Καρναβαλήθειες
Αδέλφια, το ένιωσα: Ανταμώσαμε σε διάφορες περιστάσεις στην Αθήνα, όπως φρόντισα και να έρθω να σας βρω, ταξιδεύοντας, όπου μου κάνατε την τιμή να με καλέσετε. Το συμπέρασμα; Ήταν κοινό: «Μπουκώσατε» 3 χρόνια…
Τώρα που πέρασαν όμως, ας παραδεχτούμε ότι οι Απόκριες είναι μεγάλη ταλαίπα. Αλκοόλ πολύ κι ανακατεμένο, στολές μιας χρήσης και ένα αμόκ να ξενυχτήσεις, να μεθύσεις και να κάνεις φασαρία λες και θες να τρομάξεις κάποιον ότι έρχεσαι. Εντάξει, μπορεί να γέρασα (κι άλλο) στα μυαλά και να μην το καταλαβαίνω, αδέλφια, αλλά η αλήθεια είναι πως το Καρναβάλι στην ελληνική του εκδοχή – μολονότι το υπηρετώ χρόνια με όλη μου την ψυχή – ποτέ δεν το «χώνεψα».
Δε μιλάω για τα παραδοσιακά κατά τόπους έθιμα, όπως το «Μπουρανί» στον Τύρναβο, τον «Βλάχικο Γάμο» στη Θήβα, ή τους «Γενίτσαρους και τις Μπούλες» στη Νάουσσα που έχουν αρχή-μέση-τέλος/σκοπό και συμβολισμό. Αναφέρομαι στη θορυβώδη άσκοπη επέλαση μεθυσμένων Ούνων σα να είναι έτοιμοι να πολιορκήσουν οχυρό. Είναι δε, τέτοια και η ψυχολογία του όχλου στην οποία υπακούν που εμπνέουν περισσότερο φόβο μη γίνει καμιά μαλακία, παρά γιορτή.
Ίσως (όπως σε όλα τα πράγματα) να υπάρχει η καλή και η κακή εφαρμογή του Αποκριάτικου ξεφαντώματος κι εγώ να σας περιέγραψα μόλις, τη δεύτερη. Είναι αλήθεια άλλωστε πως, τόσο στην Πάτρα, όσο και στην Τρίπολη που βρέθηκα είχα την τύχη ν’ανταμώσω με ανθρώπους ευγενείς και διακριτικούς όλων των ηλικιών που είχαν ένα και μόνο σκοπό: Να γιορτάσουν με την καρδιά τους τις Αποκριές και να ζήσουν το Καρναβάλι ξανά μετά από 3 χρόνια, χωρίς παρατράγουδα.
Κι επιστρέφω εκεί απ’όπου ξεκίνησα το συλλογισμό μου. Θέλετε τόσο πολύ να «ξελαμπικάρετε», αδέλφια… Όλα τα νυχτερινά κέντρα ανεξαρτήτως μπάτζετ «πάνε σφαίρα», τα κλαμπ, τα εστιατόρια (ελπίζω και τα θέατρα) είναι γεμάτα και όλοι μας νιώθουμε την ανάγκη να ξεδώσουμε μετά απ’τις πρωτόγνωρες συνθήκες εγκλεισμού (φυσικού και πνευματικού) που βιώσαμε τα τελευταία 3 χρόνια, λόγω της πανδημίας.
Ξέρετε, πού πέφτει η ευθύνη που προκύπτει απ’αυτήν την ανάγκη σας να «ξεσκάσετε» επιτέλους, αδέλφια ε; Σε όλους εμάς στα Μ.Μ.Ε. Για να δούμε, λοιπόν, στα σημερινά #Reminders, χαμπαριάζει η Σόουπιτς, ή συνεχίζει το Καρναβάλι και κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής; «Κουμπώνω» Ιουλία Καραπατάκη με Είσβο (φυσικά) για να συνεχιστεί καλά η εβδομάδα και καλή μας, Σαρακοστή, αδέλφια. «Φύσα Σιωπηλά»…
#Reminders
Να θυμάμαι λοιπόν:
- ότι ο Σάββας «τά ‘σπασε» με τη ζεμπεκιά του που ήταν και αυτόνομα γαμάτη, αλλά και ως παρωδία του χορού του Βασίλη Μπισμπίκη, πολύ επιτυχημένη.
