Γιατί, ρε Εύα;
Γιατί ρε Εύα; Γιατί τό ‘κανες αυτό στην Πα.Σο.Κάρα μας; Δε σε αναδείξαμε; Δε σε φροντίσαμε; Δε σε «ταχταρίσαμε» πολιτικά; Γιατί μας φέρθηκες έτσι, μπαμπέσικα; Απαρηγόρητος είμαι, αδέλφια. «Τις τρώγαμε» απ’τους άλλους, να «τις τρώμε» κι απ’τους δικούς μας; Α ρε, πότε θ’αγανακτήσει ο ήλιος και με φόρα απ’το Καστρί θ’ανατείλει ξανά… «Ηρέμησε μωρό», απαντώ στον εαυτό μου για να τον συνετίσω, «κουμπώνω» Κάρμινα Μπουράνα και ξεκινάμε, αδέλφια-σύντροφοι…
Ο Νίκος, ο Γιώργος κ’ Γύρω-Γύρω Αλήθειες
Εγώ είμαι με τον Μουτσινά. Το λέω και ξαλαφρώνω. Θέλετε αλήθειες; Λάβετέ τες, αγαπημένα μου, αδέλφια κι ας μου-τσινίσει ο φίλος μου, ο Γιώργης ο Λιάγκας, η Ελεονώρα και τ’άλλα τα παιδιά. Πάρα πολύ σωστά ο Λιάγκας αναγνώρισε ανήμερα της γιορτής του Νικόλα (αντί για ευχούλες) την ασυλία που χαίρει ο Μουτσινάς στο σχόλιο. Και είναι επίσης αλήθεια ότι πράγματι, κάποιοι άνθρωποι στη Σόουπιτς αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερα περιθώρια ανοχής από άλλους.
Στην περίπτωση «Μουτσινάς», λοιπόν, ο λόγος αυτής της «ασυλίας» δεν έχει καθόλου να κάνει με την ιδιότητά του ως ηθοποιός, ή τη σταντάπ φύση της εκπομπής του, όπως θεώρησε δεδομένο ο Γιώργης. Η ωμή αλήθεια είναι πολύ πιο απλή: Ο Νίκος δεν έχει βεβαρυμμένο παρελθόν δηλώσεων και σχολίων για τα οποία να χρειάστηκε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη. Άρα, ακόμη και σε διφορούμενη ατάκα του Νίκου επιλέγουμε την καλοπροαίρετη εκδοχή. Απλά είναι τα πράγματα: Αν στο παρελθόν έχουν «καεί στο χυλό» απ’τον δημόσιο λόγο σου, είναι το μόνο λογικό σε κάθε επόμενο σχόλιο να σε «περιμένουν στη γωνία» φοβούμενοι και το γιαούρτι. Ε, αυτή σίγουρα δεν είναι η περίπτωση Μουτσινά.
Για να μη σας ζαλίζω με «σεντόνια» λες και «τά χουμε», όμως, αδέλφια θα συνεχίσω με τις σκέψεις μου σε «μπουκίτσες» κι εσείς «τσιμπάτε» ό,τι θέλετε κι ελάτε να το συζητήσουμε. Ο Νίκος Μουτσινάς λοιπόν, είχε πάει σε μια θεατρική πρεμιέρα. Ευγενέστατα παραμένει στους συναδέλφους για ν’ απαντήσει στις ερωτήσεις τους στα όρθια… Προσέξτε:
Μπούλετς Αλήθειας
- Προφανώς, γνωρίζει πως θα ερωτηθεί για πράγματα που ακούγονται ΓΙΑ εκείνον, παρόλο που δεν προκύπτουν ΑΠΟ εκείνον.
- Αν το καλοσκεφτείτε δηλαδή, επειδή αναφέρθηκε και απ’τον Λιάγκα: ο Μουτσινάς θεωρείται υποχρεωμένος, ή πρέπει να είναι προετοιμασμένος να απαντήσει σε κάποιον που διαδίδει ότι είναι ελέφαντας #ελαπαναγίαμ
- Όταν κάποιο δημόσιο πρόσωπο δεν πηγαίνει για να δώσει συνέντευξη, αλλά για να δει μια παράσταση, συμβατικά υπακούει στην εξής συνθήκη: «Κάθομαι να φωτογραφηθώ και να μιλήσω στις κάμερες με τη θέλησή μου με αντάλλαγμα να ακουστεί κάτι και για την παράσταση που με προσκάλεσαν να στηρίξω». Όλοι είναι ok μ’αυτό.
