Μια Ιστορία Που Μπορεί κ’ Να Μη Συνέβη Ποτέ – Ε Και;
Μου διηγήθηκε κάποτε ο Ηλίας Ψινάκης μια ιστορία… Κάτι μου τη θύμισε, ή ήθελα εγώ να μου τη θυμίζει, για να σας τη γράψω. Όπως και νά ‘χει, σας την αφηγούμαι και το «βρίσκουμε» μαζί…
Είχαν αράξει, που λέτε λοιπόν, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη (σαν σουρεαλιστικό ανέκδοτο μοιάζει) σε κάποιο όμορφο σαλόνι από αυτά των αναμνήσεων, των ονείρων και των αρωμάτων μιας Ελλάδας που θ’αργήσει να επιστρέψει… Συζητούσαν συνεχίζει η ιστορία (με τον Ηλία) προτάσεις για συνέντευξη από κάθε είδους περιοδικό της εποχής («Και», «Ένα», «Ο Ταχυδρόμος»). Ήταν τα χρόνια που ο κόσμος διάβαζε και η εφημερίδα αποτελούσε «φανέλα» ιδεολογίας και πεποιθήσεων. Άσε που τα περιοδικά ήταν οι πρώτοι ίνφλουενσερζ… Ο γραπτός λόγος σεβαστός, επώνυμος και όταν «φορούσε» ψευδώνυμο το έκανε με ένα στοιχείο μυστηρίου, όχι «κουκούλας».
Σ’ αυτό το δημιουργικό εκδοτικό περιβάλλον ο ένας προσπαθούσε να υπερέχει του άλλου και, γιατί όχι, να τον «πατήσει κάτω» σε μια εκδοχή παραγωγικού ανταγωνισμού που έκανε το έντυπο να ξεπερνά σε κάθε τεύχος τον ίδιο του τον εαυτό κρατώντας ισάξια κερδισμένους (εκτός απ’τις εκδόσεις) κι εσάς, τους αναγνώστες. Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν, τα περιοδικά πρότειναν «παπάδες» στην Αλίκη προκειμένου να πειστεί να τους παραχωρήσει την πολυπόθητη συνέντευξη. Το έφερε η κουβέντα σ’εκείνο το σαλόνι ζωντανής ιστορίας της ελληνικής Σοουπίτς κι ο Ηλίας με την Αλίκη εξέταζαν κάθε ενδεχόμενο με τη δεύτερη να απορρίπτει τη μια πρόταση μετά την άλλη.
Ήταν τότε που (συνεχίζει η ιστορία) χτύπησε το τηλέφωνο (σταθερό) και στην άλλη πλευρά της γραμμής ακούστηκε η φωνή του Νίκου Μουρατίδη που τότε ήταν επικεφαλής του δημοφιλέστερου εφηβικού περιοδικού για κορίτσια – της γνωστής σε όλους τους «μπούμερζ» της γενιάς μου, «Μανίνα». Και ο Νίκος λοιπόν, ζητούσε την πολυπόθητη συνέντευξη απ’την εθνική μας σταρ. Ήταν εκείνη η στιγμή που η διήγηση αναφέρει πως η Αλίκη σήκωσε το κεφάλι…
Ο «δαιμόνιος» Ηλίας απόρησε προβοκάροντας την αγαπημένη του φίλη, τι της κέντρισε το ενδιαφέρον απ’την πρόταση της «Μανίνα» που δεν είχε καταφέρει έως τότε κανένα απ’τα έντυπα της «αφρόκρεμας» των εκδόσεων που παρατάσσονταν σα μνηστήρες έξω απ’τα διαμερίσματα της Πηνελόπης όσο εκείνη ύφαινε για να τους αποφύγει.
Τότε, η Αλίκη σηκώθηκε και άρχισε να ετοιμάζεται. Ζήτησε απ’τον Ηλία να πάνε αμέσως να βρουν τον Νίκο για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες της συνέντευξης. Αυτό το κοινό της έλειπε, αδέλφια – το μελλοντικό. Τα νέα παιδιά έπρεπε να τη γνωρίσουν για να έχει συνέχεια και υστεροφημία και η Αλίκη το γνώριζε αυτό, καλά. Οι προηγούμενες γενιές την ήξεραν και τη λατρεύουν ακόμη. Το μεγάλο στοίχημα ήταν να ποντάρει στις νέες βρίσκοντας τρόπους να τους «συστηθεί», όταν οι υπόλοιποι τους σνόμπαραν κοντόφθαλμα. Πρόκειται για διορατικότητα που ξεχωρίζει τον σταρ, τον ηγέτη, ή τον μάνατζερ απ’τον απλό εργαζόμενο στη Σόουπιτς, αδέλφια.
