Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει για το Φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision 2022, τις συμμετοχές, αλλά και τον Γιώργο Καπουτζίδη που μαζί με την Μαρία Κοζάκου είναι οι σχολιαστές του διαγωνισμού.
Φεστιβάλ τραγουδιού και Eurovision
Το φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision είναι 66 χρονών και έχει περάσει πολλά και έχει επιβιώσει από πάρα πολλά. Όταν δημιουργήθηκε το 1956, υπήρχαν πολλά φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού στην Ευρώπη, πολύ πιο σημαντικά από αυτό και πολλοί συνθέτες του ελαφρού τραγουδιού είχαν πάει σε κάποια από αυτά με επιτυχία. Το 1961 ας πούμε η Νάνα Μούσχουρη με το τραγούδι του Κώστα Γιαννίδη ”Ξύπνα αγάπη μου” κέρδισε το βραβείο στο Φεστιβάλ της Βαρκελώνης. Έτσι ξεκίνησε η τεράστια καριέρα της ενώ μετά από δυο χρόνια όταν πήγε στο φεστιβάλ της Eurovision δεν μπήκε καν στην πρώτη πεντάδα.
Το Φεστιβάλ της Eurovision είχε βέβαια φοβερό σύμμαχο την τηλεόραση. Αλλά η τηλεόραση, δεν είχε τη δύναμη που έχει σήμερα, ούτε ο τρόπος που λειτουργούσε ήταν ο ίδιος. Τα χρόνια βέβαια πέρασαν, η τηλεόραση άλλαξε, η μουσική άλλαξε, το τραγούδι άλλαξε, οι άνθρωποι άλλαξαν και από τα φεστιβάλ επιβίωσε τελικά μόνο η Eurovision. Είναι γνωστό πως τα πράγματα για να μείνουν ίδια πρέπει να αλλάζουν συνεχώς και αυτό το ταλέντο το είχε η Eurovision. Και αυτό φάνηκε μετά το πρώτο βραβείο που κέρδισαν οι ABBA το 1974 με το Waterloo όπου εκεί φάνηκε πως αλλάζουν όλα και το Φεστιβάλ της Eurovision ακολούθησε τον καινούριο δρόμο που ανοιγόταν μπροστά του. Ήταν βέβαια και άλλες εποχές όπου ψήφιζαν επιτροπές ή και ο κόσμος γιατί, όπου ψηφίζει ο κόσμος μπορεί να φαίνεται πολύ δημοκρατικό και δημοφιλές, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είναι έγκυρο το αποτέλεσμα για αυτό και πολύ σπάνια τα αποτελέσματα τέτοιων βραβείων έχουν κύρος. Ακούγεται κάπως αριστοκρατικό αυτό και καθόλου δημοκρατικό, αλλά αν το παρατηρήσετε έτσι είναι…
Κριτική για τη φετινή Eurovision 2022
Το Φεστιβάλ της Eurovision επέστρεψε φέτος μετά τον εφιάλτη της πανδημίας που ταλαιπώρησε και αυτό όπως ταλαιπώρησε τα πάντα και χτες είδαμε τον δεύτερο ημιτελικό για να βγουν οι συμμετέχοντες για το αυριανό Φεστιβάλ. Είναι κρίμα που δεν επελέγη να συμμετέχει η Κύπρος, γιατί τόσα χρόνια παίρνουμε από αυτή τα 12άρια. Φέτος όμως το 12 έχει άλλη αξία. Βέβαια θα ψηφίσει η Κύπρος, άρα το 12άρι δεν θα το χάσουμε, αλλά είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια να πηγαίνουμε σαν την μαμά με την κόρη, σαν τη μεγάλη με τη μικρή αδερφή, να βάζουμε ο ένας στον άλλο 12άρι και μετά να κατηγορούμε άλλες χώρες ότι φτιάχνουν μικρές συμμορίες και ψηφίζονται μεταξύ τους, όπως οι Αγγλόφωνοι οι Γερμανόφωνοι, οι Σλαβόφωνοι. Ξέρουμε πάντα να κατηγορούμε τους άλλους για αυτά που κάνουμε πρώτα απ’ όλα εμείς…
Το έχω πει και το έχω επαναλάβει πολλές φορές ότι η Αμάντα Γεωργιάδη Tenfjord πάει να διαγωνιστεί με ένα υπέροχο τραγούδι και είναι υπέροχη και η ίδια και σαν φωνή και σαν ταλέντο και σαν εικόνα και σαν όλα. Είναι όμορφη, είναι και ταλαντούχα και το τραγούδι σε κάνει πραγματικά χαρούμενο που σε εκπροσωπεί γιατί σε περίπτωση που δεν πάνε όλα καλά μπορεί να πεις πως δεν φταίει το τραγούδι, φταίνε αυτοί που δεν ξέρουν να ψηφίζουν….
