Είναι οι εποχές που η φύση θέλει να μας καλλιεργεί τ’ αγκάθια. Είναι οι στιγμές που κάνουμε ανοιχτά σεμινάρια στο “μη μου άπτου”. Και διπλώνουμε σα ραβασάκια στις θήκες μιας πληγής, τη στιγμή που το τραύμα κλείνει μόνο όταν το περιθάλπουμε με επικοινωνία. Και ιδίως σε μια κρίσιμη καμπή που πουλάει με το κιλό την εσωστρέφεια και με το γραμμάριο την εξωστρέφεια.
Κάθε άνθρωπος θα καίγεται από τις ανέπαφες, εύφλεκτες γωνίες του. Κι ο κόσμος τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι γεμάτος βενζίνη και σπιρτόκουτα. Το πιο εύκολο απ’ όλα σήμερα είναι ν΄ ανάψεις φωτιά. Να φιτιλιάζεις τα καλά καθούμενα μιας κοινωνίας. Το δύσκολο είναι να σέβεσαι την πυρκαγιά του άλλου, να συμπονάς τα εγκαύματά του.
Ακόμη κι αν οι καταστάσεις προστάζουν αποστάσεις, ακόμη κι αν θέτουν συρματοπλέγματα. Ακόμη κι αν το μαζί σημαίνει πια ένα εναλλακτικό επισκεπτήριο, περικυκλωμένο με πλεξιγκλάς και άλλα διάφανα γυαλιά. Ακόμη κι αν αυτό επιβεβαιώνει θριαμβευτικά το “μη μου άπτου” του σύγχρονου φόντου μας.
Σε μια εικόνα υψηλής ανάλυσης όπου ο περίγυρος των πραγμάτων μάς καλλιεργεί το φταίξιμο. Κι είναι μεγάλη του χαρά να μην χαιρόμαστε. Είναι μεγάλη του τιμή να μην τιμούμε την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας. Να εθιζόμαστε σ’ ένα παραδοσιακό τεντωμένο σκοινί, να παραπαίουμε ως έρμαιό του. Υπάρχει όμως ακόμη ένας τρόπος, που μπορεί να δηλώσει με κάθε δυνατό τρόπο την έλξη μας: Η έγνοια. Σε μια επίσης κρίσιμη καμπή που θέλει πιο εύκολα να φταίει παρά να νοιάζεται.
Μάριος Λεβέντης
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.