Σαν σήμερα, 3 Σεπτεμβρίου, πέθανε η σπουδαία Έλλη Λαμπέτη και η ιστορία που σκέφτηκα να γράψω, ως γκεστ στο Youfly.com, έχει να κάνει με τον τρόπο που τη γνώρισα και χώθηκα στην μεγάλη μυρωδάτη αγκαλιά της.
Γράφει ο Βασίλης Μπουζιώτης
Η μαμά μου με πήγαινε θέατρο από πολύ μικρό. Από τις έξοχες παραστάσεις για παιδιά της Ξένιας Καλογεροπούλου, στο «μαγικό» Θέατρο Τέχνης,την μοναδική Επίδαυρο.
Το λάτρευε και μαζί της λάτρεψα κι εγώ αυτή την τέχνη που σε μαγεύει και σε συνεπαίρνει με ένα ζηλευτό τρόπο. Απ’τα πέντε μου χρόνια έβλεπα από τον «Μορμόλη» της Ξένιας, μέχρι την «Ορέστεια» του Κουν, νιώθοντας μοναδική μοναδική μέθεξη και ευγνωμοσύνη για τα «ταξίδια» που έκανα μέσα απ’το θέατρο και που συνεχίζω να κάνω με δέος
Η Φιλουμένα που με «σφράγισε»
Ξεχωριστό, τεράστιο κεφάλαιο στη θεατρική μου ζωή αποτέλεσε η Έλλη Λαμπέτη.
Θυμάμαι την μαμά μου να μιλά με τεράστιο θαυμασμό για εκείνη και να θυμάται έξοχες ερμηνείες της που την είχαν «σφραγίσει» – την «Δεσποινίδα Μαργαρίτα την είχε δει επτά φορές και τα Μονόπρακτα άλλες έξι.
Όταν με πήγε να τη δω στη «Φιλουμένα», στη «Ντόλλυ» και στη «Σάρα», παρότι ήμουν μικρός ένιωσα πως το πλάσμα αυτό είναι θεόσταλτο και μοναδικό.
Μια Σπουδαία Ηθοποιός που κατάφερνε να σε καθηλώνει, να σε συγκλονίζει, να σε δονεί, να σε «κλέβει» με ένα τρόπο που μόνο εκείνη ήξερε.
Θυμάμαι σαν τώρα τη Φιλουμένα της
Τη στιγμή που αποκαλύπτει στους γιους της πως είναι η μάνα τους. «Πυρπολούσε» την σκηνή. Κι ύστερα αυτά τα όμορφα δάκρυα στην αγκαλιά του Ντουμί-Δημήτρη Παπαμιχαήλ.Ένας προβολέας πάνω τους και τα δάκρυα να λαμπυρίζουν… Πήγα ξανά και ξανά. Και στη Φιλουμένα και στη Ντόλυ. Εκεί που πήγαινα όμως συνέχεια ήταν στη «Σάρα» που έπαιζε με τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Άρη Ρέτσο. Εκεί που είχε χάσει πια τη φωνή της και μιλούσε με τα χέρια, με ένα τρόπο που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όπως δεν θα ξεχάσω και τις σιωπές της, τα κοιτάγματα στο Λευτέρη.
Στο καμαρίνι της Λαμπέτη…
Έχω φτιάξει ένα άλμπουμ τεράστιο με δεκάδες φωτογραφίες της απ’ το ξεκίνημά της, απ’τους αμέτρητους ρόλους που έπαιξε, απο κριτικές και συνεντεύξεις, από εξώφυλλά της.
Έχω ερωτευτεί αυτό το θεσπέσιο πλάσμα, συλλέγω οτιδήποτε την αφορά, δανείζομαι υλικό από τον κορυφαίο δημοσιογράφο Στέφανο Σακελλάρη, διευθυντή των Πολιτιστικών στη Βραδυνή κι αγαπημένο μου θείο, αγοράζω περιοδικά και εφημερίδα, τρέχω σε παλαιοπωλεία και αγοράζω παλιά προγράμματα, αφίσες και φωτογραφίες της.
Το άλμπουμ είναι μεγάλο, είμαι μόλις 13 χρονών και της χτυπάω την πόρτα με κόκκινα μάγουλα και τρεμάμενα χέρια.Έχει κόσμο, θαυμαστές. Με κοιτάζει. Με σκανάρει. Κοιτά το άλμπουμ. Μείνε, μη φύγεις, θα σε δω μετά, να φύγουν οι άλλοι…
Στον Βασίλη που αγαπάει το θέατρο και που φυσικά τον αγαπάω και εγώ…
Οι άλλοι έχουν φύγει. Κάθομαι πλάι της-τι όμορφα που μυρίζει. Της δείχνω το άλμπουμ κι εκπλήσσεται από το υλικό που’χω μαζέψει. Την ακούω να μιλά. Για το θέατρο. Για τη ζωή. Για την τέχνη. Με πιάνει αγκαλιά. Με σφίγγει τρυφερά και μου δίνει ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο. Να το αγαπάς το θέατρο. Το θέατρο είναι σπουδαίο. Της ζητάω ένα αυτόγραφο. Παίρνει το άλμπουμ και μου γράφει στην πρώτη σελίδα «Στον Βασίλη που αγαπάει το θέατρο και που φυσικά τον αγαπάω κι εγώ». Τρέμω ολόκληρος. Με φιλά ξανά. Βγαίνω στην Αγίου Μελετίου με μάγουλα- φωτιά. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά και σφίγγω το άλμπουμ στην αγκαλιά μου. Είναι ο θησαυρός μου. Αυτή η αφιέρωση είναι ο θησαυρός μου…
Η Έλλη Λαμπέτη έφυγε, αλλά είναι εδώ…
3 Σεπτεμβρίου 1983. Η Έλλη «φεύγει». Δάκρυα κυλούν στα μάτια μου. Όλη η Ελλάδα θρηνεί μια συνταρακτική ηθοποιό-μια απ’τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της. Η Έλλη φεύγει ,αλλά είναι πάντα εδώ μέσα από τις συναρπαστικές ερμηνείες της στο θέατρο αλλά και στο σινεμά-το Κορίτσι με τα μαύρα αλλά και το Τελευταίο Ψέμα είναι διαμάντια, αλλά αγαπώ ξεχωριστά και την Κάλπικη Λίρα με το θρυλικό Σ’αγαπώ και τη σκηνή του φινάλε της…κάλπικης λίρας. Έμεινε εδώ. Στις μνήμες όλων όσων «πλούτισαν» απο εκείνη στη σκηνή και στη ζωή.
Κοντά 40 χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που «έφυγε» η Έλλη Λαμπέτη, Σαν σήμερα 3 Σεπτεμβρίου, κι όμως είναι πάντα εδώ… Ένα πλάσμα μαγικό, ένα πλάσμα αέρινο, ένα πλάσμα Θεόσταλτο που πέρασε αμέτρητους γκρεμούς και απώλειες και που ακόμα κι όταν έχασε τη φωνή της απ’ τον καρκίνο, δεν έμεινε μακριά απ’τη σκηνή που λάτρευε…
Έλλη Λαμπέτη, μη φοβάσαι, δεν σε ξέχασε κανείς!
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
