«Φορτωμένη» εβδομάδα, αδέλφια… Πού καιρός για προλόγους; «Κουμπώνω» κομματάρα και ξεκινώ… “Lonely Boy” από Black Keys:
ChatGpt – Τα Σόδομα κ’ Τα Γόμορρα
Έμαθα γι’αυτό το ChatGPT και είπα να μοιραστώ τις σκέψεις – μπορεί κι ανησυχίες μου – μαζί σας, αδέλφια. Για την ακρίβεια, μόλις μου περιέγραψε τη φάση ο φίλος μου, ο Αλέξανδρος Γουίλιαμς διάβασα λίγο, αλλά μίλησα και με τον Σάββα Πούμπουρα που τα γουστάρει αυτά περισσότερο κι απ’τις ξεροψημένες σαντουιτσάρες που φτιάχνει στο Insta. Αφού λοιπόν έμαθα – έστω και επιφανειακά (και εδώ, θα χρειαζόμουν και τη δική σας βοήθεια σε περίπτωση που γράφω πίπες) περί τίνος πρόκειται, έκανα το λογικό: Έτρεξα πάνω-κάτω φωνάζοντας ότι θα πεθάνουμε όλοι και έκλαψα σε εμβρυακή στάση στο ντους. Κατόπιν, με απόλυτη ψυχραιμία κάθισα στον υπολογιστή και «σκάρωσα» τα παρακάτω…
Η διαδικασία (σου λέει) είναι απλή: Ρωτάς, ή ζητάς πράγματα απ’το «μηχάνημα», αυτό «σαρώνει» ό,τι «γνώση», ή πληροφορία έχει στη διάθεσή του μέσω του διαδικτύου (λιγότερη ακόμη στην Ελλάδα, περισσότερη στη Μ. Βρετανία, ας πούμε) και αυτό σου απαντά, ή σου προτείνει τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο να κινηθείς. Αν δεν κατέχει κάποια συγκεκριμένη πληροφορία, το «ενημερώνεις» εσύ και το ChatGpt τη λαμβάνει στα, από εκείνη τη στιγμή και πέρα, δεδομένα που θα επεξεργαστεί για τον επόμενο που θα ρωτήσει κάτι παρόμοιο. Η «μηχανή», έχει πρόσβαση σε οτιδήποτε «κατατίθεται» δημόσια στο internet λοιπόν και ταυτόχρονα, «διορθώνει» τον εαυτό της και «μαθαίνει».
Έτσι, δε μιλάμε για τη χρήση μια συσκευής με on/off που την ενεργοποιείς, ή τη «σβήνεις» όποτε θες. Δεν μιλάμε για «απαλούλα» τεχνολογική εξέλιξη εδώ που απέσυρε τα παιδιά απ’το παιχνίδι στις γειτονιές και τα «έκλεισε» στην οθόνη ενός τάμπλετ και «Ωθε μο, τι θα κάνουμε…» Εδώ, μιλάμε για τον αληθινό εφιάλτη της προόδου, «Δε Ρίαλ Θινγκ» – αυτά που βλέπαμε σε ταινίες όπως το Terminator και το Matrix.
Θα Πεθάνουμε Όλοι, Παναγίτσα μου
Ξέρω ότι σκέφτεσαι πως λέω υπερβολικές «παπαριές» σχεδόν φοβικές και πως, κάθε φορά η επανάσταση στην τεχνολογία «θυσίαζε» κάποιες επαγγελματικές ομάδες στο βωμό της προόδου προκαλώντας σκεπτικισμό και αντιδράσεις.. Εδώ όμως, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, αδέλφια. Απόδειξη; Οι ίδιοι τύποι που εφήυραν το ChatGPT όπως ο Elon Musk, αλλά και οι κορυφαίοι της τεχνολογίας ζήτησαν τον άμεσο έλεγχο της φάσης που καλπάζει, ίσως και την παύση του «μηχανήματος» ώσπου να το «προφτάσουμε». Γιατί;
- Γιατί «ταΐζουν» την εφαρμογή με πρότυπα εργασιών στα Πανεπιστήμια και κατόπιν, της «ζητούν» να τους συντάξει μια καινούρια στο ύφος, την ορολογία και δομή τους. Το καταλαβαίνετε; Πτυχία, μεταπτυχιακά και MBA στη στιγμή, χωρίς λεπτό διαβάσματος.
