Το ημερολόγιο έγραψε Σάββατο 24 Ιουλίου. Άρχισα από νωρίς (μην ψαρώνετε, για γύρω στις 12 μιλάμε) να σκέφτομαι τη βραδινή συναυλία στο Sani Festival. Η παράδοση που έγινε λατρεία και αστεράκι στο ημερολόγιό μας. Κάθε Σάββατο εκεί. Εξάλλου, είχα και το ραντεβού με τον Στέφανο για την συνέντευξή μας.
Από νωρίς-νωρίς, λοιπόν, είχα στο μυαλό μου τη συναυλία (μην ψαρώνετε λέμε!) και οι πληροφορίες από τη Θεσσαλονίκη μιλούσαν για βροχή. Δεν θα σας πω ψέματα, είχα άρχισα να αγχώνομαι. Στις 20:30 ήμουν εκεί ακριβώς που έπρεπε, στην ανηφόρα του λόφου. Οι ανησυχίες μου διασκεδάστηκαν καθώς μόνο ένα μικρό λευκό συννεφάκι αιωρούνταν πάνω από το κεφάλι μου, με διόλου απειλητικές προθέσεις. Διάλεξα μια θέση δίπλα στην κονσόλα και κάθισα αναπαυτικά. Ο κόσμος ερχόταν σε δυάδες, τριάδες, τετράδες (τα μέτρα βλέπεις) και όλοι φαίνονταν χαρούμενοι για την αποψινή επιλογή τους. Αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει, δεν το περίμενε όμως κανείς.
Τα φώτα έσβησαν, άναψαν κι η μπάντα βγήκε στη σκηνή, μέσα σε ένα θερμό χειροκρότημα. Κι έπειτα ξαναέσβησαν. Τότε ήταν που βγήκε ο Στέφανος Κορκολής και κάθισε στο πιάνο του, καθώς τον έλουζε μια δέσμη λευκού φωτός. Ησυχία… Τα χέρια του ακούμπησαν στα πλήκτρα και άρχισε να παίζει τους «Χαρταετούς» του Μίκη. Μαγεία!
Μέσα στις επευφημίες, ο Στέφανος καλωσόρισε στη σκηνή τη Σοφία Μανουσάκη και το σχήμα ήταν πια πλήρες. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με μεγάλες ξένες επιτυχίες, όπως το «Feeling Good» (η Σοφία το ερμήνευσε άψογα!) και το «Hit the road Jack». Συνεχίστηκε με αγαπημένα ελληνικά τραγούδια, πάντα σε χαρούμενους ρυθμούς, όπως η «Σερενάτα» και «Το καλοκαιράκι». Η στιγμή, όμως, που το «πάρτι» ξεκίνησε ήταν με το medley από τραγούδια του ’70 και του 80’. Και όταν λέμε «πάρτι», εννοούμε πάρτι ψυχής. «Hot Stuff», «Rasputin», «I will survive» και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Το μόνο αρνητικό χθες βράδυ ήταν τα μέτρα, τα οποία μας απαγόρευαν να σηκωθούμε όρθιοι και να χορέψουμε με την ψυχή μας. Εγώ το επιχείρησα λίγο βέβαια, εκεί πίσω από την κονσόλα. Αμέσως, όμως, μια ευγενική ταξιθέτρια ήρθε και με έβαλε στη θέση μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τελικά, δεν έχασα και πολλά γιατί μετά από λίγο άρχισαν οι μπαλάντες. Και κάπως έτσι ερχόμαστε ίσως στην πιο όμορφη στιγμή της συναυλίας, της βραδιάς, της εβδομάδας και πάει λέγοντας.
