Το Φθινόπωρο της Σόουπιτς
Βάζω κάτω, σκέψεις, παρατηρήσεις και πράγματα που μου γαργαλάνε τα μυαλά, αδέλφια. Να γράψω για την ωρολογιακή βόμβα «Άντζελα» που απ’τη μια κριντζάρουν κάθε Σάββατο σε ποιανού τα χέρια θα «σκάσει», αλλά συνεχίζουν και να την τσιγκλανε; Θέλω να πω ότι, πράγματι, με μια «προτίμηση» στην Καίτη Γαρμπή, η Λαίδη προσέρχεται στα live «οπλισμένη» προκαλώντας την ώρα της κριτικής της μια παγωμάρα όμοια μ’εκείνη της ακάλεστης νεραϊδονονάς που πήγε να ζητήσει το λόγο στο παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης. Απ’την άλλη, όμως, την «τσιγκλάνε» κιόλας (να λέμε αλήθειες) μιλώντας προκλητικά αναμετάξυ τους την ώρα που κρίνεται ο παρτενέρ της. Είσαι που είσαι στη «μπούκα», πρωτοστατείς και στον χαβαλέ της τάξης… Εκαλά.
Ύστερα, κάτι μου έλεγε πως ο κακομοίρης ο Ντάνος όλη αυτή την εβδομάδα «πληρώνει» τη διάψευση του ρεπορτάζ της εκπομπής «Σούπερ Κατερίνα» ότι «μόλις είχε υπογράψει» στην Ατζούν Media για να συμμετέχει στο Σορβάιβο Ολστά. Και όχι μόνο διέψευσε το «αποκλειστικό», αλλά το έκανε κι «απέναντι», στη Σκορδά… Και, φτηνά τη γλίτωσε, ο Ντάνος, λοιπόν #γνώμημο. Βέβαια, μπορεί και να μην ισχύει αυτή η θεωρία και να είμαι (πάλι) εμμονικός, κομπλεξικός, συνομωσιολόγος και απουσιολόγος. Οπότε, προχωράμε…
Ένα κομμάτι της Σόουπιτς θέλει να αυτο-δαφνοστεφανώνεται στα πρόσωπα (στα κεφάλια για την ακρίβεια) Μαυρικίου-Ιλάειρας που φαίνεται να βρήκαν επιτέλους το κατάλληλο ριάλιτυ-τάλεντ-πάρτυ, show τέλος πάντων που έψαχναν. Δεκτό, μόνο που ο κόσμος δαφνοστεφανώνει και όχι εμείς – ο ένας τον άλλον – ευλογώντας τα γένια μας για να «βγούνε» οι τίτλοι.
Η άλλη πτυχή των Τσελέπριτιζ αποφάσισε να «βάζει χέρι» στις ερωτήσεις που τους κάνουν όταν στήνονται για δηλώσεις. Το να ευχαριστήσετε και να μην απαντήσετε, δεν παίζει ε; Θυμηθήκαμε τώρα, μετά από τόσα χρόνια να «ξεψαρώσουμε» και να «κράζουμε» τις ερωτήσεις. Ή μήπως ξεσπάμε τις «φάπες» που τρώμε στη δουλειά στους πιτσιρικάδες που ξεροσταλιάζουν να μας πάρουν μια δήλωση; Κι εμένα μου «έβγαλαν την πίστη» προχθές, αλλά έτσι είναι η φάση – έκλαψα λίγο, αλλά έκατσα. Χαιρέτα τους πεζούς, όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετούν κι αυτοί, όταν θα ξεπεζέψεις, λέει ένα παλιό Ιρλανδικό ρητό – μπορεί και όχι.
Θα επανέλθω στην Ιρλανδία κλείνοντας το σημερινό μας, κείμενο. Για την ώρα «κουμπώνουμε» Κώστα Μπίγαλη και «Μου Λείπεις» για να ξεκινήσουμε τα σημερινά μας, #Reminders.