- Γιατί και στα σχολεία (εδώ, στην Ελλάδα), πολλά παιδιά κάνουν τις εργασίες τους έτσι.
- Γιατί με τον ίδιο τρόπο «γράφονται» ολόκληρα «λογοτεχνικά βιβλία», μη μπορώντας να ξεχωρίσεις αν πρόκειται για «ανθρώπινο χέρι», ή Τεχνητή Νοημοσύνη (Artificial Intelligence)
- Γιατί κάποιος χρειαζόταν μια εφαρμογή για τη δουλειά του και ο υπεύθυνος IT δεν ήταν όσο άμεσα συνεργάσιμος έπρεπε (δεν είχε την όρεξή του, βρε αδελφέ). Ο τύπος τον παρέκαμψε, έδωσε τα ζητούμενα στο «μηχάνημα» κι απέκτησε τον «κώδικα» για να τη φτιάξει ο ίδιος και να κάνει τη δουλειά του. Προσέξτε: Ο τύπος δεν ήταν προγραμματιστής, ήξερε μόνο τα στοιχειώδη. #truestory
- Γιατί, ανάλογα με το πώς θα θέσεις την ερώτηση-αίτημα (σου λέει) μπορείς να το «ξεγελάσεις» στην επεξεργασία των δεδομένων, ώστε να σου προτείνει τον πιο εύκολο τρόπο να κάνεις κάτι αμφιλεγόμενο, έως και παράνομο.
- Γιατί στην Ιταλία απαγορεύτηκε ήδη.
- Γιατί κανένας γιατρός στη διάγνωσή του δε μπορεί να λάβει υπ’όψιν του ΟΛΗ τη βιβλιογραφία που έχει γραφτεί μέχρι τη στιγμή εκείνη, ΚΑΘΕ παρεμφερές περιστατικό που μπορεί να καταχώρησε ασθενής με αντίστοιχα συμπτώματα στην Οκινάουα ξερωγώ και πώς το αντιμετώπισε, ή να παρακολουθήσει ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σεμινάριο γίνεται εκείνη τη στιγμή στην άλλη άκρη του κόσμου. Ε, το ChatGPT φαίνεται ότι μπορεί.
- Γιατί κάποιοι (στη Βρετανία) ζήτησαν απ’την Τεχνητή Νοημοσύνη (A.I.) να «σκαρώσει» βάσει ντυμένων φωτογραφιών που «φόρτωσαν» στο σύστημα πώς θα ήταν γυμνές οι συμμαθήτριές τους. Στη συνέχεια διοχέτευσαν τις αληθοφανείς πόζες στο διαδύκτιο.
Μήπως Υπερβάλλουμε;
Και ξέρω, ότι θα με ανατρέξετε στο παράδειγμα με το μαχαίρι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κόψει ψωμί, ή να κάνει κακό σε άνθρωπο – «Εμείς είναι το θέμα πώς εκμεταλλευόμαστε τις δυνατότητες της “μηχανής”» σας ακούω στ’αυτί μου να λέτε… Αμ δέ, θα σας απαντήσω: Αν εσύ «μάθεις» στο μαχαίρι κάτω από ποιές συνθήκες θες να σκοτώνει, ή να κόβει ψωμί – αν δηλαδή, το μαχαίρι έχει τη δυνατότητα να ορίσει τη λειτουργία του (πάντα βάσει των δικών σου οδηγιών, προδιαγραφών και φίλτρων), τότε, ποιός εγγυάται πώς κάτι δε θα πάει στραβά; Πως το μαχαίρι θα «αναγνωρίζει» πάντα σωστά και πως τα «φίλτρα» θα «λειτουργήσουν» καλύπτοντας κάθε πιθανή εκδοχή γεγονότων;
Αν εγώ «μάθω» στο ChatGPT τι θέλει ο καθηγητής να διαβάζει σε μια εργασία, ο αναγνώστης στη λογοτεχνία, ή ο ψηφοφόρος σε μια συνέντευξη, ποιός θα ξεχωρίσει αν αυτό που βλέπουμε είναι κάτι που πράγματι συνέβη, ή απλά μια παραγγελία που εκτελέστηκε; Αυτά δεν είναι δικά μου λόγια, αλλά του επικεφαλής της Google. Γιατί, τι είναι αυτό που ξεχώριζε πάντα τον άνθρωπο απ’τη μηχανή επιτρέποντάς μας να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο γελώντας με τις ταινίες; Το ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος (intelligence) όριζε πού και πώς να χρησιμοποιήσει τη «μηχανή», την οποία απλά άναβε, ή έσβηνε. Τώρα το «εργαλείο» «μαθαίνει», καταγράφει (άρα αποκτά μια εμβρυακής μορφής εμπειρία) και κατόπιν παραγγελίας, ή ερώτησης αναλαμβάνει δράση επισπεύδοντας διαδικασίες, παρακάμπτοντας επαγγελματίες και απλουστεύοντας επιλογές.
