Ο Δημήτριος Ζαπάντης γράφει την κριτική του για τη σειρά Το Γκαμπί της Βασίλισσας (Queen’s Gambit) που προβάλλεται από την πλατφόρμα του Netflix.
Λέγοντας Queen’s Gambit, αναφερόμαστε σε ένα σκακιστικό όρο. Ουσιαστικά μια στρατηγική που θυσιάζεται ένα πιόνι για να επιτευχθεί ένα πλεονέκτημα στον παίκτη που θυσιάζει το πιόνι. Όμως, ο συγκεκριμένος όρος έγινε δημοφιλής στο ευρύ κοινό, από την ομώνυμη σειρά που βασίζεται στο βιβλίο του γνωστού συγγραφέα Walter Tevis. Γνωστού γιατί στην μεγάλη οθόνη, έχουν ανέβει άλλα τρία μυθιστορήματά του,
- The Hustler (1961) με τον Paul Newman,
- The Man Who Fell to Earth (1976) με τον David Bowie και το
- The Color of Money (1986) με τον Paul Newman και Tom Cruise
Η ιστορία, μας μιλάει για τη Beth Harmon. Ένα μικρό κορίτσι, που εξαιτίας του θανάτου της μητέρας της σε αυτοκινητιστικό, μεγαλώνει σε ένα ορφανοτροφείο που θα μεταφερθεί. Στο υπόγειο του ορφανοτροφείου εισάγεται στον κόσμο του σκακιού, από τον επιστάτη. Η Beth από μικρή ακόμα και με τη βοήθεια <φαρμάκων>, που τους παρείχαν στο ορφανοτροφείο για να ηρεμούν το βράδυ, αποδεικνύεται πηγαίο ταλέντο στο σκάκι. Στη συνέχεια, συμβιώνοντας και μεγαλώνοντας με τη θετή μητέρα της, κατακτά τον κόσμο του σκακιού. Γίνεται παγκοσμίως γνωστή, έχοντας στόχο να γίνει νούμερο ένα στο σκάκι.
Η σειρά Το Γκαμπί της Βασίλισσας
Όλα αυτά μας δίνονται ατμοσφαιρικά, σε σκηνοθεσία του υποψήφιου για δυο Όσκαρ Scott Frank, με την δεκαετία του 1950 και τις συνήθειές της, να κυριαρχεί όλες τις σκηνές. Από το στύλ, από τις καθημερινές συνήθειες, τον ψυχρό πόλεμο μέχρι και τις συμπεριφορές. Το στήσιμο, όσον αφορά το σκάκι, έγινε με τη συμβολή του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή Garry Kasparov και του γνωστού Νεουορκέζου master Bruce Pandolfini· ο οποίος είχε και ένα μικρό ρόλο στη σειρά (σαν διοργανωτής στο τουρνουά στο Κεντάκι).
Ο τρόπος που παρουσιάζεται το έργο, <ακουμπά> σε σενάριο που βασίζεται σε μοτίβο έκθεση-δέση- λύση της πλοκής. Ενώ, εξαιρετικά αποδίδεται η έμφυλη δυστοπία της γυναικείας εξέλιξης στον κόσμο του σκακιού και στον κόσμο γενικότερα. Ο τρόπος που αποδομούνται οι γυναίκες εκείνης της εποχής, γνωστής σαν Baby-boomer generation και που κινούνται κάτω από την πατριαρχική οπτική της οικογενειοκρατίας, λειτουργεί αντιστικτικά με την ανερχόμενη ηρωίδα μας· που εκφράζεται περισσότερο μέσα από τη γενιά του Woodstock με μότο sex drugs and rock n roll και τις προοπτικές του Woodstock nation για ισότητα και αποδοχή.
Το Γκαμπί της Βασίλισσας στο Netflix – Η κριτική
Ο τρόπος που διαφαίνεται η Beth να αποκτά <ανδρικές> εξουσίες, ουσιαστικά προκύπτει από την απόκτηση της οικονομικής ευμάρειας απότοκο της οξυδέρκειάς της στο σκάκι. Όμως, έτσι στηλιτεύεται η οικονομική εξουσία. Και η όλη ατμόσφαιρα ιδεολογικά εκφράζει τις κληρονομικές-νατουραλιστικές αποχρώσεις, με έμφαση στην επιφάνεια των πραγμάτων. Παράλληλα, υπάρχει και ένα υπαρξιστικό υπονοούμενο, στον τρόπο που ελεύθερα επιλέγει η Beth να προχωρήσει στη ζωή της και να διαχειριστεί τις εμπειρίες της.
Η Anya Taylor-Joy σαν Βeth κυριολεκτικά έλαμψε. Απόδωσε εξαιρετικά το ψυχογραφικό αποτύπωμα του ορφανού κοριτσιού. Ενός κοριτσιού που ουσιαστικά γίνεται βασίλισσα και οικειοποιείται τον τίτλο του έργου.
Ο Bill Camp σαν Mr Shaibel (επιστάτης) απόδειξε εμφατικά πως καλοί άνθρωποι υπάρχουν παντού. Όχι μόνο στην τηλεόραση. Αρκεί να ψάξεις να τους βρεις. Εισάγοντας μας στον ρόλο του εν είδει κηδεμόνα της μικρής Beth και προπονητή- εισηγητή της στο σκάκι.
Η Chloe Pirrie σαν Alice Harmon, θετή της μητέρα αποτυπώνει όλη τη διαφθορά της εποχής με την υπερβολική ανεξέλεγκτη κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ, τα οποία είναι και light motive σε όλο το έργο.
Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως η σειρά Queen’s Gambit είναι ένα αριστούργημα, που ήρθε για να κατοικήσει στη μνήμη μας, δείχνοντάς μας πως δεν υπάρχει το <δεν μπορώ, υπάρχει το δεν θέλω>.
Δείτε επίσης: Ταινίες και σειρές σαν το Γκαμπί της Βασίλισσας για να δεις
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
