Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει για τις συμμετοχές στον διαγωνισμό της Eurovision 2023.
Παλιά η Eurovision ήταν και για την Ελλάδα – και όχι μόνο – μια φοβερή γιορτή
Φυσικά οι παλιοί καιροί που η Eurovision ήταν και για την Ελλάδα – και όχι μόνο για την Ελλάδα βέβαια – μια φοβερή γιορτή με τους φαν να αγωνιούν, να συμμετέχουν, να παθιάζονται σχετικά με το ποιος και το τι θα πάει στην Eurovision από την Ελλάδα, πώς θα πάει, αν θα την στηρίξουν και πώς κλπ κλπ, αλλά όλα αυτά ανήκουν σε ένα μακρινό παρελθόν όπως άλλωστε και πολλά άλλα. Εκείνη η εποχή μοιάζει να ήταν πριν 100 χρόνια, μια εποχή πριν την κρίση, πριν τον κορονοϊό, πριν τα πάντα.
Η εποχή των παχιών αγελάδων μπορεί να έχει περάσει βέβαια, αλλά μπροστά στη Eurovision από το 1956 που ξεκίνησε μέχρι σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει και όλο και να δυναμώνει μέσα στο χρόνο, ενώ άλλα φεστιβάλ που γεννήθηκαν και πέθαναν όλα αυτά τα χρόνια, και μπορεί να ήταν πιο ισχυρά κάποιες εποχές από αυτό της Eurovision, έσβησαν γιατί δεν ανανεώθηκαν. Το μυστικό του φεστιβάλ της Eurovision για την αντοχή του στο χρόνο, είναι πως δεν σταμάτησε να ανανεώνεται. Να ακολουθεί ή μάλλον να προπορεύεται των καιρών και να κατορθώνει κάθε φορά να τις εκφράσει. Αυτό μπορεί να καταλάβει κάποιος όχι μόνο βλέποντας το πόσους πολλούς φαν διαθέτει οι οποίοι όλο και αυξάνονται μέσα στον χρόνο, αλλά και με το να ακούσει κάποιος όλα τα πρώτα βραβεία από το ‘56 έως σήμερα. Βλέπεις πως τα πρώτα βραβεία αλλάζουν και έχουν το άρωμα και τον ήχο, την μυρωδιά και το ρυθμό, τη μόδα και το κέφι κάθε καινούριας εποχής.
Από το 1974 που πρωτοπήγε η Ελλάδα στην Eurovision σπάνια μπόρεσε να εναρμονιστεί με το πνεύμα των καιρών, άλλοτε γιατί δεν ήθελε και επέμενε στη δική της μοναδική παρουσία. Και άλλοτε γιατί δεν μπορούσε. Πάντως και μια πρώτη θέση και ένα βραβείο κερδίσαμε με την Έλενα Παπαρίζου και αρκετές αξιοπρόσεκτες έστω και λίγο κακές παρουσίες είχαμε. Κάθε χρόνο όμως το ίδιο πρόβλημα με κάποιους να αποφασίζουν, με κάποιους άλλους να διαφωνούν κλπ κλπ.
Η ΕΡΤ αποφασίζει, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για αυτό και κακά τα ψέματα, στην ΕΡΤ υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ακούσουν και να αποφασίσουν. Αντίθετα με άλλους που πιστεύουν στην παντοδυναμία του κοινού που ψηφίζει, εγώ για διαγωνισμούς φεστιβάλ κλπ κλπ πιστεύω περισσότερο στη γνώση των ειδικών και λιγότερο στον αέρα που κουβαλάει ο πολλές φορές «λυσσασμένος» θαυμαστής. Ίσως γιατί ακολουθώ τη σωκρατική θεωρία του επαΐοντος, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως διεκδικώ για μένα το αλάθητο του Πάπα.
