Ο Δημήτριος Ζαπάντης γράφει για την απάντηση που δίνεται στον Andrew Lloyd-Webber και για το πως η θεατρική τέχνη προσαρμόζεται στη σημερινή εποχή.
Η πολιτισμική ταυτότητα του κάθε λαού κερδίζεται, όχι με τη βία, αλλά με αξίες που προϋπάρχουν ενδογενώς και πηγάζουν από το παρελθόν του. Ομοίως, στον μικρόκοσμο του κάθε ανθρώπου τα βιώματα και οι πολιτισμικές εμπειρίες του διαπλάθουν την πολιτισμική του ταυτότητα. Με δεδομένο πως αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή σαν πλανήτης στη σύγχρονη ιστορία είναι πρωτόγνωρο, οφείλουμε να συμβιβαστούμε πολιτισμικά.
Ο Andrew Lloyd-Webber και η θεατρική τέχνη
Διαβάζοντας στο youfly.com τον Andrew Lloyd-Webber την άποψή του πως το θέατρο δεν θα επιβιώσει από τον κορονοϊό, γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα. Με σπουδαιότερο όλων, πως ένας τέτοιος θεατράνθρωπος εκφράζει τέτοια αφοριστική άποψη. Η ιστορία έχει την απάντηση στην άποψη του Webber. Σήμερα δεν θυμάται κανείς τη Ασιατική γρίπη του 1957 ή τη γρίπη του Χονγκ Κόνγκ των ετών 68-69· και εκείνη την εποχή είχαμε ανάλογες καταστάσεις, επίσης υπάρχει τόση στοχευμένη έρευνα που είναι θέμα χρόνου να βγει το εμβόλιο όπως πληροφορούμαστε, το θέατρο και οι άλλες τέχνες επιβίωσαν όμως. Η έωλη άποψη του Webber κατά τη γνώμη μου οφείλεται σε μια κατάσταση πανικού.
Στο θέατρο, έλεγε ο Bourdieu, επιβάλλεται απευθείας η άμεση κύρωση του αστικού κοινού των αξιών και των κομφορμισμών του. Αν εξετάσουμε όμως αυτή τη θεώρηση με την κατάσταση που προκύπτει από τον Κορονοϊό, οι αξίες και οι κομφορμισμοί, στην παρούσα φάση, φαίνονται επίπλαστοι. Αλήθεια, τι κακό προκαλεί το διαδικτυακό θέατρο στις νεότερες γενιές που έχουν το κινητό προέκταση του χεριού τους;
Επ΄ουδενί δεν λειτουργούμε αφοριστικά. Oύτε υποστηρίζουμε πως το θέατρο δεν χρειάζεται το ζωντανό κοινό, άλλωστε χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι στη σύμβαση του θεάτρου να υπάρχει ζωντανό κοινό. Από τη στιγμή όμως που η κυβέρνηση δεν υποστηρίζει επαρκώς τους ανθρώπους των τεχνών και λειτουργεί με γνώμονα την εμπορική αλυσίδα του θεάματος, το συμβολικό κεφάλαιο της κάθε τέχνης ειδικότερα και οι τέχνες γενικότερα, πρέπει να προσαρμοστούν.
Η προσαρμογή του θεάτρου
Στη Δαρβινική θεώρηση επιβιώνει αυτός που προσαρμόζεται στις αλλαγές του περιβάλλοντος. Έτσι, βλέπουμε το θέατρο να προσαρμόζεται. Πλέον, οι διαδικτυακές παραστάσεις είναι κλειδωμένες. Και απαιτείται On line αγορά εισιτηρίου. Κάτι που είχαμε γράψει πρώτοι εδώ στο youfly com (βλ. Άρθρο του ιδίου Πολυμεσικότητα: Το θέατρο της ψηφιακής κουλτούρας). Επίσης την προηγούμενη βδομάδα παρουσιάστηκε από του Ginger Creepers theater band ένα είδος ραδιοπτικού θεάτρου. Αντιλαμβανόμαστε εύλογα πως η θεατρική μορφή τέχνης εμφανίζει σημάδια προσαρμογής και εξέλιξης δηλαδή επιβίωσης. Αποκτά τεχνολογική υπόσταση· και όταν πάψει να υπάρχει ο κορονοϊός, θα εγκολπωθεί τις εξελίξεις. Το μοναδικό ερώτημα είναι αν θα προκύψει κάποια νέα θεατρική πρωτοπορία από αυτά τα γεγονότα;
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