- Η παραπάνω «σιωπηρή συμφωνία» περιλαμβάνει το να απαντήσει ο Τσελέμπριτυ και στα «μουτσοχάμπερα», δεδομένου όμως, ότι θα ερωτηθεί έστω κατιτίς και για την παράσταση – όλα με μέτρο (στα όρθια είναι, άλλωστε).
- Το να δεχτείς να μιλήσεις στις κάμερες από ευγένεια, ή από «σύμβαση» (που λέγαμε παραπάνω) δεν ισοδυναμεί με συνέντευξη. Αν ήθελε ο άνθρωπος θα πήγαινε στις εκπομπές που τον καλούν. Το να κόβουν, λοιπόν, οι εκπομπές δρόμο απ’τη ΛΕΑ είναι από ύπουλο έως εκβιαστικό.
- Δε «φεύγεις» απ’τους δημοσιογράφους ποτέ για 3 λόγους: Α. Γιατί ξεροσταλιάζουν, όντως, οι δύσμοιροι έχοντας έναν αρχισυντάκτη πάνω απ’το κεφάλι τους που τους πιέζει να «φέρουν» μια δήλωση που θα προκαλέσει τίτλο και συζήτηση στο πάνελ. Β. Γιατί ήξερες ότι θα είναι εκεί, αλλιώς θα πήγαινες «ήσυχα» άλλη μέρα και όχι στην πρεμιέρα και Γ. Γιατί, πράγματι, θες η παρουσία σου να διαφημίσει την παράσταση τιμώντας τους ανθρώπους που σε προσκάλεσαν.
- Και επειδή, όπως είπε ο Γιώργης, ασυλία πρέπει να έχουν όλοι, ή κανένας, ας μην κρατάμε στο απυρόβλητο τους ίδιους τους δημοσιογράφους, επειδή ξενυχτούν να ικανοποιήσουν τον επικεφαλής τους. Αυτό είναι εκτιμητέο, αν και συνιστά τη δουλειά τους που συμφώνησαν να κάνουν – είναι στο τσοπ-τισκρίψιο… Παρόλα αυτά, ο τρόπος που επιλέγει ο καθένας να κάνει αυτή τη δουλειά τον καθορίζει, ενώ πολλές φορές δεν έχει τίποτε να εκτιμήσεις. Αντέχετε αλήθειες;
- Ελάχιστοι ρωτούν για την παράσταση και, αν το τολμήσουν, η απάντηση «κόβεται» στο μοντάζ. Ξέρετε με ποια αιτιολογία: «Έλα μωρέ, για την παράσταση θα πει ο πανελίστας στην πάσα του βίντεο…»
- Οι συνάδελφοι ρωτούν λοιπόν (όπως και στην περίπτωση του Μουτσινά) ό,τι «παίζει» στην επικαιρότητα και ο Τσελέμπριτυ απαντά στα όρθια. Έλα όμως, που κι εκείνοι δεν είναι όλοι «αγγελούδια» και κάποιοι το «τραβάνε» παραπάνω και παραπάνω, μέχρι να φέρουν τον συνομιλητή τους σε δύσκολη θέση. Ακούστε λοιπόν: Η έλλειψη μέτρου και συναδελφικότητας (και γιατί όχι, ανθρωπιάς) όταν βλέπεις ότι πιέζεις τον απέναντί σου δεν αποτελεί οδηγία κανενός αρχισυντάκτη, ή υποχρέωση κανενός Τσελέμπριτυ – είναι απλά ο λάθος τρόπος να κάνει ένας δημοσιογράφος τη δουλειά και τον βαραίνει εξ’ ολοκλήρου.
- Σκέψη Μπόνους: Δεν είχα καταλάβει πως το «Το Πρωινό» κάνει πλέον ενημέρωση (όπως ανέφερε ο Γιώργης). Νόμιζα πως παρέμενε ψυχαγωγία που παρουσιάζει και θέματα επικαιρότητας εξού και οι στήλες των ζωδίων-μαγειρικής, μόδας και χαλαρών συνεντεύξεων που ακολουθούν το πρώτο μέρος. Όσο ζω, μαθαίνω.