Φέτος λοιπόν αντεγκλήσεις αντεγκλήσεων για άλλη μια φορά, διαφωνίες, συμφωνίες και άλλα πολλά, σπάνια συμφωνούν όλοι στο συγκεκριμένο θέμα και μοιάζει λίγο κάθε χρόνο η ιστορία να ξαναζεί την μέρα της μαρμότας…
Η ελληνική συμμετοχή – Victor Vernicos «What They Say»
Φέτος λοιπόν η Ελλάδα στέλνει έναν έφηβο 16 χρονών, ονόματι Victor Vernicos με ένα τραγούδι που έμαθα πως είπαν ότι το έγραψε στα 14 του. Ο Vernicos είναι ένας πολύ συμπαθής έφηβος που έχει και αρκετή φωτογένεια και το τραγούδι που έχει γράψει και τραγουδάει έχει πολλά από τα ελαττώματα και πολλά από τα προτερήματα που κουβαλάει ένας έφηβος. Είναι τα προβλήματα τα προσωπικά του, οι προσωπικές του σχέσεις που συνήθως είναι αρκετά απαισιόδοξες έως και λίγο θεατράλε μέσα στο δράμα τους και όλο αυτό σε ένα σκηνικό και σε ένα βίντεοκλιπ, αρκετά σκοτεινό για προσπάθεια για μια διαφορετική αισθητική και με κάποιες εντάσεις που θα κάνει ενδεχομένως το κοινό να το προσέξει. Το πρόβλημα είναι πως όταν πας να απευθυνθείς σε τόσο μεγάλο κοινό και μάλιστα διαφορετικό κοινό, είναι μάλλον δύσκολο να τους πείσεις με τα [προσωπικά προβλήματα που υπερτονίζονται μέσα από την ένταση των ορμονών που ζει ένας έφηβος γιατί το τραγούδι μιλάει για ψυχολογικά προβλήματα «ελαφρώς πολυτελείας» που όταν τριγύρω αλλάζει ο πλανήτης αλλάζουν τα πάντα. Επιπλέον η μουσική δεν βοηθάει πολύ και όλα μαζί, ακόμα και η ερμηνεία του – αν και δεν έχει κακή φωνή- επιπλέον είναι και ωραίο παιδί, που σημαίνει πως θα τραβήξει τη ματιά – συγκρούονται τελικά και δεν βοηθιούνται από το βιντεοκλίπ με τα νερά που πετάγονται και τον ίδιο να εκφράζει περπατώντας μέσα στα νερά έναν θυμό που είναι τόσο έντονος και στην εικόνα και σε αυτό που ακούς που φτάνεις να αναρωτιέσαι μήπως είναι και λίγο υπερβολικό. Παρασύρεσαι λίγο στην αρχή και από το βιντεοκλίπ και από το τραγούδι, αλλά μετά συνειδητοποιείς πως ίσως ο δημιουργός και ο εκτελεστής του τραγουδιού υπερβάλει λίγο – ειδικά στους στίχους-. Σε κάνει να σκεφτείς πως ίσως είναι τελικά ένα μικρό δραματάκι και όχι το τραγικό συμβάν που μπορεί να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο και ειδικά την νεολαία. Αυτά για την Ελλάδα που αλήθεια είναι πως απ’ ότι καταλαβαίνω μάλλον θα δυσκολευτεί να περάσει στον τελικό φέτος, αν και δεν εύχομαι με τίποτα κάτι τέτοιο.
Ένας διαφορετικός νεανικός θυμός βγαίνει και από το τραγούδι της Ελβετίας
Σχεδόν κάτι το ίδιο με αυτό παρουσιάζει και η Ελβετία φέτος. Πάλι ένα αγόρι με προβλήματα, πάλι ένα βιντεοκλίπ βασισμένο σε πεσμένα ψυχρά χρώματα, πάλι νεανικός θυμός. Μόνο που εδώ η μελωδία και ο ρυθμός του τραγουδιού είναι πιο στέρεα και το τραγούδι ανοίγει και κλείνει, σηκώνει και κάθεται ανάλογα το στίχο έτσι όπως πρέπει για ένα τραγούδι. Είναι πιο δυνατή η μουσική εδώ, αλλά είναι και ο στίχος πιο οικουμενικός. Ο νεαρός της Ελβετίας μιλάει για το πρόβλημα του πολέμου, διαμαρτύρεται, φωνάζει λέει ευθαρσώς πως δεν θέλει να πάει να πολεμήσει -αν και στην Ελβετία δεν πάνε ποτέ για πόλεμο αλλά τέλος πάντων -, και αυτό είναι κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό όταν έχει ξεκινήσει και ένας πόλεμος στην Ευρώπη μετά από δεκαετίες. Επιπλέον η φωνή του νεαρού της Ελβετίας είναι πιο ώριμη και πιο βαθιά και αυτός ο νεανικός θυμός καλύπτεται στοργικά από ένα συναίσθημα. Όπως και το βιντεοκλίπ βέβαια είναι πολύ πιο προσεγμένο.
«Break A Broken Heart» – Η συμμετοχή της Κύπρου
Η Κύπρος λοιπόν ίσως για πρώτη φορά αν θυμάμαι καλά έχει πολύ καλύτερη συμμετοχή από την Ελλάδα. Πάλι ένας ωραίος νεαρός με τα προβλήματά του μόνο που αυτή τη φορά τα προβλήματα δεν είναι μεν πανανθρώπινα που λέγαμε για την Ελβετία, αλλά βασικά συναισθηματικά. Αλλά από τη μια ο ίδιος είναι πιο μεγάλος σε ηλικία από τον Έλληνα τραγουδιστή, από την άλλη το τραγούδι μπορεί αν μην έχει ιδιαίτερο βάθος έχει όμως πλάτος γιατί λέει πράγματα που συμβαίνουν και στεναχωρούν τους νέους ανθρώπους – ίσως και τους μεγαλύτερους , ίσως και τους πολύ μεγαλύτερους- και από τη μια η μουσική βοηθάει ουσιαστικά τον στίχο που δεν είναι αισιόδοξος, αλλά δεν προσπαθεί να κάνει και τραγούδι το προσωπικό του δράμα. Οι στίχοι σε κάνουν να ενδιαφερθείς για αυτό που περνάει ο ήρωας και βέβαια το βιντεοκλίπ είναι πιο απτό σε μια νεανική καθημερινότητα και ενώ ο νεαρός είναι πραγματικά ένας πολύ όμορφος με σημερινή ομορφιά νεαρός, απέναντι του υπάρχει επιτέλους το ανάλογο κορίτσι που του προκαλεί τον πόνο και για αυτό συμπάσχουμε έως τώρα.
