Ένα αφιέρωμα στον κορυφαίο δημιουργό Σταμάτη Κραουνάκη, τον συνθέτη που… πήρε τη σκυτάλη απ’τον Μάνο Χατζιδάκι και δεν σταματά να μας υπενθυμίζει πως η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένας Φάρος στη ζωή μας, όχι μόνο μέσω της τέχνης του, αλλά και κι όσων διδάσκει από συνεντεύξεις, αναρτήσεις, εκπομπές του…
Του Βασίλη Μπουζιώτη
Μου ζητήθηκε από την γερή ομάδα του Youfly.com να γράψω κάτι που να «χωρά» τον Σταμάτη Κραουνάκη που γνωρίζω από παιδί κι ας μη «χωρά» ο «τυφώνας» αυτός, όπως αγαπώ να τον λέω, σε κείμενα και σε λέξεις. Κάνω λοιπόν αυτό το… σπέσιαλ γκεστ στο ολοκαίνουργιο site που κερδίζει τις εντυπώσεις, για χάρη του Κραουνάκη, του Σταμάτη μου, χωρίς να του χαριστώ, γιατί δεν του αρέσουν αυτά.
Απεχθάνεται αυλές, κόλακες και αγαπά με πάθος την αλήθεια. Γράφω το κομμάτι αυτό για να τονίσω πως ο …τυφώνας Σταμάτης που δεν αφήνει τίποτα όρθιο όταν οργίζεται, στάζει μέλι όταν αγαπά βαθιά – στη ζωή και στην τέχνη του – και «πυρπολείται» όταν δημιουργεί…
Ο «μάγος» που φτιάχνει το σάουντρακ της ζωής μας. Σίγουρα απ’ τους σπουδαιότερους συνθέτες της γενιάς του. Για πολλούς από μας, ο δικός μας Χατζιδάκις: που απ΄τη μια, μας «πλουτίζει» με το σπουδαίο έργο του, κι απ’ την άλλη λεει αλήθειες για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, χωρίς στιγμή να φοβάται το κόστος των λεγομένων του, όπως έκανε ο Χατζιδάκις.
Δεν μπορεί να σιωπά, ακόμα κι όταν γνωρίζει πως θα τον αφήσουν… εκτός παιχνιδιού, ότι δεν… θα τον παίξουν σε φεστιβάλ, κρατικές σκηνές κλπ επειδή καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της-όποιας-κυβέρνησης. Αλλά δεν τον νοιάζει, γιατί ούτε αυτός θέλει… να τον παίζουν εκεί που του «βρωμάει», εκεί που δεν μπορεί να «αναπνεύσει» όπως θέλει, εκεί που δεν εμπνεέται, εκεί που –νομίζουν ότι- πάνε να τον… περιορίσουν. Δεν περιορίζεται ποτέ ένας… τυφώνας.Έτσι και ο Σταμάτης Κραουνάκης. Είναι ένας τυφώνας που δεν εμμένει στην ιδιότητα ενός σημαντικού δημουργού, αλλά βροντοφωνάζει-ουρλιάζει όσα τον ενοχλούν, τον λυπούν, τον οργίζουν, τον… βγάζουν απ’ τα ρούχα του.
Δεν είναι μόνο ένας Μεγάλος Συνθέτης, είναι μια ισχυρότατη μονάδα της τέχνης, αλλά ένας Πνευματικός Άνθρωπος που καταγγέλει οτιδήποτε «πληγώνει» τη χώρα του, τους πολίτες της, την δικαιοσύνη, την αλήθεια, την δημιουργία, την αγάπη, τη ζωή. Και δεν σταματά να το κάνει, όσα εμπόδια κι αν του βάζουν, όσες τρικλοποδιές,όσες μαχαιριές κι αν του έχουν ρίξει και δεν είναι λίγες.
Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα κι αυτό που έκαναν τραγούδι κάποτε με την Λίνα και την Άλκηστη [σ.σ. Νικολακοπούλου-Πρωτοψάλτη], δεν παύει να το διδάσκει απ’ τη στάση της ζωής του, στην τέχνη κι όχι μόνο σε αυτή, ο Κραουνάκης.
