Σχέσεις, Σκέψεις, Viral και Χατζηφραγκέτα…
Η «Σούπερ Κατερίνα» έπαιξε (πάλι) το ζεύγος Σταθοκωστόπουλου-Σπυροπούλου λέγοντας πώς, ιδανικά, δε θα ήθελε η δική της παλαιότερη σχέση με τον Βασίλη να αναφέρεται καν, στο διαδίκτυο – άλλο η τηλεόραση, μάλλον. Και όσο αναρωτιέμαι, αν τελικά, κάλεσαν (όπως ο ίδιος ισχυρίζεται), ή δεν κάλεσαν (όπως η εκπομπή διατείνεται) τον Τσαλίκη στο πλατώ αδιαφορώντας για τον συνεργάτη τους, Γρηγόρη Γκουντάρα έφτασε Κυριακή, αδέλφια…
Ωραίοι οι «καπαμάδες», τα «ευτράπελα στον αέρα» που «ανέβασε» και το Luben, ή ανέδειξαν οι «Ράδιο Αρβύλα», αλλά και τα σκόπιμα σκετς σε ζωντανές συνδέσεις στο «Καλημέρα Ελλάδα», δε λέω. Αδικεί όμως τον Γιώργο Παπαδάκη, τη Μαρία Αναστασοπούλου και όλη την ομάδα πολύτιμων και μάχιμων δημοσιογράφων της εκπομπής να «ακούγονται» διαρκώς για τις «viral» στιγμές και όχι για τη δημοσιογραφική δουλειά τους, για την οποία μοχθούν απ’τις 4 το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Αλλά, ποιός είμ’εγώ να μιλάω; Μήπως είμαι κάποιος;
Κάνουν και τα παιδιά στο «Βινύλιο» πρεμιέρα με θέμα το «θάνατο» και ενστικτωδώς, κοιτώ το μικρό δάχτυλο του ποδιού μου… Γιατί κι αυτό όπως ο θάνατος δεν είναι στο χέρι μου, αδέλφια. Οπότε, «κουμπώνω» τραγουδάρα «Ο Δάσκαλος κι Εγώ» από Χατζηφραγκέτα στο «Μουσικό Κουτί» της ΕΡΤ και ξεκινάμε τα σημερινά «μπαμπάτσικα» #FlyNews μας
Ο Γρηγόρης, Ο Γιώργος, Ο Νίκος κι ένας Φίλος
Αναλογιζόμουν το #στακαλακαθούμενα «μη-θέμα» που προέκυψε με τον Νίκο Μουτσινά, αδέλφια: Πρώτα, σκέφτηκα ότι αυτός ο φουκαράς δεν έκανε τίποτα. Περισσότερο ο Γρηγόρης κι ο Γιώργος θέλησαν να «ανεβάσουν» στο δημόσιο κλάουντ αποψούλα και συμβουλές για free-downloading. Ύστερα, η σκέψη μου με οδήγησε στο να διαχωρίσω τους δυό «από μηχανής θεούς» του Νίκου. Ο Γρηγόρης είπε την άποψή του, όπως δικαιούται και κάνει σπάνια – εδώ εγώ το κάνω κάθε βδομάδα στα #FlyNews μας, ο Αρναούτογλου που κουβαλάει και μια καμπούρα εμπειρίες μας πείραξε; Απ’την άλλη ο Λιάγκας «συμβούλευσε» τον Μουτσινά με αφορμή την αποψούλα του Γρηγόρη – τους στίχους έγραψε ο Άρνι, δηλαδή και τραγουδάει ο Λιάγκας…
Όπως και νά ‘χει, επειδή τρίτη αποψούλα θα κουράσει (άσχετα, αν εδώ τη «συζητήσαμε» από πέρυσι) θέλησα να καταγράψω επί μέρους σκέψεις, με αφορμή το μη-περιστατικό – μια που προχθές ο Γρηγόρης ξεκαθάρισε πως, τελικά, δε μιλούσε για τον Μουτσινά. Ξέρω, χεστήκατε… Αλλά εγώ γιατί να μην «πεταχτώ»; Στο πηγάδι κατούρησα; Τσουπ λοιπόν…
- Ξεκινώ απ’το τελευταίο: Ο Γρηγόρης δε μιλούσε για τον Νίκο, αλλά για κάποιον άλλο που έχει καλή ομάδα, ώστε να «παλέψει» την «πτώση» της εκπομπής του με τη συμπαράσταση και του καναλιού, παρά να φύγει, γιατί όταν έκανε νούμερα δεν έφευγε. Φίλος Φίλου λέγεται, απ’την Κύπρο είναι, δεν τον ξέρετε.
