Σορβάιβορ Κατάντια
Αυτό δεν είναι Σορβάιβορ Ολστάρ, αδέλφια. Σορβάιβο Ολαμόγια είναι. Άλλοι έχουν κινητά, άλλοι τρώνε – μέχρι και ντιλίβερι (σου λέει) παίρνουνε. Επικοινωνούν με ντόπιους, αλλά και συγγενείς τους, καβαντζώνονται από «κολλητούς» στην παραγωγή, μαθαίνουν τι λένε γι’αυτούς «έξω» και ακούνε τι λένε οι δικοί τους στις συνεντεύξεις «μέσα». Χαμουρεύονται, πλακώνονται, καπνίζνε… Ένα μπάχαλο, σας λέω. Μπροστά τους το τιμημένο Σορβάιβαλ του Έψιλον στην Κουρούτα με τους συμμετέχοντες να μιλούν στην κάμερα κι από πίσω να περνά μηχανάκι από Σουβλάκια: «Άλλη Γεύση» φαντάζει η τελετή απονομής των Όσκαρ.
Κι αναρωτιέσαι: Αν δεν έχουν αποφασίσει να παίξουν το παιχνίδι, γιατί πήγαν; Αν δε συναινούν στη συνθήκη «εγκλεισμός» – πείνα – δοκιμασίες, γιατί το κυνήγησαν να ξαναμπούν και μάλιστα, για δεύτερη φορά; Θα μπορούσα δηλαδή, να το «τραβήξω»λέγοντας πως και μπροστά σου να παρουσιαστεί η ευκαιρία «να κλέψεις» δεν το κάνεις για να νιώσεις ότι δίκαια κέρδισες (όταν κέρδισες) – αλλά δεν είμαι ονειροπόλος. Συμβιβάζομαι με το να προσπαθούν έστω να «βγάλουν» όσο το δυνατόν περισσότερες ημέρες (επίτηδες δε χρησιμοποιώ τον όρο: επιβιώσουν, ως υπερβολικό) κάτω από συγκεκριμένα ζόρια πείνας, συμβίωσης και απόδοσης στον «στίβο των επιδόσεων».
Στο πλαίσιο αυτό, αν παρουσιαστεί μπροστά σου μισό μπέργκερ πεταμένο στα σκουπίδια, φάτο. Εδώ όμως, μιλάμε για φάμπρικα ολάκερη, αδέλφια μου. Αυτοί δεν είχαν μόνο κινητά για να επικοινωνούν με τον «έξω κόσμο», τα χρησιμοποιούσαν και για πληρωμές ποιός ξέρει πού (σίγουρα όχι για τα τέλη κυκλοφορίας). Ήξεραν, σου λέει, πότε οι σεκιουριτάδες έτρωγαν μπέργκερ και πήγαιναν σταθερά. Είχαν και μενού, δηλαδή: Τετάρτη μπέργκερ, Πέμπτη σούσι, Παρασκευή απ’έξω…
Και ξυπνάω χθες και βλέπω τους «έξω» να ξε-κατινιάζονται δίχως αύριο στα τουίτερζ: Τρώγατε τοστάκια στη ζούγκλα, Σου στέλνανε λεφτά, Έχεις «αφεντικό», Έσβησες ολόκληρη τούρτα στην παραλία και… Σε ξέρει η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη (τι ξέρει τώρα, τρέχα γύρευε). Τι μπουγαδοκόφινο είναι αυτό, ρε αδέλφια; Τώρα, θα μου πεις, τι περίμενες κι εσύ; Τίποτα ακαδημαϊκές συζητήσεις; Εκαλά, απ’το να σχολιάζεις το παιχνίδι, μέχρι να ξεκατινιάζεσαι μεσολαβεί ένα χάος.
Αποβάλλονται πρωταθλητές επειδή «έκλεβαν», ξεφτιλίζονται και γκρεμίζουν ό,τι «έχτισαν» με ιδρώτα και προπονήσεις. Πλακώνονται στις φάπες, βρίζονται χυδαία: Έξω πάμε καλά, δηλαδή. Δε θέτε να παίξετε αφού, γιατί ταλαπωρείστε και ταλαιπωρείτε κι εμάς; Τώρα θα μου πείτε: «Τον χαζό παριστάνεις, ρε Ούγγα; Για τα λεφτά και τη δημοσιότητα πάνε.» Μα, τα λεφτά είναι συγκεκριμένα (αυτά τα ρημάδια τα 5 χιλιάρικα) και η δημοσιότητα ξεκάθαρα αρνητική για τους συμμετέχοντες που παραμένουν στο παιχνίδι με ζαβολιές – τους περισσότερους, δηλαδή. Αξίζει; Εγώ, ένα μόνο ξέρω: Φοβάμαι τη μέρα που αυτοί οι άνθρωποι θα κληθούν να στελεχώσουν την επόμενη μέρα της δουλειάς μας.
