Το 2020 είχε κηρυχθεί από πέρσι έτος Μελίνα Μερκούρη, μια και φέτος και συγκεκριμένα 18 Οκτώβρη κλείνουν 100 χρόνια από τη γέννησή της. Όμως και αυτό όπως και πολλά άλλα τα πήρε ο άνεμος του κορωνοιού.
Γράφει ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης
Έτσι προς το παρόν τουλάχιστον δεν έχει γίνει τίποτα για αυτόν τον εορτασμό ή δεν το έχω πάρει είδηση εγώ, που δεν νομίζω πως έχει συμβεί κάτι τέτοιο…
Ίσως βέβαια είναι καλύτερα γιατί η Μελίνα δε χρειάζεται ένα έτος για να τη θυμόμαστε, είναι πάντα στο μυαλό, στην καρδιά και την ψυχή μας.
Όμως μια και είναι αυτή η αφορμή, σκέφτηκα να φτιάξω μια σειρά από κομμάτια γι’ αυτήν την ακαταμάχητη παρουσία και προσωπικότητα της. Το πρώτο από αυτά, το σημερινό, είναι για τη Μελίνα την εκτός Ελλάδος και χωρίζεται σε τρία μέρη, τα παρακάτω – χρονολογικά …
ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΙ ΣΑΛΒΑΝΤΟΡ ΝΤΑΛΙ
1964 και η Μελίνα μιλάει με το Σαλβαντόρ Νταλί στο σπίτι του στην Καντακές για πολλά θέματα. Και αυτή η συζήτηση ή αποσπάσματα της δημοσιεύτηκαν σε πολλές ξένες εφημερίδες και περιοδικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Παραθέτω εδώ κάποια αποσπάσματα από εκείνη την ιστορική συζήτηση…
Μελίνα: Είστε φοβερά άπιστος αν κάνετε πράγματα με τη φαντασία, πράγματα με άλλες γυναίκες! Θα γινόμουν έξαλλη…
Νταλί: Δηλαδή αν, ας πούμε, είστε πολύ πιστή και ο κύριος πάει στο σινεμά και βλέπει μια ερωτική ταινία, αισθάνεστε ότι κάνει απιστία;
Μελίνα: Αν τον βασανίζει τη νύχτα, ναι. Οι σκέψεις του άντρα με ανησυχούν περισσότερο από το να περάσει τη νύχτα του με μια γυναίκα. Θα το ζήλευα τόσο πολύ…
Νταλί: Για μένα είναι ακριβώς το αντίθετο, γιατί όλες αυτές οι λεγόμενες καλλιτεχνικές δημιουργίες είναι ερωτικές, και το σημαντικό είναι να εξιδανικευτεί ο ερωτισμός μέσα από την επινόηση. Για παράδειγμα, έχω μια ερωτική σκέψη και αυτή γίνεται ένας πολυέλαιος, ένα ποίημα ή μια τραγωδία.
Μελίνα: Αλλά αν ο άνθρωπος μου έχει έμπνευση, θέλω να προέρχεται από μένα. Αν προερχόταν από άλλη γυναικά, θα έσπαγα τον πολυέλαιο! Το μισώ αυτό! Αλλά δεν θα σας μισούσα αν είχατε μια σχέση με μια όμορφη κοπέλα. Στην ανάγκη, κοιμηθείτε μαζί της. Αλλά θα σας μισούσα αν δημιουργούσατε γι’ αυτήν.
Νταλί: Δηλαδή εσείς μπορείτε να κάνετε ένα φιλμ χωρίς το σύζυγό σας, αλλά δεν θα θέλατε να κάνει ένα φιλμ με άλλη γυναίκα;
Μελίνα: Προπάντων ένα καλό φιλμ. Αυτό θα ήταν ακόμα χειρότερο
(…)
Μελίνα: Τι είναι για σας κουλτούρα;
Νταλί: Κάποιος ζήτησε κάποτε από τον Ισπανό φιλόσοφο Ορτέγκα υ Γκασέτ τον ορισμό της κουλτούρας, κι εκείνος είπε: «Κουλτούρα είναι αυτό που απομένει όταν έχετε ξεχάσει όλα όσα έχετε διαβάσει». Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Η κουλτούρα μοιάζει μ ’αυτό που απομένει στον πάτο ενός μπουκαλιού με κρασί. Εκείνοι που θυμούνται πολλά απ’ όσα έχουν διαβάσει δεν είναι καλλιεργημένοι. Είναι απλώς άνθρωποι που έχουν μάθει. Αντίθετα, οι Έλληνες, επειδή ζουν στη χώρα τους, ακόμα κι αν δεν ξέρουν τίποτα, είναι γεμάτοι κουλτούρα, γιατί γεμάτοι κουλτούρα είναι κάτι που έχουν στο αίμα τους από χιλιάδες χρόνια . […] Αλλά αρκετά. Ας μιλήσουμε τώρα για σοβαρότερα πράγματα. Μαζί σας αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω για τον έρωτα.