Η παραπάνω ιστορία είτε ισχύει στη λεπτομέρειά της, ή εν μέρει πρέπει να απασχολεί οποιονδήποτε βιοπορίζεται στο πλαίσιο της δημοσιότητας. Τι νομίζετε; Θα μας θυμάται κανείς για τους καυγάδες, τις μανούρες, τις κορώνες, ή τις δημόσιες σχέσεις; Γενικά: Θεωρείτε πως θα μας θυμάται κανείς; Μόνο αν καταφέρουμε να μας δεχτείτε στο σπίτι και στην καθημερινότητά σας, μας εμπιστευτείτε και μας επιτρέψετε να σας κάνουμε να γελάσετε – τότε ίσως. Κι αυτό δε γίνεται απ’τη μια στιγμή στην άλλη, αδέλφια. Χρειάζεται χρόνο για να χτιστεί και διάρκεια, ώστε να πείσει.
Θα μου πείτε τώρα, γιατί μου ήρθε στο μυαλό η συγκεκριμένη ιστορία και μάλιστα, Τεταρτιάτικο… Ίσως η «μαγκιά» της Ρούλας να «επανασυστηθεί» που λέγαμε και την Κυριακή… Μπορεί και το άγχος που έχουμε το Mappes Show – το ραδιοφωνικό «παιδί μας» να περάσει στην επόμενη φάση του κερδίζοντας τις νέες γενιές και κατακτώντας το «Gen Ζ» – που λένε και οι πιτσιρικάδες – χωρίς όμως να αντιγράψει τον εαυτό του, μα παραμένοντας το ίδιο εκνευριστικό και «απαράδεκτο» όπως ξεκίνησε 16 χρόνια πριν… Μπορεί κι εγώ ο ίδιος να ψάχνω τον τρόπο να παραμείνω το ίδιο επίκαιρα «φιλαράκος» σας και επαγγελματίας αντάξιος της δυναμικής των Μέσων που υπηρετώ και οφείλουν να εξελίσσονται. Τι να πω;
Η Αλίκη έδειξε τον δρόμο, γι’αυτό και ακόμη αγαπάτε κάθετί «δικό της» βγαίνει στη δημοσιότητα, από μια οικογενειακή φωτογραφία μέχρι τη δουλειά της που έχουμε δει περισσότερες φορές απ’ό,τι τη φάτσα μου το τελευταίο τριβδόμαδο (συγγνώμη γι’αυτό). Ο τρόπος ν’ακούσεις τους νέους και να σου εμπιστευθούν πρώτα το γέλιο τους, ύστερα, τον ελεύθερο χρόνο τους και σε τρίτο χρόνο, ακόμη και τους προβληματισμούς τους είναι μονόδρομος για να συνεχίσεις να «αφοράς» έχοντας μέλλον στη δουλειά. Διαφορετικά, ζεις το «τώρα» με ρίσκο να διαρκέσεις όσο αυτό.
«Τώρα» από Άννα Βίσση (κολλάει πολύ αδέλφια) και φύγαμε για τα σημερινά μας #Reminders
#Reminders – Και αυτή την εβδομάδα να θυμάμαι:
- ότι η συνέντευξη της Δέσποινας Βανδή στη Μαρία Μπακοδήμου πρέπει να διδάσκεται στις Σχολές Δημοσιογραφίας. Δεν έγινε καμία ερώτηση για την προσωπική ζωή της καλεσμένης και όμως, ειπώθηκαν όλα απλόχερα και με την εύλογη συναισθηματική φόρτιση. Μπράβο και στις δύο – ζηλεύω…
- ότι υπάρχει παρουσιαστής που απολύθηκε ως πανελίστας, αλλά το «θυμάται» ως παραίτηση στη μέση της σεζόν για να κάνει κάτι καλύτερο. Εκαλά…
- ότι τα «Τα Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά στην ΕΡΤ αποτελούν την έκπληξη-διέξοδο-καινοτομία της σεζόν. Θα το λέω όσο ζω.
- ότι η Κατερίνα Καραβάτου στο My Style Rocks θα μας εκπλήξει – θα το δείτε.