Έντονες φήμες για το τραγούδι της Ουκρανίας
Επιπλέον φέτος υπάρχει και η έντονη φήμη πως για λόγους πέραν κάθε λογικής το φεστιβάλ τραγουδιού που δοξάζει και υποκλίνεται με τον καλύτερο και πιο έξυπνο τρόπο στο καλλιτεχνικό και μουσικό «τραλαλά» – το γράφω με την καλύτερη σημασία της λέξης, μια και η μουσική δεν είναι μόνο ο Μπαχ είναι και οι πιο ανάλαφρες μορφές της αρκεί να είναι καλά και ξεχωριστά στο είδος τους τα κάθε αποτελέσματα- αποφάσισε να αποκτήσει πολιτική κοινωνική συνείδηση για πρώτη φορά και έτσι θα ψηφίσουν μονοκούκι την Ουκρανία όλοι και θα βγει πρώτη, γιατί δοκιμάζεται με τον πόλεμο. Τώρα τι σχέση έχει ο πόλεμος στην Ουκρανία με το Φεστιβάλ της Eurovision δεν μπορώ να καταλάβω, στο κάτω κάτω αν ίσχυαν τέτοιες ευαισθησίες, η Κύπρος θα έπρεπε να έχει πάρει και εγώ δεν ξέρω πόσα βραβεία από το πρώτο φεστιβάλ μέχρι σήμερα. Και είναι κρίμα γιατί το τραγούδι της Ουκρανίας δεν είναι κακό, και έτσι σε περίπτωση που ισχύσει αυτή η φήμη, δεν θα μπορεί και το ίδιο το τραγούδι να απολαύσει τη νίκη του, μια και έχει ήδη κυκλοφορήσει έντονα η νίκη του αυτή τη στιγμή. Άλλο ο πόλεμος, άλλο το τραγούδι. Όποιος θέλει να βοηθήσει την Ουκρανία ας στείλει καμιά κονσέρβα ή κανένα όπλο. Δεν χρειάζεται να ψηφίσει το τραγούδι της στη Eurovision, δεν θα βοηθήσει ούτε στο πεδίο των μαχών, ούτε στο μυαλό του Πούτιν.
Κατά τ’ άλλα οι δυο ημιτελικοί που είδα μου έδωσαν την εντύπωση μάλλον κάτι μουσικά αμήχανου, συνηθισμένου και μέτριου χωρίς εξάρσεις και κάτι ξεχωριστό. Ούτε το τελείως «τραλαλά» έφτασε σε καμιά ακρότητα για να μπορείς να το κοροϊδέψεις άνετα, αλλά ούτε τα πιο «σοβαρά» είναι πια τόσο σοβαρά που τα παρακολουθείς με ενδιαφέρον – επαναλαμβάνω πως αξίζει το δικό μας και δεν το λέω με καμία εθνικιστική έξαρση-.