Μελίνα: Α, και τι είναι έρωτας για σας;
Νταλί: Λοιπόν, για μένα, ο έρωτας είναι ο ριζικότερος τρόπος για να μεταβληθεί ένας άνθρωπος σε ηλίθιο.
Μελίνα: Ξέρω ότι αγαπάτε τη γυναίκα σας, την Γκάλα. Αυτό, σύμφωνα με τον ορισμό σας, σας κάνει ηλίθιο;
Νταλί: Μάλιστα. Η Γκάλα, η μόνη γυναίκα που αγαπώ και αγάπησα, έκανε δυνατή την ύπαρξη του αρχάγγελου Νταλί. Με τις γυναίκες, με κάθε τι το ερωτικό, ο άνδρας έχει τη θαυμάσια δύναμη να γίνεται θεϊκός – ένας θεϊκός ηλίθιος. […] Μου αρέσουν οι ηλίθιοι. Ιδιαίτερα εκείνοι που φλυαρούν ανόητα και βρίσκονται στην κατάσταση που τους κάνει να μοιάζουν με αγγέλους. Έτσι, χάρις στις γυναίκες, άνθρωποι σαν τον Δάντη γίνονται ηλίθιοι και μπορούν να γράψουν τη Θεία Κωμωδία. […]
Μελίνα: Το θαυμάσιο με τον έρωτα είναι ότι σε κάνει να ξεχνάς το θάνατο. Ο θάνατος είναι εχθρός και του άνδρα και της γυναίκας. Και ποιος είναι ο εχθρός του θανάτου; Η ζωή. Και τι είναι ζωή; Η ζωή είναι επιτυχία και δημιουργία. Κι όταν αγαπάς, αισθάνεσαι απόλυτα ζωντανός. Έτσι ο έρωτας είναι ισχυρότερος απ’ το θάνατο.
Νταλί: Αλλά υπάρχει ο θάνατος. Νομίζω ότι υπάρχουν τρία πράγματα – το σεξουαλικό ένστικτο, ο ερωτισμός και το αίσθημα του θανάτου – στο βάθος όλων των καλλιτεχνικών δημιουργημάτων και αισθημάτων, περιλαμβανομένου και του έρωτα.
Μελίνα: Όμως όταν αγαπάς σκέφτεσαι το μέλλον, που είναι το αντίθετο του θανάτου. Σκέφτεσαι δημιουργικά, κάνεις σχέδια, όνειρα. Όταν αγαπάς δεν καλοβλέπεις. Ο έρωτας σε κάνει τυφλό – αλλά άτρωτο, ακόμα κι απ’ το θάνατο.
Νταλί: Κατά τη γνώμη μου, οι αληθινά ερωτευμένοι είναι οι χειρότεροι ερωτευμένοι του κόσμου. Στους μεγάλους, στους πολύ μεγάλους έρωτες, όπως του Τριστάνου και της Ιζόλδης – το να καταφέρουν να κάνουν έρωτα θα είναι υπό τον όρο ότι θα πεθάνουν αμέσως. Ως επί το πλείστον, οι μεγάλου έρωτες δεν φτάνουν στην κορύφωση τους.[…]. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι πολύ δύσκολο σήμερα να υπάρξουν μεγάλοι έρωτες – εξαιτίας του ότι όλα είναι πολύ εύκολα.
Μελίνα: Δηλαδή για σας δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας χωρίς απόσταση και εμπόδια; Αυτό είναι πολύ όμορφο, πολύ συγκινητικό, πολύ κατάλληλο για ερωτικά σενάρια, αλλά στη ζωή οι ερωτευμένοι πρέπει να είναι μαζί. Αυτό κάνει πιο δυνατό τον έρωτα.
