Με αφορμή την αποψινή (7 Νοεμβρίου 2020) εκπομπή «Ο Σταμάτης Κραουνάκης στο σπίτι με το Mega» ο Παύλος Ηλ.Αγιαννίδης θυμήθηκε εκείνες που κάψαν το σανίδι με τραγούδια που γράφτηκαν για τις ίδιες από το συνθέτη.
Σταμάτης Κραουνάκης τραγούδια της σκηνής, για τη σκηνή ή για τα πλάσματα της σκηνής
Δεν ξέρω για σας, αλλά με έναν τρόπο μαγικό, όταν είδα τα τηλεοπτικά σποτ για την εκπομπή «Ο Σταμάτης Κραουνάκης στο σπίτι με το Mega» (Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2020, 21:00) κάθισα και… ξεσκόνισα όλα εκείνα τα τραγούδια της σκηνής, για τη σκηνή ή για «πλάσματα» της σκηνής που έγραψε ο συνθέτης. Τόσα χρόνια.
Δεν μπορούσε παρά η πρώτη ανάμνηση να ήταν μία κοινή. Όταν στο «μικρό μοναστηράκι του», στο λιλιπούτειο διαμέρισμά του στην Καλλιθέα, δίπλα στη Συγγρού, ξεσκονίζαμε μαζί ατάκες για ένα τραγούδι.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης και τα τραγούδια του
Ήταν η εποχή, που πολλοί συζητούσαν για την ταυτότητα και την ηλικία της Ζωζώς Σαπουντζάκη. Και ο Σταμάτης ήθελε το τραγούδι του, «Γράψτε Ζωζώ» (που μπήκε στο άλμπουμ του «Πόσο σ’ αγαπώ!», το 2007), να είναι κάτι σαν απάντηση στα σχόλια. Να λέει η ίδια η Ζωζώ: «Γιατί έχω εγώ ταυτότητα τη σθεναρή μου οντότητα»…
Πόσα χιλιόμετρα λαμέ να χωρέσουν σε αυτό το τραγούδι. Και οι ατάκες να πέφτουν στο τραπέζι. Κι από εκεί στο χαρτί. «Τόσα χιλιόμετρα λαμέ και δεν σε νίκησα, καημέ», «από τη μίνι φούστα μου τα πόδια όλα δικά μου» (για τα γλυπτά πόδια της Ζωζώς), «τα πλούτη δεν τα απαίτησα, τα ‘χα κανονικά μου», «μεθάει η κολόνια μου, κουτό, γι’ αυτό και διαπρέπω», «έχει η γόβα μου καημό και η μπότα μου κατατρεγμό».
Η αγάπη του Σταμάτη για τις σταρ
Είχε αγάπη για τις ντίβες, για τις σταρ, ο Σταμάτης. Σχεδόν παιδική. Ατόφια. Και τις τιμούσε δεόντως. Και με τραγούδια. Όμως, μέσα στο «Zoom Studio 5», μια μουσική παράσταση πολύ πολύ μπροστά από την εποχή της, που έπαιξε – έστω και με λίγο κοινό κάποιες νύχτες – για 67 βραδιές, το 1998-99, στην Πλάκα, τα είχε πει όλα για τις ντίβες του. Με το «Ποια παίζει τώρα», ανάμεσα στην Ελένη Δήμου, τη Χαραλαμπία (Χαρά Πομώνη) και τον Τάκη Ζαχαράτο, υπό το άγρυπνο μάτι του σκηνοθέτη Νίκου Σούλη. Ο οποίος Ζαχαράτος εκεί λανσάρησε τη «βασίλισσα της νύχτας» του. Την Phoebe Karabatsos. Συνεχίστρια της… Ζωζώς. Αλλά και βασίλισσα των σκυλάδικων.
Έχω να σας εξομολογηθώ κάτι, προτού περάσω στο βίντεο στο οποίο παρελαύνουν όλες:
η «Μελίνα εν ουρανοίς», η Αλίκη, η «Τζένη, Τζένη ακούει κανείς;», η Έλλη (Λαμπέτη), η Μαρίκα (Κοτοπούλη), η Κατίνα (Παξινού). Που «σε ποιον αιώνα θα βρεθούν πάλι ξανά».
Παρασύρθηκα. Η ομολογία: είδα την παράσταση 56 φορές! Συγκλονιστική. Συγκινητική. Και άνοιγε με ένα… διαστημικό χατζιδακικό «Είμαι αητός χωρίς φτερά», πάνω σε ένα ράουλο αεροδρομίου. Με τα στιχάκια, που η Ευτυχία Παπαγιανοπούλου είχε γλιστρήσει, ως πρόσφορο, μια νύχτα, κάτω από την πόρτα του Μάνου Χατζιδάκι.