- ότι ο Νίκος Μουτσινάς διέψευσε το «ρεπορτάζ» του Γιώργου Λιάγκα για το τηλεοπτικό του, μέλλον. Ρε παιδιά, μήπως κι ο ίδιος δε γνωρίζει ακόμη και να περιμένουμε να μας το πει; Λέω εγώ… Δεν έχετε «επικαιρότητα» ν’ ασχοληθείτε;
- ότι, όταν τσακωνόμαστε στο σχολείο ίσχυε ο τριπλός χρυσός κανόνας: 1. Φοράω γυαλιά δε μπορείς να με βαρέσεις, 2. Μαλλιά δεν τραβάμε, 3. Μανούλες δε βρίζουμε. Πρόσφατα μάθαμε ότι και μόνο λέγοντας «μανούλες», βρίζουμε. Αγαπημένο 2022, πόσα ακόμη θα μου διδάξεις;
- ότι φοβάμαι τι θα γράψει η φίλη μου, Χριστίνα Πολίτη στα 22 χρόνια της στην τηλεόραση. Πόσο ωραία γράφει, όμως, ρε γαμώτο…
- ότι απ’ το Σορβάιβο έχουν, σου λέει, 50 άτομα να περιμένουν να ειδοποιηθούν ποιοί «μπαίνουν» τελικά, στο Ολστά. Ανυπομονούν να πεινάσουν, να ξαγρυπνήσουν και να εξωφρενιστούν στο δημόσια. Δώστε Πανελλήνιες εσείς…
- ότι και η Ναταλία Γερμανού, εκτός της Μαρίας Μπακοδήμου (που αναφέραμε παραπάνω στην περίπτωση της Δέσποινας) πήρε εξαιρετική συνέντευξη απ’ τον Πρωθυπουργό με εύστοχες – σύμφωνες με το πλαίσιο μιας ψυχαγωγικής εκπομπής – ερωτήσεις επιδεικνύοντας σωστά ελληνικά και μέτρο. Αυτή είναι η αλήθεια, τα υπόλοιπα αποτελούν κομπλεξισμούς. Άσε που, πάντα (κι ας πάει ολόγυρα κι ας διανύουμε προεκλογική περίοδο κι ας το ζήτησε ο ίδιος κι ας μην είναι ο Αντρέας που θα αποτελούσε προσωπική μου, επιλογή) είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας κι αυτό συνιστά δημοσιογραφική επιτυχία – ειδικά στην ψυχαγωγία.
- ότι παρακολουθείτε τους Χασαπόπουλο-Βούλγαρη στο «Κοινωνία Ώρα Mega» καθημερινά δίνοντάς τους «διαστημικά» ποσοστά (30άρια). Το γράφω, όχι επειδή είναι στο Mega, αλλά επειδή σε όλον τον πίνακα τηλεθέασης, τέτοια ποσοστά δεν θα βρείτε πλέον.
- ότι η Ελένη Τσολάκη και η ομάδα της (παρόλο που με πάνε «κωλοφεράντζα» κανα μήνα τώρα) κάνουν εξαιρετική και αξιοσέβαστη εκπομπή. Η παρέα είναι αρκούντως «μοιρασμένη» σε άποψη και χιούμορ, το τηλεοπτικό ρεπορτάζ άρτιο που δε φοβάται να ρισκάρει αποκαλύψεις «ταράζοντας τα νερά» και η γενικότερη προσπάθεια, τίμια όσο και τιτάνια δεδομένων του μέσου όρου του Open (τουλάχιστον την τρέχουσα περίοδο) και την ευρύτερη εγκληματο-λαγνεία που επικρατεί τηλεοπτικά. Η Ελένη δε, φαίνεται να διανύει την καλύτερη επαγγελματική της, περίοδο με ισορροπία, τηλεοπτική αντίληψη και χαρά γι’ αυτό που κάνει. Μερικές φορές είναι η δική μας, «Φιλιώ που όλους τους φιλιώνει», αλλά χαλάλι…
- ότι έρχεται ο 6ος Ραδιομαραθώνιος του Mappes Show στο My Radio 104.6 για την «Ελίζα».
Επίλογος Όπως… Ανάσα
Είναι η στιγμή της ψυχικής μας, κάθαρσης και ταυτόχρονα, αναγέννησης, αδέλφια. Όλοι μαζί, άυπνοι για να «σπάσουμε» το περσινό μας, ρεκόρ θα προσπαθήσουμε να συμπληρώσουμε 155 ώρες (περίπου 6 ημέρες) συνεχόμενης παρουσίας στην αγκαλιά σας και στον «αέρα» του My Radio 104.6. Όλοι και όλα ευθυγραμμιζόμαστε στον σκοπό της «Ελίζας» έχοντας στο μυαλό να βρεθούμε δίπλα σε κάθε κακοποιημένο παιδί, μέχρι να είμαστε σίγουροι ότι είναι το τελευταίο. Σας χρειαζόμαστε για να τα καταφέρουμε καλύτερα κι απ’ τις 5 προηγούμενες χρονιές. Κλείνω με ένα τραγούδι του Elvis Presley που μιλά για τον καλύτερο κόσμο που ονειρευόμαστε κι ας παραμένουμε «In The Ghetto». Ραντεβού την Κυριακή στα «FlyNews» μας.
Δείτε επίσης:
- Οι μανούρες της Σόουμπιζ, το μάθημα Κορομηλά, η μαγκιά της Κουτσελίνη και βαθεία εξομολόγηση
- Η «Κιβωτός», η νέα συμφιλίωση στο J2US, η Ζήνα Κουτσελίνη και ο ΑΝΤ1+
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