Νταλί: Όχι, όχι, όχι. Στο μεγάλο έρωτα όλα πρέπει να είναι πολύπλοκα. Πρέπει να γράφει κανείς γράμματα που να κάνουν έναν ολόκληρο μήνα για να φτάσουν στο πρόσωπο που αγαπά. Τότε κάθε λέξη που γράφεται έχει σημασία. Σήμερα καβγαδίζετε λιγάκι, πηγαίνετε στο ξενοδοχείο σας, κάνετε ένα τηλεφώνημα, και όλα είναι κανονικά.
Μελίνα: Δε συμφωνώ. Κατά τη γνώμη σας, η απόσταση και η απουσία αυξάνουν τον έρωτα. Νομίζω πως συμβαίνει το αντίθετο. Μου αρέσει το τηλέφωνο. Το τηλέφωνο σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεστε κοντά. […] Δεν μου πολυαρέσει ο έρωτας εξ αποστάσεως. Κι έχουμε μια παροιμία που λέει, «μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται». Η απουσία δεν κάνει βαθύτερο τον έρωτα.
Μελίνα: Τελικά, πιστεύετε όσα λέτε;
Νταλί: Τελικά, μάλιστα. Παραδείγματος χάριν, άρχισα να λέω ότι είμαι μεγαλοφυΐα για να κάνω εντύπωση στον κόσμο, και τελικά έγινα μεγαλοφυΐα.[…]
Μελίνα: Τι προσφέρετε στο πρόσωπο που αγαπάτε;
Νταλί: Τα πάντα, τα πάντα. Είμαι πολύ πλούσιος και συνεχώς σκορπάω τον πλούτο μου. […] Καταβάλλω πολλές προσπάθειες για να κάνω το πρόσωπο που αγαπώ να ζει με κάποιον εντελώς διαφορετικό τρόπο, σαν αυτόν που δεν θα μπορούσε ποτέ να ζήσει χωρίς τον Νταλί. […] Τα καταφέρνω να κάνω θαύματα. Είναι στιγμές που την κάνω να γελάει όπως κανείς άλλος δεν το έχει πετύχει. Λέει ότι κανείς δεν έχει τα κωμικά μου χαρίσματα. Συνεχώς γελάει. Οι γνωστοί μας είναι περισσότερο ή λιγότερο δυστυχισμένοι, αλλά εμείς συγχαίρουμε ο ένας τον άλλον λέγοντας: «Μπράβο! Μπράβο!» και γελώντας σαν τρελοί… Κι εσείς; Τι προσφέρετε στον άντρα που αγαπάτε;
Μελίνα: Μπελάδες![…]
Νταλί: Για μένα τίποτα στον κόσμο δεν είναι περισσότερο πνευματικό από το χρήμα. Ο μόνος τρόπος για να πνευματικοποιεί κανείς τα υλικά πράγματα είναι να τα επιχρυσώνει, όπως έκαναν το μεσαίωνα. Οι αλχημιστές μετέτρεπαν τα ασημότερα πράγματα σε χρυσάφι και πολύτιμους λίθους, δηλαδή σε πνευματική αξία.
Μελίνα: Αλλά σε τι χρησιμεύει η επιδίωξη του χρήματος; Γιατί βρίσκετε τόσο πολύ ενδιαφέρον στο χρήμα; Επειδή αγοράζει κανείς μ’ αυτό ωραία πράγματα;
Νταλί: Καθόλου. Επειδή για μένα είναι ένα μέσον πνευματοποήσεως της ζωής. Είμαι τρομερά τσιγκούνης. Όσο περισσότερο χρήμα έχω, τόσο καλύτερα αισθάνομαι. Έχω ανάγκη να ξέρω ότι υπάρχει πολύ χρήμα, ότι εξακολουθεί να συσσωρεύεται στην τράπεζα. Αλλά είναι συμβολικό. Δεν ξέρω ούτε το όνομα της τράπεζας μου ή πόσα χρήματα έχω. Αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι δικό μου. Ότι έρχεται κάθε μέρα σε ολοένα μεγαλύτερες ποσότητες, κι αυτό μου δίνει τη μεγαλύτερη χαρά στον κόσμο.[…]
Μελίνα: Περισσότερη χαρά κι από εκείνη που δίνει η φήμη;
Νταλί: Ούτε σύγκριση. Το χρήμα…
Μελίνα: Αλλά το χρήμα που προέρχεται από τη φήμη;
Νταλί: Απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Συχνά λέω ότι είμαι η μεγαλύτερη πόρνη της εποχής μας.
