Φαίδρα στο Θέατρο Προσκήνιο από 5 Νοεμβρίου

15/09/2020

Η παράσταση Φαίδρα ανεβαίνει στο θέατρο Προσκήνιο, ένα έργο της Μαρίνας Τσβετάγιεβα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά από 5 Νοεμβρίου.

“- Εγώ ;

Με εκείνον;

Στο δάσος;

Το δέντρο θα μας μαρτυρήσει.

– Κόψε τα φύλλα του, δέσε τα κλαδιά και κλάδεψέ το”

Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα, μια από τις σημαντικότερες ποιητικές φωνές του 20ού αιώνα, ποιήτρια που γεφύρωσε με μοναδικό τρόπο τον μοντερνισμό με τη λυρική συγκίνηση, ολοκλήρωσε τη «Φαίδρα» το 1927 παραδίδοντάς μας μια από τις ψυχολογικά βαθύτερες εκδοχές του μύθου.

Η Τσβετάγιεβα τοποθετεί όλη την ιστορία στο παλάτι του Θησέα στην Τροιζήνα εγκαθιδρύοντας δυο δραματουργικά δίπολα βασισμένα στη διαλεκτική του έρωτα ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα.

Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα μεταγράφει το μύθο της Φαίδρας και του Ιππόλυτου σε μια ποιητική αλληγορία που μας καλεί να αφυπνίσουμε τη σχέση μας με τη φύση και το ένστικτο.

Μια σκηνική σύλληψη για πέντε πρόσωπα που επιχειρούν σ’ έναν νεκρό τόπο να ανασυνθέσουν την χαμένη μας σχέση με την ελευθερία, την ερωτική επιθυμία και την απενοχοποίηση. Δύο ισχυρά δίπολα (Τροφός- Φαίδρα / Σύντροφος Ιππόλυτου- Ιππόλυτος) διαπραγματεύονται την ανάγκη για παρέκκλιση και για μια βουτιά στο χάος της επιθυμίας και του φυσικού σώματος , μπροστά στον Θησέα, που ενώπιόν του εκπληρώνεται μια μοίρα.

Η ποιήτρια

Η Ρωσίδα ποιήτρια Μαρίνα Τσβετάγιεβα (1892-1941) γεννήθηκε στη Μόσχα. Εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή το 1910 και λίγο αργότερα εγκατέλειψε τις εγκύκλιες σπουδές της και παντρεύτηκε τον Σεργκέι Έφρον. Το 1922, δηλώνοντας την αντίθεσή της στην Οκτωβριανή Επανάσταση, εγκατέλειψε την πατρίδα της και έως το 1939 έζησε στο εξωτερικό. Όταν επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση, η κόρη της φυλακίστηκε, ο άντρας της εκτελέστηκε και η ίδια τελικά αυτοκτόνησε. Είναι μια από τις σημαντικότερες ποιήτριες του 20ού αιώνα.

Για τη “Φαίδρα” της Τσβετάγιεβα

Γραμμένη από την ίδια την ποιήτρια πρωτίστως για να διαβάζεται –και όχι για να παίζεται επί σκηνής– η «Φαίδρα» έχει πλέον καθιερωθεί στο διεθνές δραματολόγιο. Οι ιδιαιτερότητες που αναγνωρίστηκαν στο έργο το 1927 (ασυνήθιστος χειρισμός του μύθου, ιδιοσυγκρασιακή ποιητική γλώσσα και στίξη) αποτελούν σήμερα αποδείξεις του καινοτόμου ποιητικού οράματος της Τσβετάγιεβα, το οποίο επηρέασε ανεξίτηλα τη ρωσική και την παγκόσμια ποίηση.