24.6 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

1821 Η Επιθεώρηση: Το τρυφερό, ανθρώπινο χέρι της «νέας» Επιθεώρησης

Ο Παύλος Ηλ.Αγιαννίδης είδε το «1821 Η Επιθεώρηση» στο Βεάκειο και γράφει μία κριτική για αυτή την ανάσα γέλιου, που ξορκίζει τρυφερά, χάρη και σε τόσους μαχητικούς ταλαντούχους ηθοποιούς, το κακό της πανδημίας, γεννώντας ένα νέο είδος για τον 21ο αιώνα.

Άνθρωπος. Ετυμολογικά, από το «άνω θρώσκω». Κοιτάω ψηλά.

Έλλην. Από το «Ελ» (θεός, Ήλιος, φωτοδότης) και «λην», το απαρέμφατο του ρήματος λάω – βλέπω. Εκείνος που βλέπει τον θεό (Ήλιο).

Ελλάς. Η πέτρα των θεών. Η κατοικία τους.

Ηθοποιός. Από το «ήθος ποιών». Εκείνος που μορφώνει χαρακτήρα.

Όχι, δεν κάνουμε μαθήματα Ετυμολογίας. Ούτε μπαίνουμε στις πολλές εκδοχές που έχουν καταγραφεί για όλες αυτές τις λέξεις, οι οποίες μας αφορούν εδώ.

Απλά: Είδα το «1821 Η επιθεώρηση» των Δημήτρη Καραντζά και Φοίβου Δεληβοριά, στο Βεάκειο, χτες βράδυ. Και σήμερα γράφω γι’ αυτήν, υπό την επήρεια της τρυφερής μέθεξης.

Εικόνα από το 1821 η επιθεώρηση

Μια επιθεώρηση για τον Έλληνα άνθρωπο. Για την Ελλάδα που ενίοτε δεν βλέπουμε ή δεν βλέπαμε, 200 χρόνια τώρα από την Ελληνική Επανάσταση, και όπου κι αν πάμε μας πληγώνει, κατά τον νομπελίστα ποιητή Γιώργο Σεφέρη.

Μια επιθεώρηση, που ανοίγει δρόμο προς το μέλλον της και προς το μέλλον μας. Σαν ένα νέο, μετεξελιγμένο είδος, που πατάει πάνω στο ελληνικό επιθεωρησιακό παρελθόν, του Μουζάκη, του Σουγιούλ, του Γιαννακόπουλου, του Τσιφόρου κι έπειτα του Λουκιανού Κηλαηδόνη, του Ελεύθερου Θεάτρου, της Ελεύθερης Σκηνής (αναβιωμένη μετεξέλιξη κι εκείνα).

Στο δρόμο που άνοιξε, αργά κι επίμονα, ο Σταμάτης Κραουνάκης, με τη Σπείρα Σπείρα του, στα σατιρικά μουσικά θεάματά τους. Κυρίως στο «Πόσο σ’ αγαπώ επιθεώρηση» και το «Όταν έχω εσένα». Ή στα κείμενα που πρόσφερε, για παράδειγμα, σπονδή στον ίδιο βωμό ο Δημήτρης Ν.Μανιάτης, το 2013.

«Για να πάνε μπροστά οι Έλληνες…»

«Οι Έλληνες, για να πάνε μπροστά, πρέπει να κοιτάζουν πίσω», όπως έγραψε, σοφά, ο λογοτέχνης, ιστοριοδίφης, γνωμικογράφος Δημήτριος Καμπούρογλου (1852-1942). Κι εδώ, κοιτάμε πίσω και στρέφουμε το βλέμμα μπρος.

Στη χαρά μιας παρέας εξαιρετικών, ταλαντούχων ηθοποιών που με χαρά περισσή κι αυτοί έδωσαν σάρκα και οστά σε όλο αυτό. Τρυφερά. Λυτρωτικά. Ανθρώπινα. Δίχως να γυρίζουν το μαχαίρι στην πληγή. Σαν να την κοιτούν και να θέλουν να απαλύνουν τον πόνο με το βλέμμα τους και μόνον.