Ο Στέφανος Κορκολής μας εξομολογήθηκε το πόσο πολύ θα ήθελε να έχει γράψει το «Dust in the Wind» και προέτρεψε τους θεατές να ανάψουν τα κινητά τους σαν «αναπτήρες». Εξαιρετική ιδέα! Αργότερα, κάποιοι διηγούνταν πως έγινε μια επιδρομή από εκατοντάδες πυγολαμπίδες στο γρασίδι του λόφου. Άλλοι υποστήριξαν ότι τα αστέρια κατέβηκαν από τον ουρανό και κάθισαν στα «απαγορευμένα καθίσματα». Όποια και να ήταν η αλήθεια, η ατμόσφαιρα ήταν σίγουρα ονειρική ενώ η βελούδινη φωνή της Σοφίας Μανουσάκη άγγιξε την ψυχή του κάθε ένα από εμάς. Εγώ πάντως νομίζω πως όλα ήταν αλήθεια. Τα αστέρια χορέψαν παρέα με τις πυγολαμπίδες, παραβιάζοντας όχι μόνο τους κανόνες των επιδημιολόγων αλλά και της φυσικής, σε ένα μοναδικό καλοκαιρινό τανγκό.
Μια βραδιά στο Sani Festival
Μη νομίζετε, όμως, ότι ακούσαμε μόνο ξένα τραγούδια. Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με τις μεγάλες επιτυχίες του κορυφαίου αυτού συνθέτη, ενορχηστρωτή και πιανίστα. Είτε αυτές που κατά καιρούς ερμήνευσε ο ίδιος είτε αυτές που χάρισε σε άλλους ερμηνευτές, στη μεγάλη καριέρα του. Θες το «Σκόνη και θρύψαλα», Τον «Άγγελό μου». Θες το «Θες»; Στο μόνο που διαφωνήσαμε με τον Στέφανο ήταν στο «Σβήσε το φεγγάρι», παρόλο που το ερμήνευσε πανέμορφα. Γιατί; Μα κάντε το εικόνα. Ο λόφος και ο πύργος πλημμυρισμένοι από το χρυσοκόκκινο φως ενός ολόγιομου φεγγαριού. Ναι ήταν μια ξεχωριστή πανσέληνος αυτή του Ιουλίου. Το περίφημο «Φεγγάρι του Κόκκινου Ελαφιού».
Οι δυο ώρες της συγκλονιστικής αυτής συναυλίας, πέρασαν απίστευτα ευχάριστα γρήγορα. Το πρώτο της κλείσιμο έγινε με τον «Ζορμπά» και την μαεστρική σόλο εκτέλεση του Κορκολή στο πιάνο. Το κοινό δεν άφηνε με τίποτα τους καλλιτέχνες να φύγουν και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε σε ένα πλούσιο και χορταστικό ανκόρ. Και μετά η υπόκλιση: στα ντραμς η δυναμική Ρόλη Γιαμοπούλου, στο μπάσο ο ξεχωριστός Βίκτωρ Κουλουμπής, στο σαξόφωνο και το φλάουτο ο αεικίνητος Βασίλης Δεφίγγος και στην κιθάρα και το τραγούδι ο εκρηκτικός Κωστής Πυρένης. Όλοι τους ένας κι ένας. Εξαιρετικοί σολίστες και αυτοσχεδιαστές.
Μια μπάντα all star. Στο τραγούδι η αποκάλυψη μεγατόνων, όπως έχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης, η συγκινητική Σοφία Μανουσάκη. Και φυσικά, στο πιάνο και στο τραγούδι, ο ένας και μοναδικός, ο κύριος λόγος που όλοι μας βρεθήκαμε χθες στις καρέκλες του Sani Hill, ο κύριος Στέφανος Κορκολής.
Λίγο αργότερα, καθόμασταν παρέα για φαγητό και τα είπαμε, όπως ακριβώς μου είχε υποσχεθεί. Σε μια ψαροταβέρνα, στην άκρη της μαρίνας. Κι εφόσον μας διηγήθηκε τις μουσικές του ιστορίες on stage, σκέφτηκα να γράψω αυτό το άρθρο-συνέντευξη σαν μία δικιά μου ιστορία, εξιστορώντας ταυτόχρονα σε εσάς και την ιστορία του Στέφανου Κορκολή, όπως μου την εμπιστεύθηκε αυτή τη φορά backstage.