Προχωρώντας τον συλλογισμό μου, αν αυτό κάποιος το ελέγξει, ή η πραγματικότητα δεν προλάβει την αλματώδη εξέλιξή του, τότε πώς θα διακρίνουμε τι είναι πραγματικό και τι «σερβιρισμένο» στη βάση όσων εγκρίνουμε, ή θέλουμε ν’ακούμε; Πώς θα ξεχωρίσουμε την αλήθεια απ’την τεχνητή αλήθεια;
Ωρε, Πού Πάμε…
Φίλος έδωσε τα δεδομένα (budget, ύφος μαγαζιού, πελάτες και στόχους) στο ChatGPT κι εκείνο του «έβγαλε» το ιδανικό μενού – ούτε σεφ, ούτε λεφτά, ούτε δοκιμάσματα, ούτε φασαρίες. Συνάδελφος ρώτησε το μαραφέτι τι να απαντήσει για συγκεκριμένο θέμα σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, ώστε να έχει το μέγιστο επικοινωνιακό όφελος και να ελαχιστοποιήσει το κόστος. Άλλος, ρώτησε σε περίπτωση πολέμου Ελλάδας-Τουρκίας ποιός πληροί σύμφωνα με τα τωρινά δεδομένα τις προϋποθέσεις να κερδίσει. Το «εργαλείο» απέφυγε να απαντήσει, όμως όταν ο τύπος έθεσε αλλιώς την ερώτηση έφτασε πολύ κοντά στην απάντηση (σα να υπήρχε, αλλά κάποιο «φίλτρο» την εμπόδιζε να δοθεί).
Τι να σας πω, αδέλφια… Αυτά «μάζεψα» από συζητήσεις, αναγνώσματα και εμπειρίες που μου εμπιστεύτηκαν. Μπορεί να είναι μούφες, μπορεί και να έπεσα θύμα της ημι-πληροφόρησής μου. Επειδή ξέρω ότι διαβάζει τη στήλη τιμώντας μας ιδιαίτερα θα τολμούσα να το προτείνω στον Άρη Δημοκίδη ως επόμενο θέμα του Podcast του στη LiFo: «Η Σκληρή Αλήθεια για…το ChatGPT και την Τεχνητή Νοημοσύνη;» Αυτός θα τα κατάφερνε περίφημα.
Παρακαλώ δε, να μου πείτε κι εσείς τι ζείτε, τι διαβάζετε και τι πιστεύετε, γιατί θεωρώ πως αυτή τη φορά πρόκειται για πραγματική τεχνολογική επανάσταση που οδηγεί στην επόμενη πίστα – όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την καθυστερήσουν.