Στη χαρά μιας παρέας συντελεστών, που βάλθηκαν να θυμίσουν όλα εκείνα που κάνουμε και ξεχνάμε μέσα στην έπαρση του Έλ-ληνα, που κατοικεί στην πέτρα των θεών. Με λόγια σύγχρονα, κατανοητά κι υπαινικτικά μαζί.

Λόγια – τροφή για σκέψη κι αποτίμηση. Λόγια θωπευτικά στα εμμονικά στερεότυπά μας. Στην εγγενή διάθεσή μας για αέναη εξιδανίκευση του Έλ-ληνα και του «μοναδικού στον κόσμο» ηρωισμού του. Στην επίμονη τάση μας για διχασμό. Αλλά και για μια μικρή, τρυφερή, στιγμή συναίνεσης και συμφιλίωσης.

Δεν μπορώ να σας κρύψω, ούτε καν πίσω από λέξεις, τη χαρά μου για αυτή την ορμητική παρέα ανθρώπων της τέχνης που ποιούν ήθος, τέχνη και μορφώνουν χαρακτήρα, που τούς είδα να αλωνίζουν τη σκηνή, στο Βεάκειο, με φόντο το Σαρωνικό.

Δεν μπορώ να αρνηθώ, ούτε να σκεπάσω με λέξεις, ότι μού άφησαν πολλά για να σκεφτώ και να επανεκτιμήσω στο πρωινό της μέθεξης με το «1821 Η επιθεώρηση».

Εικόνα από τη θεατρική παράσταση

Νομίζω ότι αυτή η «νέα» επιθεώρηση των Καραντζά – Δεληβοριά επέτυχε, για το 1821 και τα 200χρονά του, εκείνο που έλεγε ένας από τους ταλαντούχους «νέους» επιθεωρησιακούς κειμενογράφους, ο Κώστας Μανιάτης: «Περισσότερο σχολιάζουμε την εικόνα που έχουμε σήμερα για εκείνη την εποχή, όπως αυτή έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις μέσα απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία. Απ’ το σχολείο, την τηλεόραση, τις πατριωτικές ταινίες κ.λπ.».

Σατίρισαν «τα κλισέ, που επαναλαμβάνονται, και ανάθεμα αν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα του τότε». Μας θύμισαν ότι «οι ήρωες του ‘21 ήταν κανονικοί άνθρωποι, κάτι που ίσως δεν μας συμφέρει καθόλου. Μάλλον επίτηδες τους έχουμε αναγάγει σε super heroes, για να μην έχουμε εμείς μεγάλες απαιτήσεις απ’ τους εαυτούς μας, για να κρυβόμαστε πίσω απ’ το ‘ε, και τι να κάνω εγώ τώρα ένας απλός και συνηθισμένος άνθρωπος;’».

Δίχως… Μάρκο Σεφερλή

Λίγα είναι όλα αυτά; Πόσω μάλλον όταν αυτό γίνεται τρυφερά, με βαθιά κατανόηση. Κι ανθρώπινα. Ξέρετε, «άνω θρώσκοντες». Κοιτώντας ψηλά. Ως Έλ-ληνες. Ξέρετε πια ετυμολογία: Βλέποντας τον Θεό (Ήλιο ή μη).

Δίχως την άχρηστη χυδαιότητα που έχει συνδεθεί, στερεοτυπικά, με το είδος της επιθεώρησης, στην παρακμιακή μετεξέλιξή της με τα χρόνια (βλέπε: Σεφερλής).

Ακόμη και η αντίστιξη του «λόγιου» λόγου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (ο εξαιρετικός, δωρικός Γιώργος Γάλλος) με τον αθυρόστομο λόγο του Γεωργίου Καραϊσκάκη (ο δυναμικός Γιάννης Κουκουράκης), σε άσπρο – μαύρο, που οδηγούν σε λόγο διχαστικό και μια φευγαλέα υπέροχη στιγμή συναίνεσης με ένα κατευναστικό «Ναι» στο τέλος, δεν ήταν μια στιγμή χυδαιολογίας.