Α και κάτι ακόμη. Εκεί έγινα μάρτυρας, μια βραδιά, της εξής σκηνής: Καθώς έφραζε ακέρια τη μπασιά, στο «Zoom», ο Σταμάτης, βγαίνοντας, μετά την παράσταση, πέρασε μπροστά του ένας νεαρός. «Γειά σου, βρε Μαχαιρίτσα!», του πέταξε. «Μπα, εγώ είμαι ο Πηρουνίτσας», ήρθε – πληρωμένη – η απάντηση!
Ο Σταμάτης Κραουνάκη, ο συνθέτης του οποίου τα τραγούδια τραγουδήθηκαν από μεγάλες ντίβες
Ο Σταμάτης Κραουνάκης αγαπούσε την Αλίκη Βουγιουκλάκη και ένα από τα τραγούδια του είναι το τραγούδι της Αλίκης
Το τραγούδι της Αλίκης
Δεν ήταν κρυφή η αγάπη του και ο θαυμασμός για την «εθνική σταρ» Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το απέδειξε και στο «Ποια παίζει τώρα». Άντε, μία ακόμη προσωπική ανάμνηση. Την πρώτη φορά που μιλήσαμε, δημοσιογραφικά, για την Αλίκη και του ζήτησα μια δήλωση για «ΤΑ ΝΕΑ» (τα ιστορικά). Η απάντησή του; «Όταν ακουστεί το νιάου, οι γενιές ξεκατινιάου» (από το «Ποντίκι» του).
Ήρθε όμως η ώρα να γράψει και «Το τραγούδι της Αλίκης», με αφορμή ένα λεύκωμα, «Αλίκη – Μια ζωή σε φωτογραφίες» του Γιαννάκη Παπαμιχαήλ και του Παναγιώτη Φύτρα, για τις Εκδόσεις Ψυχογιός.
Εκεί και το σύνθημα: «Οι Έλληνες το νόστιμο το λένε και κουκλάκι – πληρώσαμε και πρόστιμο, Αλίκη Βουγιουκλάκη». Στο στόμα της Αλίκης!
Σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Που μπήκε και στο άλμπουμ «Δεν έχω ιδέα» (1989). Αλλά και σε αρκετά μαθητικά μιούζικαλ για την Αλίκη έκτοτε.
Νάπολη
Λιγότεροι θυμούνται το τραγούδι που είχε γράψει για το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο, σε σκηνοθεσία του αξέχαστου Μηνά Κωνσταντόπουλου, μαζί με τον οποίο είχαν κάνει τη θεατρική διασκευή του έργου, στο «Αναλυτή», το 1992.
Ένα τραγούδι για τη Μάρθα Καραγιάννη, που χτες (6 Νοεμβρίου) είχε γενέθλια. Με αυτή την αφορμή ο Σταμάτης ανέβασε την ερασιτεχνική ηχογράφηση του τραγουδιού «Νάπολη», με τη Μάρθα Καραγιάννη – Ιγνάτσια. Σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. «Για να δούμε», όπως έγραψε ο ίδιος, «αυτό το απροσδόκητα δραματικό που μπορεί να γεννήσει ένας ηθοποιός του μουσικού».
Ο Έλληνας
Η Άννα Παναγιωτοπούλου. Αχ, η Άννα Παναγιωτοπούλου. Αγάπη από τα χρόνια του «Ελεύθερου Θεάτρου» και της «Σκηνής» και του Άλσους Παγκρατίου. Που τη σημάδεψε με το «Τραγούδι της κουτσομπόλας» και άλλα στο θρυλικό «Έκτο πάτωμα» του Αλφρέντ Ζερί, στο Περοκέ (1991-92).
Που απογείωσε με «Μπλάουπουνκτ» και «Ζίμενς», το Το «Τραγούδι της Τίτα Ρίτα, Τίτα Φόνε, Τίτα Πε», για την «έκφυλη αγριόγατα του μαύρου καναπέ», στίχους Λίνας και πάλι. Στη θρυλική επίσης μουσική παράσταση «Αυτός ο Γιώργος», με το μεγάλο Γιώργο Μαρίνο, που έχει ερμηνεύσει τόσο… Κραουνάκη.
Η Άννα Παναγιωτοπούλου που, κυρίως, εξέφερε συγκλονιστικά, το 1990, την ουσία του Έλληνα, στο κοινό τους (στιχουργικά) τραγούδι του «Ο Έλληνας». «Αυτό θα μας φάει τον Έλληνα, ο Έλληνας τον Έλληνα». Που… «φωτιά στη φουστανέλα μου». Και το απογείωσε στη μουσική παράσταση «Χ-Σκηνής, Αυτά που κάψαν το σανίδι», στο Ηρώδειο, τον Ιούνιο του 2008, απ’ όπου και το βίντεο. Μεγαλεία!
