Είναι καιρός που το πλήθος σκηνοθετεί το έργο της συνέχειας, πατώντας πάνω στη μετάφραση της απόλυτης ανάγκης μας. Εκείνης που κρίνει τον επιούσιο χωρίς να τον διακρίνει. Άνθρωποι δυνατοί και αδύναμοι, κάθονται ώρες επί ωρών στο εργαστήρι τους και τρώνε τα μάτια τους μ’ ένα φακουδάκι μεροκάματου για να ξεδιπλώσουν το πολύπλοκο σκοτάδι που απλώνεται μπροστά μας.
Χωρίς καμιά ικανοποιητική επεξήγηση ν’ απλώνει το χέρι της και χωρίς καμιά βεβαιότητα να μας συμμερίζεται, το πλήθος συνεχίζει τις μεταφράσεις, τις σημειώσεις του. Συνεχίζει να ψάχνεται, την ώρα που ο βιοπορισμός ψεκάζει τα χέρια του για να χαιρετήσει μια εκδήλωση ενδιαφέροντος για εύρεση εργασίας. Την ώρα που τα βιογραφικά δεν σημαίνουν πια κόπο και κατάρτιση, αλλά επισημαίνουν να συστήνονται ως ταπεινά γυαλιστερά φυλλάδια στην κλειστή πόρτα της ευκαιρίας.
Κι επειδή υπάρχει στην αναμονή και μια γενιά αμφιβολίας που θα πρέπει να της απαντήσουμε πριν τελειώσουν οι μπαταρίες στο φακουδάκι της, παρακαλώ ν’ αφήνετε μισάνοιχτη την πόρτα της πιθανότητας. Μην κλείνετε απ’ έξω τους ενοίκους της αγωνίας. Κάντε πιο διαλλακτικό τον μηχανισμό και τον οργανισμό της! Να ξαπλώνουν ήσυχοι οι άνθρωποι! Γιατί η προκήρυξη για νέες θέσεις, τη στιγμή που και οι δοσμένες τρίζουν, τις σπάει τις σούστες του κρεβατιού της, τα θολώνει τα νερά, ρίχνει τα σεντόνια στα βλέφαρα και τα κάνει όλα μαύρα.
Κι όσο κι αν το μαύρο είναι η safe επιλογή, όσο κι αν πενθούμε την ανεμελιά, ένας μονογονιός όπως η υπομονή, προσεύχεται και θέλει τα παιδιά της κοινωνίας της ευτυχισμένα. Χαρείτε τις ώρες της ορθοστασίας σας, χαρείτε τις διαπραγματεύσεις της. Και η ζωή πριν γίνει ζωή είχε την ίδια απόλυτη ανάγκη να την πιστέψει ο ήλιος. Ξεκίνησε δειλά με το φακουδάκι της κι έγινε γεννήτρια φωτός.
Μάριος Λεβέντης