Γαλλία – Το τραγούδι θυμίζει κάτι παλιό
Από την άλλη άκουσα διάφορα καλά για τη Γαλλία ας πούμε. Μια τραγουδίστρια και ένα τραγούδι που προσπαθεί να θυμίσει και να κουβαλήσει τα παλιά μεγαλεία του παλιού γαλλικού τραγουδιού, αλλά και να τα μεταφέρει σωστά στο σήμερα. Η τραγουδίστρια είναι ντυμένη και χτενισμένη με παραπομπές στο χθες και στο προχθές, αλλά αυτό ως εκεί. Δεν καταφέρνει όλα αυτά να τα φέρει στην εποχή μας. Το τραγούδι θυμίζει κάτι παλιό και το χειρότερο είναι πως η τραγουδίστρια είτε γιατί έτσι μπορεί είτε γιατί έτσι θέλει θυμίζει ανάλαφρα την Πιαφ και αυτό βέβαια είναι καταστροφικό. Δυστυχώς αυτά που θυμίζουν κάτι παλιό υπερτερούν της προσπάθειας να ανανεωθούν και να φτάσουν στο σήμερα και δεν ξέρω το κοινό της Eurovision αν έχει τη διάθεση και τη γνώση να γοητεύεται με μια αναφορά στο χθες.
Οι συμμετοχές Σουηδίας και Αγγλίας στην Eurovision 2023
Έμαθα πως η Σουηδία είναι στα φαβορί, αλλά δεν είναι κάτι ξεχωριστό, ούτε στην τραγουδίστρια που έχει ξανακερδίσει στο παρελθόν την πρώτη θέση, ούτε στο τραγούδι. Θα μπορούσα να πω πως είναι μια άψογη διασκεδαστική κατασκευή, αλλά δύσκολα σου μένει στο μυαλό πέρα από τη στιγμή που το βλέπεις.
Και η Αγγλία παρουσίασε ένα ενδιαφέρον κομμάτι, αλλά και εδώ το κάτι άλλο, το κάτι διαφορετικό, το κάτι ξεχωριστό το κάτι σημερινό δεν έδωσαν το παρών και απομένει ότι είναι μια ωραία επαγγελματική προσπάθεια – στο κάτω κάτω για την Αγγλία μιλάμε -.
Το τραγούδι της Αυστρίας και η εσάνς Μπόλυγουντ
Αν κάτι ξεχώρισε στο μυαλό μου στις πρώτες 7 χώρες που είδα είναι σίγουρα η Αυστρία. Ίσως γιατί λίγες ώρες είχαν περάσει από την απονομή των Όσκαρ τραγουδιού, που για πρώτη φορά δόθηκε σε ινδικό τραγούδι κατευθείαν από το Μπόλυγουντ. Το Μπόλυγουντ κι όλα τα συμπραγματούντα του φαίνεται καθαρά πως όλο και κερδίζει έδαφος και ξαναγίνεται μόδα. Το τραγούδι της Αυστρίας λοιπόν διαθέτει μια εσάνς Μπόλυγουντ, αλλά τόσο όσο χρειάζεται, ενώ ανάμεσα στα κουπλέ και στα ρεφρέν υπάρχει και αναφορά στην πιο κλασική, στην πιο θρησκευτική, στην πιο δυτικότροπη και κλασική μουσική παράδοση της ίδιας της Αυστρίας. Όλα αυτά όμως όχι επιδεικτικά αλλά γιατί έτσι όπως φαίνεται ενέπνευσαν τον δημιουργό του τραγουδιού και επιπλέον το βιντεοκλίπ ακολούθησε την ίδια ακριβώς διαδρομή. Άνθρωποι ντυμένοι και κινούμενοι σε χώρους που εκφράζουν το class μιας χώρας σαν την Αυστρία, αλλά με κινήσεις που φαίνεται καθαρά ότι μας κλείνουν το μάτι και για εκτός Αυστρίας και για εκτός Ευρώπης επιρροές.
Φυσικά θα τα ξαναπούμε επί του θέματος, αυτήν ήταν η πρώτη κουβέντα περί Eurovision και όχι η τελευταία…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