Τραγούδι της γκρίζας κυρίας
Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνο το «Έκτο πάτωμα». Α, την συγκλονιστική Νένα Μεντή στο «Τραγούδι της γκρίζας κυρίας». Που αργότερα είπαν και η Τζένη Μπότση και η Πωλίνα στις παραστάσεις του Σταμάτη με τη Σπείρα Σπείρα στην «Αθηναΐδα».
Κουπαστή
Και, βέβαια, η απαράμιλλη «Κουπαστή». Ή «Η κρουαζιέρα του διαδρόμου», τραγούδι συμβολικό των Σταμάτη – Λίνας, που έστειλε στο Διάστημα με την ερμηνεία της η Κατιάνα Μπαλανίκα.
Η ίδια αργότερα, το 2008 τραγούδησε το «Βαλς της Κατιάνας» στην παράσταση «Παρακαλώ, ας μείνει μεταξύ μας», στο Θέατρο Δανδουλάκη. Και το Νοέμβριο του 2011, τραγούδησε και το «Βαλς του 12» ή «Αντιεξουσιαστικό βαλσάκι» (με το «βαράτε τώρα, Έλληνες, στα μούτρα σας χαστούκια») στην επιθεώρηση «Ζείτε παίδες Ελλήνων». «Τα μάτια κλείστε, γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή…», λοιπόν.
Σταμάτης Κραουνάκης άλλα χαρακτηριστικά του τραγούδια
Ελιξήριο γαι τη φθορά
Να τα λέμε, όμως, κι αυτά. Ακόμη κι αν δεν πήγε τελικά στην παράσταση «Χ-Σκηνής, Αυτά που κάψαν το σανίδι», στο Ηρώδειο, η Μάγια Μελάγια (μαζί με τη Σπεράντζα Βρανά, την Άννα Καλουτά, τη Μάρω Κοντού, τη Ζωή Φυτούση, την Ζωζώ Σαπουντζάκη, το Γιώργο Μαρίνο, το Γρηγόρη Βαλτινό, το Λάκη Λαζόπουλο κ.ά.), ο Σταμάτης την είχε υμνήσει. Σε ένα τραγούδι, που είπε η Δήμητρα Γαλάνη, στο αναβιωμένο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, το 2005. Με τραγούδια Σπανού, Νικολόπουλου, Μαχαιρίτσα, Φάμελλου, Πλιάτσικα.
Εκεί και η «Μάγια Μελάγια», σε σύνθεση και στίχους των Σταμάτη Κραουνάκη και Κώστα Λειβαδά. Με τους οποίους, στην ίδια πτήση, θυμάμαι, ανέβαινε και η ντίβα. Και ανεβαίναμε μαζί για τη Θεσσαλονίκη. Κι έπεσε και λίγο… «Μάγια Μελάγια» στον αέρα. Μαζί με το «ελιξίριο για τη φθορά».
Γυναίκα
Όχι πως δεν είχε και κάτι καλό για τη Νόνικα Γαληνέα ο Σταμάτης Κραουνάκης. Είχε την «Εκατομμυριούχο» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. Που ανέβασε μαζί με τη Σπείρα Σπείρα του, μουσικά, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, (Αίθουσα Δημήτρη Μητρόπουλου), το 2009. Σε μετάφραση, διασκευή Νόνικας Γαληνέα και Κοσμά Βίδου. Και δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Απ’ όπου και η καθηλωτική «Γυναίκα», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου.
Τραγούδι του Δίκαιου Λόγου
Δεν θα ξεχάσω άλλη μια συγκλονιστική ερμηνεία. Στην Επίδαυρο, το 2009, στις κατά Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου αριστοφανικές «Νεφέλες». Την κυρία της σκηνής Αννίτα Σαντοριναίου στο «Τραγούδι του Δίκαιου Λόγου». «Νόμος έγινε η βία, χρήμα η πιο βαριά θρησκεία και το θύμα πάντα ο πελάτης…».
My name is Greece. I need some Peace
Ένα υποβλητικό τραγούδι, που αργότερα άκουσα να το στέλνει στα αστέρια και η εξαιρετική Αγλαΐα Παπά. Μαζί με ένα απόσπασμα από το ανέκδοτο ακόμη κείμενο των Σταμάτη Κραουνάκη και Γιώργου Θεοφανόπουλου – Χατζιδάκι για τη Λυσιστράτη. Με προσωρινό τίτλο «Miz Liz Biz». Στην παράσταση «Αριστοφάνους 11», μαζί με τη Σπείρα Σπείρα. Σε περιοδεία και στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, το 2011. Ένα τραγούδι για την Ελλάδα, με εκείνο το βροντερό «My name is Greece. I need some Peace».