Τι σε έσπρωξε Στέφανε στη μουσική; Μια ακατανόητη εσωτερική ανάγκη ή μια αγάπη που καλλιεργήθηκε με τον καιρό;
Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλώς, μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου υπήρχε πολύ μουσική, ωραία μουσική. Μια μέρα, ο πατέρας μου με πήγε να δω την πρώτη μου ταινία, τις «Ομπρέλες του Χερβούργου», σε μουσική του Μισέλ Λε Γκραν. Όταν γυρίσαμε σπίτι, κάθισα στο πιάνο κι έπαιξα τα πάντα. Την άλλη μέρα, με πήγανε στην Μαρίκα Παπαϊωάννου και τη Μαρία τη Χερογιώργου, οι οποίες αντιμετώπισαν μία κατάσταση πρωτόγνωρη.
Έμαθα όντως ανάποδα. Έπαιζα με το αυτί και μετά μου μαθαίνανε πως γράφεται. Οτιδήποτε άκουγα το αποτύπωνα και το έπαιζα. Τα χέρια μου τρέχανε ακατανόητα στα πλήκτρα. Επίσης, έγραφα δική μου μουσική. Με λέγανε παιδί θαύμα, δεν το καταλάβαινα. Εγώ στεναχωριόμουν που δεν ήμουνα καλός στη μπάλα.
Πολλά ταλέντα χάθηκαν γιατί στερήθηκαν τα παιδικά τους χρόνια. Εγώ όχι. Έπαιζα στο δρόμο, έσπαγα τα γόνατά μου, ποτέ δεν πρόσεχα τα χέρια μου.
Στα 11 μου μπήκα στο Ωδείο Αθηνών και πήρα το δίπλωμά μου πολύ γρήγορα καθώς κι ένα πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό πιάνου. Αργότερα στο Παρίσι, με άκουσε να παίζω ο Ζαν Λάνγκ. Αυτός μου έδωσε τη Γαλλική υπηκοότητα και την υποτροφία. Σπούδασα πιάνο, διεύθυνση ορχήστρας, ενορχήστρωση και γνώρισα αληθινούς θρύλους όπως ο Πιερ Γκουλέζ, όπως ο Πιατσόλα και ο Βλαντιμίρ Χόροβιτς.
Παρά τις κλασικές σπουδές μου όμως, δεν έκλεινα τα αυτιά μου στους Queen, τους Genesis, τον Peter Gabriel, όλα αυτά τα ιερά τέρατα της ροκ σκηνής.
Γιατί επέστρεψες στην Ελλάδα;
Για προσωπικούς λόγους. Εδώ βρήκα ένα διαφορετικό περιβάλλον, που φώτιζε μόνο τον τραγουδιστή. Συνθέτες και στιχουργοί στα ψιλά γράμματα. Δεν υπήρχε ούτε η υλική ούτε η ηθική ανταμοιβή.
Έπαιξε αυτό ρόλο στο να γίνεις ερμηνευτής;
Ήμουν έτοιμος να ξαναφύγω όταν μου ζήτησαν από την Πόλιγκραμ να γράψω τραγούδια για τη Νάνα Μούσχουρη. Το έκανα αλλά η απάντηση του υποτιθέμενου παραγωγού ήταν ότι η κυρία Μούσχουρη δεν ενδιαφέρεται. Πικράθηκα… Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν οι «5 άνεμοι» και τότε ο παραγωγός μου, Βαγγέλης Γιαννόπουλος, μου λέει να το πω εγώ. Ε, και μετά έγινε αυτός ο κακός χαμός. Με τα γεμάτα στάδια και τις χιλιάδες κόσμου. Παρότι άφησε το στίγμα του το σταμάτησα γιατί ήταν εκτός της νοοτροπίας μου.
