Ο Γιώργος Καφετζόπουλος μας μεταφέρει στον κινέζικο… ταοϊσμό με το θεατρικό έργο του, Τάο, στο οποίο παίζει με τον πατέρα του, Αντώνη, και το Στάθη Σταμουλακάτο, στο «Ριάλτο».
Να ξεκινήσουμε με ένα… ανεκδοτάκι κινεζικό; Για τις ταοΐστριες, της οπαδούς του δόγματος του Τάο Τε Κινγκ (ομόλογο του Ζεν, που είναι και της μόδας). Οι οποίες, λέει, όταν είναι φανατισμένες, είναι σαν τις δικές μας θρησκόληπτες. Ή τους θρησκόληπτους, βεβαίως. Σαν την κυρία Λουκά, ας πούμε (που τη θυμήθηκα).
Ο Γιώργος Καφετζόπουλος και η παράστασή του «Τάο»
Τάο, λοιπόν. Τι σχέση, θα μου πείτε, έχει με το ελληνικό σήμερα. Και την απάντηση μπορεί να δώσει μάλλον μόνον ο Γιώργος Καφετζόπουλος, γιός του Αντώνη Καφετζόπουλου.
Τάο, είναι η πρωτιά του. Το πρώτο του θεατρικό έργο. Στο οποίο κάλεσε, να παίξει, τον πατέρα του και το Στάθη Σταμουλακάτο, σε σκηνοθεσία της Δανάης Σπηλιώτη (στο «Ριάλτο», από τις 23 Οκτωβρίου 2020).
Τον Γιώργο Καφετζόπουλο τον είχα πρωτοπροσέξει σε μια σειρά από βιντεάκια, με ήρωα τον απέλπιδα Τζόνι Ανγκστ (Φόβος, στα φροϋδικά). Ο ήρωας, όπως μου λέει ο ίδιος για τα ευρηματικά φιλμάκια από το φίλο του Ηλία Ραφαήλ, «είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος που φρικάρει με το παραμικρό».
Πως το λένε. Παθαίνει φρίκη με όσα συμβαίνουν γύρω. Και το δείχνει. Άλλοτε εκρηκτικά, άλλοτε κατατονικά. «Έχουν γίνει και τόσο στρεσογόνα τα πράγματα, πλέον», μονολογεί ο Γιώργος Καφετζόπουλος για το ρόλο που ενσαρκώνει. Ελεύθερος να αυτοσχεδιάζει.
Ο Γιώργος Καφετζόπουλος και η πορεία του
Τελευταία, π.κ. (προ κορονοϊού) τον είδαμε στην παράσταση «Ο τρίτος είναι πιο γλυκός» του Λαμπίς, σε διασκευή – σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου, στο Θέατρο «Μεταξουργείο». Ένας από τους τρεις πρωταγωνιστές, που έπαιζαν όλους τους ρόλους σε μια φάρσα… ερωτικών τριγώνων.
Τον πατέρα του τον έβλεπε στη σκηνή; «Οι πρώτες εμπειρίες μου ήταν από επιθεωρήσεις, που τις έβλεπα και εκατό χιλιάδες φορές». Γελάει. «Στο σχολείο είπα πια: Κάτσε να δούμε και τα παλιά του πατέρα. Και είδα την Αστροφεγγιά, το Μινόρε της Αυγής, το Άνω Κάτω το Σαββάτο».
Δεν ήταν όμως, λέει, τόσο κατασταλαγμένος ότι ήθελε να ακολουθήσει την ίδια πορεία. «Όπως έβλεπα άλλους και απορούσα πως ξέρουν κιόλας τι θέλουν να κάνουν».
Ακαταστάλακτος ακόμη, βρέθηκε το 2002-3 στο Γουλβερχάμπτον, 220 χιλιόμετρα από το Λονδίνο, να σπουδάζει και να παίρνει bachelor στη κινηματογραφική σκηνοθεσία.
«Ήμουν ακόμη μικρός για να είμαι σοβαρός», μου πετάει με αφοπλιστική παιδικότητα. «Βλάκας δεν είμαι, πήρα πράγματα κι από εκεί, αλλά… Μου άρεσε όμως πιο πολύ το σινεμά σαν φάση. Κι έτσι γύρισα στην Ελλάδα».
Αρχικά, δούλεψε σαν τεχνικός στο «Δύο» του Δημήτρη Παπαιωάννου. «Και λέω: δεν πάμε και μια Δραματική για να κλειδώσουμε κάπου; Εκεί γράφαμε μονολόγους για χαρακτήρες που θα παρουσιάζαμε στις εξετάσεις».
«Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι σώνει και καλά θέλω να γράψω κάτι δικό μου», μου εξηγεί το «Τάο» του, που είναι και το θέμα μας εδώ. «Όταν βλέπεις όμως ότι ανεβάζουν όλοι τα ίδια και τα ίδια, λες γιατί όχι και κάτι καινούργιο, σημερινό.