- ότι, κατά τα άλλα, βλέποντας όλον αυτόν τον παροξυσμό τοποθέτησης του καθενός (μας) επί του χορο-περιστατικού με αποκορύφωμα το τρολάρισμα ακόμη και από συναδέλφους (Βίσση, Ρέμος, Γαρμπή) δεν ξέρω κατά πόσο η κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει του μέτρου. Αυτό το ξέρουν μόνο η Δέσποινα και ο Βασίλης στο, κατά πόσο έχει αρχίσει να τους ενοχλεί.
- ότι, μετά τους Χατζηγιάννη και Τσαπανίδου, καλό είναι να τρώμε μεγάλες μπουκιές, αλλά μεγάλο λόγο να μη λέμε δημόσια για την ενδεχόμενη είσοδό μας στην πολιτική.
- ότι τώρα θέλω Ρέμο υπουργό.
- ότι δεν είναι κομψό (τουλάχιστον) αυτό που συμβαίνει με τις συζητήσεις και τις «αποκαλύψεις» των σεξουαλικών σχέσεων οποιουδήποτε ανθρώπου (άνδρα, ή γυναίκας) με αφορμή τη συμμετοχή του σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα. Είναι κατανοητό αυτό, έτσι;
- ότι δηλαδή, φτάνει η φάση «Οι 50 Αποχρώσεις του Πρίαμου». Θίγει εκείνον, τις κυρίες, τον τηλεθεατή και το Μέσο. Για το κανάλι δε θα πω, αυτοί ξέρουν…
- ότι παρακολουθώντας συνεντεύξεις υποψηφίων στις επερχόμενες εκλογές καταλήγω πως λένε αλήθεια μόνο σε ό,τι αφορά τις πολιτικές τους θέσεις – κομματική γραμμή. Απ’την προσπάθειά τους να μιλήσουν για την «προσωπική τους, ζωή» και την «κανονική καθημερινότητά τους» δεν πιστεύω τίποτα – κρεσέντο κοινοτυπιών και μπαρούφας. Ο κόσμος τό ‘χει τούμπανο κι αυτοί, κρυφό καμάρι…
- ότι βλέπω κάτι φοβερές τριάδες να δίνουν συμβουλές σε ζητήματα καρδιάς. Η μία κάτι κρύβει, η άλλη κάτι νομίζει (για άλλη μια φορά) και η τρίτη …κοιμάται. Μασίφ φιλίες, όχι αστεία.
- ότι ο Νικόλας ήθελε να επιστρέψει απ’το 3μερο της Καθαράς Δευτέρας, δυό μέρες μετά τις άλλες εκπομπές του σταθμού και μια μέρα μετά απ’την υπόλοιπη τηλεόραση. Ρε, αυτός βαριέται περισσότερο κι απ’τους κριτές του «The Voice».
- ότι το αποκριάτικο ντύσιμο των κριτών στο J2Us και μάλιστα, χωρίς να συνοδεύεται από αντίστοιχο του παρουσιαστή, Νίκου Κοκλώνη, ή των συμμετεχόντων ήταν άβολο – άντε το είπα εγώ.
- ότι στη «Σούπερ Κατερίνα» έπαιξαν ρεπορτάζ για την εκπομπή «Γειά Σου», για να πει η παρουσιάστρια ότι δεν ασχολείται. Δηλαδή, αν ήθελε να ασχοληθεί, τι θα έπαιζαν;
- ότι στο «The Voice» πρέπει ν’αφήσουν τη Φαίη να «οργώσει» το πλατώ, να πλησιάζει τους κριτές και να κάνει «τα δικά της».
