Το Σάββατο 6 Αυγούστου το Sani Festival παρουσίασε την πρώτη Ελληνική συναυλία του για φέτος. Ο τίτλος αυτής «Ξενοδοχείο Ασμάτων», που σχεδιάστηκε ειδικά για τα φετινά γενέθλια του φεστιβάλ, ως ένας φόρος τιμής στην πολύχρονη ιστορία του αλλά και σε όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες και δημιουργούς που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από τη σκηνή του. Η συναυλία αυτή, λοιπόν, ήταν ένα ανθολόγιο της Ελληνικής μουσικής, ένα οδοιπορικό στον μουσικό χάρτη της Ελλάδας και μια νοσταλγική κατάθεση των 30 χρόνων του Λόφου και του Πύργου.
Όλα τα τραγούδια που αγαπήσαμε, στη συναυλία του Sani Festival
Το βράδυ ξεκίνησε με τα «10 Μπουζούκια της Δόμνας» του Γιάννη Καρασάββα, μία ιδιότυπη ορχήστρα που κάποιος θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει ως μία «συμφωνική μπουζουκιών». Οι δέκα «μπουζουκτσήδες» απλώθηκαν και γέμισαν τη σκηνή, με τις πρώτες πενιές από τον «Ζορμπά» του Μίκη Θεοδωράκη να ξεσηκώνουν αμέσως το πολυπολιτισμικό κοινό, το οποίο χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε. Εξάλλου, ο «Ζορμπάς» και ο Μίκης είναι και διεθνείς και διαχρονικοί.
Αμέσως μετά βγήκαν στη σκηνή ο Μανώλης Μητσιάς, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Χρήστος Θηβαίος και η Πέννυ Μπαλτατζή. Όλοι τους, μαζί με τα Μπουζούκια της Δόμνας αλλά και την εξαιρετική λαϊκή ορχήστρα του Στάθη Σαββίδη, που ανέλαβε να συνοδεύσει τους τραγουδιστές στο υπόλοιπο πρόγραμμα, ερμήνευσαν το «Σαν τον Καραγκιόζη» του Διονύση Σαββόπουλου. Η γιορτή ήδη είχε ξεκινήσει και μάλιστα πανηγυρικά!
Στη διάρκεια της συναυλίας ακούσαμε σχεδόν όλα τα τραγούδια που αγαπήσαμε, είτε ανήκαν στο ρεπερτόριο των συμμετεχόντων ερμηνευτών είτε προέρχονταν από τρίτους δημιουργούς. Τίποτα δεν μας έλλειψε, σε τίποτα δεν υστέρησε αυτή τη μουσική βραδιά.
Η Πέννυ Μπαλτατζή, πάντα με την αέρινη κίνηση και την βελούδινη φωνή της, έδωσε swing ρυθμούς, χορευτική διάθεση και μία καλοκαιρινή ατμόσφαιρα στο Λόφο. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου ανέβασε το κέφι με τις γνωστές της επιτυχίες και τον μοναδικό της τρόπο να ξεσηκώνει το κοινό. Ο Χρήστος Θηβαίος, με τη βαθιά γρέζα φωνή του, την πληθωρική παρουσία του και τον ασυγκράτητο ροκ ενθουσιασμό του, έκανε τους θεατές να τραγουδάνε μαζί του σε κάθε στίχο, ενώ πηγαινοέρχονταν ακούραστος στο προσκήνιο για να τους παροτρύνει.
Τέλος, φυσικά, ο Μανώλης Μητσιάς. Για πάρα πολλούς ο μεγαλύτερος Έλληνας ερμηνευτής εν ζωή και που σίγουρα διαθέτει το πλουσιότερο ρεπερτόριο από κάθε άλλον στο Ελληνικό πεντάγραμμο. Από την «Ελευσίνα» και τα «Χέρια» του Μούτση, τον «Γιάννη το Φονιά» και τον «Τσάμικο» του Χατζιδάκι έως το Ποτέ του Σταμάτη Κραουνάκη αλλά και το «Ερωτικό» του Θάνου Μικρούτσικου, ο Μανώλης Μητσιάς μάγεψε το κοινό με τις μοναδικές του ερμηνείες, με μια φωνή ακούραστη και αυθεντική. Δεν αποκαλείται τυχαίο ο «ιδανικός ερμηνευτής» των μεγάλων δημιουργών και σίγουρα ο αγαπημένος τους.
