Ψυχραιμία Με Λάθος Κατεύθυνση…
Είναι ν’αναρωτιέσαι όμως, αδέλφια… Να παρατηρείς συμπεριφορές και ν’ανησυχείς για τον τρόπο που λειτουργεί ο νους… Τίνος; Του ανθρώπου; Του Έλληνα; Του «Βύσματος»; Δεν θέλω να βάζω ταμπέλες: Μιλάω για τον τρόπο που αντιδρά η φύση μας, μόλις στριμωχτεί. Έχει κάνει τη φονική μαλακία ο άλλος και το πρώτο που έχει την ψυχραιμία να σκεφτεί είναι να επαναφέρει το κλειδί στην θέση που έπρεπε να ήταν πριν γίνει το κακό. Ο επιθεωρητής απ’την άλλη, που ανέθεσε τη νυχτερινή βάρδια σε τόσο νευραλγικό πόστο κεντρικού σταθμού στον άπειρο σταθμάρχη, το πρώτο που σκέφτηκε να κάνει μετά το δυστύχημα ήταν να καβαντζώσει αναρρωτική άδεια ενός μηνός, λες και άμα λείπει δε συγκρούστηκαν τα τρένα. Τέλος, κάποιος φρόντισε (ξαναλέω στα πρώτα λεπτά της τραγωδίας) να «διορθώσει» τις αναγραφόμενες ώρες που έφυγαν (πριν τη λήξη της βάρδιάς τους) οι άλλοι δύο σταθμάρχες βάρδιας.
Δε σας τα γράφω ως γεγονότα, αδέλφια – τ’ακούτε νύχτα-μέρα από πιο έγκριτους από μένα, άλλωστε. Δε μπορώ να βγάλω απ’το μυαλό μου όμως, τα απογοητευτικά αντανακλαστικά των παραπάνω περιπτώσεων, όχι μία, αλλά τρεις φορές. Προκύπτει απ’την πρόθεση να τη σκαπουλάρουν; Να «την πληρώσει» άλλος; Να μην «την πληρώσουν» όλη αυτοί; Δεν ξέρω, αδέλφια. Η ψυχραιμία που επιδεικνύεται στη λάθος κατεύθυνση πάντως, είναι ανατριχιαστική. Προσέξτε: Ψυχραιμία υπάρχει, αλλά για να γίνει η λαμογιά και όχι για συνειδητή θλίψη και ανάληψη ευθυνών. Όταν σκέφτεσαι δε, ότι στην Ιαπωνία άλλων χρόνων και συνθηκών το υψηλό αίσθημα ευθύνης, σε περίπτωση αποτυχίας ν’ανταποκριθείς στη δέσμευση που ανέλαβες οδηγούσε ακόμη και σε χαρακίρι, αναρωτιέσαι τι άλλαξε τόσο.
Προς Θεού, δεν υπονοώ ή προτείνω τέτοιες πρακτικές που, σωστά παραμένουν θαμμένες στις ιστορίες ακατέργαστων εποχών με μόνη θέση τους πλέον, στις κινηματογραφικές ταινίες. Συγκρίνω όμως, ή καλύτερα, ψάχνω το περίφημο αίσθημα ευθύνης στη σημερινή Ελλάδα. Εκτός, αν το φιλότιμο είναι ελληνική λέξη, αλλά ενδεχομένως, ιαπωνική αρετή…
Τι να σας πω, αδέλφια… Μου έκανε εντύπωση και σας το έγραψα. Γιατί αυτές οι νοοτροπίες τελικά, δεν απαντώνται μόνο στο πολιτικό μας, σύστημα αλλά και σ’εμάς τους ίδιους. Ή, όπως ακούγεται πολύ τον τελευταίο καιρό: Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Κανείς καλύτερος να το θέσει απ’τον Σωτήρη Τσαφούλια που μνημονεύσαμε και στα #FlyNews της Κυριακής, αλλά «κολλάει» ξανά και δε θα κουραστώ να κάνω κόπυ-πέηστ:
«Το έγκλημα αυτό είναι συλλογικής ευθύνης. Και δεν είναι συλλογικής ευθύνης της πολιτικής εξουσίας, αν θέλετε. Είναι για μένα ένα δυστύχημα που έχει νεκρούς. Το μόνο χειρότερο από αυτό είναι να έχεις νέους νεκρούς. Αυτό είναι κάτι που ξεπερνιέται πολύ δύσκολα. Οι νέοι άνθρωποι, από 15 χρόνων, 20, 25… Εγώ πιστεύω ότι πλήρωσαν τις παθογένειες αυτού του κράτους και όλων μας. Δηλαδή, είναι μια στιγμή που για μένα χρειάζεται να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας».