- Δε μου πέφτει λόγος, όσον αφορά τις απόψεις που ειπώθηκαν για να συμφωνήσω, ή να διαφωνήσω – τη δική μου, πρόλαβα και την έγραψα, άλλωστε. Τον κακομοίρη το Μουτσινά σκέφτομαι που στα καλά καθούμενα σερβιρίστηκε γαμοπίλαφο, χωρίς να είναι καν, καλεσμένος στο γάμο.
- Όπως ο Μουτσινάς δε θα έλεγε ότι βαριέται την ώρα της εκπομπής αν έκανε 25%-30% (αν και η αλήθεια είναι πως το έλεγε) έτσι και κανείς δεν έλεγε αποψούλα, όταν ήταν κραταιός. Συμπέρασμα: Κάνει ησυχία στο 25%-30%.
- Ο Μουτσινάς βαριόταν και στο 30% και τώρα που δεν κάνει τόσο. Είναι έτοιμος για άλλα πράγματα.
- Ο φίλος μου, ο Γιώργος «κρύφτηκε» πίσω απ’τον Γρηγόρη για να πει κάτι που ήθελε καιρό. Πάντα το έλεγε ο Μπούτος ότι αυτοί οι δύο θα έκαναν γαμάτο talk-show…
- Το «πόσα φέρνεις» αφορά το Εμπορικό τμήμα και τα διαφημιστικά έσοδα. Το «πόσους φέρνεις» φαίνεται απ’τα ποσοστά τηλεθέασης. Άλλο τό ‘να, άλλο τ’άλλο.
- Και τον Λιάγκα (που το είπε) και τον Γρηγόρη και τον Νίκο – κι εμένα ίσως κάποια στιγμή μας φτύσατε και συνεχίσαμε. Αυτό δε σημαίνει ότι νομίζαμε πως έβρεχε, απλά δεν έχεις επιλογή. Αυτή είναι η δουλειά σου, τρως το «φτύσιμο», μέχρι να περάσει και να ξανα-κερδίσεις τον τηλεθεατή. Ειδικά εσύ, ρε Γιώργη, έφαγες κατακλυσμιαία νεροποντή και στάθηκες στα πόδια σου, ο Μουτσινάς θα κωλώσει με λίγο «ψέκασμα»;
Ρε γαμώτο, τον λατρεύω τον χώρο μας: Περνάμε καλά, τρώμε, γελάμε και «γράφουμε» στιγμές αξέχαστες με όλους εσάς, ή και ιδιωτικά… Αλλά, στην πρώτη ευκαιρία θα «θαφτούμε», λες και σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον – λες και ανυπομονούμε για την «πτώση» του «φίλου μας» περισσότερο απ’όσο για τη δική μας, άνοδο. Προσέξτε όμως το φοβερό: Αφού/αν «πέσει» ο συνάδελφος τελικά, είμαστε οι πρώτοι που τον στηρίζουμε, τον υπερασπιζόμαστε και προστρέχουμε στο πλευρό του. Είναι δυνατόν να μη μας «φτύνετε» κατά καιρούς κι εσείς κι ο Φίλος Φίλου;
Κάτι Χρωστούμενο, Κάτι Διαφορετικό…
Αν έχουμε γνωριστεί 16 χρόνια τώρα κι αν καταλαβαίνετε (έστω λίγο) πλέον, πώς σκέφτομαι και καμιά φορά ίσως, βλέπετε απ’τα μάτια μου… Τότε μπορεί, αυτό που θα τολμήσω να το βρείτε ενδιαφέρον, αδέλφια μου. Θα προσπαθήσω ένα «αντίστροφο ταξίδι» (δική μου, ορολογία που σκαρφίστηκα, μόλις). Θα πάμε μαζί (όπως σας υποσχέθηκα την Τετάρτη) πίσω στο Δουβλίνο, όπου βρέθηκα μια βδομάδα πριν για να παρακολουθήσω μια από τις συναυλίες της περιοδείας «25» του Robbie Williams. Πρόκειται για ένα μείγμα συναισθημάτων διαφορετικών, γέλιου, συγκίνησης και απολογισμού για τον αμφιλεγόμενο Βρετανό σούπερ σταρ. Αφήστε όμως, να «επιστρέψουμε» σ’εκείνον, στον σημερινό επίλογό μας.
