Ντιμπέη Απ’τον Τόπο Σου
Εγώ, γιατί κάνουν ντιμπέη σήμερα, ούτε που έχω καταλάβει αδέλφια. Βασικά, δεν έχω καταλάβει καν, γιατί συνεχίζουν να κάνουν ντιμπέη πολιτικών αρχηγών στην τηλεόραση πανελλαδικής εμβέλειας, αφού επιμένουν να το κάνουν έτσι. Και να πεις ότι δεν έχουμε τα ερεθίσματα από το εξωτερικό με κανονικές τηλεοπτικές αναμετρήσεις, όπου υπάρχει διάλογος, αντίλογος και διασταύρωση επιχειρημάτων, ας πάει στο διάλο… Να πεις ότι δεν ξέρουμε από ντιμπέη όπου η ένταση, το σαρδάμ, το χιούμορ, ακόμη και το κόμπιασμα, ή το «τάπωμα» του αντιπάλου έχουν νόημα, ώστε να καταλήξει ο τηλεθεατής, ποιός τελικά, κέρδισε τις εντυπώσεις, πες άντε… Να ισχυριστείς έστω, ότι σ’αυτή τη χώρα δεν κομπάζουμε ότι γεννήθηκε ο διάλογος και η δημοκρατία, ότι δεν έχουμε καλούς δημοσιογράφους, ή μοντέρνα τηλεόραση, να το καταπιώ κι αυτό… Τότε ίσως να κάναμε τα «στραβά μάτια» σ’αυτήν την Τηλεμαχία-Φρανκενστάιν με «ραμμένα μέλη σώματος» κατά πώς βολεύει τον κάθε πολιτικό αρχηγό. Έλα όμως, που κανείς δεν ισχυρίζεται τα παραπάνω, παρά τα αντίθετα;
Και τ’αμερικανικά ντιμπέη χαιρόμαστε και τρολάρισμα ανεχόμαστε και δημοκρατία έχουμε και δημοσιογραφάρες και διάλογο ξέρουμε να κάνουμε και, εν πάσει περιπτώση, δε φοβόμαστε να υπερασπιστούμε την ιδεολογία, τις απόψεις και το πρόγραμμά μας απέναντι σε κανέναν, γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Έλα τι; Όχι;
Σοβαρά πάντως, παράλληλοι μονόλογοι σε συγκεκριμένους χρόνους και συμφωνημένα «πεδία» ερωτήσεων πρέπει να αποτελούν ελληνική πατέντα, αδέλφια. Ίσως γι’αυτό, ντοπιαστικά, επιμένουμε να διοργανώνουμε αυτό το «σάπιο» πράγμα που ονομάζουμε: «Τηλεμαχία Πολιτικών Αρχηγών» σε κάθε εκλογική αναμέτρηση – μη μας πάρουν την ευρεσιτεχνία. Κατά τα άλλα, είναι πραγματικά κρίμα στη χώρα που όντως «γέννησε» τη Ρητορική ως την Τέχνη δόμησης επιχειρημάτων με έμφαση στο «γήτεμα» του ακροατηρίου να ανακαλύπτουμε νέους τρόπους για να την ευτελίζουμε.
«Κουμπώνω» τραγουδάρα από Lewis Capaldi και “Someone You Loved” για την ανάγνωση και ξεκινάμε τα Τεταρτιάτικα #Reminders μας.
#Reminders
Να θυμάμαι λοιπόν και αυτή την εβδομάδα:
- ότι τα κανάλια δεν κάνουν δοκιμαστικά για να πάρουν τον καλύτερο, αλλά αυτόν που θέλουν.
- ότι καλό είναι να κρατάμε και μια ρημάδα στιγμή απ’την εγκυμοσύνη για εμάς. Πρόκειται για ό,τι πιο ιερό στη ζωή. Το ότι η δημοσιότητα είναι μέρος της δουλειάς και της καθημερινότητάς σου δε σημαίνει πως είσαι υποχρεωμένη να μας δείχνεις τα πάντα απ’την προσωπική σου ζωή, την περίοδο της εγκυμοσύνης και τις πρώτες στιγμές σας με το μωράκι. Έλεος… Κρατήστε και κάτι προσωπικό, δεν είναι όλα τροφή για το Insta. Καταντήσαμε να ευχόμαστε την επιστροφή σας στην τηλεόραση, μήπως και σταματήσει αυτός ο βομβαρδισμός δηλώσεων και φωτογραφιών από κάθε στάδιο μιας περιόδου που θα έπρεπε να φυλάσσετε ως ό,τι πιο πολύτιμο.