Στέφανος Κορκολής: Πικράθηκα…
Έκανα, λοιπόν, το δίσκο «First Touch» που έγινε πλατινένιος σε πάνω από 20 χώρες και έφυγα πάλι στο εξωτερικό, παίζοντας πια τη δική μου ορχηστρική μουσική.
Το 2006 ήρθε στο σπίτι μου στην Αθήνα η Νάνα Μούσχουρη για να της γράψω τραγούδια. Της είπα αυτή την ιστορία και μου λέει «αποκλείεται εγώ να άκουσα κάτι και να απάντησα έτσι». Οπότε της βάζω το τραγούδι και αναφωνεί «μα αυτό ήταν κατευθείαν για μένα!». Τι να πω; Η «αδράνεια» ενός υπαλλήλου το ’91 έδωσε σε μένα 5 χρόνια καριέρας ενώ, αν το είχε πει η Μούσχουρη, ενδεχομένως να γινόταν παγκόσμια επιτυχία.
Αν το έλεγε όμως μπορεί να ήταν διαφορετική η πορεία σου.
Θα προτιμούσα να το είχε πει η Μούσχουρη, παρότι έχω μια πολύ ωραία ανάμνηση από εκείνο το χαμό που έγινε τότε. Όταν ήμουν στη σκηνή μου άρεσε, αλλά στο σπίτι επέστρεφα στο πιάνο και τα κλασικά έργα.
Τσιγκουνεύτηκες ποτέ να δώσεις δική σου δημιουργία σε άλλον ερμηνευτή;
Ήμουν φειδωλός στο να δίνω τραγούδια. Έπρεπε να έχω μια θετική έλξη με τον ερμηνευτή, γιατί αυτό είναι μια συναλλαγή ψυχής. Δεν μπορείς να δίνεις έτσι κάτι από την ψυχή σου. Όσα έδωσα, λοιπόν, δόθηκαν με αγάπη. Ίσως και για αυτό να έγιναν επιτυχίες.
Για παράδειγμα, η συνεργασία με τον Μητροπάνο ήτανε μαγεία. Βγάλαμε το δίσκο παρέα, αφού κάθε βράδυ του τηλεφωνούσα λέγοντάς του «ρε συ Δημήτρη μου ήρθε αυτή η ιδέα, άκου την στο πιάνο».
Το έχεις βρει αυτό και με τη Σοφία Μανουσάκη;
Η Σοφία με έβγαλε ασπροπρόσωπο. Είναι ένα ερμηνευτικό όπλο που μπορεί να τραγουδήσει από τζαζ μέχρι παραδοσιακό. Στα 19 της θα μπορούσε να ακολουθήσει καριέρα όπερας, όταν στη συναυλία της στην Ακαδημία Σοπέν στη Βαρσοβία πήρε κατευθείαν υποτροφία.
Ο ίδιος ο Μίκης δημόσια την έχει αποκαλέσει αποκάλυψη και οι τρεις δίσκοι με έργα του, καθώς και ο Καβάφης που κάναμε πάλι μαζί, έγιναν όλα χρυσά, σε εποχές που αυτό σπανίζει.
Ο Μίκης είπε ότι παίρνοντας τα τραγούδια του και βάζοντάς τα στο πιάνο σου, με μια συμφωνική μορφή, τους έδωσες ένα νέο ξεκίνημα. Πως σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό;
Είναι μοναδικό. Ειλικρινά, δεν μπορώ να το περιγράψω…
(Σιωπή…)
Πως θα ήθελες να σε θυμούνται Στέφανε;
Δεν με απασχολεί. Εγώ θέλω να κρατάω αγνή την έμπνευσή μου.
Από που την αντλείς; Είναι κάτι πηγαίο ή αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς;
Δεν ορίζεται και δεν προσδιορίζεται. Είναι ο πιο αδιάκριτος επισκέπτης, όπως μου αρέσει να λέω. Έρχεται στις πιο τρελές στιγμές. Το πιο βασανιστικό είναι το βράδυ που κοιμάσαι και πετάγεσαι μέσα στη νύχτα για να το καταγράψεις.