Τι θα λέγατε, σ’αυτό το σημείο, να σας απαρριθμήσω όσα ιδιαίτερα εγώ παρατήρησα στην πρωτεύουσα της Ιρλανδίας για 2 ημέρες, συντροφιά με αγαπημένους ανθρώπους και ενδιαφέροντες νέους φίλους που «κέρδισα» στη διαδρομή. Κάποια μπορεί να σας φανούν άσχετα, κάποια χρήσιμα, σίγουρα όμως θα τα διαβάζατε στις πρώτες σελίδες ενός προσωπικού μου ταξιδιωτικού Ουγγα-ταλόγου για την Ιρλανδία:
- Οι Ιρλανδοί δε θέλουν να τους αναγνωρίζετε απ’τα ξωτικά με τα πράσινα καπέλα με αγγράφες και τα παραμύθια για τις νεράιδες. Για την ακρίβεια, όλα αυτά στην αυθεντική κέλτικη παράδοσή τους είναι τρομακτικά (καθόλου γλυκούλικα) και συνοδεύονται από θρύλους για θανατικά και κατάρες που σε φρικάρουν.
- Τα Ιρλανδικά, όπως και τα Ουαλικά είναι δύο τελείως – μα τελείως – διαφορετικές γλώσσες απ’τα Αγγλικά. Δεν πρόκειται για συγγενείς λαούς, παρά τη γειτνίαση, άλλωστε. Προέρχονται από διαφορετικά φύλα.
- Οι Ιρλανδοί εξακολουθούν να μη χωνεύουν τους Άγγλους. Όχι μόνο ως στυγνούς κατακτητές, αλλά και λόγω της περίφημης «Μεγάλης Πείνας» (The Great Famine) των μέσων του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με τους Ιρλανδούς, η πείνα που έκανε τα 6 απ’τα 8 εκατομμύρια του πληθυσμού της χώρας να μεταναστεύσει για να οδηγηθεί – εν τέλει – σε μεγάλο ποσοστό στο θάνατο, λόγω της πρόσθετης επιδειμίας πανώλης της εποχής δεν οφείλεται στην έλλειψη φαγητού. Αντίθετα, οι άνθρωποι διατυμπανίζουν πως ο τόπος τους είναι κάτι παραπάνω από αυτάρκης. Οι Βρετανοί, όμως «έκλεβαν» όλη την παραγωγή, όχι μόνο για τις ανάγκες τους, αλλά και για να την εξάγουν με σκοπό το κέρδος (αφήνοντας τους άλλους να πεθαίνουν της πείνας).
Μνημείο στο Δουβλίνο αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων της «Μεγάλης Πείνας»της Ιρλανδίας.