Είδα διάφορους και διάφορες με λίγο περίεργο μακιγιάζ, άντε και με λίγο υπερβολικά ρούχα, αλλά δεν είδα κάτι που να σκάω στα γέλια και να αρχίσω να το κοροϊδεύω, αλλά ούτε και κάτι να θαυμάσω. Εκτός ίσως από τον εκπρόσωπο της Εσθονίας νομίζω όπου ο Γιώργος Καπουτζίδης μας είπε πως στη χώρα του έχει ψηφιστεί ως ο πιο σέξι άνδρας εκεί και προφανώς το έχει πάρει πολύ σοβαρά γιατί καθ’ όλη την διάρκεια του τραγουδιού κοιτούσε κατάματα τον φακό, ενώ τριγύριζε πάνω κάτω στη μεγάλη σκηνή, αλλά με έναν τρόπο που μάλλον σου έφερνε γέλια γιατί κανείς πραγματικός σταρ δεν θα κοιτούσε έτσι τον φακό σε ένα γκρο πλαν. Μπορείς να πεις δυο καλές κουβέντες για την στοιχειώδη σοβαρότητα και του Βελγίου και της Πολωνίας, ενώ μια άλλη κοπέλα στον 1ο ημιτελικό θύμιζε τη Λάιζα Μινέλι στο Καμπαρέ σε όλα, στα ρούχα, στα μαλλιά, κινήσεις, ενώ η Αλβανία θύμιζε το “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι” αλλά χωρίς την Βλαχοπούλου.
Φυσικά όλο αυτό ήταν μια καλή παραγωγή με υπέροχους φωτισμούς, όχι σπουδαίας έμπνευσης σκηνικά, με πολύ κόσμο που φώναζε και ούρλιαζε από κάτω, αλλά χωρίς αυτό το ιδιαίτερα θερμό έως υστερικό άλλης εποχής, όλα έδιναν περισσότερο την αίσθηση μιας αμηχανίας παρά μιας επιστροφής σε αυτά που ξέραμε. Φυσικά κάθε μέρα δεν είναι γιορτή και ούτε σωστά, ξεχωριστά τραγούδια μπορούν να υπάρχουν πάντα. Ο μέσος όρος είναι πάντα αυτός που χαρακτηρίζει το φεστιβάλ της Εurovision αλλά με τα χρόνια και την τηλεοπτική συνήθεια έχουμε μάθει πως η Eurovision βασίζεται σε κάποιο ξεχωριστό μπαμ κάθε φορά για να κινηθεί το σχόλιο μέσα από το ίντερνετ κλπ κλπ. Εδώ η ατμόσφαιρα μου φάνηκε σαν κάποιος που βγαίνει από το νοσοκομείο, γυρίζει σπίτι του και πρέπει να ξαναγίνει αυτό που ήταν πριν. Βεβαίως το φεστιβάλ είναι αύριο το βράδυ και μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα όσον αφορά, τη διάθεση και τον τόνο, ακόμα και αν δεν μπορούν να αλλάξουν τα τραγούδια. Οπότε αυτή τη στιγμή δεν σχολιάζουμε το γλυκό αλλά τα υλικά του. Για αυτό και θα τα ξαναπούμε μετά την προβολή του κανονικού φεστιβάλ…
Ο Γιώργος Καπουτζίδης κάνει την παρουσίαση ολόκληρη παράσταση χαράς
Πρέπει να πω πως η παρουσία του Γιώργου Καπουτζίδη και της Μαρίας Κοζάκου στην παρουσίαση από ελληνικής πλευράς είναι πραγματικά σούπερ. Ο Γιώργος Καπουτζίδης φαίνεται τόσο καθαρά πως το λατρεύει και το ξέρει όσο κανείς άλλος όλο αυτό το θέμα, φαίνεται πως το μελετά συνέχεια, πως ξέρει κάθε μικρή κρυφή στιγμή του όλου φεστιβάλ και όλων όσων ασχολούνται με αυτό και τα λέει με τόση αγάπη και ενθουσιασμό που σε παρασύρει ακούγοντας τον σε ένα φοβερό πανηγύρι γνώσεων και κεφιού, ή μάλλον πάθους για όλο αυτό. Δίπλα του σωστή, αξιοπρεπής, σοβαρή η Μαρία Κοζάκου. Τελικά είτε είναι καλό, είτε είναι κακό, είτε είναι μέτριο αυτό το φεστιβάλ, ο Γιώργος Καπουτζίδης θα ξεχωρίζει πάντα και θα είναι από τα πολύ θετικά για να το δεις, γιατί καταφέρνει να κάνει μια παρουσίαση ολόκληρη παράσταση χαράς…. Ραντεβού αύριο στο κανονικό φεστιβάλ…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
