15.8 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Έτσι απλά της Αμαλίας Τσακνιά: οι στίχοι ανασταίνουν την μνήμη

Ο Ανδρέας Λαμπέτης  με αφορμή το ποίημα «Έτσι απλά» που έγραψε η ποιήτρια και μεταφράστρια Αμαλία Τσακνιά, γράφει για τις μνήμες που συλλέγουμε στη διάρκεια της ζωής μας.

Έτσι απλά Αμαλία Τσακνιά

Έτσι απλά – Αμαλία Τσακνιά

Έτσι απλά φεύγουν μια μέρα

εκείνοι που αγαπήσαμε

στρίβουνε στη γωνιά του δρόμου

χωρίς ούτε ένα νεύμα αποχαιρετισμού.

Τώρα το σπίτι έχει περισσότερο χώρο

μετακινούμε κάποια έπιπλα

συγυρίζουμε

έχουν μείνει κάτι παλιά χαρτιά στο τραπέζι

αποδείξεις και λογαριασμοί

εμείς διακριτικά τα μαζεύουμε

αλλά όταν πάμε να τα κάψουμε αυτά δεν καίγονται

τσουρουφλίζονται στα δάχτυλά μας

τα σκίζουμε σε μικρά κομμάτια

τα θάβουμε στον κήπο

με το βράδυ να τα πάλι στο τραπέζι

κιτρινισμένα

καψαλισμένα στις άκρες

κι εμείς μπαινοβγαίνουμε αφηρημένα στο σπίτι

που έχει τώρα περισσότερο χώρο

γιατί ένας ένας φύγαν εκείνοι που αγαπήσαμε

έτσι απλά κι αθόρυβα μια μέρα

έστριψαν στη γωνιά του δρόμου.

Αμαλία Τσακνιά, Τα ποιήματα (1969 – 1984), Στιγμή, Αθήνα 2000

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην δασκάλα μου Σοφία Γεωργακοπούλου.

Για την μνήμη που μένει αθρυμμάτιστη

Αμέτρητες είναι οι μνήμες που συλλέγουμε στο ταξίδι της ζωής. Κάποιες φαίνονται ανθεκτικές, άλλες πάλι σκορπούν σαν την άμμο μπρος στο φρέσκο αγέρι που φέρνει νέους ανθρώπους, με πρόσωπα και λόγια αλλιώτικα, με μνήμες νεογέννητες. Κι αναπολώντας τα όσα ζήσαμε και ζούμε, έρχεται μια στιγμή που νιώθουμε όλη η ζωή μας να είναι ένα υφαντό, υφασμένο από χέρια δικά και ξένα. Κατάστικτο απ’ τα ρηχά ή βαθιά  ίχνη των συνανθρώπων μας. Όλων αυτών που τους απλώνουμε το χέρι, ζητώντας συμπαράσταση στον αγώνα, για να γνωρίσουμε και να χαρούμε τον κόσμο που μας περιβάλλει. Κι όταν μιαν ανύποπτη στιγμή μας βρουν στίχοι σαν αυτούς της Αμαλίας Τσακνιά που μιλάνε για τους αγαπημένους που είναι φευγάτοι κάτω από ξένους ουρανούς ή εκεί που σταματά του χρόνου η κλεψύδρα, στεκόμαστε για λίγο σιωπηλοί και ξαναπιάνουμε ν’ αντικρίζουμε το υφαντό της ζωή μας.

Ακουμπάμε το βλέμμα μας πάνω του και βλέπουμε να ζωντανεύουν ξανά ίχνη που πιστέψαμε για ξεχασμένα. Έρχονται μπρος στα μάτια μας οι παιδικοί μας χρόνοι, στίχοι, μουσικές, παιχνίδια, μυρωδιές, πληγές κι ευτυχίες. Μια κουβέντα στοργική ή μια αυστηρή παρατήρηση σ’ ένα αμφιθέατρο κάπου σ’ ένα σκοτεινό κτήριο. Τα πάθη των ποιητών που έφυγαν νωρίς. Ο παλιός γλυκός ήχος της καμπάνας που δεν πιστεύουμε πια. Ένα βιβλίο εξαντλημένο που τόσο το χρειαστήκαμε, ώστε γυρέψαμε να μας το φωτοτυπήσουν έναντι μιας χαμηλής αμοιβής. Και μετά το τοποθετήσαμε πλάι στο προσκεφάλι μας, για να κάνουμε μέρα με την ημέρα δικά μας τα βάσανα και τις ελπίδες εκείνης της Κοραλίας που έναν Δεκέμβρη του 1976 ο αττικός ουρανός την είδε να πετάει μαυροφορεμένο πουλί, βάφοντας κόκκινα τα δάπεδα που δεν νιώθουν. Εμάς μας έμεινε η κατάφαση για την ζωή και αντέχουμε ακόμη.