- Οι Ιρλανδοί (και όχι οι Σκωτσέζοι), θεωρούνται πιο κοντά σε νοοτροπία με τον ελληνικό λαό. Ίσως, για το μεγάλο κύμα μετανάστευσης στο οποίο αναγκάστηκαν κι εκείνοι, ώστε να επιβιώσουν.
- Οι Ιρλανδοί θεωρούν εαυτούς μελαγχολικούς και δύστροπους με δόσεις μιζέριας και δε διστάζουν να το παραδεχτούν. Παρόλα αυτά, δε χάνουν ευκαιρία για γλέντι. Γιορτάζουν κάθε περίσταση με χορό, τραγούδι, αλκοόλ και φωνές (σας θυμίζουν κάποιους;) Στις κηδείες να δείτε παρτάρες. Σύμφωνα με δικό τους, γνωμικό: «Η κηδεία διαφέρει απ’τον γάμο μόνο στο ότι γλεντά ένας λιγότερος».
- Πίνουν τον «πάτο τους» σε ουίσκυ που (σύμφωνα πάντα μ’εκείνους) δημιουργήθηκε στην Ιρλανδία μια μέρα νωρίτερα απ’τη Σκωτία και σε μπύρα. Tip: Το «διάσημο» Ιρλανδικό ουίσκυ που προωθούν είναι για τους επισκέπτες. Εκείνοι πίνουν πιο «ψαγμένα».
- Το ακριβές όνομα του ποτού (ουίσκι) στα Ιρλανδικά είναι «Uisce Beatha» που σημαίνει «Το Νερό της Ζωής»
- Ακούστε αυτό: Οι τύποι έπιναν στις απαγορευμένες παμπ τόσο πολύ που λιποθυμούσαν. Είχαν, όμως, ένα κορδονάκι δεμένο στον καρπό που κατέληγε σε καμπανάκια στον τοίχο της παμπ – όλοι τους. Όταν λιποθυμούσαν το γλέντι δε σταμάταγε κι ας μην ήταν οι υπόλοιποι σίγουροι, αν ο φίλος τους ο μπέκρας τα «είχε κουβαλήσει». Μόλις συνέρχονταν και κουνούσαν χέρι, χτύπαγε το καμπανάκι και γλύτωναν να τους θάψουν ως νεκρούς. Από εκεί βγήκε και η φράση: «Saved by the bell».
Οι Ιρλανδοί είναι λαός που στην ιστορία του πληγώθηκε και ταλαιπωρήθηκε. Είναι όμως ταυτόχρονα και πηγαία αισιόδοξος κόσμος με διαολεμένο χιούμορ – ένας συνδυασμός έμφυτης μελαγχολίας και ξέφρενου γλεντιού. Ίσως γι’αυτό, νιώθουν ότι μοιάζουμε τόσο.. Είδατε, λοιπόν, αδέλφια; Είναι κακό να εγκλωβιζόμαστε στην καθημερινότητά μας, γιατί υπάρχουν τόσοι εκεί έξω που μας μοιάζουν και θέλουν να μας γνωρίσουν. Μη χάνετε ευκαιρία για ταξίδια και εν ανάγκη «χωθείτε» σε άλλους για να πάτε μαζί τους. Κανείς δε θα το μετανιώσει, πιστέψτε με.
Ντάνος Vs Σάκης: Μια Metaverse Εκδοχή
Εσείς, πιστεύετε ότι είναι διαφωνία ανάμεσα σε δυό άντρες, μια «κοκορομαχία» δυό νικητών του Σορβάιβο, ή ένας πόλεμος δηλώσεων που τροφοδοτήθηκε απ’το «γινάτι» συγκεκριμένης εκπομπής; Γελιέστε, αδέλφια… Δε λέω, μπορεί να ισχύουν τα παραπάνω, κάποια από αυτά, ή και κανένα. Το σίγουρο είναι πως ο Γιώργος Αγγελόπουλος και ο Σάκης Κατσούλης εκφράζουν δύο τελείως διαφορετικά Σορβάιβο. Δεν υπάρχει καλό, ή κακό, άσπρο, ή μαύρο, δίκιο και άδικο για τους δύο άνδρες – θέλω να είμαι σωστός. Πρόκειται για δυό τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις του ριάλιτυ επιβίωσης μ’εσάς να «κουμπώνετε» σε όποια σας ταιριάζει καλύτερα.