Αξίζει δεν αξίζει, ένας Καρβέλας «κολλάει» εδώ για να ξεκινήσουμε και τα Τεταρτιάτικα #Reminders μας, αδέλφια: «Άξιζε» λοιπόν…
#Reminders
Να θυμάμαι:
- ότι πάλι θα πω την αντι-δημοφιλή αποψούλα κι ό,τι γίνει: Η σκηνή-πίστα είναι το κεντρικό σημείο σε ένα νυχτερινό κέντρο. Εκεί τραγουδά ο τραγουδιστής, εκεί στήνεται η ορχήστρα, εκεί πέφτουν τα φώτα, εκεί βαρούν τα όργανα κι εκεί χορεύει η νύφη. Λογικό (κατ’εμέ) συμπέρασμα: Ό,τι συμβαίνει στη σκηνή θα τραβηχτεί βίντεο, θ’ανέβει στο Τik Tok θα μεγεθυνθεί, θα σχολιαστεί, μπορεί και να χλευαστεί. Πού το πάω; Κατανοώ απόλυτα τη δύσκολη θέση που ήρθε ο φίλος μου, ο Χρήστος Μάστορας και τώρα με τη Δέσποινα Βανδή και πρόσφατα με τα μπινελίκια-καράβι το φεγγάρι (πάλι) από σκηνής, όπως και ο Βασίλης Μπισμπίκης με τον περιβόητο κλωτσο-χορό της παραζάλης. Να σας το γράψω και ξεκάθαρα: Τα σχόλια παράγιναν και η φάση εκτροχιάστηκε σε βαθμό που θαυμάζω την ψυχραιμία τους. Όταν όμως, στην εποχή των Social Media βγαίνεις στο πιο προβεβλημένο σημείο ενός μαγαζιού και κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός απ’αυτό που η συνθήκη επιβάλλει να κάνεις, δεν περιμένεις ότι θα βρεθείς στο επίκεντρο της κάθε αποψούλας-σάτιρας-ανάρτησης; Αν εγώ βγω στο μπαλκόνι γυμνός και με δείχνουν οι περαστικοί φωνάζοντας: «Ένας άσχημος γυμνός» φταίει ο άνθρωπος, ή εγώ που αποφάσισα να «τα πετάξω» σε κοινή θέα; Εκτός, αν η συγκεκριμένη πίστα έχει μέλι, γιατί όλα εκεί συμβαίνουν. Τι να πω;
- ότι δεν το είδα και ούτε έχω το κουράγιο να το κάνω. Μας το έστειλαν όμως, σε μήνυμα στο Mappes Show του My Radio 104.6 και ακόμη και τώρα που το γράφω εύχομαι να μην ισχύει: Σε εκπομπή – «συνήθη ύποπτο» έπαιξαν πλάνα της 22χρονης κοπέλας, αθλήτριας στη συγχρονισμένη κολύμβηση που τόσο άδικα έχασε τη ζωή της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Κρήτη. Την έδειχναν (λέει) ξανά και ξανά μέσα στο φέρετρο, την ώρα της κηδείας, χωρίς καν μια αλλοίωση στην εικόνα. Αν αυτή είναι η τηλεόραση που θέλουμε το 2023, τότε ας τη λουστούμε. Άντε και το 2025 να ξανα-ψάχνουμε σκουπίδια, μας εύχομαι.
- ότι έρχομαι πλέον, ξεκάθαρα σε δύσκολη θέση με κάθε «παράπονο» που εκφράζει η κα Ιωαννίδου για τη Ναταλία Γερμανού. Και δεν είμαι καν, η Ναταλία…
- ότι οι Τανιμανίδης-Μαυρίδης πόσταραν μια, πράγματι πολύ ωραία φωτογραφία ξανά μαζί μετά από χρόνια. Ρε γαμώτο, αυτό το αέναο κυνήγι των likes όμως και το «τάισμα» του τέρατος των 1.000.000 φόλοουερς που είχε αναφέρει κι ο ίδιος ο Σάκης στη συνέντευξη του στον Σταύρο Θεοδωράκη με έχουν κάνει να αμφισβητώ τα πάντα. Δικό μου, λάθος, μπορεί και όχι…
- ότι τα μουσικά κομμάτια ανήκουν στον δημιουργό τους. Συνεπώς, τα κάνουν ό,τι γουστάρουν για όποιο λόγο νιώσουν – τους βάζουν φωτιά και τα καίνε, άμα λάχει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συζητηθεί οτιδήποτε άλλο, γιατί απλούστατα, δεν αφορά κανέναν μας – ούτε πραγματικά, ούτε νομικά.