Σταμάτης Κραουνάκης – Ξέχασέ μας – ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια
Ξέχασέ μας
Εντάξει, η μεγάλη κυρία Μαρινέλλα δεν μπορεί να μείνει απέξω. Μεγάλη αγάπη. Συναντήθηκαν, το 2000, στη θρυλική τηλεοπτική σειρά του Κώστα Κουτσομύτη, βασισμένη στο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες». Κι εκείνη έγραψε μερικά από τα πλέον υποβλητικά τραγούδια της, ως ντίβα των μπουλουκιών Μαρίκα Σουέζ.
Όταν πια και οι δύο μαζί συναντήθηκαν με τον αξέχαστο Χρήστο Δ. Λαμπράκη ήταν να στήσουν μια μουσική θεατρική εκδοχή του εμβληματικού «Μάνα Κουράγιο» του Μπέρτολντ Μπρεχτ – ο Σταμάτης είχε πάρει πανηγυρικά την άδεια από τους κληρονόμους του Μπρεχτ γι’ αυτό – αλλά ναυάγησε. Έτσι, μας έμειναν τα τραγούδια από τις «Μέλισσες», όπως το συγκινητικό «Ξέχασέ μας», με τη Μαρινέλλα να καθηλώνει και τον μαέστρο Γιώργο Ζαχαρίου.
Τραγούδι της Πενίας
Ήταν κι εκείνος ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη, με το Λάκη Λαζόπουλο, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, στην Επίδαυρο και σε μεγάλη περιοδεία, το 2004. Και με τα παιδιά από τη Σπείρα Σπείρα. Αλλά και την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στο «Τραγούδι της Πενίας», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Μαζί, Ταξίαρχος Χάνος, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Κοσμάς Ζαχάρωφ, Τάκης Παπαματθαίου, Αλέξανδρος Μπουρδούμης κ.ά. Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, λοιπόν, και «πενία τέχνας κατεργάζεται, γιατί όποιος δεν πεινάει, δεν εργάζεται».
Ειδωλίζομαι
Και μια και είπα Φωτεινή Μπαξεβάνη. Να κρατήσω σε αυτή την αναδρομή στο… σανίδι και την δική της ερμηνεία στο πιο πρόσφατο μουσικοθεατρικό «Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ. Στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, το , σε λιμπρέτο που γράψει παλαιότερα ο Σταμάτης. «Ειδωλίζομαι»…
Χρυσούλα με λένε εμένα
«Χρυσούλα με λένε εμένα» αυτοβιογραφούνταν (σχεδόν), θεατρικά, η Χρύσα Ρώπα, με το τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη για την παράσταση του Λάκη Λαζόπουλου (που έγραψε και στίχους) «Ο βιοπαλαιστής στη στέγη», στο Θέατρο «Ήβη», το 2009.
Ζελατίνα
Να κλείσουμε, όμως, με ένα τραγούδι τόσο τεατράλε και τόσο αγαπημένο του Σταμάτη. Με το οποίο έκαψε τη μουσική σκηνή η Τάνια Τσανακλίδου. Να μην ξεχνάμε ότι ξεκίνησε ως ηθοποιός. Στα παιδικά της Μαίρης Σοΐδου πρώτα και την ίδια χρονιά (1962), ως παιδί στο μυθικό «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του θιάσου Δημήτρη Μυράτ – Βούλας Ζουμπουλάκη, με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
Όμως, ακόμη κρατάω την ανάμνηση των θεατρικών τραγουδιών της, κατά Χρήστο Λεοντή (σε στίχους του μεταφραστή Κωστή Σκαλιόρα), μαζί με το Μανώλη Μητσιά, στο «Βεάκη». Το 1974, στο έργο «Η Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες κι ένας παραμυθάς» του Ντάριο Φο (στον οποίο αφιέρωσε ολόκληρη παράσταση στο Ηρώδειο ο Σταμάτης Κραουνάκης, μαζί με τη Λίνα Νικολακοπούλου). Και σε σκηνοθεσία του μεγάλου Κάρολου Κουν. Σαν εκείνο το αξέχαστο «Στρείδι και το Μαργαριτάρι».
Εμείς εδώ την ακούμε στο αγαπημένο και τόσο θεατρικό τραγούδι του Σταμάτη «Ζελατίνα». Καθότι «Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα να πέφτει μπρος στα πόδια μου το φως…».
Διαβάστε περισσότερα για την εκπομπή Σπίτι με το MEGA με τον Σταμάτη Κραουνάκη.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