- Ο Μουτσινάς πιέστηκε, αλλά δε μίλησε με αγένεια στους συναδέλφους (συγγνώμη που το «χαλάω» στα φιλαράκια μου, Τάσο και Φωτεινή). Το στυλ «Παιδιά, είστε καθόλου με τα καλά σας;» είναι η φάση του. Αρκεί να δείτε πως μιλούν φίλοι που συναναστρέφεται, όπως η Μαρία Σολωμού, η Ντορέττα Παπαδημητρίου, ή η Μαίρη Συνατσάκη. Πρόκειται για το σήμα κατεθέν της παρεούς και των φιλούλων…
Της Αρετής, ή Της Κακίας; (Ο Δρόμος)
Πριν μέρες θέλησα κι εγώ να είμαι στη δημοσιογραφική βραδιά της “Μέδουsa” που ετοίμασαν ο αγαπημένος μου, Γιώργος Αλκαίος, ο παλιός καλός φίλος, Νίκος Βουρλιώτης και ο ψαρωτικά ταλαντούχος Παντελής Καναράκης. Ήξερα τι συζητιόταν για μένα τη συγκεκριμένη περίοδο και προφανώς, δεν ήθελα να εμπλακώ σε οτιδήποτε θα με έφερνε σε δύσκολη θέση. Δε θα καθόμουν και στο σπίτι, όμως να μην πάω στους φίλους που με τίμησαν με την πρόσκλησή τους επειδή φοβόμουν να αντιμετωπίσω τις ερωτήσεις των συναδέλφων στις κάμερες. Πήγα, είπα αυτό που ήθελα και ένιωσα ότι υπερέβαλα στις ανησυχίες μου. Όχι όμως… Υπήρχε και ο «άλλος τρόπος» να κάνεις τη δουλειά μας που καραδοκούσε…
Ήταν μια κοπέλα στους 4 που επέμεινε, ξαναπάντησα και συνέχισε να επιμένει να πω κάτι που δεν ήθελα εγώ, αλλά (προφανώς) ήθελε ο αρχισυντάκτης της (μετά την 3η ερώτηση) κι εκείνη. Όταν ένας ρεπόρτερ από άλλη εκπομπή άλλαξε το θέμα με μια ερώτηση για τα Χριστούγεννα, η καλόπσυχη φιλουλίτα μου επανήλθε επιμένοντας (ναι) μέχρι μάλλον να συζητήσω στα όρθια τους όρους του συμβολαίου μου με το Mega που γνωρίζω εγώ, το κανάλι και οι δικηγόροι μας – δε θα έφευγα αλλιώς…
Όπως, λοιπόν, φίλε Γιώργο, δεν πρέπει να χαίρει κανείς ασυλίας στη δημοσιότητα, ισότιμα δεν πρέπει να υπάρχει απυρόβλητο ούτε στην κριτική για τον τρόπο που επιλέγουμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Γιατί η δουλειά είναι, πράγματι, ίδια εδώ και χρόνια. Οι τρόποι, όμως, που επιλέγουμε να την κάνουμε είναι τόσοι πολλοί όσοι εμείς, οι χαρακτήρες, οι αξίες και οι στόχοι μας…
Εμείς κι ο Τοίχος…
Στα Μ.Μ.Ε. έχουμε μια φράση που χρησιμοποιούμε πιο συχνά απ’ ότι η Έλενα Χριστοπούλου αναφέρει δημόσια ότι την έχω μπλοκάρει φροντίζοντας ταυτόχρονα να συμπληρώσει και πως δεν τη νοιάζει (σκέψου να την ένοιαζε κιόλας, δηλαδή). Η φράση αναφέρεται στο λεγόμενο «γκρέμισμα του 4ου τοίχου». Για να μη σας τα πολυλογώ (το μόνο σίγουρο, δηλαδή) όταν τη χρησιμοποιούμε εννοούμε την αποκάλυψη μιας διαδικασίας στα μίντια που τελικά, τα «ξεμπροστιάζει». Γνωρίζετε δηλαδή, για παράδειγμα, ότι σε μια τηλεοπτική σειρά, οι ηθοποιοί υποδύονται τους αγαπημένους σας ήρωες της πλοκής. Ξέρετε πως η «ασκούμενη μοναχή Ελισάβετ» είναι στην πραγματικότητα η ταλαντούχα Φωτεινή Παπαθεοδώρου που δεν έχει σχέση με άμφια και καντιλέρια.