Ράνια Τζίμα For President
Η Ράνια Τζίμα ήταν η «νικήτρια του Debate», παρόλο που αυτό διεξήχθη ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς. Και δεν το λέω επειδή το είπαν όλοι, το έγραψαν ακόμη περισσότεροι, ή το προσκύνησε το Twitter που κατά βάση δεν ανέχεται τίποτα «μασημένο» θέτοντας τα πάντα υπό αμφισβήτηση (κοινώς, δεν πάει τ’άντερά του). Αυτό όμως, δεν είναι και το «γούστο» του; Όποιος το αντέχει, το αντέχει…
Πίσω στη θριαμβεύτρια της Τετάρτης τώρα: «Έλα ρε είδωλο, Τζίμα», «Σεβασμός στη Ράνια Τζίμα», «-Εσύ Ράνια Τζίμα τι έραψες για το ντιμπέιτ;
-ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ» «Mvp του σημερινού η Ράνια Τζίμα και στην δεύτερη θέση η Παναγιά η γκέισα» και «Κατέβα ανεξάρτητη να σε ψηφίσουμε να ξεμπερδεύουμε» είναι μόνο λίγα απ’τα δοξαστικά σχόλια στα Σόσιαλ που αγάλιασαν την καρδούλα μας.
Και βραχνιασμένη και «μανουριασμένη» στο βλέμμα (για να μη δίνει πολλά περιθώρια για κολλητηλίκια) και με ένα τόνο πιο σκούρο και το μαλλί (μπας και σκεφτόταν κανείς ότι το ξανθό την κάνει να λάμπει λίγο περισσότερο στο γυαλί). Τι άλλο να κάνει δηλαδή, αδέλφια; Σπαθιά να καταπιεί; Για να υποστηρίξω δε και λίγο το «σπίτι» μου, τι γλεντάρα ήντουνε αυτή, αδέλφια; Το Μέγα έστειλε στο ντιμπέη τη δημοσιογράφο που κέρδισε τις εντυπώσεις κι εκείνο έπαιζε ποδόσφαιρο Τσουλού.
Η Ράνια Τζίμα δε χαρίστηκε, δεν έκανε ερωτήσεις φιγούρας για να ξεχωρίσει, άκουγε τις απαντήσεις, δεν ανυπομονούσε να τελειώσει η διαδικασία, όσο παρωδία κι αν ήταν και κράτησε τους πολιτικούς αρχηγούς στην απαραίτητη απόσταση – παρέμεινε με την πλευρά του τηλεθεατή δηλαδή (απέναντί τους) χωρίς περιττούς χαβαλέδες και οικειότητες. Αν, όταν μεγαλώσω, γινόμουν δημοσιογράφος, θα ήθελα να είμσι η Ράνια Τζίμα.
Μανουρλιάγκας
Κάνεις μια εξαιρετική συνέντευξη κρατώντας τις ισορροπίες απέναντι σε έναν καλεσμένο που ήρθε για να «τα πει». «Παίζουν» όλοι τους τίτλους που «μοίρασες» απλόχερα και ποιός να σου πει, τι; Όχι όμως.. Εσύ νιώθεις ότι πρέπει να μανουριάσεις.
Γιατί διαφώνησε ο Γρηγόρης; Πώς και το «έπαιξε» το θέμα η Ελένη και… Γιατί αναρωτήθηκα εγώ (ώστε να το συζητήσουμε) κατά πόσο έχει και η Δημοσιότητα ευθύνη απέναντι σε κάποιον που ακούει να τον θίγουν στην τηλεόραση και δε θέλει, ή δε μπορεί να απαντήσει;
Ας το ξεκαθαρίσω εδώ, πριν συνεχίσουμε: Πράγματι θαυμάζω το Γιώργο που «έκλεισε» μαζί με την αρχισυντάκτριά του, Χρύσα Ζορκάδη τη συνέντευξη του Θοδωρή Μαραντίνη κι ας ήθελε ο ίδιος να «τα πει» κι ας προέκυψε από ένα ρεπορτάζ στην εκπομπή που ο Θοδωρής θεώρησε μονόπλευρο και τους πήρε για να διαμαρτυρηθεί. Τον προέτρεψαν να «βγει αέρα» να τα πει, γυρίζοντας «τούμπα» τη δυσφορία του; Yeap. Δέχτηκε; Αμέ. Πήγε να τα πει αλλού; Όχι. Μπράβο λοιπόν, στον Λιάγκα-μάγκα.