#Reminders – Να θυμάμαι, λοιπόν…
- ότι η μεγαλειώδης συναυλία Κωνσταντίνου Αργυρού-50 Cent (ακόμη δεν πιστεύω ότι γράφω αυτόν τον «συνδυασμό») έγινε με αφορμή τα 40 χρόνια του ΟΑΚΑ. Να τα λέμε κι αυτά, γιατί δεν το είδα ν’αναφέρεται πολύ.
- ότι είναι πραγματικά κρίμα, οι τόσο ωραίες συνεντεύξεις του Νίκου Χατζηνικολάου στο «Ενώπιος Ενωπίω» με ανθρώπους που σπάνια μιλούν δημόσια να προβάλλονται στις 00:30, ξημερώματα Δευτέρας…
- ότι, αν η Ηλιάνα, ή η Ελεονώρα θέλουν να μιλήσουν για το εργασιακό μπούλινγκ που δέχτηκαν στο παρελθόν (όποτε κι αν ήταν αυτό), θα κάνουν όπως επιθυμούν και γουστάρουν. Α.. και όποτε γουστάρουν. Αν θέλουν να μιλήσουν με ονόματα, επίσης θα το κάνουν όταν νιώσουν την ανάγκη. Απ’το να μην ακουστεί καθόλου η «κόλαση» που πέρασε ένας άνθρωπος, χωρίς κανένας να παίρνει χαμπάρι απ’τους γύρω μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του, ας ειπωθεί, έστω κι έτσι. Στη χειρότερη, θα «σφίξει» για μερικά βράδια ο θύτης, στην καλύτερη, μπορεί κάποια στιγμή και να καταγγελθεί από περισσότερους. Ξέρω ότι δε δίνει το καλύτερο παράδειγμα σε ένα νέο παιδί (θύμα mobbing) μην έχοντας καν το όπλο της δημοσιότητας στα χέρια του, αλλά, μέχρι την καλύτερη κοινωνία που θα διορθώσουν οι επόμενες γενιές – μια που η δική μας, τα σκάτωσε – είναι κάτι.
- ότι στην ελληνική Σόουπιτς, ό,τι δηλώσεις, είσαι, αδέλφια… Λίγο τα κολλητιλίκια με κανα στέλεχος, κάτι να βρεις μια παρουσιάστρια να γίνεις γκρούπυ της, γράφεις και ένα άρθρο για τα μαγιό-ζαχαρωτά της Σόουπιτς και voilà (αν σ’αρέσουν και τα γαλλικά): Έγινες τηλεκριτικός. Καλή πρόοδο…
- ότι η συνέντευξη Ματίνας Νικολάου-Βασίλη Πορφυράκη στον Νίκο και το βιντεάκι του #Makeover της «Βάνιας σε Ματίνα» είναι ό,τι πιο ευφάνταστο και δημιουργικό είδα αυτές τις μέρες στην ελληνική τηλεόραση. Μπράβο στον Μουτσινά και την ομάδα του, μπράβο και στο πιο θετικό ζευγάρι της ελληνικής Σόουπιτς – Ματίνα και Βασίλη …μας.
- ότι ο Μουτσινάς είχε καλεσμένη τη Μουτίδου, χθες. Ωχ… Προβλέπω Round 2 – μπορεί να συμβαίνει και τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές.
- ότι το Σάββατο (πρώτα ο Θεός) είμαι καλεσμένος στο «Χαμογέλα και Πάλι». Προκαλώ λοιπόν, τον Παύλο Σταματόπουλο να αποδείξει την τραγουδιστική του, αξία, χωρίς τις «πλάτες» της Άντζελας. Κριτές εσείς, μέσω σόσιαλ και οι υπόλοιποι παρουσιαστές της εκπομπής, μέσω βαθμολογίας. Κοτάς Παυλή;
- ότι στο Breakfast του Star «το παλεύουν» τίμια και με τηλεοπτική αντίληψη (κι ας μου «έξυσαν τ’άντερα» την προηγούμενη εβδομάδα με την επιμονή τους. Νιώθω ότι πρέπει να τους ανταμείψετε ανεβάζοντας τα ποσοστά τους – τους αξίζει.
- ότι το OPEN χρειάζεται τους νέους «Μουτσινά», «Σίσσυ» και «Καινούριου» που του έδωσαν δικαίωμα στο όνειρο, λίγα χρόνια πριν. Εφόσον έγινε μια φορά, μπορεί να ξαναγίνει.