Είναι μια μεγάλη, λυτρωτική, στιγμή του «1821 Η επιθεώρηση». Ένα εντυπωσιακό εύρημα, με επιδραστικότητα μεγατόνων. Κι έγινε δεκτό αρχικά με ξεκαρδιστικά γέλια από το κοινό, που συμμετείχε ενεργά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης στο Βεάκειο.

Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου στο 1821 η επιθεώρηση

Η μεγάλη επιστροφή του Έλ-ληνα ηθο-ποιού, που δεν είχε πια φως, σιωπηλός, άπραγος κι αφημένος, τραγικά, στη μοίρα του να μαραζώνει (όπως αυτοσαρκάστηκε ο εξαιρετικός κωμικός Μιχάλης Οικονόμου, ως «έγκλειστος και κομμένος ηθοποιός») ήταν θριαμβευτική σε αυτή την επιθεώρηση. Συγκινητική και γεμάτη χαρά. Αποδομητική και τρυφερή συνάμα. Και χειροκροτήθηκε. Χειροκροτήθηκε πολύ.

Αν με ρωτήσετε, περισσότερο αυτό χάρηκα από αυτό το «1821»: τη χαρά, τον ξεσηκωμό τόσων ταλαντούχων ηθοποιών. Έτσι, είδα και εκτίμησα τι είχαμε χάσει τόσον καιρό με την καραντίνα. Την ανάταση, το γέλιο, τη συγκίνηση, τον συγχρωτισμό με πλάσματα «υπερήρωες» της σκηνής.

Κριτική για το 1821 Η Επιθεώρηση: Η «εξαπατημένη» Ιέρεια

Να, σαν τη μεγάλη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Την «Εξαπατημένη» της παράστασης. Που ομολογεί, ευθαρσώς, ότι «με βαθιά υποκριτική τέχνη μας εξαπάτησαν όλοι αυτοί οι ηθοποιοί, που είναι επικίνδυνοι άνθρωποι» (πως το είχε πει η υπουργός Μενδώνη για την πολιτική επιλογή του κατηγορούμενου για παιδεραστίες Δημήτρη Λιγνάδη, για την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού;). Αυτό. Και δη σε μια «Κληρονομική Δημοκρατία».

Περίμενα – το ομολογώ – περισσότερα επιθεωρησιακά τραγούδια από τον επίσης ταλαντούχο και πολυγραφότατο Φοίβο Δεληβοριά. Όμως, το τραγούδι της «Εξαπατημένης» και το «Γιάννα μου, το μαντήλι σου», της αρχής και του φινάλε, φτάνουν για να τον εκπροσωπήσουν.

Η φαιά ουσία που επένδυσε σε αυτό το εγχείρημα, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να γύρει και προς την καρικατούρα και προς την κουλτουρίλα ή κορεκτίλα, ήταν αρκετή για να απογειώσει στο παράξενο ουρανό αυτού του παράξενου πανδημικού καλοκαιριού το «1821 Η επιθεώρηση».

Η Γιάννα και ο Jonathanopoulos

Μαζί με τη φαιά ουσία, την οποία κατέθεσε και επένδυσε, ο ταλαντούχος Δημήτρης Καραντζάς της «λοξής ματιάς» (σκηνοθετικά) έφτανε και περίσσευε για να μπορούμε να μιλάμε για ένα μικρό επιθεωρησιακό θαύμα, ένα λυτρωτικό σκίρτημα ενός είδους που έδειχνε να έχει πεθάνει, εν μέσω ζοφερής πανδημίας. Με το βλέμμα πάντα, ως Έλ-λην, προς τον φωτοδότη θεό της Ελ-λάδας.

Η Γιάννα του Γιάννη Κλίνη, πανταχού παρούσα, δεν ήταν καρικατούρα. Ήταν καταλύτης στη σάτιρα. Γλυκά, ευγενικά, ανθρώπινα.