Ευθύνη κ’ Τηλεόραση: Μαλωμένες;
«Βγαίνω» λοιπόν για λίγο από αυτό το περιστατικό και εξετάζω το ρόλο της τηλεόρασης. Έστω ο «Ουγγαρέζος» που θέλει να βρίσει τον «Ανέστη» (ας τον ονομάσουμε). Οι «βρισιές» πουλάνε (δηλαδή θα τις παρακολουθήσετε και μόνο από περιέργεια). Ο «Ανέστης» όμως, δεν έχει σχέση με τη δημοσιότητα, ή έχει και δε θέλει ν’απαντήσει. Σκεφτείτε δηλαδή τον «Ανέστη» να βλέπει τον Ουγγαρέζο στην τηλεόραση και να μη μπορεί, ή να μη θέλει (ή και τα δύο) να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Φέρει ευθύνη η τηλεόραση γι’αυτήν την αδικία που νιώθει ο Ανέστακας;
Και δε μιλάω για την παροχή δημόσιου βήματος σε ακραίες πολιτικές απόψεις, φερειπείν: Σ’αυτήν την περίπτωση έχω γράψει, ότι πρέπει να ακούγονται για να εκτίθενται όλες οι απόψεις – ακόμη και οι πιο επικίνδυνες – και ο καθένας από εμάς ν’αναλάβει τις ευθύνες του. Ο/η τηλεθεατής-ακροατής-αναγνώστης οφείλουν να είναι «διαβασμένοι», ώστε από μόνοι τους να κατανοούν τι μαλακίες λέγονται/γράφονται και να μη στηρίζονται στον εκάστοτε δημοσιογράφο-παρουσιαστή να «κόψει» καλεσμένους για την «προστασία» τους. Κατανοείτε πως, όπου «κόβω» και κίνδυνος…
Στην περίπτωση λοιπόν, που κάποιος είναι «τρελάκιας» και μοιράζει «πουληστερή» χολή, δίχως αντίλογο, τι κάνει η Τηλεόραση; Να βάλω και «παιδιά» μέσα; Ok, ας ακουμπήσω στα όρια του «λαϊκισμού» – μπορεί και όχι. Όταν λοιπόν, μαζί με τον «Ανέστη» ακούνε την μονόπαντη επίθεση στον πατέρα τους και τα παιδιά του (εξίσου ανυπεράσπιστα); Σ’αυτήν την περίπτωση μόνο ο «Ουγγαρέζος» και ο «Ανέστης» οφείλουν να τα προστατεύσουν, ή μια ολόκληρη κοινωνία και η τηλεόρασή της; Κι αν αυτό δε συμβεί; Μπορεί να γίνεται οποιοσδήποτε στόχος του κάθε «Ουγγαρέζου» με την Τηλεόραση απλά να πουλάει περιεχόμενο;
Θέλετε να σας θυμίσω συνεργεία που πήγαιναν σε σπίτια ανθρώπων να τους πάρουν συνεντεύξεις, γιατί ήξεραν ότι θα βρίσουν και θα «βγάλουν τίτλους»; Και πώς το ήξεραν; Μα οι άνθρωποι αυτοί που πρωταγωνιστούσαν στη Δημοσιότητα μιας άλλης εποχής δεν είχαν καταφανώς διαύγεια, μη μπορώντας ούτε να φροντίσουν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Και είχες την κάμερα και το μαρκούτσι μπροστά τους να παρακαλά για ένα μπινελίκι – αν αυτό δεν είναι ανθρωποφαγία, τότε τι;
Θεωρία κ’ Πράξη