Ο Ντάνος είναι ο απόλυτος νικητής-θριαμβευτής του 1ου ταξιδιού της νέας Ατζούν εποχής στον Άγιο Δομίνικο… Ήταν το Σορβάιβο των αγωνισμάτων, των ραν και των στόχων. Ήταν η εποχή των «αναμετρήσεων» ανάμεσα στους μπλε και στους κόκκινους με τον αντίστοιχο σχολιασμό μέσω των σόσιαλ στις επιδόσεις των παικτών. Τι μας λες, ρε Ούγγα; Ξέχασες τον Χανταμπάκη και όλους, όσοι «τα έβαλαν» με τον ακλόνητο Γιώργο που συγκέντρωσε τη συμπαράσταση του κόσμου, χωρίς να το ξέρει, ή να το επιδιώκει; Φυσικά, θα απαντήσω, αυτή ήταν η μόνη ισχυρή δόση ριάλιτυ στην επάνοδο του Σορβάιβο στην ελληνική τηλεόραση. Όλο το υπόλοιπο ήταν «αγώνες» στους στίβους μάχης, ή περιστρεφόταν γύρω από αυτό. Δεν είναι, άλλωστε τυχαίο που κάθε προαύλιο, αλάνα, κατασκήνωση, ή παιδικό πάρτυ εκείνο το καλοκαίρι έγινε «πεδίο μάχης» ανάμεσα σε «Διάσημους» και «Μαχητές» πιτσιρικάδες. Σ’αυτό το σύμπαν-Σορβάιβο αρκούσε η λιτή, δωρική περιγραφή του Σάκη Τανιμανίδη που υπηρετούσε τη δράση.
Απ’την άλλη, ο Σάκης Κατσούλης είναι ο νικητής της αναβίωσης του ριάλιτυ επιβίωσης στον ΣΚΑΪ μετά από μια μεγάλη «βουτιά» τηλεθέασης που διήρκησε 2 σεζόν. Εσείς, συνηθίσατε τους στίβους μάχης, βαρεθήκατε τις αναλύσεις για τα ραν και τα «ματσαρίσματα» και δε φαινόταν να εμπνέεστε από τους συμμετέχοντες. Ντάνος λέγατε και κλαίγατε. Καιρός για το νέο σύμπαν Σορβάιβο…
Σ’αυτή τη γωνιά του μούλτιβερς το αγωνιστικό κομμάτι υπολείπεται. Όχι πως ο Σάκης δεν ήταν καλός στους στίβους μάχης, προς Θεού (μην πέσω και στο στόμα του) απλά δεν έχει τόσο σημασία σ’αυτήν τη «νέα εποχή». Εδώ, μετρούν οι έρωτες, οι καψούρες, οι επανασυνδέσεις και οι μανούρες. Όποιος προσφέρει «περιεχόμενο» στον κόσμο με σκετσάκια, αστεία, ρομαντικά δείπνα σε ακρογυαλιές και ανταλλαγή δώρων μαζί με εξομολογήσεις καρδιάς, γυμνά κωλομέρια στην άμμο, ακόμη και καλώς εννοούμενα καραγκιοζιλίκια, μένει. Διαφορετικά, τον «τρώει η μαρμάγκα». Στο πλαίσιο αυτό, ταιριάζει απόλυτα ο Γιώργος Λιανός στην παρουσίαση με το κάτι παραπάνω στο σχόλιο και την ατάκα που εκτοξεύει τις βαρετές (πλέον) αναμετρήσεις σε παραστάσεις σταντ-απ κόμεντι.