Μελίνα: Τυπικά, πρέπει να διαμαρτυρηθώ! (Γελούν)
Νταλί: Πραγματικά θα έκανα το παν για το χρήμα. Το παν! Δεν έχω κανενός είδους τύψεις. Μόνο που, επειδή είμαι δειλός, δεν θα ήθελα να με βάλουν φυλακή.[…] Σ’ ολόκληρη την ελληνική μυθολογία ο θεϊκότερος απ’ όλους τους θεούς κι εκείνος που παρουσιάζεται ως ωραιότερος, είναι ο φίλος μας ο Ερμής, ο θεός τους εμπορίου. Και κατά τη γνώμη μου, η ανθρωπότητα δεν ενεργεί παρά για οικονομικούς λόγους. Αυτή η θεωρία είναι μαρξιστική. Το μαρξιστικό κίνημα έχει κάνει εντύπωση σε όλους τους οικονομολόγους.
Μελίνα: […] Δεν είναι αλήθεια ότι η δημοσιότητα έχει μεγάλη σημασία στη ζωή σας;
Νταλί: Α, αγαπώ την προβολή σε όλες τις μορφές της. Είμαι ένας επιδειξιομανής. Μ’ αρέσει να μιλούν όλοι για τον Νταλί, ακόμα κι όταν μιλούν με καλά λόγια. Αλλά όταν είναι με άσχημα λόγια, είναι θαυμάσια!
Μελίνα: Η λέξη δημοσιότητα βγαίνει από τη λέξη δήμος. Αυτό που επιθυμούμε είναι να μας εγκρίνει ο δήμος, ο κόσμος… Με τη ρεκλάμα μπορείς να πουλήσεις σαπούνι. Αλλά ξέρετε πολύ καλά ότι εκείνο που φτάνει στο κοινό ως προς στο Σαλβαντόρ Νταλί – ή μια ηθοποιό – είναι το έργο. Εκείνο που κάνει το κοινό να σας παραδεχτεί δεν είναι η διαφήμιση, γιατί υπάρχουν χιλιάδες τσαρλατάνοι που έκαναν διαφήμιση σωρηδόν, και μετά από ένα χρόνο ξεχάστηκαν. Όλη η διαφήμισή σου είναι εντελώς άσκοπη όταν δε μπορείς να δημιουργήσεις κάτι αξιόλογο. Αλλά εγώ ως ηθοποιός, και ειδικά ως ηθοποιός του κινηματογράφου, δεν είμαι δημιουργός. Κι όταν σκέφτομαι τα λίγα φιλμ που γύρισα, πιστεύω ότι η προβολή με βοηθάει πάρα πολύ, γιατί με κάνει γνωστή και αγαπητή στο κοινό. Αλλά αν ήμουν αληθινός καλλιτέχνης – συγγραφέας, για παράδειγμα – δεν θα δεχόμουν ποτέ να με σύρει η δημοσιότητα σε πράγματα αντίθετα προς τις ιδέες μου. […] Αλλά, πέστε μου, δεν φοβάστε ότι όλες αυτές οι εκκεντρικότητες μπορεί να κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει ότι είστε ένας μεγάλος, σοβαρός ζωγράφος;
Νταλί: Αντίθετα! Θέλω να πιστεύει ο κόσμος ότι είμαι μάλλον ένας κλόουν, ένας τσιρκολάνος, παρά ένας σοβαρός ζωγράφος.
Μελίνα: Γιατί;
Νταλί: Εν πρώτοις, γιατί δεν πιστεύω ότι είμαι ένας καλός ζωγράφος. Και δεύτερον, γιατί είναι πολύ καλύτερο αν ο κόσμος το ανακαλύψει μόνος του. […]
Μελίνα: Τα μάτια σας είναι πολύ πράσινα.
Νταλί: Λαδιά, ναι.
Μελίνα: Λαδιά, τι παράξενο!
Νταλί: Και τα δικά σας. Αλλά υπάρχει χρυσό στα μάτια σας…
Μελίνα: Τα δικά σας δεν φαίνονται ποτέ στις φωτογραφίες. Λαδιά, ναι. Αυτό είναι. Λαδιά κι αστραφτερά.
