«Πέθανε ο Αγάθωνας», άρχισε να ψιθυρίζεται μεταξύ των πολιτιστικών συντακτών πριν από λίγη ώρα και κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει…
Γράφει η Τζωρτζίνα Ντούτση
Χωρίς να πάσχει από κάποιο νόσημα, ο Θεσσαλονικιός ρεμπέτης και λαϊκός τραγουδιστής, Αγάθωνας Ιακωβίδης, αποφάσισε να «φύγει» στον ύπνο του, έτσι ξαφνικά και αθόρυβα. Ήταν μόλις 65 ετών…
Η θλιβερή είδηση του θανάτου του επιβεβαιώθηκε τόσο μέσα από την επίσημη σελίδα του στα Social Media όσο και από την εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν, Vintage Music Productions.
To ευρύ κοινό γνώρισε τον Αγάθωνα μετά την αυθόρμητη αποδοχή του το 2013 να εκπροσωπήσει την Ελλάδα μαζί με τους Koza Mostra στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision με το τραγούδι «Alcohol is Free». Το κομμάτι, ένας συνδυασμός ρεμπέτικου και βαλκανικού στοιχείου, τερμάτισε 6ο στον τελικό με 152 ψήφους.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι εκείνη ήταν και η τελευταία φορά που η χώρα μας βρέθηκε εντός της δεκάδας στον τελικό της Eurovision.
«Πήγα να βοηθήσω τα παιδιά. Έτσι ξεκίνησε. Κάναμε τον δίσκο και ήρθαν και μου είπαν ότι τους πρότειναν να πάνε στη Eurovision, αλλά με μένα», έλεγε ο ίδιος σε συνέντευξή του το 2018.
Ο Αγάθωνας, που έγινε γνωστός στο κοινό μόνο με το μικρό του όνομα, δεν ήταν φυσικά μόνο αυτό, ένας καλλιτέχνης που συμμετείχε στη Eurovision.
Αυτοδίδακτος και αφοσιωμένος στο ρεμπέτικο και το δημοτικό τραγούδι, υπηρέτησε και τα δύο πιστά από το 1973, αρνούμενος πεισματικά να ασχοληθεί και με άλλα –πιο δημοφιλή- είδη τραγουδιού για να κερδίσει περισσότερη φήμη και αναγνωρισιμότητα.
Γεννημένος το 1955 στον Ευαγγελισμό του Λαγκαδά από γονείς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, ο Αγάθωνας έλαβε τα πρώτα του ακούσματα από τον κοινωνικό του περίγυρο.
«Δεν έχω βγάλει το σχολείο. Πήγα μέχρι την τρίτη γυμνασίου» δήλωνε εξηγώντας ότι έκανε πολλές δουλειές για να επιβιώσει.
Με τη μουσική αρχίζει να ασχολείται συστηματικά από το 1973. «Η μουσική ήταν πάντα στη ζωή μου. Ο παππούς μου ήταν παπάς και πήγαινα και άκουγα τους ψάλτες στην εκκλησία. Άκουγα και τα σουξέ του ’60 από τα μεγάφωνα των μανάβηδων που έρχονταν στο χωριό. Από μικρός καταλάβαινα και ξεχώριζα ποιοι είναι καλοί τραγουδιστές και ποιοι όχι. Επίσης, από μικρός άκουγα σμυρναίικα τραγούδια».
Σύντομα αντιλήφθηκε ότι ο μουσικός χώρος που τον ενδιέφερε πραγματικά και ταίριαζε απόλυτα στη φωνή του ήταν το ρεμπέτικο τραγούδι, στο οποίο και αφιερώθηκε έκτοτε αποκλειστικά. Μάλιστα έμαθε σχεδόν όλα τα έγχορδα που χρησιμοποιούνται στα ρεμπέτικα τραγούδια: κιθάρα, μπαγλαμά, ούτι, μπουζούκι, τζουρά, μαντόλα και μαντολίνο.
Το επαγγελματικό του ξεκίνημα έγινε στις μπουάτ της Θεσσαλονίκης και μάλιστα υπήρξε πρωτοπόρος των ρεμπέτικων στις μπουάτ της πόλης. «Το 1973-74 είχα καταφέρει να είμαι από τα πρώτα ονόματα στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχαν επτά μπουάτ τότε και με ήθελαν όλες. Επίσης, ήμουν ο πρώτος που έβαλα το ρεμπέτικο τραγούδι στις μπουάτ».
Το 1978 ίδρυσε το Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης με το οποίο ηχογράφησε δύο δίσκους, εμφανίστηκε σε διάφορα μαγαζιά και πραγματοποίησε πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
«Το 1977 μαζευτήκαμε και κάναμε το Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης, και παίζαμε στο πανεπιστήμιο, στη φοιτητική λέσχη και αλλού. Το 1980-1981 κυκλοφορήσαμε και την πρώτη δισκογραφική μας δουλειά. Το συγκρότημα τελικά διαλύθηκε το 1984, όταν κατεβήκαμε στην ξελογιάστρα Αθήνα», είχε πει ο ίδιος.
Στην Αθήνα συνεργάστηκε με μουσικούς όπως ο Κώστας Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Κόρος, ο Βασίλης Σούκας, ο Λάζαρος Κουλαξίζης, ο Νίκος Φιλιππίδης, ο Νίκος Χατζόπουλος, κ.ά.
«Όλοι έκαναν κάτι άλλο στη ζωή τους εκτός από μένα, που δεν ήξερα να κάνω κάτι άλλο, δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο και παρέμεινα μουσικός. Δεν ήθελα να είμαι απλώς μια μετριότητα. Ήθελα να γίνω πολύ καλός σε αυτό που κάνω. Έτσι συνέχισα μόνος μου και είμαι πολύ τυχερός, γιατί έχω παίξει με κορυφαίους μουσικούς σε όλα τα όργανα».
Εκτός από την Ελλάδα την οποία γύρισε απ’ άκρη σ’ άκρη, είχε προσκληθεί για προσωπικές συναυλίες, σχεδόν σε όλη την Ευρώπη στις Η.Π.Α. και την Αυστραλία.
«Είμαι 46 χρόνια στον χώρο και θεωρώ ότι έχω προσφέρει στο ρεμπέτικο» είχε δηλώσει το 2018 προσθέτοντας: «Μου αρέσουν πολύ τα δημοτικά και οι δημοτικοί με θεωρούν δικό τους. Για το λαϊκό και το έντεχνο έχω τη χειρότερη άποψη. Με το χέρι στην καρδιά το λέω! Ειδικά το έντεχνο το θεωρώ πεθαμενατζίδικο».
Ο Αγάθωνας ήταν παντρεμένος με την Εριφύλη Χοντολίδου και μαζί απέκτησαν ένα γιο τον Νίκο ο οποίος έπαιζε ούτι δίπλα τον πατέρα του σε αρκετές συναυλίες του.