Για να συνεχίσει: “Δηλαδή, όποιος ποτέ χρησιμοποίησε γνωστό για να σβήσει μια κλήση, για να βάλει το παιδί του κάπου καλά στον στρατό, για να πάρει μια θέση, έχει ευθύνη…»
Ας σας αφιερώσω το «Δεν Κλαίω Για Τώρα» του Άκη Πάνου απ’τη Βίκυ Μοσχολιού σε μια εξαιρετική εκτέλεση της Ιουλίας Καραπατάκη για να προσπαθήσουμε να «μπούμε» στα δικά μας πεζά έως και ανούσια αυτήν την περίοδο…
#Reminders
Αυτή την εβδομάδα λοιπόν ας θυμάμαι:
- ότι ο Αμβρόσιος φέρνει όλους μας σε δύσκολη θέση με τις τοποθετήσεις του είτε πιστεύουμε, είτε όχι. Για κάποιον που πιστεύει όμως, είναι διπλά άβολο τόσο γι’αυτά που ακούγονται, όσο και για το ότι ακούγονται από έναν Μητροπολίτη. Δεν είναι αυτή η Πίστη μας, δεν είναι αυτό ο Χριστός.
- ότι, επειδή σας έγραψα τις (απογοητευμένες) σκέψεις μου για την ελληνική – Ατζούν Μίντια – εκδοχή του «The Voice» στα #FlyNews της Κυριακής είναι σωστό να συμπληρώσω πως είδατε περισσότεροι τον Σαββατιάτικο live τελικό του με τη Φαίη Σκορδά απ’όσοι το J2Us. Α, το δίκιο είναι δίκιο κι εγώ, το παραδέχομαι.
- ότι ο Άρης Πορτοσάλτε ήθελε «να μπει» στο σύμπαν της «Σούπερ Κατερίνα» τηλεφωνώντας στην παρουσιάστρια. Καλά πήγε αυτό.
- ότι η ελληνική συμμετοχή του 16χρονου μόλις, Βίκτωρα, στη φετινή Eurovision μου θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Ed Sheeran και Coldplay. Θα στηρίξω.
- ότι η Μαρία Αντωνά δουλεύει στο OPEN και το πρωινό του («Ποιός Είναι Πρωινιάτικα;») με τη Μπέτυ Μαγγίρα. Γιατί λοιπόν, πήγε λίγο πριν και είπε τα «Σορβαιβορικά» της στο Happy Day και τη Σταματίνα Τσιμτσιλή; Αδελφοποιημένα σωματεία;
- ότι άλλοι ισχυρίζεται ο Γιάνης Βαρουφάκης ότι τον χτύπησαν και άλλοι ταυτοποιούνται; Δεν έχω καταλάβει.
- ότι, αν (πράγματι) σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Αφροδίτης Γραμμέλη του «Πρωινό Μας» τσακώθηκαν στην εκπομπή που ετοιμάζει ο ΑΝΤ1 με την Ελίνα Παπίλα ήδη απ’τις πρόβες, τότε θα τη βλέπω.
- ότι οι «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη στον Alpha με μαρτυρίες των παιδιών που επέζησαν από τη φονική σύγκρουση των τρένων και την αγωνία τους για το αύριο είναι η απόδειξη ότι η τηλεόραση μπορεί να είναι παρούσα, χωρίς εξάρσεις και γραφικότητες, με συμπαράσταση και μέτρο.
- ότι αποκλείεται ο ΣΚΑΪ να ξενέρωσε με το τηλεοπτικό «ξέσπασμα» του Νίκου Μουτσινά – κάποιοι δημοσιογράφοι του μπορεί, η «Κανάλα» όμως, όχι. Όσο φιλο-κυβερνητική κι αν είναι η πλειοψηφία των δημοσιογράφων του και ενημερωτική η ραχοκοκκαλιά του, ο ΣΚΑΪ παραμένει επιχείρηση, ξέρει ότι τα έσοδα βρίσκονται στην ψυχαγωγία και ο Νίκος Μουτσινάς ακόμη και στα χειρότερά του, αποτελεί την εσωτερική παραγωγή – επίτευγμα και τρόπαιο του καναλιού του Φαλήρου.
- ότι απ’την άλλη, δεν «ξαλάφρωσε» κιόλας με την τοποθέτηση του Νίκου την περασμένη εβδομάδα ο ΣΚΑΪ, όπως ειπώθηκε σε σχετικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ – μην το φτάνουμε και στο άλλο άκρο.
- ότι νιώθω πως, ούτε η Μαρία Κορινθίου θέλει να συνεχίσει στο «Το Πρωινό» του χρόνου. Μπορεί βέβαια να λέω και μαλακίες – πρώτη φορά θα είναι;
- ότι πανελίστας φωνάζει την «κυρία» να κάνει ντα, όποιον τον «πειράζει» – παλιά δημοσιογραφική μέθοδος (λένε).