Η σαρωτική Ελένη Κοκκίδου, πεσμένη στα μάρμαρα του Βεάκειου, στέναξε ξεκαρδιστικά (για το κοινό) στην ιδέα του πόσο λιγότερο σερνικά, από εκείνους τους κλέφτες και αρματολούς, είναι τα σημερινά «παιδιά», στο απολαυστικό, εμβληματικό νούμερο «Ο Γερο-Δήμος».

Η απογοήτευση της ηθικοπλαστικής τάσης «δασκάλας», που θέλει φουστανέλες με «ηρωϊκά καμπανέλια να βροντούν ελεύθερα από κάτω». Θέλει «τσομπαναρέους, πατσόλες και μπόγδαλα». Αυτό που δεν ήθελε, από αυτό το λαό, η Γιάννα (Κλίνης) και αποφάσισε να του κάνει rebranding.

«No Democracy At All»;

Ο σαρωτικός Ηλίας Μουλάς, ως ομογενής JonathanOpoulos, γίνεται αρωγός της σε αυτό, βγάζοντας από την εξίσωση – με άλλοθι την πανδημία – κάθε στοιχείο που χαρακτηρίζει την Ελλάδα, στο πικρά αστείο «No Greece AtAll». Μαζί και «No Democracy At All». Ό,τι βολεύει. Όποιον βολεύει.

Ο αποπλανημένος και βιασμένος από τον οπλαρχηγό του ήρωας της Επανάστασης Τακούνας (ο απολαυστικός Νίκος Καραθάνος), με τα ψηλοτάκουνα χρυσά τσαρούχια, άνοιξε τον κύκλο του #MeToo σε τούτη την επιθεώρηση, μη θέλοντας να «κατονομάσει» στα κανάλια και στην επίμονη, γοητευτική Βάσω Καβαλλιεράτου. Κι άλλα συμπτώματα παθογένειας, κάτω από την επιγραφή «200 χρόνια επιτυχίες», στο λαμέ σκηνικό της Μαρίας Πανουργιά και της Μυρτώς Λάμπρου. Με τη μάνα της Επανάστασης να ομολογεί παντού πως «έχει γκέι γιο» και να φτάνει ως τη Γιουροβίζιον μ’ αυτό το σύνθημα.

«Διώξτε τα ταμπού, το θέμα είναι αλλού!»

Για να καταλήξει, στο συνθηματικό και ευρηματικό: «Διώξτε τα ταμπού, το θέμα είναι αλλού!».

Κρατάω μια γωνίτσα, σε αυτή την τρυφερή – έγγραφη εν προκειμένω – μέθεξη, για τον πολύπλευρο Γιάννη Νιάρρο. Από όλα τα νούμερά του (του «Μαλ@κα», του ρατσιστή – εθνικιστή στο αρμόνιο κ.λπ.) κρατάω εκείνο, το… Λάιζα Μινέλι, με τα φτερά, στο οποίο «εξηγεί» τον Έλ-ληνα.

Βαθύ κι απολαυστικό. Υπαινικτικό και ξεκαρδιστικό. Με την επαγωγική… σκέψη «ο Έλληνας ραψωδεί, γ@@εί και ξέρει». Διότι ο Έλληνας, ως γνωστόν, «έχει τον κ@λο πίσω». Λίγα να σας λέω, πολλά να καταλαβαίνετε – όταν τον απολαύσετε κι εσείς.

Πως ένα νούμερο ξεκινάει με κωδικό «6» από την οδό Μάρκου Μπότσαρη και καταλήγει, υπαινικτικά πάντα, στην οδό Καποδιστρίου («Άσχημος δρόμος πολύ. Είναι να φοβάσαι»), μόνον η πολύ καλή Ιωάννα Πιατά, κόρη του Δημήτρη Πιατά (και της επιθεώρησης) ξέρει.