Τη βλέπετε, όμως, στο «Μαύρο Ρόδο» και από την Κυριακή, μέχρι την Τετάρτη συνειδητά «μπαίνετε στο τρυπάκι» να συμπάσχετε μαζί της, να «ζείτε» τα βάσανά της και να εύχεστε να τελειώσουν. Αντίστοιχα και 6η Φωτεινή «φορά» (υπο-δύεται) το ρόλο της και μπροστά στις κάμερες (άρα μπροστά σας) υπακούει στις επιταγές σεναρίου και σκηνοθέτη. Φανταστείτε, λοιπόν, την ασκούμενη μοναχή Ελισάβετ σε κάποιο τυχαίο σημείο της πλοκής και ενώ μιλά με τον «Πέτρο» να στραφεί προς την κάμερα που «έχει το πλάνο της», να σας κοιτάξει «κατάματα» και να σας πει: «Σε ποιόν τα πουλάει αυτά, ο χριστιανός;» Μόλις η Φωτεινή θα είχε «σπάσει τον 4ο τοίχο». Λογικά, μετά από αυτό θα «ξαναπήγαιναν τη σκηνή», ή θα απολυόταν και θα έφερναν πίσω τον Ζαλμά, αλλά τον «τοίχο» τον έσπασε.
Με λίγα λόγια, στα Μ.Μ.Ε. ΟΛΟΙ συμφωνούμε σε μια συνθήκη: Μαγνητοσκοπούμε ένα εορταστικό, αλλά εσείς το παρακολουθείτε σα να προβάλλεται ανήμερα-Χριστούγεννα, ενώ ξέρετε ότι αυτοί που βλέπετε να χορεύουν εκείνη τη στιγμή έχουν δυσπεψία στο κρεβάτι τους απ’το πολύ φαγητό. Ακόμη χειρότερα; Γνωρίζετε ότι αυτό που παρακολουθείτε για ρεβεγιόν μάλλον «γυρίστηκε» στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ε, όποιος την ώρα της ροής σας «ξυπνήσει» με μια ατάκα, ή ένα βλέμμα «ρίχνοντας την κουρτίνα» της συμφωνίας σας με τους «ρόλους» που παρακολουθείτε και αποκαλύψει τα «νήματα πάνω απ’τις μαριονέτες», μόλις «έσπασε τον 4ο τοίχο…»
Θα μου πείτε, γιατί τα γράφω όλα αυτά, αδέλφια… Θα σας το πω, όπως το σκέφτομαι: Ετοιμάζομαι να «σπάσω τον (δικό μας) 4ο τοίχο» στα #FlyNews, όσο ποτέ… Και δεν πρόκειται για κάποιο τέχνασμα, ή αρθρογραφικό τερτίπι, ούτε, όμως και έτσι μου «τη βάρεσε». Απλά, δε γίνεται αλλιώς. Ξεκινάω, λοιπόν να αραδιάζω τις σκέψεις μου στην Κυριακάτικη «κουβέντα» μας που μού ‘γινε ανάγκη. Γράφω-σβήνω, σβήνω, σβήνω…
Για Να Δούμε…
Η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου «απασφάλισε» απέναντι στην Αφροδίτη Γραμμέλη, η Ελεονώρα Μελέτη «ξέσπασε» εναντίον του «Happy Day», του «Καλό Μεσημεράκι» και όποιου κατηγόρησε το «Mega Καλημέρα» για αντιγραφή, ο Αλεξάνδρου δε μιλά στην κάμερα της εκπομπής της Κατερίνας, ενώ δεν έχει κάτι μαζί της (λέει η Κατερίνα), ή με την εκπομπή της που άφησε πέρυσι για να φαίνεται τη φετινή σεζόν στο «Χαμογέλα και Πάλι» καλύτερος και ηρεμότερος από ποτέ… ο Μαυρίκιος Μαυρικίου δεν εκτιμά ότι επανασυστήθηκε στον κόσμο ανθίζοντας μέσα απ’την ιδανική συνθήκη του J2Us και επιδίδεται στην παλιά του τέχνη κόσκινο επιδιώκοντας δημοσιότητα, χωρίς συγκεκριμένο στόχο (αφού δεν καταγγέλλει ακόμη κάτι στις Αρχές – όχι ακόμη, τουλάχιστον). Και μέσα σ’όλα, έχω και μια Χριστοπούλου που ακούει ότι πάω στην εκπομπή και πετάγεται σαν ελατήριο να φύγει. Έλενα, επειδή δεν πάω πουθενά, παραδέξου ότι απλά, ήθελες να φύγεις…
