Ο μεγάλος Έλληνας ερμηνευτής έφυγε από τη ζωή χθες το βράδυ και γράφω λίγα λόγια για τη ζωή και τη καριέρα του, για τον «σιωπηλό» Γιάννη Πουλόπουλο.
Κοντά στα 30 χρόνια είχε να εμφανιστεί για να τραγουδήσει ο Γιάννης Πουλόπουλος.
Την τελευταία φορά αν θυμάμαι καλά ήταν στο CANCAN στην Πέτρου Ράλλη, μαζί με τη Μαίρη Χρονοπούλου, τότε που είχαν γίνει σούπερ μόδα τα τραγούδια από το ελληνικό σινεμά και ήταν ένα πρόγραμμα βασισμένο σε αυτά τα τραγούδια και σε εκείνη την εποχή, κυρίως από ταινίες της Φίνος Φιλμ.
Κοντεύουν 30 χρόνια από τότε και ο Πουλόπουλος ούτε είχε τραγουδήσει πουθενά, ούτε είχε κυκλοφορήσει κάποιο δίσκο.
Όσο για συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις και δημόσιες εμφανίσεις ήταν φειδωλός σε όλα αυτά, ακόμα και την καιρό που ήταν εν πλήρη επαγγελματική δράση, πόσο μάλλον αργότερα.
Μόνο τα τελευταία χρόνια υπήρχαν σε εφημερίδες και περιοδικά ανάλαφρου καλλιτεχνικού περιεχομένου δημοσιεύματα που είχαν να κάνουν με πληροφορίες για τον Γιάννη Πουλόπουλο και τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του.
Δεν μίλησε ποτέ για αυτά όπως δεν μίλησε ποτέ τόσα χρόνια σχετικά με την προσωπική του ζωή.
Η πόρτα του σπιτιού του ήτανε πάντα σφραγισμένη και όταν μιλούσε, μιλούσε για τη δουλειά του.
Και από χθες το βράδυ που έφυγε από τη ζωή όλοι το αντιμετωπίζουμε σαν να ήταν εν δράση όλα αυτά τα χρόνια, σαν να μην υπήρξε κενό στην παρουσία του.
Αυτό φυσικά δεν ήταν τυχαίο. Η παρουσία του σε έναν ικανό αριθμό ταινιών της Φίνος Φιλμ, σε μιούζικαλ, κωμωδίες του Γιάννη Δαλιανίδη – μια και ο Μίμης Πλέσσας ήταν ο βασικός συνεργάτης στη μουσική του Γιάννη Δαλιανίδη – και ο ιδιαίτερος τρόπος που τον αντιμετώπιζε στις ταινίες του αλλά και το όμορφο και φωτογενές πρόσωπο του, του εξασφάλισαν μια σίγουρη αθανασία μια και οι ταινίες παίζονται και ξαναπαίζονται σήμερα.
Φυσικά η καριέρα του δεν υπήρξε μόνο σε αυτά τα 6-7 χρόνια που διήρκησαν αυτές τις ταινίες, ούτε τραγούδισε μόνο τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, αλλά η διάρκεια της εικόνας του και της παρουσίας του εξασφαλίστηκε μέσα από αυτές.
Συγχρόνως όμως, η δημόσια σιωπή και επιφυλακτικότητά του, που είμαι σίγουρος πως οφειλόταν στο χαρακτήρα του και όχι σε κάποια στρατηγική καριέρας, τον διασφάλισε από οποιαδήποτε φθορά ή και γελοιοποίηση που υπέστησαν άλλοι και πολύ νεότεροι, ομότεχνοι του, που λανθασμένα πίστευαν και πιστεύουν πως η ασταμάτητη αναζήτηση της δημοσιότητας γύρω από το πρόσωπό τους τους κάνεις καλό. Το αντίθετο συμβαίνει πάντα, ας το λάβουν κάποιοι υπόψιν τους…
Ο Γιάννης Πουλόπουλος ακόμα και αν σταμάτησε, εξακολούθησε να έχει επιπλέον διάρκεια 30 χρόνια μέσα στη σιωπή του.
Από μικρός ξεκίνησε προσπαθώντας να μπει στο χώρο του τραγουδιού, στην αρχή στο λαϊκό τραγούδι, αλλά η τύχη του άρχισε να ανοίγει όταν τον πρόσεξε ο Μίκης Θεοδωράκης που του έδωσε να πει 3 τραγούδια στην παράσταση «Η γειτονιά των αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που είχε ανεβάσει η Τζένη Καρέζη με το Νίκο Κούρκουλο στο θέατρο Ρεξ-Κοτοπούλη.
Ο Θεοδωράκης τον χρησιμοποίησε λίγο ακόμα αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να τον ακολουθήσει στις συναυλίες του στη Σοβιετική Ένωση για πολιτικούς λόγους. Αντ’ αυτού ο Θεοδωράκης ανακάλυψε τότε στη Νεολαία των Λαμπράκηδων το νεαρό Δημήτρη Μητροπάνο ο οποίος έτσι βγήκε στο τραγούδι.
Παρόλο που είχε συνεργασίες μέχρι τότε και με τον Λοϊζο και με τον Ξαρχάκο, εν τούτοις ήταν ο Μίμης Πλέσσας που του έδωσε την ευκαιρία να βγει μπροστά αξιοποιώντας τον στις ταινίες του στη Φίνος Φιλμ.
Το ξεκίνημα του ήταν από τα λαϊκά κέντρα της εποχής αλλά μετά πέρασε στις μπουάτ όπου ταίριαζαν περισσότερο στο μοναχικό χαρακτήρα που έβγαζε επάνω στη σκηνή.
Μάλιστα ο Γιώργος Μαρίνος δηλώνοντας με χιούμορ για τον Γιάννη Πουλόπουλο κάποτε είχε πει γι’ αυτόν για την εποχή που εμφανίζονταν μαζί σε μια μπουάτ της πλάκας πως επειδή τραγουδούσε πάντα με τα μάτια κλειστά καθισμένος σε μια καρέκλα παίζοντας την κιθάρα του κάποιοι άσχετοι από τους θεατές σχολίαζαν «τι καλός τραγουδιστής και τι ωραίο παιδί, τι κρίμα να είναι τυφλός»…
Το 69’ τραγούδησε στο θρυλικό δίσκο «Ο δρόμος» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Ο δίσκος πούλησε πάνω από 1 εκατομμύριο δίσκους και έγινε και θεατρική παράσταση και από κει πέρα έκανε το μεγάλο μπαμ.
Στα κατοπινά 20 χρόνια τραγούδησε πολλά τραγούδια, από τα καλύτερα ως τα χειρότερα, ήταν πολύ δημοφιλής και εμφανίστηκε σε μεγάλα κέντρα της εποχής.
Τουλάχιστον 20 χρόνια κράτησε η καριέρα του και μετά αποσύρθηκε έχοντα κάνει οικογένεια, προφανώς έχοντας επενδύσει σωστά τα χρήματά του και σιώπησε.
Άφησε πίσω του μια μεγάλη σειρά τραγουδιών, την εικόνα του «παγιδευμένη» στα πολύτιμα καρέ της Φίνος Φιλμ και από χθες το βράδυ μας αποχαιρέτησε αφήνοντας μας εκτός από τα καλλιτεχνικά του επιτεύγματα και κάποια πολύ σοβαρά μαθήματα πάνω στο πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή του και την καριέρα του.
Καλό του ταξίδι…
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