Η Παπακωνσταντίνου και ο Κουκουράκης στο 1821 η επιθεώρηση

Που πέφτει, στη βόλτα της, σε συνωστισμό, δίχως μάσκες, εννέα και δέκα το βράδυ με απαγόρευση κυκλοφορίας κι εκείνη βρίσκουν να «γράψουν» οι αστυνομικοί. Στο λογύδριο που ακολουθεί ο Γιάννης Νιάρρος της φωνάζει από το μικρόφωνο «τουρκική» για κάθε μια από τις πάμπολλες τουρκικής ρίζας λέξεις που χρησιμοποιεί για να μας πει τον πόνο της. Σαν αυτό να μην ήταν 400 χρόνια σκλαβιά, στον οθωμανικό ζυγό, αλλά «400 χρόνια δωρεάν λινγκουαφόν»! Ευφυές. Ξεκαρδιστικό.

Όπως και τόσα άλλα. Οι σκηνές από τρεις ταινίες Ελλήνων οτέρ για τη φετινή επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης: Γιάννης Οικονομίδης, Γιώργος Λάνθιμος, Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Δεν αποκαλύπτω πολλά. Spoiler alert!

Το μεγάλο ξεπαρτάλιασμα

Δεν θα αποκαλύψω πολλά και για το ξεπαρτάλιασμα του πολύχρονου «Στην υγειά μας», του Σπήλιου Παπαδόπουλου (Μιχάλης Οικονόμου). Το ξεπαρτάλιασμα των νάιλον κεφιών, σε ένα αφιέρωμα στον αείμνηστο μεγάλο συνθέτη «Λυπηρό», με τα αθάνατα σουξέ της ελληνικής γκαντίφλας και κατάθλιψης. Προτού τη σκυτάλη πάρουν, ονειρικά πριν το φινάλε, ο Θανάσης Διάκος, η Μαντώ Μαυρογένους και ο Λόρδος Βύρων. Σσσσσς, όχι spoiler!

Ας με συγχωρέσουν όσοι από την υπέροχη παρέα των ταλαντούχων ηθο-ποιών (Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Πάνος Παπαδόπουλος) δεν κατέγραψα λεπτομερειακά τη χαρά τους πάνω στη σκηνή του Βεάκειου. Είναι ο δημοσιογραφικός χώρος αμείλικτος, βλέπετε.

Ας με συγχωρήσουν και οι ταλαντούχοι γραφιάδες αυτού του απολαυστικού εγχειρήματος, που μού χάρισαν αυτή την πρωινή τρυφερή μέθεξη, την οποία επιχείρησα να μοιραστώ σε αυτό το κείμενο, αν δεν ταυτοποίησα τα νούμερα με τη γραφή τους, σε αυτό το συλλογικό εγχείρημα.

Η γραφή του ανείπωτου

Δηλαδή, οι δύο πρωτεργάτες, ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Δημήτρης Καραντζάς, κάποιοι από τους ίδιους τους ηθοποιούς που συνέδραμαν και με λόγο, αλλά και οι Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Αστερής,  Γλυκερία Μπασδέκη, Κώστας Μανιάτης, Κώστας Κωστάκος, Κέλλυ Παπαδοπούλου. Νιώθω να τούς χρωστάω πολλά. Κι ανείπωτα.

Οι πρωταγωνιστές της θεατρικής παράστασης στο βεάκειο

Και για να κλείνουμε (ο πεπερασμένος δημοσιογραφικός χώρος, είπαμε). Δεν ξέρω για σας, όσους ήδη τούς χειροκροτήσατε και γελάσατε με την ψυχή σας. Που χαμογέλασαν, αστράφτοντας τα μάτια σας, δυόμιση και πλέον ώρες, ακούραστα, πάνω από τις υποχρεωτικές μάσκες. Και, όπως φαίνεται, θα χαμογελούν κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο, στο Βεάκειο, έως τις 25 Ιουλίου.

Όμως, προσωπικά, όλους τούτους θα ήθελα να μου σατιρίσουν τα μειονεκτήματα, τα πάθη και τις αδυναμίες μου. Να νιώσω αυτό το «χειρουργικό» τους χέρι, να σκάβει βαθιά. Αλλά τρυφερά. Δίχως πάθος και πάθη. Δίχως φόβο. Κυρίως: ανθρώπινα. Τι είπαμε; «Άνω θρώσκω». Κοιτάω ψηλά. Εκεί, που ο ουρανός δεν φοράει μάσκα, δεν βγάζει μάτι και δεν προδίδει το ανθρώπινο.