»Είναι εργάρες, βέβαια, και του Τσέχωφ και του Σαίξπηρ. Το Γλάρο και τον Άμλετ, μαζί με την Αντιγόνη, τα έχω μελετήσει πάρα πολύ μέσα στα χρόνια. Νομίζω ότι έτσι κατάλαβα ποιο είναι το πιο απλό στόρι μέσα σε αυτά τα έργα».
Γιώργος Καφετζόπουλος: Η υπόθεση του Τάο
Και να που, τελικά, έγραψε. Το «Τάο». «Θεώρησα πως βγήκε κάτι καλό. Το έδειξα στον πατέρα μου και μου είπε: πάμε να το κάνουμε».
Τώρα, πως σε αυτό μπλέκει μια αρχαία θρησκεία, όπως ο ταοϊσμός είναι… δικό του Ευαγγέλιο. Και έκπληξη: οι ήρωες στο «Τάο» του είναι γκάνγκστερ.
Ο πατέρας της ιστορίας (Αντώνης Καφετζόπουλος) είναι γκάνγκστερ που λίγο ως πολύ τα έχει παρατήσει. Και έχει ασπασθεί τον ταοϊσμό. «Ασχολείται μόνον με αυτό».
Και ο Μωυσίδης (Στάθης Σταμουλακάτος), που πουλάει μούρη ύστερα από εννέα χρόνια στη φυλακή, είναι το δεξί του χέρι. Βλέπει δε το γιο (Γιώργος Καφετζόπουλος) να σηκώνει, αυθάδικα, κεφάλι. Ο Μωυσίδης θέλει να γίνει αρχηγός στη θέση του αρχηγού, ο γιός επίσης και τα άλλα είναι… ιστορία.
«Έχουμε έναν βετεράνο, έναν τύπο που είναι στην ακμή του και έναν ανερχόμενο. Ο Μωυσίδης σέβεται μεν τον πατέρα αλλά έχει στη μπούκα το γιό».
Γιώργος Καφετσόπουλος: «Και αυτό ακριβώς λέει και το Τάο: πόσο παρτάκηδες είναι οι άνθρωποι»
Στο φόντο και η πολιτική. Οι ιδεολογίες. Οι θρησκείες. «Παπαρολογίες είναι όλα αυτά, στ’ αλήθεια. Το βασικό είναι ένα: είναι τρεις τύποι σε ένα σαλόνι και τα λένε», τείνει να μου το αποδομήσει το «Τάο».
Και ο ρόλος του; Ο «μικρός»; «Νιώθει ότι είναι στην απέξω. Ένα παιδί σε απόγνωση. Με επίγνωση του μέλλοντός του. Με κόντρα στον τρόπο που του φέρονται οι μεγάλοι. Ένας άνθρωπος, που ενώ θέλει να κάνει πράγματα, δεν μπορεί». Ή δεν τον αφήνουν.
«Είναι και η Ελλάδα μια χώρα πολύ γεροντίστικη – να το πω έτσι – και για τους καλλιτέχνες και για τους νέους. Και είμαστε και παρτάκηδες. Ό,τι και να γίνεται, καμία διαμαρτυρία. Σε κανέναν δεν καίγεται καρφί. Δεν θεωρώ ότι είμαι τέτοιος τύπος, αλλά αυτή την αίσθηση την έχω. Σίγουρα. Και αυτό ακριβώς λέει και το έργο: πόσο παρτάκηδες είναι οι άνθρωποι».
«Κάνε τη δουλειά σου και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει»
Από την άλλη πλευρά, το παραδέχεται: «Μόνον μόνος σου μπορείς να κάνεις πράγματα. Αυτά τα συλλογικά τα ακούω πολύ fake. Αν και είμαι φουλ υπέρ τους. Υπάρχουν άνθρωποι που τα θυμούνται μόνον όταν τα χρειάζονται και μετά πάλι κοιτάνε την πάρτη τους. Βρε, εδώ υπάρχουν άλλοι που τους έχουν κάνει σουρωτήρι το σπίτι από τις βόμβες…»
Στο φινάλε, βάζει στο τραπέζι της κουβέντας την προσωπική ευθύνη. Αφού πρώτα μου δίνει το τελευταίο απόφθεγμα: «Κάνε τη δουλειά σου και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει».
«Ξεχνάμε όλοι ότι έχουμε προσωπικές ευθύνες για τα πράγματα. Είναι η εποχή, που νιώθουμε ότι φταίνε όλοι. Ενώ φταίει ο εαυτός μας. Το θέμα είναι να πάρεις την ευθύνη σου και αυτό που είναι να γίνει, θα γίνει. Αυτό λέει και ο ταοϊσμός».
Que sera, sera, δηλαδή, που έλεγε και το τραγουδάκι με την Ντόρις Ντέι…
Μάθετε περισσότερα για το Τάο στο θέατρο Ριάλτο.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
