«Μονόζυγο» του Μάριου Λεβέντη

Η άτιμη των καιρών είναι η σιγουριά. Αυτή η κουτοπόνηρη, η ευθυνόφοβη και η τάχα αναγκαία. Κι αν σκεφτούμε πως η ανασφάλεια έχει κάνει τόσο κόπο να μας κερδίσει, αν σκεφτούμε πως είμαστε περισσότερο ανασφάλιστοι παρά ασφαλείς, σίγουρα η σιγουριά δεν αποτελεί πλεονέκτημα στο καθαρόαιμο βλέμμα τόσων μειονεκτημάτων.Τελικά, αυτά μας εξετάζουν, αυτά διοργανώνουν το κάστινγκ για να πάρουμε το ρόλο της ζωής στα σοβαρά.

Και τα σοβαρά φαίνεται πως τώρα τελευταία έχουνε τη τάση να γίνονται σοβαρότερα. Τόσο που κινδυνεύει να εκλείψει το αστείο. Τόσο που κινδυνεύει ν’ αφανιστεί η μεταφορά. Γιατί οι καιροί δεν σηκώνουν λυρική γεωμετρία και λογοτεχνικά σχήματα. Δεν σηκώνουν σχέδια και αφηρημένες έννοιες. Το μονόζυγο που κρατιούνται κυριολεκτεί! Και σηκώνει αποκλειστικά το βάρος των χρεωμένων ονείρων μας. Γυμνάζει τους μύες της με το βάρος της ευθύνης: της αυτοάνοσης αυτής συνέπειας που θα πρέπει να μάθουμε, επιτέλους, να ζούμε και να συζούμε μαζί της.

Να μάθουμε να εκτιμούμε τα κατάλοιπά της όσα κι αν είναι.  Γιατί αξίζει να βγαίνουμε δυνατότεροι. Γιατί αξίζει  να γεννιόμαστε καλύτεροι μέσα από τις στάχτες των χειρότερων. Όποια κι αν είναι η πρόταση, το ρήμα της είναι ένα: να προσπαθούμε. Για την δική μας κανονικότητα, την άκρως προσωπική, που δεν έχει προάγγελο κανένα τρέιλερ και κανένα σποτ.  Δημιουργείται καθημερινά, ανακαινίζεται εκ βάθρων απ’ το πείσμα των καταστάσεων, απ’ το φθονερό μάτι που αποδοκιμάζει τα κάλλη της αθωότητάς μας.

Η άτιμη των καιρών είναι η σιγουριά. Τώρα που κανείς μας δεν είναι σίγουρος για τίποτα, είναι η στιγμή ν’ ανεβάσουμε το κασέ της τιμιότητάς μας. Ν’ ανεβάσουμε το ηθικό μας, να κάνει κι αυτό μονόζυγο μαζί μας. Να μάθει να σηκώνει τα έθιμα της δημιουργικής ανασφάλειας. Να συμβάλλει κι αυτό στην προσπάθεια, να συμβάλει με το αμυδρό χαμόγελό του σε όλους εμάς που θα συνεχίσουμε να γελάμε με συνέπεια, απέναντι στην στριφνή απειθαρχία που πάντα δελεάζει και μοιάζει λύση σίγουρη.

Μάριος Λεβέντης