- ότι, όταν η Ελένη Βουλγαράκη του «Χαμογέλα και Πάλι» δυσκολεύεται να βρει τις λέξεις για τις πάσες της, χρησιμοποιεί τα χέρια της. Όταν δε, ούτε αυτό «λειτουργεί», χτυπά παλαμάκι.
- ότι το «Έλενα Χριστοπούλου Vs Νίκος Συρίγος» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον μπιφ.
- ότι στο πάνελ του «OPEN Weekend» διαφωνούν και τσακώνονται στ’αλήθεια. Το ότι προχωρούν και «τα βρίσκουν» συμβαίνει μόνο για να ξαναγίνουν «μπουκιές» στο επόμενο θέμα.
- ότι η γραμμή ανάμεσα σε κάτι που πρέπει να πάψει να είναι ταμπού, ώστε να αναφέρεται άνετα δημόσια και στο «προσωπικές πληροφορίες» που παρόλη τη «γαργαλιστικότητά» τους δεν αφορούν κανέναν είναι πολύ λεπτή. Στο μπιφ ανάμεσα στην Κατερίνα Καινούργιου και τη Τζόυς Ευείδη το δίκιο γέρνει περισσότερο προς το μέρος της παρουσιάστριας. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως και η ίδια έπεσε θύμα του #τουματσινφορμέησο στο οποίο μας έχει συνηθίσει. Είναι άλλο να μιλάς για το πόσο ζορίζουν μια γυναίκα (και) στην εργασία της οι πόνοι της περιόδου και άλλο να μας ενημερώνεις για το πότε εσύ είσαι αδιάθετη και «χαπακωμένη». Το δεύτερο είναι αχρείαστο δημόσια. Αν θέλει ένας παρουσιαστής να μιλήσει για την ανδρική στύση για παράδειγμα, δεν ενισχύει κανένα επιχείρημά του το να μας ενημερώσει πως (για του λόγου το αληθές) βιώνει μια τέτοια στον «αέρα» της εκπομπής που παρουσιάζει.
- ότι ο Νίκος Κοκλώνης δίνοντας οδηγίες στον σκηνοθέτη την ώρα που παρουσιάζει το “J2Us” μου θυμίζει Αρναούτογλου την εποχή που κι ο ίδιος με κάθε ευκαιρία διευκρινίζει ότι δε θέλει να θυμάται… Άσε που είναι πολύ άβολο για τον τηλεθεατή και τώρα, όσο και τότε.
- ότι το μπακστέη-βίδεο στο Τικ-Τοκ του Μητσοτάκη είναι πραγματικά καλό, όπως κι εκείνο του Τσίπρα μέσ’απ’τ’αμάξι. Μαθαίνουν σιγά σιγά… Σε κάθε περίπτωση, μπράβο σ’εκείνους και στους συνεργάτες τους.
- ότι η τοποθέτηση του Ανδρέα Μικρούτσικου για τον Βίκτωρα Βερνίκο και την ελληνική συμμετοχή στη φετινή Eurovision ήταν δίκαιη, αντικειμενική, άρτια και επιβεβαιώνει πως ο Ανδρέας είναι (ξανά) για μεγαλύτερα πράγματα.
- ότι το περιστατικό ανάμεσα στον φίλο μου τον Κώστα Φραγκολιά και τη Σταματίνα Τσιμτσιλή, καμία άλλη παρουσιάστρια δε θα το επέτρεπε, ούτε θα το «συγχωρούσε» έτσι εύκολα. Οι δύο συνεργάτες γνωρίζουν καλά τις καλές προθέσεις ο ένας του άλλου και εκτιμώνται ειλικρινά – αποδεδειγμένο πλέον.