Εκπληκτικοί μουσικοί έντυσαν μουσικά και συνόδεψαν τους ερμηνευτές
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει σαφώς να γίνει και σε όλους αυτούς τους εκπληκτικούς μουσικούς της βραδιάς, που έντυσαν μουσικά και συνόδεψαν τους ερμηνευτές. Ξεχωρίζουν ο μέγας ακροβάτης του μπουζουκιού και εξάρχων των 10 Μπουζουκιών της Δόμνας Γιάννης Καρασάββας, ο σπουδαίος και αλάνθαστος σολίστας του μπουζουκιού Στάθης Σαββίδης και ο ενορχηστρωτής και μουσικός επιμελητής της βραδιάς, ο μοναδικός και διεθνούς επιπέδου βιρτουόζος της κιθάρας Μανόλης Ανδρουλιδάκης.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο φινάλε της βραδιάς και όλοι βρίσκονται πάνω στη σκηνή… Τα 10 Μπουζούκια του Γιάννη, η λαϊκή ορχήστρα του Στάθη, η Πέννυ, η Ελένη, ο Μανώλης και ο Μανώλης. Και ξαφνικά άρχισε να βρέχει, ενώ έλεγαν το τελευταίο κομμάτι! Και τότε κάτι μοναδικό συνέβη…
Το κοινό πετάχτηκε μονομιάς από τις θέσεις του όχι όμως για να αποχωρήσει, όχι για να προστατευτεί από τη βροχή αλλά για να διασφαλίσει ότι κανένας από τους παραπάνω δεν θα αποχωρήσει, ότι αυτή η συναυλία δεν θα τελειώσει. Τόσο ενθουσιασμένοι ήταν όλοι που αψήφησαν τη βροχή και ζητούσαν κι άλλη μουσική, κι άλλο τραγούδι. Τότε ήταν και που η βροχή ξάφνου σταμάτησε, λες κι ο ουρανός ήθελε να ακούσει «κι άλλο». Η άρνηση αυτή του κοινού να φύγει, ακολουθήθηκε από την «Άρνηση» του Μίκη Θεοδωράκη, στο πιο εντυπωσιακό και θριαμβευτικό encore που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Το καλύτερο δυνατό τέλος μιας αξέχαστης βραδιάς.
Ξενοδοχείο Ασμάτων
Κάπου εδώ νιώθω την ανάγκη να σας γράψω δυο λόγια για τον τίτλο αυτού του άρθρου.
Γιατί Ξενοδοχείο Ασμάτων; Γιατί αυτό ακριβώς είναι το Sani Resort, εντός του οποίου λαμβάνει χώρα το Sani Festival. Όποιος έχει παρευρεθεί σε αυτό το φεστιβάλ, κατανοεί βαθιά ότι πρόκειται για το πραγματικό Hotel California-χωρίς φυσικά τα σκοτεινά κομμάτια των στίχων- και ότι αυτός ο χώρος είναι ένα πραγματικό Ξενοδοχείο Ασμάτων.
Η βροχή πάλι σας την εξήγησα, αν και νομίζω ήταν αυτονόητο…
Άνω τελεία
Και τώρα πάμε στην άνω τελεία.
Αρκετοί από εσάς σίγουρα το έχουν υποψιαστεί ήδη καθώς γνωρίζουν την ιστορία. Για τους υπόλοιπους, εγώ είμαι εδώ. Η «Άρνηση», την οποία έντυσε μουσικά ο Μίκης Θεοδωράκης και ερμήνευσε πρώτος ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι ποίημα του μεγάλου Γιώργου Σεφέρη. Ο στίχος «πήραμε τη ζωή μας λάθος» περιέχει μία άνω τελεία, η οποία βέβαια δεν μπορεί κανείς να τη διακρίνει στην ερμηνεία του Μπιθικώτση (απολύτως λογικό).
Την ώρα, λοιπόν, που όλοι οι τραγουδιστές τραγουδούσαν την «Άρνηση» εγώ παρακολουθούσα όρθιος μπροστά στη σκηνή, αγκαλιά με τον Θανάση και τον Μιχάλη, παλιούς φίλους του Μανώλη Μητσιά. Όταν, λοιπόν, φτάσαμε στον στίχο με την άνω τελεία, ο Μητσιάς με ένα πλατύ χαμόγελο έκανε νόημα στους δύο, σηκώνοντας το δεξί του χέρι και βάζοντας αυτή την άνω τελεία στον αέρα. Απλά μαγικό.
Ο Μανώλης Μητσιάς κάνοντας αυτή την κίνηση με έκανε να σκεφτώ και να τον θαυμάσω ακόμη περισσότερο. Να θαυμάσω αυτόν τον αμέριστο σεβασμό που έχει απέναντι στον δημιουργό, στη μουσική και το στίχο που ερμηνεύει, ακόμα κι αν τον έχει ερμηνεύσει χιλιάδες φορές στα 50 χρόνια της σπουδαίας καριέρας του.
Βάζοντάς αυτή την άνω τελεία με έκανε να νιώσω ελπίδα και χαρά για το μέλλον.
Δεν ξέρω γιατί… ίσως σε λίγες μέρες κατανοήσω καλύτερα αυτό που συνέβη, ίσως κάποτε θα μπορέσω να το μοιραστώ και μαζί σας.
Ίσως ήταν η χαρά και η αθωότητα στο βλέμμα του, σα να γύρισε πίσω στο χρόνο, σα να ήταν και πάλι ο νεαρός Χαλκιδικιώτης τραγουδιστής, λίγο πριν κατεβεί στην Αθήνα, μέσα σε μια μπουάτ της Θεσσαλονίκης και τραγουδάει με θαμώνες τους φίλους του.
Ίσως γιατί αυτός ο σεβασμός και αυτό το καλλιτεχνικό ήθος είναι σπάνιο και δεν το βλέπεις κάθε μέρα.
Πολλά τα ίσως, ένα είναι όμως σίγουρο. Με αυτή την άνω τελεία, η ελπίδα για το μέλλον παραμένει ζωντανή.
Έτσι και το Sani Festival βάζει απλά μια άνω τελεία μετά από 30 χρόνια και υπόσχεται ακόμα 30 για το μέλλον, με φρέσκιες ιδέες, λάμψη και ουσία, υψηλή ποιότητα και αισθητική, με μουσικές από την Ελλάδα κι από όλο τον κόσμο.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