Στέφανος Κορκολής: Κοιμάσαι και πετάγεσαι μέσα στη νύκτα
Εγώ γράφω πάντα πάνω σε στίχο. Αυτός μου δίνει την ώθηση και με καθοδηγεί. Είναι μέρες που δεν πάω καν στο πιάνο κι άλλες που γράφω δέκα τραγούδια. Είναι πολύ δύσκολο είδος το τραγούδι. Σε αντίθεση με το συμφωνικό έργο, πρέπει να αναπτύξεις χίλια πράγματα σε ασφυκτικά όρια.
Δηλαδή, πρέπει να πεις όλη την ιστορία σε 3 λεπτά.
Ακριβώς! Απαιτεί τεχνική αλλά πρέπει να είναι κι αληθινό. Και το αληθινό είναι πάντα το στιγμιαίο. Εκείνη η στιγμή που διαβάζω το στίχο, βάζω τα χέρια μου στο πιάνο και προκύπτει ένα τραγούδι. Τότε ξέρω ότι θα κάνει επιτυχία. Υπάρχει ένας κρυφός συνδετικός κρίκος που λέει ότι όπως σου βγήκε αυθόρμητα, έτσι αυθόρμητα θα μιλήσει και στις ψυχές των ακροατών.
Αυτό το αυθόρμητο έβαλε στο στόμα του κοινού το «επιτέλους τραγουδιέται» για τον Καβάφη σου;
Ναι, άσχετα αν πριν αφιέρωσα δυο χρόνια από τη ζωή μου για να διεισδύσω στην ψυχοσύνθεσή του.
Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά. Πάνω από 40 δίσκους, 3000 εμφανίσεις, 300 τραγούδια και 31 συμφωνικά έργα. Μεγάλες συμφωνικές, κορυφαίες συνεργασίες, στα μεγαλύτερα concert halls. Εύκολα χάνει κανείς το μέτρημα. Υπάρχει κάτι άραγε που δεν έχεις κάνει;
Το ιδανικό σενάριο για μένα στη ζωή μου θα ήταν να γράφω μόνο για κινηματογράφο και θέατρο. Να ντύνω με μουσική τις εικόνες. Έχω ήδη κάνει το «Ο δρόμος περνά από μέσα» του Καμπανέλη και τις «Βάκχες» του Ευρυπίδη και ετοιμάζω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό.
Σε ποιους παλιούς αποτίεις φόρο τιμής; Υπάρχουν ελπιδοφόροι νέοι δημιουργοί;
Κληρονομήσαμε έναν τεράστιο πλούτο. Συνθέτες, στιχουργοί, ποιητές, ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Σπανός, ο θείος μου ο Μίμης Πλέσσας, ο Χερόπουλος, ο Αττίκ, ο Γιαννίδης, ο Άκης Πάνου, ο Ζαμπέτας. Αρκετοί αξιόλογοι και στη γενιά μου, όπως ο Αλκίνοος ή ο Πορτοκάλογλου και σίγουρα υπάρχουν νέα παιδιά με άποψη και μεράκι.
Άρα, είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
Η μουσική πάντα θα τρέχει σε αυτό τον τόπο.
Οι αξίες θα είναι πάντα αξίες και θα δημιουργούν μικροσεισμούς σε οποιαδήποτε εποχή και μόδα.
Και μετά, ότι μείνει στο χρόνο.
Είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο σκληρός κριτής.
Πως περνάς μια ελεύθερη μέρα;
Γυμνάζομαι. Παλιά έκανα και πολεμικές τέχνες. Θα δω μια ωραία ταινία, θα διαβάσω ένα βιβλίο ή μια ποιητική συλλογή. Όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος.