Νταλί: Βλέπω ότι είστε πολύ πιο ελκυστική απ’ ότι είστε στις ταινίες σας.
Νταλί: […] Και για σας τι είναι ευτυχία;
Μελίνα: Καταρχήν να μη φοβάμαι.
Νταλί: Να μη φοβάστε τι;
Μελίνα: Νομίζω το θάνατο… Ναι. Να μη φοβάμαι το θάνατο.
Νταλί: Το ίδιο κι εγώ.
Μελίνα: Για μένα η ζωγραφική σας έχει κουράγιο.
Νταλί: Οι ιδέες ίσως, αλλά όχι η τεχνική.
Μελίνα: Ναι, οι ιδέες. Αλλά η ιδέα είναι το παν – πολύ σπουδαιότερη από την τεχνική.
Νταλί: Οι ιδέες είναι επίσης κάπως δειλιασμένες, αφού είμαι το πρωτότυπο του Ερμή, και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκτός από θεός του εμπορίου ο Ερμής ήταν και αρχηγός των κλεφτών. Εγώ κλέβω συνέχεια τις ιδέες των άλλων […]
Μελίνα: Απαριθμείτε συνέχεια ελαττώματα και μετά λέτε ότι δεν έχετε κανένα.
Νταλί: Μα δεν βρίσκω ότι είναι ελάττωμα το να είμαι ο αρχικλέφταρος. Είναι ένα αξιοπρεπές επάγγελμα![…] Και τα δικά σας ελαττώματα;
Μελίνα: Είμαι τεμπέλα.
Νταλί: Αλλά αυτό δεν είναι ελάττωμα. Η τεμπελιά μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία. Δεν κάνεις τίποτα. Εξακολουθείς να μην κάνεις τίποτα. Και επειδή έχεις μείνει τόσο καιρό χωρίς να κάνεις τίποτα, τελικά κάνεις κάτι πολύ πιο δυναμικό και πλήρες σημασίας… Τώρα, να μια ερώτηση που θα μου άρεσε να σας υποβάλλω. Τι θα κάνατε αν είχατε τη δύναμη να ελέγξετε το πεπρωμένο σας;
Μελίνα: (αναστενάζοντας): Θα ήταν πάντα το θέμα της νίκης πάνω στο φόβο μου για το θάνατο. Αλλά θα ήθελα επίσης να πάψω να είμαι ηθοποιός. Θα ήθελα να ενδιαφερθώ για κάτι πιο βαθύ, να προετοιμαστώ για άλλες εργασίες, πολύ πιο σημαντικές. Θα ήθελα να κάνω κάτι για την πατρίδα μου.. θα ήθελα όλος ο κόσμος να γνωρίσει και ν’ αγαπήσει την Ελλάδα, να γνωρίσει τη δύναμη και την ομορφιά των ανθρώπων μας. Θα ήθελα να ιδρύσω ίσως ένα θέατρο στην Ελλάδα, ένα κέντρο για νέους συγγραφείς. Ναι, αυτό θα μου άρεσε – να ξανακερδίσει η Ελλάδα την υψηλή θέση της στη λογοτεχνία και τις τέχνες. Ή, ίσως, θα ήθελα να μπω στην πολιτική. Ξέρετε, προέρχομαι από πολιτική οικογένεια. […] Θα ήθελα να πάρει η ζωή μου μια διαφορετική κατεύθυνση.
ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΙ ΜΑΡΓΚΕΡΙΤ ΝΤΥΡΑΣ
1966. Η ταινία «Στις 10:30 ένα Καλοκαιρινό Βράδυ» με τη Μελίνα και τη Ρόμη Σνάιντερ βασίστηκε σε ένα διήγημα της μεγάλης Γαλλίδας συγγραφέα Μαργκερίτ Ντυράς. Εκείνη την εποχή η Ντυράς έγραψε ένα κείμενο για τη Μελίνα, που δημοσιεύτηκε βέβαια, και παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα του…
«Είναι ωραία με τον τρόπο που θα θεωρούσαμε ωραίο ένα νεαρό αθλητή. Αναμφισβήτητα, στην τελειότητα της, η μορφή είναι ανδρόγυνη. Είναι ωραία πέρα από περιορισμούς, ωραία όπως κάθε ζωντανή μορφή μπορεί να είναι, με τον τρόπο ενός αλόγου, ενός δέντρου, μιας γυναίκας. Ξανθιά. Κάτω απ’ την κίτρινη χαίτη, τα μάτια σε προσέχουν – υπέροχα. Το στόμα είναι πλατύ⋅ είναι επίσης τέλειο. Είναι σχεδόν πάντα ξυπόλυτη και σχεδόν πάντα ντυμένη με ανδρικά παντελόνια και ανδρικά πουκάμισα. Τα μαλλιά ανακατωμένα και πεσμένα στα μάτια. Δεν κάθεται όπως κάθεται όλος ο κόσμος: διπλώνει τα πόδια της και κάθεται πάνω τους. Ή τεντώνεται σ’ όλο το μάκρος της. Μοιάζει πάντα να έχει έρθει, από που; Από ένα τρεχιό πάνω στους λόφους ή κοντά στη θάλασσα – ποτέ από την πόλη.
