Τι εβδομάδα κι αυτή, αδέλφια μου… Ξεκίνησε με τον «πιο πολυταξιδεμένο» φούσκο (που θα έλεγε κι ο αγαπημένος Ευτύχης Μπλέτσας) στα Όσκαρ και κατέληξε με την (πρώτη;) σύλληψη για την υπόθεση της Πάτρας. Και είναι η στιγμή που το ανθρώπινο ένστικτο σε «σπρώχνει» να θες να μάθεις όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά η ψυχή και το μυαλό σου δεν αντέχει… Άκουγα στη ραδιοφωνική εκπομπή του ΣΚΑΪ 100.3 «Τα Παιδιά της Αλλαγής» με τη Μαρία Αναστασοπούλου και τον Γιάννη Κολοκυθά, τη δημοσιογράφο να το ορίζει εξαιρετικά λέγοντας ότι, ακόμη και ως σενάριο ταινίας να μας το περιέγραφαν, δε θα θέλαμε να τη δούμε…
Η Υπόθεση της Πάτρας και το «Σφύριγμα» των Media
Για την υπόθεση, είμαι ο τελευταίος που περιμένετε να γράψω κάτι. Μέσα στην επαγγελματική μου διαστροφή, όμως και όσο παρακολουθώ κι εγώ τις εξελίξεις παρακαλώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη το συντομότερο κάνω και κάτι άλλο: Παρατηρώ τα Media που παρατηρούν/καταγράφουν/μεταδίδουν τις εξελίξεις.
Ας βάλουμε λίγη μουσική, για να ξεκινήσουμε, αδέλφια μου… “Down In Mexico” των «The Coasters» απ’το OST της ταινίας του Ταραντίνο «Death Proof».
Δε θα αναφερθώ στις «ακρότητες» των Media, για να μην καταντήσω κι εγώ σαν τις εκπομπές που «θάβουν» λίγο τους «απέναντι» για ζέσταμα, πριν παρουσιάσουν το ρεπορτάζ τους. Ούτε έχω διάθεση να «δώσω» το σινάφι μου λες και είμαι ο Νίκος Χατζηνικολάου που, αν ο καλεσμένος του διορθώσει την προσφώνηση εκείνος διευκρινίζει ότι έτσι του το έγραψαν οι συνεργάτες του. Το τι συμβαίνει στην ελληνική τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα Social Media ως προς την προσέγγιση της υπόθεσης της Πάτρας έχετε μάτια και το βλέπετε. Σίγουρα έχετε και άποψη να επιλέγετε κιόλας.
Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στη συγκέντρωση του κόσμου έξω απ’το σπίτι της κατηγορούμενης και την υποκρισία των Μέσων Μαζική Ενημέρωσης-Επικοινωνίας, αδέλφια μου. Ναι, οι εικόνες ήταν μια μίξη Μεσαίωνα («Κάψτε τη Μάγισσα», μόνο που αντί για πυρσούς κράδαιναν κινητά) και σύγχρονης πραγματικότητας εμπλουτισμένη απ’το ατέρμονο κυνήγι του like – το «τέρας» των φόλοουερζ θέλει τάισμα, που είπε κι ο Τανιμανίδης στον Σταύρο Θεοδωράκη σε μια κρίση αυτοκριτικής. Ναι, μιλάμε για όχλο, για μάζα όπου ο ένας παρασύρει τον άλλον σε δράσεις συνήθως ακραίες, χωρίς λογική. Και ναι, τέτοιες εικόνες σε κάνουν να αναρωτιέσαι πού ήταν όλοι αυτοί, όταν πέθαιναν τα αδελφάκια το ένα μετά το άλλο στο διπλανό σπίτι…
Σ’όλα τα παραπάνω, ναι λοιπόν, αδέλφια. Αλλά, έως εδώ φτάνει η ευθύνη του όχλου, αν μπορείς να αναγνωρίσεις τέτοια στην έννοια της μάζας (μάλλον ως κοινωνικό φαινόμενο πρέπει να το δούμε και τέλος). Δε μπορώ, λοιπόν, τη Σόουπιτς που έσπευσε να καταδικάσει τον κόσμο. Γιατί; Γιατί ποιός φανάτισε τον μεροκαματιάρη απ’την Πάτρα σε τέτοιο βαθμό που να κάνει όσα ντροπιαστικά απαρριθμήσαμε παραπάνω; Ποιός «έχτισε» το κοινό «περί δικαίου» αίσθημα, ώστε να περιμένει πώς και πώς μια προαναγγελθείσα από τα Μ.Μ.Ε. σύλληψη για να ξεσπάσει; Ποιός είχε φτάσει στο σημείο να παρουσιάζει «ρεπορτάζ» για το θάνατο παιδιών λίγο πριν περάσει στη μαγειρική και τα ζώδια; Καταλαβαίνετε πως τα Media τροφοδότησαν αντιδράσεις, πριν υπάρξει η δράση από τις Αρχές; Με τα υπονοούμενα, τις αποψούλες και τα «ρεπορτάζ», πρώτα «πέσαμε απ’τα σύννεφα» και μετά, συνέλαβαν την κατηγορούμενη.
