Η πανδημία στον χώρο του Θεάτρου ήρθε για να ξεσκεπάσει χρόνια θέματα που παρέμεναν κουκουλωμένα είτε γιατί έτσι βόλευε είτε γιατί έτσι έτυχε. Η πανδημία στο χώρο του Θεάτρου ανέδειξε ένα σοβαρό και καίριο ζήτημα. Τη διάσπαση. Μια διάσπαση που φάνηκε από την πρώτη στιγμή και στο χώρο των ηθοποιών και στο χώρο των θεατρικών παραγωγών.
Διότι αλήθεια τώρα που ο κλάδος πλήττεται όσο ποτέ, δεν υπάρχει κάνενας επίσημος φορέας να βγει μπροστά να διεκδικήσει τα αυτονόητα ούτε από τη μία ούτε από την άλλη πλευρά. Προσπάθειες γίνονται, πρωτοβουλίες σημαντικές οργανώνονται αλλά το ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ δεν υπάρχει ούτε τώρα στην ύστατη στιγμή. Και χάνεται κρίσιμος χρόνος…
Οι Ελληνες ηθοποιοί εκπροσωπούνται από το ΣΕΗ. Ποιός όμως δεν γνωρίζει ότι το ΣΕΗ αγωνίζεται, έντιμα και δυναμικά μεν, υπό τη σκέπη όμως συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης δε; Πόσοι αλήθεια από τους εν ενεργεία ηθοποιούς είναι μέλη στο Σύλλογο Ελλήνων Ηθοποιών και διαμορφώνουν τις θέσεις του; Πόσοι από τους σημαντικούς και δημοφιλείς ηθοποιούς και θιασάρχες, που γεμίζουν τα θέατρα, στήνουν δουλειές και γεμίζουν τα ταμεία είναι ενωμένοι κάτω από τη σκέπη του ΣΕΗ;
Ερωτήματα ρητορικά που όλοι γνωρίζουν τις απαντήσεις. Γιατί η αλήθεια είναι ότι σήμερα που οι δουλειές όλων ακυρώνονται ή κινδυνεύουν να μείνουν στο αέρα, ο καθένας λειτουργεί ατομικά. Μια υπογραφή στο Support Art Workers που έγινε και λίγο της μόδας και μια λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία, μπορούν να προκαλέσουν συζήτηση αλλά όχι ουσιαστική παρέμβαση απέναντι στην κυβέρνηση. Μια παρέμβαση θέλει οργανωμενη επιχειρηματολογία και συγκεκριμένες προτάσεις.
Και όσο οι πολλοί καλλιτέχνες αγωνίζονται για το παρόν και το αύριο του κλάδου, οι λίγοι που έχουν την επικοινωνιακή δύναμη να βγουν μπροστά δεν είναι οργανωμένοι μεταξύ τους. Δεν είναι ομάδα αλλά αυτόνομες ισχυρές μονάδες με άποψη μεν αλλά χωρίς κανένα ενιαίο σχέδιο, χωρίς κοινά αιτήματα χωρίς στρατηγική.
Από την αφάνεια δεν βρίσκονται λύσεις αλλά η ομαδικότητα θέλει χρόνο να γίνει συνείδηση και η πανδημία πρόλαβε. Και τώρα όλοι τρέχουν αλλά χωρίς κατεύθυνση. Οι 1500 παραστάσεις το χρόνο στην Αθήνα των 50.000 θεατρόφιλων πολλές φορές χαρακτηρίστηκαν ως κατακερματισμός της αγορας.
Καθένας όμως έχει δικαίωμα να δουλέψει όπως κρίνει. Η τάση γνωστών πρωταγωνιστών να αναλαμβάνουν ένα θέατρο ο καθένας μόνος του άλλοτε έφερε αποτέλεσματα άλλοτε όχι. Η συνένωση όμως αποδεδειγμένα πάντα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Και η συνένωση που δεν υπήρχε πριν, τώρα λείπει. Και είναι πιο απαραίτητη από ποτέ.
Στον επίσης κατακερματισμένο κλάδο των θεατρικών παραγωγών από την άλλη η κρίση δείχνει να έχει αρχίσει να ενώνει χωρίς ακόμα να ξέρουμε το τελικό αποτέλεσμα. Μετά την κατάργηση της ΠΕΕΘ οι θεατρικοί παραγωγοί έπαψαν να συνασπίζονται και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Μεγάλες και μικρές ιδιωτικές εταιρείες παραγωγής καθώς και δεκάδες αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες, με τελείως διαφορετικά θέματα ακόμα και συμφέροντα, με τελείως διαφορετική κατεύθυνση η μία από την άλλη όλα αυτά τα χρόνια, κάνουν τώρα προσπάθειες να συνταχτούν -όσο γίνεται – σε ένα κοινό μέτωπο απέναντι στον κοινό εχθρό που λέγεται κορονοιός. Μακάρι να μην είναι αργά.
Τα πρόβληματα είναι πολλά, τα περισσότερα κοινά (σε αναλογία) και αυτό που λείπει είναι το ποιός τελικά τους εκπροσωπεί, ποιός ή ποιοί μπορούν να πάνε σε ένα υπουργικό γραφείο και να μιλήσουν εξ ονόματος ενός μέχρι σήμερα μοναχικού κλάδου. Μαθαίνουμε ότι βούληση υπάρχει και συναντήσεις γίνονται. Οι επόμενες μέρες θα είναι κρίσιμες.
Το παν όμως είναι οι άνθρωποι του Πολιτισμού, τώρα όσο ποτέ να επιδείξουν πολιτισμό. Να κάνουν πράξη το ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ. Και κερδισμένος τελικά να βγει ο Πολιτισμός. Οι επιμέρους ανταγωνισμοί και τα sold out ούτως ή άλλως δεν είναι της παρούσης.
Youfly.com Team