Τα έγραψα σε δυάδες, τα έγραψα μαζί, δοκίμασα μεμονωμένα, με σχόλιο και χωρίς, αστεία, ή σοβαρά… Δε μου «καθόταν» τίποτα. Ξέρετε γιατί, αδέλφια; Γιατί η «συμφωνία» μας να συζητάμε τα χαμπέρια της Σοουπίτς κάθε Τετάρτη και Κυριακή αυτή την εβδομάδα απλά, δεν «κουμπώνει». Δεν «κολλάει» με τα γεγονότα, τις εξελίξεις και το ρημάδι το σύννεφο πάνω απ’το κεφάλι μας. Στους δρόμους γίνεται ανταρτοπόλεμος ανάμεσα στην αστυνομία και οργισμένους Ρομά, ένα 11χρονο παιδί που εκείνη την ημέρα μάλιστα, δεν ήθελε να πάει σχολείο σκοτώθηκε μπροστά στους συμμαθητές του από πόρτα που εκσφενδονίστηκε την ώρα που έπαιζαν… Κι εκεί που απεύχεσαι το όπλο αστυνομικού να πυροβολεί ευκολότερα (έστω και στον αέρα) όταν καταδιώκει Ρομά… Εκεί είναι που σας κοιτάζω κατάματα «σπάζοντας τον 4ο τοίχο», αδέλφια μου και σας λέω: Με τι καρδιά να γράψω για τον Μαυρίκιο;
Να «καίγεται» ο κόσμος γύρω μας, μια κοινωνία ολόκληρη να μοιάζει τιμωρός των παιδιών της των ίδιων κι εγώ να σας γράφω για τις μανούρες της Σόουπιτς; Και στην τελική, αντί να το καταλάβουν οι Τσελέμπριτιζ από μόνοι τους και να σταματήσουν να τσακώνονται μες τη γυάλα τους, δεν την κάνουν θρύψαλα να βάλουν ένα χεράκι να φύγει αυτό το σφίξιμο απ’την καρδιά όλων μας; Στην τηλεόραση δουλεύουν, διάολε – όχι σε καθρέφτη με κεραία…
Ποιός ασχολείται, θα μου πείτε; Ακόμη και οι πολιτικοί (βουλευτές, κυβέρνηση και αντιπολίτευση) κοιμούνται και ξυπνούν με το νου στις επερχόμενες εκλογές, τα M.M.Ε. θα κάνουν τη διαφορά; Κι όμως, μπορούν… Και τη διαφορά να κάνουν μπορούν και να συμπαρασύρουν μια κοινωνία ολόκληρη να σταθεί στα πόδια της μπορούν – αρκεί να μη γίνει στον «αέρα» τη στιγμή τοποθέτησης προϊόντος. Γιατί, αν «σπάσαμε τον 4ο τοίχο» εμείς σ’αυτό το κείμενο, σκεφτείτε τι μπορεί να κάνει ο Νίκος, η Ελένη, ο Γιώργος, η Σταματίνα, η Ελεονώρα, η Φαίη, ακόμη και η Καινούριου απ’τα πόστα τους κι ας είναι ψυχαγωγικά. Ποιός όμως, σταματά τη ροή για να κοιτάξει τον θεατή στα μάτια; Τι θα κάνουμε, αν αποκαλύψουμε τα «νήματα», τώρα που τα συνηθίσαμε; Ήταν κι αυτά μια λύσις…
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την κουιζάρα μας, αδέλφια
Ποια πανελίστρια θεωρεί ότι είναι καλύτερη απ’την παρουσιάστριά της και το διατυμπανίζει;
Μπράβο Ρούλα
Αυτή την εβδομάδα είχα την ανέλπιστη τύχη για έναν επαγγελματία της τηλεόρασης να συμμετέχω στα γυρίσματα ενός απ’τα επόμενα επεισόδια του «Σπίτι με το Mega» – άντε να σας το πω: Αυτό με επίτιμο καλεσμένο τον αγαπημένο μου, Μιχάλη Ρακιντζή. Για τις εκπλήξεις που σας ετοίμασαν η Ρούλα και ο Μιχάλης δε θέλω να μιλήσω για να μη σας τις «χαλάσω». Εκείνο που έχω χρέος να σας μεταφέρω είναι ο ενθουσιασμός να βρίσκεσαι δίπλα στη Ρούλα Κορομηλά την ώρα που κάνει αυτό που έβλεπες τηλεοπτικά και σε εντυπωσίασε τόσο, ώστε ν’αποφασίσεις να ακολουθήσεις το ίδιο επάγγελμα. Και το κάνει το ίδιο άρτια. Και το κάνει με το ίδιο μεράκι και όρεξη. Το «ζει» και το «ιππεύει» σαν άλογο που καλπάζει στην πηγή της ύπαρξής της – σαν ψάρι που όταν ακούγεται η αντίστροφη μέτρηση για τον «αέρα» βουτά στα γνώριμα νερά του, ενώ όλη την υπόλοιπη ώρα τα πεθυμά σπαρταρώντας στην ακτή.