Κάνει αυτό που του λέει το μέσα του κι ας μην του χαρίζεται μια νύχτα στο Ηρώδειο ή την Επίδαυρο να’ ναι μόνος του με ένα πιάνο στη σκηνή και να παίζει όλα τα διαμάντια του. Κι ας μη του ξαναδίνουν τη δυνατότητα να φτιάξει μια συνταρακτική μουσική παράσταση όπως το «Αυτά που κάψαν το σανίδι» που είχε «ρίξει» το Ηρώδειο για δύο βραδιές με Καλουτά, Βρανά, Σαπουντζάκη, Κοντού, Βούρτση, Μαρίνο, Φυτούση, Βαλτινό, Λαζόπουλο, Παναγιωτοπούλου, Μπαλανίκα, Φριτζίλα, Τανάγρη, Χαρούλη, Θεοδωρίδου, Μπάση, Στέργιογλου, Σπείρα, Ουζουνίδου…
Δεν θα όφειλε ο όποιος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ή διευθυντής κρατικής σκηνής να δίνει χώρο σε ένα τέτοιο δημιουργό να παράξει έργο; Δεν θα όφειλε το κράτος ή κάποιο μεγάλο ίδρυμα να παραχωρήσει στον Σταμάτη Κραουνάκη έναν χώρο δικό του,στον οποίο να «χτυπά» με την σπουδαία «Σπείρα» του, να παρουσιάζει παραστάσεις- προτάσεις, να τον στηρίζει για να μας κάνει πιο πλούσιους καλλιτεχνικά σε μια εποχή που κυριαρχούν οι εκπτώσεις και οι δήθεν;
Αλλά ενοχλεί ο Κραουνάκης. Ενοχλεί γιατί λεει τα πράγματα με το όνομά τους κι αυτό είναι καταδικαστέο στη χώρα μας. Άρα; Άρα να του κόψουμε τα φτερά, να μην τον… παίξουμε,να τον αφήσουμε εκτός. Ξεχνούν όμως πως ο Κραουνάκης έχει ένα μαγικό χάρισμα να βγάλει «Καινούργια φτερά», τα οποία και μοιράζεται με τον κόσμο, δίνοντας του μια ανάσα, γλυκαίνοντας την καρδιά του. Όπως ξεχνούν πως ένα ευφυές πλάσμα σαν αυτόν, πάντα τη βρίσκει τη λύση κι ας μην τον παίζουν. Στήνει Σπιτικές Συναυλίες και έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους που λατρεύουν το έργο του-θα ξανατονίσω πως είναι εκείνος που γράφει το σάουντρακ της ζωής μας.
Δεν «μασάει» ο Σταμάτης Κραουνάκης. Μπαίνει στο πούλμαν με τα παιδιά του, τη Σπείρα των Πρωταγωνιστών του και τους άξιους μουσικούς του, και πηγαίνει εκεί που ξέρουν τι σημαίνει αγάπη-ουσίας και προσφορά-ψυχής. Τι κι αν δεν είναι στο Μέγαρο Μουσικής, την Επίδαυρο, το Ηρώδειο, τους Δελφούς, την Πνύκα, τις μεγάλες σκηνές;
Ο Κραουνάκης ξέρει πως η μελωδία της ευτυχίας,υπάρχει εκεί που μπορεί να δημιουργεί ανενόχλητος Σε αυλές; Σε αυλές! Σε σινεμαδάκια θερινά; Σε σινεμαδάκια θερινά! Σε εναλλακτικούς χώρους; Σε εναλλακτικούς χώρους. Για να μας ταξιδέψει όπως μόνο αυτός ξέρει! Απ’τον Άδωνη, στο Τρίτο Στεφάνι, απ’τη Μήδεια, στο Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ, απ’τα Σκουριασμένα Χείλη, στον Αστερισμό της Μέδουσας, από τη Λυσιστράτη, στη Λεωφόρο, απ’ το Μαμά Γερνάω στο Δεν έχω Ιδέα και το Μόνο μια φορά, απ’ τον Ουίλιαμς στον Αριστοφάνη και τους Αχαρνής-ως Δικαιόπολης άφησε ιστορία γραμμένη με ιδρώτα σώματος και ψυχής-, απ’ το Έκτο Πάτωμα, στο Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, από το Ανθρώπων Έργα στη Γόβα Στιλέτο, απ’ το Όταν έχω εσένα στο Πόσο σ’αγαπώ, απ’το Αυτή η νύχτα μένει στο Φίλα με, απ’το Ροκ στο Διαμάντια και Μπλουζ κλπ.
Μπορώ να γράφω ώρες για τον Κραουνάκη, όπως μπορώ να γράφω ώρες και για τον Σταμάτη. Μπήκε στη ζωή μου «ορμητικά» μέσω της μαμάς μου ένα ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου στο εξοχικό μας στη Σαρωνίδα κι αμέσως κατάλαβα πως αυτός ο πληθωρικός τύπος με το τόσο ταλέντο- τα «Σκουριασμένα Χείλη» του, με τη Μοσχολιού ήδη… έκλεβαν παράσταση-και τη βροντερή φωνή, έχει μια αγκαλιά-μέλι. Στη διαδρομή τα είπαμε σε αμέτρητες συνεντεύξεις, ήταν πάντα δίπλα μου στα ωραία και στα πολύ δύσκολα, μου τράβηξε το αυτί όταν έπρεπε κι έγινε «συγγενής» μου, με ένα τρόπο.
Όμως, πιστέψτε με, είμαι αληθινά αντικειμενικός σε όσα έγραψα για εκείνος κι ας τον αγαπώ βαθιά. Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένας σπουδαίος συνθέτης κι ένας επαναστάτης με αιτία, ένας αγωνιστής απ’τους λίγους που μας απόμειναν. Να το θυμάστε αυτό… «Ακριβός» για τη μουσική, για το θέατρο, για την ζωή μας.
