαθούν (ευτυχώς όχι όλοι) με νύχια και με δόντια να πείσουν τους παράγοντες της πολιτείας, να εμμείνει στην άποψή της και να κρατήσει τους χώρους των πολιτιστικών εκδηλώσεων κλειστούς, διότι πιστεύουν πως το κέρδος που θα έχουν δε θα είναι αυτό που ήλπιζαν. Αλλά δε θέλουν και να φανεί, πως εκείνοι κλείνουν τα θέατρα. Αυτό το γνωρίζει και το Φεστιβάλ.
Μη παίζουμε άθελά μας λοιπόν το παιχνίδι τους. Είναι εις βάρος των εργαζομένων στους ιδιωτικούς θιάσους κάτι τέτοιο.
Και δε γίνεται να διαχωρίζουμε εμείς οι ίδιοι (εμμέσως κι άθελά μας, όχι σαφώς βέβαια) σε ηθοποιούς των κρατικών, σε ηθοποιούς των ιδιωτικών ή σε ηθοποιούς που δε θα έπαιζαν κάπου αυτό το καλοκαίρι και σε ηθοποιούς που θα έπαιζαν. Εδώ πρέπει να βρίσκουμε τα σημεία που μας ενώνουν, όχι αυτά που μας χωρίζουν. Κι ας είναι πολλά αυτά τα… δεύτερα. Όσα μας ενώνουν είναι περισσότερα. Είναι γνωστή άλλωστε η αντίφαση μέσα στην οποία δημιουργούμε. Ενώ η τέχνη μας είναι πληθυντικού αριθμού, η αναγκαία ενικότητα ενός καλλιτέχνη πολλές φορές διαλύει αυτήν την πληθυντικότητα. Ας μην πέφτουμε πάλι σ’ αυτήν την παγίδα.
Τέλος θεωρώ, πως αν δεν ανοίξουν τα θέατρα το καλοκαίρι, ενώ θα είναι ανοιχτοί ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ δημόσιοι χώροι, κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε ως ο μοναδικός χώρος μέσα στον οποίον θα μεταδίδεται ο ιός (εκτός των νοσοκομείων).
Κι αυτό είναι εντελώς παράλογο! Κι αν μεγιστοποιηθεί ο τρόμος (πολύ δε περισσότερο όταν το υποστηρίζουμε κι εμείς οι ίδιοι) στην αντίληψη των θεατών, μαζί με το μειωμένο ποσοστό βάσει χωρητικότητας, που σίγουρα θα μπει ως μέτρο, τα πρώτα που θα καταστραφούν θα είναι όλα τα μικρά θέατρα. Φαντάζεστε ένα χώρο 100 ή 150 θέσεων να μη μπορεί να παίζει ούτε με τους 30 ή 45 θεατές, που θα του επιτρέπουν. Και μη μου πείτε, πως πολλά απ’ αυτά τα θέατρα με τόσους παίζουν τελικά. Γιατί, εκτός από άδικο και άκομψο, όλοι γνωρίζουμε πως κανείς απ’ τους ομότεχνους που αγωνίζεται και παλεύει σκληρά σ’ αυτούς τους χώρους έχει ως στόχο μόνο τους 30 θεατές. Ένα τέτοιο γεγονός λοιπόν θα μειώσει τις παραγωγές και θα αυξήσει κατακόρυφα ακόμη πιο πολύ την ανεργία και οι μόνοι που θα χαίρονται λόγω της μείωσης των παραστάσεων (είναι γνωστή άλλωστε η γκρίνια σχετικά με τον μεγάλο αριθμό παραστάσεων που έχουμε), οι μόνοι που θα χαίρονται (όσο θα χαίρονται κι αυτοί) είναι πάλι οι ιδιώτες παραγωγοί των μεγάλων θεάτρων, οι οποίοι με τη σειρά τους βέβαια θα αναγκαστούν να παράγουν θεάματα με λιγότερους ηθοποιούς. Να γιατί θεωρώ απολύτως αναγκαίο ν’ ανοίξουν οι χώροι των εκδηλώσεων μαζί με τους άλλους δημόσιους χώρους με τα αντίστοιχα μέτρα προστασίας αυτό το καλοκαίρι! Διαφορετικά, δεν κινδυνεύει το “τώρα” μας, κινδυνεύει το αύριο.
Άρα η γνώμη μου είναι πως δεν είναι σωστό όλοι οι άλλοι (μουσικοί, τραγουδιστές) να εναντιώνονται σ’ αυτόν αποκλεισμό, μιας και τα πάντα μέχρι τα μέσα Ιουνίου θα λειτουργούν και όλοι θα εργάζονται εκτός των καλλιτεχνών, κι εμείς να ερχόμαστε και να λέμε πως ορθά δεν πρέπει να εργαζόμαστε γιατί κινδυνεύουμε εμείς και οι θεατές μας;
Αυτή τη διαφωνία εξέφρασα στην προσωπική κουβέντα που είχα. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Οπότε η θέση μας πρέπει να είναι απλή: ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ, ΑΝΟΙΞΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, ΕΝΩ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΛΗΓΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ LOCKDOWN!
Και το πιο σημαντικό απ’ όλα, που αφορά το μέλλον, πέρα από όποιες εκδηλώσεις ή κινήσεις διαμαρτυρίας πρέπει να γίνουν άμμεσα:
Η συνάντηση αυτή να είναι η αρχή, ώστε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών να έχει ως ενεργά μέλη του, όλους όσους εργάζονται στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Η επιστροφή όλων μας στο ΣΕΗ, όπως αποδείχτηκε, κατά τη γνώμη μου, είναι απολύτως αναγκαία. Μέσα σε μία οργανωμένη κοινωνία (όσο οργανωμένη είναι η δική μας) και απέναντι στον νέο εργασιακό Μεσαίωνα που διαφαίνεται στο μέλλον, η ύπαρξη ενός οργανωμένου συνδικαλιστικού φορέα, ο οποίος όμως θα στηρίζεται από όλους μας, κρίνεται απολύτως απαραίτητη. Το πρόσφατο γεγονός της αντιμετώπισής μας ως αναλώσιμα είδη απλής διασκέδασης που μπορεί εύκολα να στερηθεί κάποιος, το αποδεικνύει. Οι οριζόντιες μειώσεις μισθών που έρχονται λόγω της μελλοντικής εκ περιτροπής εργασίας σ’ έναν κλάδο, όπως ο δικός μας, ο οποίος ήδη κινείται στα πλαίσια εποχικής απασχόλησης και μία σειρά καταιγιστικών βλαπτικών μεταβολών των όρων εργασίας δημιουργούν ένα ζοφερό αύριο. Το ΣΕΗ, μαζί με την ΠΟΘΑ, είναι οι χώροι, που μπορούν να διεκδικήσουν και να προστατέψουν όλα τα δικαιώματα μας. Αρκεί να είμαστε όλοι παρόντες! Ας αφήσουμε πίσω (εκεί που ανήκουν: στο παρελθόν) πίκρες, απογοητεύσεις, πολιτικές διαφωνίες που οδήγησαν τα πράγματα σε αδιέξοδο και μας απομάκρυναν απ’ αυτό. Το συγκεκριμένο σωματείο εκτός απ’ αυτά έχει και μία ιστορία, που τιμά τον χώρο μας. Άλλωστε οι εκλογές μας είναι προ των πυλών.»
Youfly.com Team
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