- ότι όσο κι αν έπρεπε να είναι έτοιμος ο Βίκτωρ Βερνίκος, ως υποψήφιος της χώρας μας στη Eurovision ν’ακούσει τα «σχολιανά» του (σαν κάθε προκάτοχό του) το «κράξιμο» έχει παραγίνει. Ησυχάστε μωρά…
Και θα «κλείσω» μένοντας λίγο σ’αυτό. Ξέρω πως κι εγώ έχω «κράξει» κατά καιρούς υποψήφιους, επιτροπές, διοργανώσεις και τραγούδια (όπως βέβαια, έχω υπάρξει και μέλος της ελληνικής επιτροπής – τρομάρα μου και κωλοτούμπα μου). Στο «κράξιμό» μου λοιπόν, κάποιες φορές «έπεσα μέσα» και άλλες διαψεύστηκα πανηγυρικά.
Καλή Επιτυχία, Βίκτωρ
Όσο τηρείται το μέτρο στο χαβαλέ είναι ok η φάση, ως μέρος αυτού του ετήσιου ευρωπαϊκού τηλεοπτικού πάρτυ που ονομάζεται Eurovision. Άσε που, το τρολάρισμα στο show απ’τη σαλονάρα μας τρώγοντας τάουερ ζίνγκερ μπέργκερζ είναι κομμάτι της «παράδοσης» σε όλη την Ευρώπη. Για να μην αναφερθώ στον αιώνιο Bρετανό σχολιαστή Γράχαμ Νόρτον που μόνο κοροϊδεύει στη μετάδοσή του. Το «κράξιμο» είναι μέρος της εμπειρίας, λοιπόν…
Γιατί εδώ, καταφέρνουμε να το «τραβήξουμε απ’τα μαλλιά» για άλλη μια φορά, ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω αδέλφια. Ο Βίκτωρ είναι 16 χρονών και το τραγούδι που είναι αξιοπρεπέστατο (εγώ προσωπικά, το θεωρώ γαμάτο – ως πολύ καλό άκουσμα, εμπνευσμένο από Ed Sheeran, τον οποίο λατρεύω – αλλά θα είμαι ψύχραιμος) το έγραψε ο Βερνίκος στα 14 του.
Ωραία… Όσο κι αν εκπροσωπεί μια χώρα και αούα, πόσο σκατόψυχοι είμαστε να τον βρίζουμε τόσο; Γιατί (για άλλη μια φορά) οι ατάκες που ακούγονται είναι χοντράδες και δεν έχουν καμιά σχέση με το τρολάρισμα που γράφαμε παραπάνω. Όχι τίποτα, θα φρικάρει το παιδί, θα στεναχωρηθεί, πράγματι, δε θα το ευχαριστηθεί – μπορεί ακόμη και να φοβηθεί κάνοντας το ταλέντο του να λουφάξει για την υπόλοιπη πορεία του και θα βγαίνουν πάλι να ζητούν συγγνώμες και δεν ξέραμε ότι θα το έπαιρνε τόσο βαριά και αούα.
Ηρέμησε Σόουπιτς, είναι ένα παιδί 16 χρονών. Τελεία. Ποιός βρίζει τόσο έναν 16χρονο; Την παλεύετε; Άσε που μας εκπροσωπεί στη Eurovision, όχι σε κανα Ευρωκοινοβούλιο ξερωγώ… Oh wait, είδαμε πως πήγε αυτό από ενήλικες. Ας ηρεμήσουμε λοιπόν… Ας απολαύσουμε τη φετινή τηλεοπτική ευρωπαϊκή γιορτή τραγουδιού κι ας στηρίξουμε την ελληνική συμμετοχή. Κάνοντας πλάκα, ακόμη και τρολάροντας, δε λέω: Χωρίς όμως να στεναχωρούμε κανέναν. Είμαστε καλύτεροι από αυτό. Παρακαλώ λοιπόν, ας το δείξουμε.
Κλείνω με το προσωπικό μου, αγαπημένο Γιουροβιζιονικό κομμάτι. Παλιό βέβαια, αλλά ως καλός μπούμερ δε θα σας αφιέρωνα και τίποτε πιο πρόσφατο…
Τρεις φορές το «σήκωσε» εκπροσωπώντας την Ιρλανδία (δύο με τραγούδι του που ερμήνευσε κιόλας και μία, με τραγούδι που έγραψε): “Hold Me Now” απ’τον Johnny Logan, νικητήριο τραγούδι στον τηλεοπτικό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision που διεξήχθη το 1987 στο Βέλγιο. Απολαύστε τραγουδάρα και τα λέμε την Κυριακή στα #FlyNews μας.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