- ότι το σποτ του Jumbo επεδίωξε να συζητηθεί στη βάση του debate: Βίγκαν Vs Ελληνικό Πάσχα. Πού να τό ‘ξερε ότι τελικά η πρόκληση θα μεταφερόταν στο Θεοδωρίδου Vs Θεοφάνους.
- ότι το γεγονός πως η Νατάσσα είναι στεναχωρημένη δε σημαίνει πως ο Γιώργος δεν είναι εξίσου. Ο μόνος χαρούμενος είναι το πολυκατάστημα.
- ότι περιμέναμε να παραιτηθούν, να ντραπούν, να φύγουν απ’τη χώρα, για να μην πω τι θα έκαναν από ντροπή στην Ιαπωνία των παλαιότερων εποχών… Αντί γι’αυτό, δεν υπάρχει ούτε ένας απ’τους εμπλεκόμενους άμεσα, ή έμμεσα στο δυστύχημα των Τεμπών που να έχει παραδεχτεί φταίξιμο. Όλοι για κάποιο λόγο δεν ευθύνονται. Δε σώζεται αυτός ο τόπος, αδέλφια…
- ότι κάναμε «κλικ» σε ευυπόλυπτα site με τίτλους: «Η πρώτη αντίδραση του Γιώργου Θεοφάνους» και η (επίσης) «Πρώτη Αντίδραση της Όλγας Τρέμη». Και δεν είχαν πει τίποτα τελικά, οι άνθρωποι στην κάμερα που ξεπρόβαλλε με το στανιό στο διάβα τους. Μπράβο και στις εκπομπές, μπράβο και στα site, μπράβο και σε μένα που το πίστεψα…
- ότι, επειδή δε θέλω να ακούγονται-γράφονται ονόματα γυναικών που εκτίθενται χωρίς λόγο, θα γράψω και εδώ πως το φερόμενο ως ειδύλλιό μου για το οποίο «αναρωτιέται» το περιοδικό DownTown δεν ισχύει. Φυσικά και επίτηδες δε θα ξαναγράψω το όνομα διαιωνίζοντας ό,τι στηλιτεύω. Το πιο φοβιστικό όμως, είναι πως το δημοσίευμα αναφέρεται σε 2ωρη παραμονή μου σε καμαρίνι, όταν έχω δει την κοπέλα μόλις 2 λεπτά στη ζωή μου. Κι εμένα δε με νοιάζει και πολύ, αδέλφια – της δουλειάς είμαι. Είναι καιρός όμως, να σκεφτόμαστε και τον άλλον που δεν έχει σχέση με τη Σόουπιτς και μπορεί να τρομάξει, να ενοχληθεί, ή ακόμη και να έρθει σε δύσκολη θέση απέναντι στους δικούς του ανθρώπους ή τη σχέση του. Ένα τηλεφωνάκι θα τα «έλυνε» όλα, «συνάδελφοι»…
Επιτέλους Ελπίδα…
Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στο Αγρίνιο για να παρουσιάσω τον 2ο Διαγωνισμό Μουσικής Δημιουργίας που διοργανώνει η Γυμναστική Εταιρεία Αγρινίου με τη στήριξη τόσο του Δήμου, όσο και της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Ταλέντο, σπουδές τόσο στη μουσική, όσο και σε άλλα πεδία ακαδημαϊκά, όρεξη πέραν των social media και πάθος. Τι συνθέτουν όλα αυτά μαζί από νέους ανθρώπους σαν αυτούς που γνώρισα στο Παπαστράτειο Μέγαρο του Αγρινίου; Την ελπίδα που τόσες βδομάδες (ειδικά μετά το δυστύχημα των Τεμπών) ψάχνουμε και μέσα απ’αυτό το blog. Υπάρχει ελπίδα, λοιπόν… Ας φροντίσουμε μέσα απ’τις εθνικές εκλογές που έρχονται και τη μόνη ευκαιρία που έχουμε κάθε 4 χρόνια να κανονίσουμε το μέλλον μας να την προφυλάξουμε και να τη διασφαλίσουμε, αδέλφια – ο καθένας όπως νομίζει.
Κλείνω με την «Ελένη» του Θάνου Μικρούτσικου από τη Χάρις Αλεξίου, γιατί λέει ακριβώς όσα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας (και) προεκλογικά… Τα λέμε την Κυριακή στα #FlyNews μας, αδέλφια.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