- ότι η Μπεκατώρου, ο Πολυχρονίδης, η Ζέτα, ο Φερεντίνος και ο Μάρκος «τα σπάνε» στα τηλεπαιχνίδια που παρουσιάζουν (όπως και ο Γρηγόρης στον Εκατομμυριούχο, όταν ο ΑΝΤ1 «είναι σε φεγγάρι» να τον προβάλλει).
- ότι στο Voice διακρίνω έναν λανθάνοντα ανταγωνισμούλη ανάμεσα σε δυο μέλη της κριτικής επιτροπής. Μπορεί και όχι, προχωράμε.
- ότι σας είμαι ευγνώμων, σε όλους σας, εντός και εκτός «χώρου», μπροστά και πίσω από κάμερες. Με το ενδιαφέρον σας με κάνατε να νιώσω ότι κάτι έχω καταφέρει κι εγώ επαγγελματικά, ότι «ανήκω» κάπου, όλα αυτά τα χρόνια και ότι με γνωρίζετε πλέον. Σας ευχαριστώ, τα υπόλοιπα από κοντά…
Μια Αναλαμπή, για Επίλογο…
Μια που μίλησα για την Ιρλανδία πιο πάνω, θέλω απ’την καρδιά μου να γράψω με παραλήπτη τις δικές σας καρδιές 2-3 σκέψεις με αφορμή το ταξίδι στο Δουβλίνο για την απολογιστική-καριέρας (άρα και συγκινητική) συναυλία του Robbie Williams. Θα το κάνω στα FlyNews μας, της ερχόμενης Κυριακής που θα έχετε και περισσότερο χρόνο να διαβάσετε. Σ’αυτό το σημείο, όμως, θέλω να μοιραστώ μαζί σας την πιο όμορφη στιγμή του ταξιδιού μου…
Για έναν λόγο που δεν έχει σημασία, λοιπόν, σχεδόν εκδιώχνομαι από κάθισμα σε κάθισμα στις εξέδρες του A3 Arena του Δουβλίνου, όπου έγινε η συναυλία. Δεν είμαι τσαμπατζής – είχα πληρώσει μια χαρά – ας πούμε όμως, πώς δε «με θέλει» και πολύ αυτήν την περίοδο. Καταλήγω, λοιπόν, λίγα λεπτά αφότου βγαίνει ο Robbie στη σκηνή, «εξόριστος» σε ένα κάθισμα, μακρυά απ’την παρέα μου μαζί με δυό ζευγάρια νεαρών Ιρλανδών. Κάπως ντρεπόμουν, είναι που δεν ήξερα και όλα τα τραγούδια (ε, δεν είναι κι ο Αντύπας) είχα λουφάξει στη θεσούλα μου ελπίζοντας πως δε θα με ξανασηκώσουν.
Ήταν τότε που ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο από το ένα ζευγάρι να με κερνά ένα pint (ποτήρι με μπύρα). Ρε γαμώτο, εκείνη τη στιγμή μου έγινε το κλικ: Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με κανέναν – δεν ωφελεί, λοιπόν, να «λουφάζουμε» στο ασφαλές “κάθισμα του εαυτού μας”. Όπως είπε και ο Robbie δακρύζοντας στο τέλος της συναυλίας: «Όλοι είμαστε εύθραυστοι κι ας το παίζουμε κοκόρια, τσαμπουκάδες και χαβαλέδες». Αν βρήκα δυο αγκαλιές να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε και να πιούμε μια μπύρα 4,5 ώρες πτήσης μακριά, γιατί να βρίζομαι με τον διπλανό μου; Μαζί μας θα τα πάρουμε; Δώστε τόπο στην οργή, αδέλφια και πιείτε ένα pint στην υγειά μου, μέχρι την Κυριακή και τα FlyNews μας. Κλείνω με Ed Sheeran και την ιστορία ενός Άγγλου που ερωτεύτηκε μια Ιρλανδή (εκεί να δείτε χάσμα). “Galway Girl”, λοιπόν…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