Δε μπορώ, λοιπόν, την υποκρισία του: «Μα, τι εικόνες Μεσαίωνα ήταν αυτές στην Πάτρα». Μαντέψτε: Ονομάζονται Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και εδώ έχουμε τη Μάζα να εκτρέπεται. Ας μην κοιτάμε αλλού, λοιπόν, οι μιντιακοί και οι σοσιαλμιντιακοί και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Το καλύτερο δε, είναι πως υπήρξαν περιπτώσεις που τα Media κατηγόρησαν για το φαινόμενο τα Social Media – το δεξί χέρι τα έριξε στο αριστερό, δηλαδή. Ε μα, πχια…
Ο Γουίλ Σμιθ, ο Κρις Ροκ, η Κλημεντίνη Τσώρτσιλ κι ο Απόστολος Παύλος…
Και περνάμε στο δεύτερο θέμα της εβδομάδας… Δε μπορώ να βγάλω απ’το μυαλό μου το χαστούκι του Will Smith στον Chris Rock, αδέλφια. Δεν ξέρω… Πείτε με «φλώρο», «μανιαμούνια», «απαλούτσικο» – ό,τι θέτε, πείτε, αλλά δεν μπόρεσα να το δω δεύτερη φορά. Φρίκαρα, αδέλφια. Η εικόνα βίας το 2022 και μάλιστα, σε παγκόσμια προβολή είναι, ή πρέπει να είναι τόσο εκτός τόπου και χρόνου, όσο το μάσημα κασέττας γουόκμαν. Και μη μου αρχίσετε: «Το αστείο ήταν χοντρό», γιατί θα συμφωνήσω. Σήκω και φύγε όμως, Πρίγκιπα του Μπελαίρ μου. Πάρ’τη γυναίκα σου και φύγετε, προς ένδειξη διαμαρτυρίας, ή σήκω όρθιος να την υπερασπιστείς απευθυνόμενος στο χιούμορ-«Μύγες στον Αρναούτογλου» – όχι όμως, «μπουκέτο». Η φετινή απονομή των Όσκαρ ήταν, λέει αφιερωμένη στην αγάπη. Σκέψου και να μην ήταν… Κουτουλιές θα πέφτανε.
Όχι, φανταστείτε να γινόταν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Θα μπαίνανε μέσα και τίποτα φίλοι του «μαύρου Γκλέτσου», αντίστοιχα, αλλά και υποστηριχτές του «Σεφερλή των Όσκαρ» και θα φεύγανε τραπέζια. Ο Χρόνης Εξαρχάκος απ’την ταινία θα έλειπε. Αμ το άλλο; Που έβαλε και τα κλάματα αυτός που «έσκασε» τον «μπακαλιάρο», αντί γι’αυτόν που τον «έφαγε»; Ή που πήγε τόσο αργά προς τον Rock, σα να επιβεβαίωνε στο μυαλό του αυτό που ετοιμάζεται να κάνει, λες και (τί να πω…) έκανε τη χάρη στη σύζυγό του εφαρμόζοντας μια κοινή τους, απόφαση. Απ’την άλλη, η Jada δεν αντιδρά καθόλου από τη στιγμή που είδε τον σύζυγό της να σηκώνεται απ’τη θέση του, μέχρι το «φούσκο».
