Νομίζω για να κάνω και λίγο χιούμορ πως αν κάποιος μπορούσε να γυρίσει με μια μηχανή του χρόνου 176 χρόνια πριν, δηλαδή στο 1844, θα πήγαινε στις αφίσες πλοίων από την Ευρώπη στο λιμάνι της Νέας Υόρκης και θα έκανε τα πάντα για να μην αποβιβαστεί ο Henry Lehman στην Αμερική.
Πολύ περισσότερο, θα προσπαθούσε τότε το 1844 να εμποδίσει τον Henry Lehman να ανοίξει το μικρό μαγαζάκι του στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, γιατί θα ήξερε πως αυτό το μικρό μαγαζάκι, 160 χρόνια μετά, θα μεταμορφωνόταν πραγματικά στον απόλυτο τρόμο για όλο τον πλανήτη.
Η ιστορία των Lehman Brothers
Το 1850, τα τρία αδέρφια, ο Henry, o Emmanuel και ο Mayer Lehman, Γερμανοί εβραϊκής καταγωγής μετανάστες στην Αμερική, θα ίδρυαν την εταιρεία Lehman Βrothers.
Η εταιρεία που άντεξε στο χρόνο, το 1929, θα εξελισσόταν σε χρηματιστηριακή εταιρεία. To 1984 την αγόρασε η American Express αλλά 10 χρόνια μετά, το 1994, η εταιρεία – ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή θα μπορούσε να πει χαριτολογώντας κάποιος – ξαναέγινε ανεξάρτητη και μάλιστα η μετοχή της εισήχθη στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Το 1999 κάνει σύμπραξη με ιαπωνικά συμφέροντα και την τράπεζα του Τόκιο.
Το 2002 δημιουργεί ένα παράρτημα για ανθρώπους με μεγάλη περιουσία και τη διαχείριση των μετοχών τους και το 2007 είναι η πιο κερδοφόρα χρονιά της εταιρείας.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 2008 καταθέτει πτώχευση έχοντας στην κατοχή της κεφάλαια ύψους 639 δισεκατομμυρίων δολαρίων και χρέη ύψους 619 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Από κει και πέρα όλος ο πλανήτης άρχισε να χορεύει στο ρυθμό του τραγουδιού…
«άρχισαν τα όργανα,
το μπουζούκι εργάζεται,
να το το κορίτσι μου,
σειέται και τινάζεται…»
Ένα παγκόσμιο οικονομικό κραχ από μια εταιρεία που όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν υπεράνω πάσης υποψίας.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μιλάει για τους Lehman Brothers του και την απάτη του αιώνα.
Τον Οκτώβρη που μας έρχεται, πρώτα ο Θεός και ο κορονοϊός, ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, του θεάτρου του Νέου Κόσμου και όχι μόνο, ανεβάζει ένα έργο που πιστεύω πως θα έχει τεράστια επιτυχία μια κι έχει ακριβώς αυτόν τον τίτλο: «Lehman Brothers».
Φυσικό ήταν να τηλεφωνήσω στο Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο και να πάρω τις πληροφορίες μου για αυτό το έργο:
Β.Θ: Το έγραψε ο Στέφανο Μαρτίνι, το 2013, για το Piccolo Teatro του Μιλάνου. Ήταν μάλιστα παραγγελία του συγκεκριμένου θεατρικού οργανισμού, μια και ο Μαρτίνι αυτή την ιστορία την είχε γράψει ως μυθιστόρημα έχοντας κάνει μεγάλη έρευνα πριν. Ήταν δε η τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε ο μεγάλος Λούκα Ρονκόνι. Πριν δύο χρόνια ανέβηκε στο National Theatre του Λονδίνου από έναν σπουδαίο σκηνοθέτη του θεάτρου και του κινηματογράφου, τον Sam Mendes.
I.T: Πώς είναι σαν έργο;
Β.Θ: Κοίταξε, ανήκει στην κατηγορία αυτού που λέμε αφηγηματικό θέατρο, όπως π.χ. ο κοινός λόγος της Έλλης Παπαδημητρίου, η «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» του Κώστα Σωτηρίου ή η «Λαμπεντούζα» του Anders Lustgarten που έχω ανεβάσει παλαιότερα στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Γενικά, αυτό το είδος θεάτρου μου αρέσει πολύ. Παίζουν τρεις ηθοποιοί, οι οποίοι ερμηνεύουν τους τρεις αδερφούς Lehman. Αυτοί, λοιπόν, μετά το 2008 ενώ έχουν πεθάνει διηγούνται την ιστορία αυτών των 150 ετών και ενώ διηγούνται συγχρόνως ερμηνεύουν και όλα τα πρόσωπα που εμπλέκονται στην ιστορία. Χρειάζονται βέβαια τρεις ηθοποιοί με ιδιαίτερη ερμηνευτική ικανότητα για να παίξουν τόσους ρόλους, παρόλα αυτά πιστεύω ότι θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση.
I.T: Μη μου πεις τίποτα άλλο, νομίζω ότι για αρχή είναι καλά όλα αυτά, αλλά τα υπόλοιπα για τους ηθοποιούς και όλους τους άλλους συντελεστές της παράσταση θα τα πούμε σύντομα που θα πλησιάζει ο καιρός να ανέβει, εντάξει;
Β.Θ: Εντάξει…
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