…Όταν χαίρεται, το γέλιο στα μάτια της Μελίνας είναι απέραντα τρυφερό. Το γέλιο της ΄όταν διασκεδάζει παίρνει φανταστικές διαστάσεις. Το υπεράφθονο γέλιο της Μελίνας εκρήγνυται χωρίς να λογαριάζει τον χώρο ή την παρουσία ανθρώπων. Οπουδήποτε και μπροστά σε οποιονδήποτε. Το γέλιο της Μελίνας αρπάζει τη Μελίνα και την πάει μακριά, αβοήθητη και χωρίς ν’ αντιστέκεται. Δεν είναι «καθώς πρέπει», λέει ο Ζυλ Ντασέν. Στο κόσμο της επισημότητας νιώθει άβολα, κι επομένως παίζει το κοινωνικό παιχνίδι πολύ άσχημα. Όταν κάποιος την ξέρει, είναι κακόγουστο να μιλάει γι’ αυτήν με τους όρους προτερημάτων και ελαττωμάτων. … Είναι εκεί, ολόκληρη μπροστά σου, ή δεν είναι εκεί καθόλου. Τρόποι, βολές, συμβιβασμοί – απλούστατα αγνοεί τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Είναι ένα αδιάλυτο πάντρεμα γενναιοδωρίας και εξυπνάδας. Η στοργή αγκαλιάζει τη Μελίνα: της προσφέρεται από πολλούς ανθρώπους και γίνεται βαθιά αισθητή. Η συμπάθεια που ξεσηκώνει απλώνεται πέρα από το άτομό της. Ευφραίνεσαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτήν. Κινείσαι προς τον ήλιο⋅ κινείσαι προς τη Μελίνα. Όταν στέκεται με ανοιχτές αγκαλιές. Τρέχεις προς την ευφυΐα. Και νιώθεις καλά μόνο με το να είσαι μαζί της, να είσαι κοντά σ’ αυτή τη γυναίκα, τη χωρίς σπίτι⋅ δε το χρειάζεται, γιατί, με το γεγονός της παρουσίας της, όπου βρίσκεται είναι σπίτι.»
ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΙ ΓΟΥΛΤΕΡ ΚΕΡΡ (Νew Υork Τimes)
1967. Τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς ανέβηκε στη Νέα Υόρκη στο Broadway στο θέατρο Mark Hellinger, η διασκευή σε μιούζικαλ της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή» με τίτλο «Illya darling». Ο παντοδύναμος τότε κριτικός θεάτρου της New York Times, Walter Kerr, έγραψε στην κριτική του…
«Η Μελίνα είναι, φυσικά, κάποια που σκέφτεσαι. Είναι το πλάσμα που θα χαιρόσουν πολύ να πας στο σπίτι σου στη μητέρα, αν η μητέρα λείπει. Ερωτική όπως πάντα, με μακριά πόδια, να τυλίγει έναν ντροπαλό ναύτη στο ζεστό της μπούστο. Η Μελίνα έμεινε με ένα μπικίνι. Η Μελίνα χώθηκε στην αγκαλιά ενός γυμνόστηθου εργάτη. Η Μελίνα έπεσε στο κρεβάτι κλαίγοντας και καπνίζοντας για μια αγάπη που χάθηκε από την αφοσίωσή της στην αρετή. Το χαμόγελό της είναι πλατύ σαν το φως του δειλινού. Χορεύει σαν να γεννήθηκε για αυτό.»
ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ…
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