Μνήμες ξεπροβάλλουν

Μέσα σ’ αυτόν τον ποταμό από αναμνήσεις καυτερές, ξεπροβάλλουν και κάτι μνήμες που μας δροσίζουν. Όπως όταν σ’ ένα βιβλιοπωλείο   είδαμε ένα βιβλιαράκι, ίδιο κομψοτέχνημα, να φέρει τον παράδοξο τίτλο «Η Χοντρομπαλού» του Guy de Maupassant. Το αγοράσαμε απ’ το υστέρημά μας και με αδημονία χωθήκαμε μες στις σελίδες του, βρίσκοντας ομορφιές κι αλήθειες σωρό. Έπειτα θελήσαμε να μοιραστούμε την χαρά μας, δωρίζοντάς το σε πρόσωπα αγαπημένα. Πέταξε το βιβλίο απ’ τα χέρια μας, μα έμεινε ο πλούτος του χαρίσματος και της σκέψης ότι βρίσκεται πια στην καρδιά κάποιου που κάπως το εννόησε.

Αλήθεια, όμως, λησμονήσαμε να θυμηθούμε κι εκείνον που κόπιασε, για να ντύσει το ξένο κείμενο στη γλώσσα τη δική μας. Ήταν η ποιήτρια, ανθολόγος και μεταφράστρια Αμαλία Τσακνιά. Το χαμηλόφωνο πέρασμά της βρήκε μιαν άκρη μες στο σπίτι της μνήμης μας, για να σταθεί. Πού και πού γυρνάμε στους στίχους της κι ακούμε την φωνή της να επιμένει. Σαν τριζόνι που μάχεται την βουή της πόλης. Ο μόχθος της καλά ασφαλισμένος σε βιβλία χάρτινα και άυλα περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Και μας καλεί να μην ξεχνάμε ν’ ανταποδίδουμε -έστω και αργά- το δώρο που κάποτε λάβαμε.

Οι γνωστοί κι άγνωστοι άνθρωποι που πέρασαν απ’ την ζωή μας, μας συνοδεύουν πάντα, ακόμη κι όταν οι ίδιοι δεν το ξέρουν. Είναι το δισάκι μας φορτωμένο απ’ τα λόγια και τις πράξεις τους, που δανειστήκαμε, για να μη χαθούμε στο ταξίδι.

Ανδρέας Λαμπέτης, μεταπτυχιακός φοιτητής της κλασικής Φιλολογίας, Universität Hamburg / Humboldt Universität zu Berlin,

Ανατολικό Βερολίνο, 07 Δεκέμβρη του 2020

Δείτε επίσης: Μαργαρίτα Ζορμπαλά: Ο ακούραστος συμπαραστάτης στη ζωή μας

Youfly.com Team
Youfly.com Teamhttps://youfly.com/
Είμαστε μια ομάδα που αγαπάμε τις Τέχνες και τον Πολιτισμό. Βάζοντας τον εαυτό μας στη θέση του κοινού, δημιουργήσαμε το youfly.com για να φέρουμε την ψυχαγωγία αλλά και τη διασκέδαση ένα βήμα πιο κοντά μας. Η ειδησεογραφική μας πλατφόρμα έχει κεντρικό άξονα τον τομέα του Πολιτισμού και των Τεχνών. Εδώ θα βρείτε όλα τα τελευταία νέα, αφιερώματα, συνεντεύξεις και πρωτογενείς ειδήσεις, απόψεις και συζητήσεις, για θεατρικές παραστάσεις, μουσικές σκηνές, κινηματογραφικές ταινίες, εικαστικά δρώμενα, κυκλοφορίες βιβλίων, ειδήσεις για τα παιδιά, ψυχαγωγικά προγράμματα τηλεοπτικών καναλιών και υπηρεσιών streaming, όπως το Netflix!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ακολουθηστε μας
65,000ΥποστηρικτέςΚάντε Like
13,090ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
11,546ΑκόλουθοιΑκολουθήστε

ΔΗΜΟΦΙΛΗ