Πολύ σημαντική σημείωση: Προς Θεού, δε λέω κανέναν, καραγκιόζη. Κυρίως, υποστηρίζω πως δεν υπάρχει σύγκριση, ή οποιουδήποτε είδους «διαλεκτική» ανάμεσα στους δύο νικητές, γιατί εκπροσωπούν διαφορετικές εκδόσεις και ανάγκες του Σορβάιβο. Το ίδιο ανεδαφικό θα ήταν να συγκρίνουμε τους δύο παρουσιαστές που εκπροσωπούν και διαφορετικές Σχολές (Ο Τανιμανίδης υπηρετεί το πρότζεκτ, ενώ ο Λιανός το οδηγεί).
Όταν μιλά για Σορβάιβο ο Αγγελόπουλος λοιπόν, αναφέρεται σ’αυτό που έζησε και εκπροσωπεί – αυτό και θα ήθελε (εικάζω) απ’την Ολστά εκδοχή του. Απ’την άλλη, ο Σάκης είναι ο άξιος σημαιοφόρος της Σχολής που βίωσε και υπηρέτησε. Κανένα κακό στα δυό «σύμπαντα», αλλά μην απορείτε που δε συνεννοούνται. Όπως έμαθε-συνήθισε ο καθένας… Ούτε (ξαναλέω) κάποιος υπερτερεί, ή υπολείπεται – πρόκειται για δυό διαφορετικές οπτικές που υπηρετούνται τόσο από τα λεγόμενα, όσο κι απ’το παράδειγμα των δύο νικητών.
Λήξη συναγερμού, λοιπόν, θεωρώ, εκτός από εκείνους που υπονομεύουν τους δύο άνδρες, ή τον έναν «χρησιμοποιώντας» τον άλλον. Κάτι σαν το πολυσύμπαν της Μάρβελ: Όλοι Σπάιντερμαν είναι. Διαλέξτε εκείνον που σας ταιριάζει και κρεμάστε τον, ανάποδα.
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την κουιζάρα της εβδομάδας:
Ποιος το πρωί «πουλάει κριτική» για να μπορεί (με αυτή του την «ιδιότητα») το βράδυ να τρωγοπίνει τσάμπα σε event; Μερακλής…
Θα κλείσω με Robbie (που υποσχέθηκα και στην αρχή)… Ναι, ξέρω, σας έχω ζαλίσει τον έρωτα με μια κωλοσυναυλία που πήγα, αλλά τι να κάνω, αδέλφια; Όταν πάω Harry Styles θα τ’αλλάξω το τροπάρι. Μετά από μια χορταστική αναδρομή, λοιπόν, στην καριέρα, τις εξαρτήσεις και τα τραγούδια του απ’την εποχή των Take That, μέχρι σήμερα και αφού εξομολογήθηκε, κόμπασε, αναπόλησε, μετάνιωσε, γέλασε και συγκινήθηκε, ο ανατρεπτικός σταρ ευχαρίστησε το Θεό για τη γυναίκα και τα 4 παιδιά του καταλήγοντας πως «Μια ζωή προσπαθούσα να ξεφύγω από αυτό που στο τέλος με έσωσε». Δεν είναι όμως αυτός, ο επίλογός μου, αδέλφια…
Ήταν τότε που γονάτισε ο Κύριος Williams, ήταν η στιγμή που έσφιξε το μικρόφωνο και σε εμβρυακή σχεδόν στάση είπε: «Πάνω απ’όλα, όμως, ευχαριστώ εσάς που με αγαπούσατε ακόμη και όταν εγώ δεν αγαπούσα τον εαυτό μου…» Κάπως… ταυτίστηκα, αλλά ας βάλω εδώ το φρένο ανάμεσα στα ιδιωτικά και τα δημόσια και ας κλείσουμε μ’αυτό: Ν’αγαπάτε τον εαυτό σας. Είναι ο μόνος που δε φταίει. “She’s The One” λοιπόν και τα λέμε την Τετάρτη στα #Reminders
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