«The 1821 – η επιθεώρηση»

στο Βεάκειο, έως 25 Ιουλίου 2021.

  • Σύνθεση: Φοίβος Δεληβοριάς – Δημήτρης Καραντζάς
  • Κείμενα: Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Αστερής, Γλυκερία Μπασδέκη, Κώστας Μανιάτης, Κώστας Κωστάκος, Κέλλυ Παπαδοπούλου και Φοίβος Δεληβοριάς
  • Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
  • Πρωτότυπη μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
  • Σκηνικά: Μαρία Πανουργιά – Μυρτώ Λάμπρου
  • Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
  • Χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου
  • Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
  • Βοηθός σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη
  • Βοηθός ενδυματολόγου: Ιφιγένεια Νταουντάκη
  • Κομμώσεις: Κωνσταντίνος Σαββάκης
  • Φωτογραφίες – Video – Artwork: Γκέλυ Καλαμπάκα

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:

  • Μίρκα Παπακωνσταντίνου
  • Eλένη Κοκκίδου
  • Νίκος Καραθάνος
  • Γιώργος Γάλλος
  • Γαλήνη Χατζηπασχάλη
  • Γιάννης Νιάρρος
  • Μιχάλης Οικονόμου
  • Γιάννης Κουκουράκης
  • Γιάννης Κλίνης
  • Βάσω Καβαλιεράτου
  • Πάνος Παπαδόπουλος
  • Ηλίας Μουλάς
  • Ιωάννα Πιατά

Παραγωγή: ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
Διεύθυνση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη
Οργάνωση Παραγωγής: Κατερίνα Λιάτσου

Αυτή ήταν η κριτική του Παύλου Αγιαννίδη για το 1821 – Η Επιθεώρηση.

Δείτε επίσης: 

Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς τη χρήση ενεργής πηγής (link), Youfly.com

Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης
Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης
Από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, βρέθηκε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης να σπουδάζει Κτηνιατρική! Ενώ, στο μεταξύ, ξεκίνησε μια δημοσιογραφική πορεία, που κρατάει τέσσερις δεκαετίες, από την ιστορική «Ακρόπολη», με το… νυφικό της Νταϊάνας, στο διεθνές τμήμα της εφημερίδας (λόγω γλωσσών). Νοέμβριο του 1981 ξεκίνησε να εργάζεται στο Γραφείο Βορείου Ελλάδος των εφημερίδων «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ». Συνεργάστηκε με τον «Ταχυδρόμο» και το «Marie Claire», σε μεγάλες συνεντεύξεις και με το Ραδιόφωνο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης «Ράδιο 105». Αλλά και ως ανταποκριτής της Σουηδικής Ραδιοφωνίας και σε ρεπορτάζ με το «60 Minutes» του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CBS. Συμμετείχε στην πρώτη συντακτική ομάδα του περιοδικού «Δίφωνο», με τον «Ιστό» και πέρασε από την ΕΣΗΕΜΘ στην ΕΣΗΕΑ. Όταν, στην Αθήνα πλέον από το 1991, πέρασε στην αρχισυνταξία του Πολιτιστικού Τμήματος της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», πρώτα υπό τη διεύθυνση του αείμνηστου Λέοντα Β.Καραπαναγιώτη. Εξέδωσε τα βιβλία «Αληθινά παραμύθια», «Με μουσικές εξαίσιες, με φωνές» και τη συλλογή διηγημάτων «Καπετάν Άγρα και Παραμυθίας γωνία». Συνεργάστηκε με τους ραδιοσταθμούς Innersound, Mood Radio και πλέον με το LaVitaRadio και με τον ιστότοπο Protagon.gr και από τον Ιούνιο του 2020 με το πολιτιστικό youfly.com.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ακολουθηστε μας
65,000ΥποστηρικτέςΚάντε Like
13,090ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
11,546ΑκόλουθοιΑκολουθήστε

ΔΗΜΟΦΙΛΗ