Διαμαντή, Εγώ Ευχαριστώ…
Βρέθηκα που λέτε, στην πιο θετική πόλη της Ελλάδας, την Τρίπολη. Ήταν η «ενέργεια» που σε κάνει να νιώθεις, η ανοιχτωσιά που βοηθάει την καρδιά σου ν’ανασαίνει; Ήταν οι άνθρωποι όλων των ηλικιών με τη χαρά και την ευγένεια σε κάθε τους, έκφραση; Δεν ξέρω, αδέλφια. Πάντως, η Τρίπολη είναι ένα απ’τα μέρη που πρέπει να επισκεφτείτε (αν δεν το κάνατε ήδη) και να μου πείτε μετά, αν νιώσατε αυτή την αναζωογόνηση που σας περιγράφω. Και ήμουν εκεί, μόλις 1,5 μέρα, να φανταστείτε…
Αναφέρομαι όμως στο ταξίδι μου αυτό, με άλλο σκοπό, αδέλφια μου. Χωρίς πολλά λόγια, με προσέγγισε ένας παλιός ακροατής του «The Mappes Show» απ’το Mad Radio 106.2 ακόμη. Πρέπει, όταν πρωτο-άκουσε να ήταν στην τελευταία τάξη του σχολείου, άντε να το είχε τελειώσει και μια χρονιά πριν. Ερχόταν, θυμάμαι, με τα φιλαράκια του στο στούντιο μετά από ξενύχτι και παρακολουθούσαν τη χειρότερη εκπομπή στο ελληνικό ραδιόφωνο φέρνοντας πεσκέσι μπουγάτσες, ή πατσά ψιλοκομμένο με σκορδοστούμπι… #truestory
Ο Μάππας της ιστορίας μας μαγεύτηκε, που λέτε, απ’τον τρόπο που «στήνεται» μια εκπομπή. Τον ξεναγήσαμε και στον τηλεοπτικό κόσμο του Mad και για να μη σας τα πολυλογώ, βοηθήσαμε να βρει το επαγγελματικό του μονοπάτι έως και σήμερα, ώστε να γίνει ένας απ’τους πιο επιτυχημένους διευθυντές παραγωγής. Ήταν στην Τρίπολη λοιπόν, που με βρήκε πάνω από ένα τζιν με πινκ-κρέηφρου, με πλησίασε και με ξάφνιασε: «Σας ευχαριστώ, γιατί αν δεν είστε εσείς (οι Μάππες) ο πατέρας μου θα με είχε στείλει τότε στα καράβια».
Δε θέλω να πω περισσότερα, ούτε διεκδικώ καμιά ευγνωμοσύνη, ή έστω, αναγνώριση από κανέναν. Εκείνοι ξέρουν, εγώ ξέρω κι αυτό αρκεί. Ήθελα όμως, να μοιραστώ μαζί σας το πόσο όμορφα ένιωσα επιλέγοντας να απολαύσω ένα καλό που κάναμε και «ρίξαμε στο γυαλό». Μπορεί τα εκατό να μην επιστρέψουν ποτέ και να χαθούμ στον ωκεανό του ανταγωνισμού της δουλειάς μας… Το ένα όμως που με συνάντησε στην Τρίπολη αρκεί για να δώσει κουράγιο και τον πλούτο ενός διαμαντιού που κρυβόταν καλά σ’αυτόν ακριβώς τον ωκεανό.
Υπάρχει ένα τραγούδι του Θάνου Καλλίρη απ’αυτά τα διαμαντάκια που δεν αυτοσυστήνονταν, παρά περίμεναν να τα ανακαλύψεις μόνος σου εκείνη την εποχή. «Εμένα μ’αρέσει το 4 απ’το cd», έλεγες «φουσκώνοντας» συνομωτικά ως γνώστης. Ο «Ωκεανός» λέγεται το κομμάτι και σας το αφιερώνω, αδέλφια. Σ’εσάς και στο…διαμάντι (τον Διαμαντή, όπως είναι το όνομά του) που με βρήκε στην Τρίπολη. Τα λέμε την Κυριακή στα #FlyNews
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