Να σας πω και μια αλήθεια; Είμαι κι εγώ τόσο «βουτηγμένος» σ’αυτή τη δουλειά που ούτε ξέρω τι θα έκανα (στην περίπτωση που θα προέκυπτε μια «δυνατή» συνέντευξη, όπως αυτή που πήρε ο Λιάγκας) αδέλφια και μάγκας δεν το παίζω. Το να αψηφάς μια συνέντευξη που θα σου φέρει υψηλά ποσοστά τηλεθέασης και θα «βουλώσει στόματα φλύαρα» είναι εύκολο να το λες. Πόσο εύκολο όμως, να το κάνεις; Άσε που, ο «Ουγγαρέζος» που θέλει να τα πει θα πάει αλλού, μ’εσένα να τον «χαρίζεις» στον ανταγωνισμό. Κάποιος απ’την «απέναντι» επιχειρηματολογία βέβαια, θα αναρωτιόταν σ’αυτό το σημείο: «Πληρώνεται η καθαρή συνείδηση, το περί δικαίου αίσθημα και οι ψυχές παιδιών (αν υπάρχουν) που μπορεί να πληγωθούν;»
Όπως και τα προσωπικά ζητήματα, έτσι και η απάντηση του καθενός στο παραπάνω ερώτημα καλό είναι να μείνει ιδιωτική. Ας αναρωτηθούμε τι χαρακτήρα και ρόλου τηλεόραση θέλουμε, αδέλφια. Όποια όμως κι αν είναι η απάντηση, ο Λιάγκας άδικα μανούριασε. Κανείς δεν κρίνει, ή κατακρίνει κανέναν, επειδή επέλεξε να ακολούθησει μια απ’τις δύο οδούς να αντιμετωπίσεις το ζήτημα – ούτε και δικαιούται να το κάνει. Και εν πάση περιπτώσει, ας πάνε επιτέλους για ένα καφέ με τον Γρηγόρη σε ένα «Γρηγόρη» να μιλήσουνε, βρε αδελφέ.
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την κουιζάρα μας:
Ποιός αρχισυντάκτης, κακέκτυπο του Θέμη Μάλλη βάζει σε μπελάδες την εκπομπή στην οποία δουλεύει;
Αντί Γαρδένιας…
Σήμερα είναι η Γιορτή της Μητέρας κι εγώ προχθές – όταν συζητούσαμε το θέμα στην «Ελένη» δε μπόρεσα να βγάλω λέξη. Καμιά φορά, κάτι καταφέρνω να (σας/της) γράψω, αλλά και τι να λέει; Είναι αργά. Κάθε χρόνο έπαιρνα στη μαμά μου μια γλάστρα γαρδένια που της άρεσε. Αν ήταν και «φορτωμένη» με μυρωδάτα άνθη, «νύφη» την έλεγε. Ναι, την έχω μέσα μου, ναι, πιστεύω ότι με βλέπει και ναι, προσπαθώ να τη «φέρω» πίσω υιοθετώντας γραφικές ατάκες που συνήθιζε να χρησιμοποιεί, ή τηρώντας τα έθιμα κάθε γιορτής που μου έμαθε. Τα κάνω όλα αυτά και πρεσβεύω σε κάθε ευκαιρία, ότι βοηθούν.
Μπα… Δε βοηθούν, αδέλφια. Μετά από 4 χρόνια μπορώ να το παραδεχτώ και να πορευτώ μαζί του. Χαρείτε τις μαμάδες σας με ΟΛΑ τα καλά, τα εμονικά, τα παράλογα και «γραφικά» τους. Όχι γιατί, κάποια στιγμή θα σας λείψουν, αλλά επειδή πρόκειται για τα χρόνια της ζωής σας που θα έχετε μόνιμα τον πιο φανατικό οπαδό στη «γωνία» σας – έναν «μουτζαχεντίν» που ζει μόνο για να δει το καλό σας. Πολλές συζητήσεις αναλώνονται στο αν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη… Η αγάπη της μάνας είναι η απάντηση, αδέλφια.
«Σώζω» το κείμενο και σταματώ εδώ. Έτσι κι αλλιώς, δεν αλλάζει κάτι. Ούτε γαρδένια έχω όρεξη να πάω να πάρω – κιτρινίζει κι αυτή, άμα τη μυρίζεις συνέχεια. Μυρίστε λοιπόν με την καρδιά σας, όσο την έχετε «φουντωμένη» σα νυφούλα.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κλείνω με το ίδιο κομμάτι του Ζακ Στεφάνου: «Το Γλυκό της, Το Παιδί». Τους το αφιερώνουμε; Τι λέτε;
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
