Στα ψευδοαριστοτελικά Προβλήματα είχε τεθεί το ερώτημα, γιατί ανάμεσα στους διονυσιακούς (θεατρικούς) καλλιτέχνες η πλειοψηφία απαρτιζόταν από ανήθικους-κακούς ανθρώπους. Η απάντηση που είχε δωθεί, ήταν ο άμετρος και στερημένος τρόπος ζωής των καλλιτεχνών αυτών.
Γράφει ο Δημήτριος Ζαπάντης
Η κατάσταση αυτή, παρείλθε για τους υποκριτές, την εποχή εκείνη όταν στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. Ολοι οι καλλιτέχνες που μετείχαν στα Διονύσια· αυτοί που είχαν επιφορτιστεί με την επική απαγγελία, την χορική ποίηση, υποκριτές, μουσικοί και τεχνικό προσωπικό δημιούργησαν μια συντεχνία.
Η συντεχνία αυτή λεγόταν κοινόν των περί τον Διόνυσον τεχνιτων.
Το γεγονός αυτό, αποτέλεσε πρότυπο στην Ελλαδική περιοχή· και έτσι στη συνέχεια δημιουργήθηκαν το κοινόν των εξ΄ Ισθμού και Νεμέας Τεχνιτων και ακολούθησαν και άλλοι. Οι συντεχνίες αυτές, οργανώθηκαν με καταστατικά παρείχαν προνόμια και οδήγησαν την υποκριτική σε αξιοπρεπές επίπεδο. Την προεδρία της Συντεχνίας την είχε συνήθως ο Ιερέας του Διόνυσου.
Κατά τη διάρκεια της Ρωμαίκής περιόδου, υπήρξε μια ομοσπονδία με κέντρο τη Ρώμη και κάλυπτε ολόκληρη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας.
Όμως, στη Ρωμαίκή αυτοκρατορία η θέση του ηθοποιού ήταν κάπως παραγκωνισμένη· καθώς απαγορευόταν το θέατρο να εμπεριέχει πολιτικά μηνύματα και τα έργα, δεν ήταν φιλολογικά κείμενα όπως των αρχαίων Ελλήνων, αλλά γράφονταν για να παιχτούν μόνο μια φορά. Οι ηθοποιοί ήσαν κυρίως δούλοι (δεν μιλάμε για τις πομπές στο Ρωμαϊκό μεγάλο τσίρκο, που κατέληγαν στον Ιππόδρομο αλλά μόνο για τις παραστάσεις).
Αν όμως έπαιζαν καλά, τους χάριζαν την ελευθερία τους. Όλα αυτά στο Otium, τις Ρωμαϊκές μέρες σχόλης και ξεκούρασης. Αξιοσημείωτο είναι πως, η κακή υποκριτική, συνιστούσε θρησκευτικό σφάλμα και κόστιζες χιλιάδες σηστέρτιους. Όμως και πάλι οι Ρωμαίοι δημιούργησαν για την προστασία τους μια συντεχνία στον Παλατινό λόφο με σκοπό την προστασία τους. (Αγνοούμε λεπτομέρειες για το Βυζάντιο)
Στην σύγχρονη Ελλάδα, ο Αιμ. Βεάκης σχημάτισε τον πρώτο θίασο που επιχορηγήθηκε από τον Σ.Ε.Η. Συγκεκριμένα από το Ταμείο Σύνταξης Ηθοποιών, που είχε στόχο την εξαφάνιση των μικροθιάσων, από τους διάφορους που καταχρηστικά αποκαλούνταν θεατρώνοι, την επιχειρηματική ανεξαρτησία των ηθοποιών και γενικότερα την βελτίωση των συνθηκών εργασίας των Ελλήνων ηθοποιών.
Το 1919, έχουμε την μεγάλη απεργία των ηθοποιών ή αλλιώς <λουλουδένια> που είναι η έναρξη της ρήξης ανάμεσα στους ηθοποιούς του Σ.Ε.Η και στα μεγάλα ονόματατων βεντετών-θιασαρχών. Ο αγώνας αυτός είχε σαν σκοπό την μείωση της απολυταρχικής βεντετοκρατίας. Οι ηθοποιοί σπάζουν τα συμβόλαιά τους και συνασπίζονται σε δικούς τους θιάσους.
Βλέπουμε λοιπόν πως υπάρχει μια ιστορική συνέχεια και συνέπεια, από τις συντεχνίες του 3ου π. Χ. αιώνα μέχρι τον Σ.Ε.Η. Στις μέρες μας.
Οι ηθοποιοί, διεκδικούσαν την θωράκισή τους (και σωστά έπραταν) απέναντι στην υποδαύλιση του επαγγέλματός των. Η ιστορικότητα των σωματείων, από τα αρχαία χρόνια, εφάμιλλα της έναρξης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, μας δείχνει και την ανάγκη της κάθε κοινωνίας για θέαμα, από μια μερίδα επαγγελματιών που αξίζουν τον σεβασμό της κάθε κοινωνίας.
Κάτι που υπάρχει από τα αρχαία χρόνια, οφείλει η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί έμπρακτα όπως όλα τα επαγγέλματα και όχι με πρόσχημα τον κορωνοϊό να ξεχωρίζει σε επαγγέλματα και υποεπαγγέλματα. Ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια είναι τρόπος έκφρασης της κάθε κοινωνίας. <Το θέατρο είναι μια ψευδής κατασκευή που μιλάει την γλώσσα της Αλήθειας>.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