Όμως αυτά τα ξέρετε και μάλιστα, πριν από μένα, αδέλφια. Θέλω να γράψω για να διαβάσετε πως, πέρα απ’το «ψάρωμα» να βλέπεις τη Ρούλα Κορομηλά να δουλεύει, πέρα απ’την αίσθηση ότι, έως τώρα «μπρίκια κόλλαγα» σ’αυτή τη δουλειά-τρομάρα μου. Πέρα απ’την τιμή – μια φορά στη ζωή – συναναστράφηκα με έναν άνθρωπο δοτικό, ακομπλεξάριστο και μεγαλόθυμο. Οι τεχνικοί και οι συνεργάτες την τρόλαραν και γέλαγε τρανταχτά, απαιτούσε απ’τους παρεβρισκόμενους παρουσιαστές και δημοσιογράφους να «βγουν μπροστά» μ’εκείνη «δίπλα τους», να στηρίζει όποια παρατήρηση, ή ερώτηση έκαναν στην εκπομπή της.
Η Ρούλα έδειχνε να συνεχίζει να μαθαίνει αυτή τη δουλειά κερνώντας ταυτόχρονα την εμπειρία της, άφοβα… Η Ρούλα διδάσκει τηλεόραση απ’το θρανίο του μαθητή και ξανασυστήνεται σε νέους και μεγαλύτερους, συναδέλφους και τηλεθεατές, ως αυτό που ήταν πάντα – ο πρώτος άνθρωπος στη Δημόσια Σφέρα που νιώθαμε άνετα ν’αποκαλούμε με το μικρό της όνομα (και μάλιστα, το χαϊδευτικό). Μπράβο Ρούλα, σ’ευχαριστούμε για… «Όσα μού ‘χεις χαρίσει» από τον Γιώργο Δημητριάδη.
Το Εξπρές των (Φετινών) Χριστουγέννων
Θα ονομάσω τις φετινές γιορτές, τα πιο «Βιαστικά Χριστούγεννα», αδέλφια. Και φανταστείτε, ότι έχω στολίσει απ’τις αρχές του Νοέμβρη. Λίγο οι 17 βαθμοί ζέστης για χειμώνα; Ίσως η ρουτίνα που «ρουφάει» τις μέρες σα νεροχύτης, χωρίς να καταλάβουμε πότε πέρασαν; Τι να πω; Μήπως συνηθίσαμε και τα Χριστούγεννα και δε μας κάνουν πια εντύπωση; Μπας και τίποτα δε μας κάνει εντύπωση πια, γενικά; Τι να πω, αδέλφια; Αν συνεχίσουν αυτές οι Άγιες μέρες τη φόρα τους, νομίζω ότι απλά θα μας προσπεράσουν τόσο γρήγορα, ώστε ν’ανεμίσουν μόνο το φουλάρι του Παπάζογλου στο λαιμό της καθημερινότητάς μας.
Ας φροντίσουμε να μη γίνει αυτό. Κάντε μια στάση «να κατέβαιτε», αφήστε τον Χριστό να γεννηθεί μέσα σας, απολαύστε, νιώστε, ευχαριστήστε, συγχωρήστε και αγαπήστε τον εαυτό σας και τους άλλους. «Μπείτε μπροστά» και σταματήστε το φετινό «Εξπρές των Χριστουγέννων», γιατί το θέλετε, το μπορείτε και το οφείλετε στους εαυτούς σας. Κλείνω με Ζακ Στεφάνου, «Δείξε μου τον τρόπο» και σας ζητώ μια χάρη: Κάντε μια αγκαλιά στους γονείς (δικούς σας, ή και αλλουνού) κι ας τους παραξενέψει. Τα λέμε την Τετάρτη με τα #Reminders, αδέλφια μου.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