- ότι ο ΣΚΑΪ ετοιμάζει ωραίο παρεΐστικο βραδινό το ΣΚ τύπου «Στην Υγειά Μας, Ρε Παιδιά».
Μια Ανησυχία Μου Για Τον Επίλογο
Ξέρω, ότι δεν είναι ό,τι πιο συμφέρον να σας γράψω αυτή τη στιγμή αδέλφια, όμως ποτέ δεν «καβάλησα το κύμα» της δημοφιλούς άποψης του «πέσ’τα Ούγγα» – μάλλον το αντίθετο. Όχι από αντίδραση, περισσότερο γιατί θα «με τρώει» αν πω αυτό που θέλετε ν’ακούσετε, χωρίς να το πιστεύω, επειδή φοβάμαι να δοκιμάσω την αντοχή σας σε μια άλλη άποψη. Άσε που θέλω να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια απ’τις 20:30, μέχρι τις 04:50 που ξυπνάω.
Θεωρώ λοιπόν πως, όταν γίνεται της μόδας να βρίζουμε κάποιον μαζικά, δεν αργεί να γίνει η μαλακία. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος, αδέλφια: Έστω ότι κάποιος είναι μαλάκας και ο χειρότερος επαγγελματίας που υπάρχει. Απαξίωσέ τον, αδιαφόρησε για τη δουλειά του, απαίτησε να ελεγχθεί απ’τη δικαιοσύνη – αν υπήρξε παραβατικός – και να μπει και φυλακή. Με λίγα λόγια, άσ’τον «να σβήσει» στις συνέπειες των πράξεών του.
Όταν όμως, όποιος έχει μικρόφωνο από δημοσιογράφους και παρουσιαστές, μέχρι τηλεοπτικούς σεφ και αθλητικογράφους ρίχνει κι ένα γαμήδι σ’αυτόν που «όλοι βρίζουν» καταλαβαίνετε ότι η λάθος έκβαση μοιάζει πιθανό ενδεχόμενο. Αν δηλαδή, κάποιος απ’τον όχλο βγει μπροστά και κάνει το κακό πιστεύοντας ότι εκφράζει «όλους μας» και πως οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα θα τον δικαιώσουν, ποιός θα πάρει την ευθύνη μετά; Ο «Επαναστάτης του Πάνελ»; Άραγε, θα μετρήσει στο δικαστήριο η δικαιολογία: «Το είπε κι ο Τάδε στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο», ή θα είναι πολύ αργά; Ή μήπως θα βγει μπροστά ο κάθε Τσελέμπριτυ που, πρώτα δίκασε «αυτόν που βρίζουν όλοι» για να του αναφωνήσετε «μπράβο» κι αμέσως μετά, σχολίασε Ελευθερία Ελευθερίου από Σορβάιβορ, γιατί αυτό έγραφε η σκαλέτα; Πιστέψτε με, θα λουφάξει στον σχολιασμό της Eurovision που έρχεται…
Δεν αθωώνω κανέναν, αλλά δε στοχοποιώ κιόλας, αδέλφια. Γράφω απλά μια ανησυχία μου που έχει να κάνει με τα Μέσα που σπούδασα, υπηρετώ και αγαπώ. Ας μην υποτιμούμε τη δύναμη των Μ.Μ.Ε. που χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και για προπαγάνδα καθεστώτων. Τα Μέσα μπορούν να μας «περάσουν» μαζικά ένα μήνυμα μεγεθύνοντάς το. Από εκεί και πέρα, ο καθένας αποκωδικοποιεί το μήνυμα ανάλογα με τις καταβολές, την ιδεολογία, τη μόρφωση, την ευφυία, τον χαρακτήρα, τη θρησκεία και τόσα άλλα που διαμορφώνουν την προσωπικότητά του. Θέλω να πω πως αυτό το μήνυμα ξεκινά ένα και καταλήγει εκατομμύρια…
Επειδή όμως, ως εκεί φτάνει η μεγάλη δύναμη του Μέσου, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει στον καθένα ξεχωριστά τι εννοούσε είναι μεγάλη η ευθύνη του τι μεταδίδουμε μαζικά. Πριν να είναι αργά και άνθρωποι την πληρώσουν περισσότερο απ’όσο θέλαμε όταν τους κατηγορούσαμε – περισσότερο απ’όσο άρμοζε στο σφάλμα τους…
Κλείνουμε με «Wind of Change» aπ’τους Scorpions, μπας και αυτός ο «άνεμος» τα αλλάξει όλα αυτή τη φορά για τις γενιές που έρχονται. Ραντεβού την Κυριακή στα #FlyNews μας, αδέλφια.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