Στέφανος Κορκολής: Ο κλάδος έφαγε πολύ ξύλο
Πως ήταν η περίοδος του εγκλεισμού για σένα;
Ήτανε μία σκοτεινή περίοδος. Ο κλάδος μας έφαγε πολύ ξύλο και ακόμη δεν ξέρουμε που πάμε. Το μόνο θετικό ήταν ότι είδα όσες ταινίες δεν είχα δει.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την αποψινή σου συναυλία; Το κοινό, η ατμόσφαιρα, ο λόφος σου έδωσαν ώθηση;
«Θέλω να ευχαριστήσω το Sani Festival και τους ανθρώπους του για την πρόσκληση. Ήταν πανέμορφα εδώ. Επιτέλους παίξαμε μπροστά σε κοινό, μετά από τόσο πολύ καιρό. Βέβαια, η λέξη κοινό δεν είναι αρκετή. Καλύτερα αν λέγαμε για μια παρέα φίλων που ξαναβρέθηκε μετά από καιρό.
Πιστεύεις ότι η συνέπεια και η συνέχεια ενός τέτοιου θεσμού παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του σύγχρονου ελληνικού μουσικού τοπίου; Η ανάμιξη Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, συμβάλλει στην καλλιέργεια της ζητούμενης για τη σύγχρονη ελληνική δημιουργία εξωστρέφειας;
Ναι, είναι μεγάλη υπόθεση να έρχονται στη χώρα μας τόσο σπουδαίοι καλλιτέχνες να παίξουνε μουσική και μακάρι να γινότανε και πιο συχνά και πιο πολύ. Ήρθε ο Branford Marsalis στο Sani Festival και κόσμος που δεν γνωρίζει αναγκαστικά τζαζ τον άκουσε και τον γνώρισε. Έτσι εκπαιδεύονται τα αυτιά των ακροατών, υπάρχει μία ζύμωση κι είναι πολύ όμορφο. Απλώς είναι πολύ λίγοι οι θεσμοί και οι χώροι που φέρνουν τόσο βαρβάτα και τρανταχτά ονόματα, δίνοντας στον κόσμο την ευκαιρία να ακούσει και να γνωρίσει σημαντικά πράγματα.
Αυτά εν πολλοίς (και όχι εν ολίγοις) είπαμε με τον Στέφανο Κορκολή. Το ίδιο πληθωρικός και δοτικός βλέπετε, όπως και στη σκηνή. Και όλα αυτά, με μικρά αλλά συχνά διαλλείματα. Υπεύθυνες για αυτά οι εξαιρετικές ψητές σαρδέλες που μοιραστήκαμε. Γύρω στις 2:30 αποχαιρετισθήκαμε. Αυτός πήγε να ξεκουραστεί κι εγώ πήγα να πιώ ένα ποτό στην Άφυτο (το χωριό μου) και να δώσω παράταση στην αίσθηση αυτής της υπέροχα γοητευτικής συναυλίας, ρομαντικής και συνάμα δυναμικής.
Αν διαβάζοντας όλα αυτά, σας άνοιξε η όρεξη (για υπέροχες μουσικές ιστορίες εννοώ) το Sani Festival συνεχίζεται το ερχόμενο Σάββατο, 31 Ιουλίου. Ο λόφος της Σάνης υποδέχεται τον παγκοσμίου φήμης μουσικό κρουστών Mino Cinelu. Έναν μουσικό που έχει συνεργαστεί με τους κορυφαίους της jazz αλλά και ροκ σταρ, όπως οι Miles Davies, Stevie Wonder, Lou Reed, Dizzy Gillespie, Sting και φυσικά με τον πολύ καλό μου φίλο πλέον, Branford Marsalis. Ένας από τους κορυφαίους κρουστούς του κόσμου, ένας ξεχωριστός πολυοργανίστας, ο Mino Cinelu υπόσχεται να μας παρασύρει σε μια μοναδική και μαγευτική μουσική περιπέτεια, πέρα από τα σύνορα της jazz.
Ραντεβού και πάλι στο Sani Hill, ραντεβού και πάλι στο Sani Festival.
Εγώ πάντως ήδη έχω κλείσει τη θέση μου για το Σάββατο. Εσείς;
Δείτε ακόμα:
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