Καλά… Εδώ, θα μου πείτε μια ολόκληρη Ακαδημία συνέχισε τη βραδιά της βάσει σκαλέτας μέχρι που αποθέωσε τον τραμπούκο, όταν σήκωσε το Όσκαρ σα να μην είχε χτυπήσει λίγη ώρα πριν, τον παρουσιαστή τους. Και δώσε πάρτυ μετά και πάμε οι σαμπάνιες… Χρειάστηκε μια ολόκληρη μέρα για να αντιδράσει η Ακαδημία και περίπου μια βδομάδα για να ανακοινώσει πως θα αναζητήσει ευθύνες για το τουλάχιστον ανησυχητικό περιστατικό. Καλέ σχεδόν, τους «έβαλε τα γυαλιά» ο ίδιος ο Σμιθ ανακοινώνοντας την παραίτησή του από μέλος της Ακαδημίας για το αποτρόπαιο της βίαιης πράξης του. Σα να τους λέει, δηλαδή, ότι: «Αφήστε, μέχρι να πάρετε χαμπάρι πόσο χοντρό ήταν αυτό που έκανα, θα έχω τελειώσει και τις συνεδρίες που χρειάζονται για τη διαχείριση της κατάστασής μου». Ακατανόητα πράγματα, αδέλφια μου, σχεδόν τόσο, όσο το πού βρήκε τόσα λεφτά για σπίτια στο Μπέβερλι Χιλς, το Μαϊάμι, το Μονακό και το Παρίσι, ο Τράγκας – σκέψου να ήταν και μνημονιακός, δηλαδή… Πόλη με το όνομά του θα είχε.
Σκεφτόμουν, όμως και κάτι άλλο και ήθελα και τη δική σας, γνώμη. Ο Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, εμβληματικός Βρετανός πολιτικός, στρατιωτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας που διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας του για δύο θητείες και ταύτισε το όνομά του με τη νίκη των Συμμάχων στον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο (Πατέρας της Νίκης), αλλά και με τα κουμάντα για το μοίρασμα του Κόσμου, αμέσως μετά, ήταν σύντροφος της Κλημεντίνης Τσώρτσιλ. Πρόκειται για μια γυναίκα ανεξάρτητη με άποψη, 3 πτυχία, δημόσια υπόσταση και φιλανθρωπική δράση. Η Κλημεντίνη υπήρξε, εκτός από σύζυγος, βοηθός και σύμβουλος του Τσώρτσιλ, ενώ καταλαβαίνετε τι γινόταν, όταν οι δύο αυτοί δυναμικοί τύποι έρχονταν σε αντιπαράθεση. Για την ακρίβεια, η ζωή τους όλη, εκτός από 5 παιδιά, βαθιά αγάπη, θαυμασμό και αλληλοστήριξη ήταν γεμάτη «κόντρες», αλλά και συζυγικές «αναμετρήσεις».
Μια μέρα, καθώς περπατούσαν στο δρόμο, συνέβη το φημισμένο επεισόδιο:
Η Κλημεντίνη έπιασε κουβέντα με έναν οδοκαθαριστή. «Τι στο καλό έλεγες με αυτόν τόση ώρα;», τη ρώτησε ο σερ Ουίνστον. «Ω, πολλά χρόνια πριν ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί μου», αποκρίθηκε εκείνη. Ο Τσόρτσιλ χαμογέλασε ειρωνικά. «Είδες, καλή μου; Θα μπορούσες σήμερα να είσαι η σύζυγος ενός οδοκαθαριστή». «Ω, όχι, καλέ μου», απάντησε εκείνη, ξεστομίζοντας την ατάκα του ενός εκατομμυρίου:
«Αν τον είχα παντρευτεί, αυτός θα ήταν πρωθυπουργός σήμερα».
Μη με βάζετε να γράφω τα αυτονόητα: Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης ενός πρωθυπουργού, ή ενός οδοκαθαριστή με οποιονδήποτε – όχι τουλάχιστον από μένα, όχι τουλάχιστον το 2022. Αν κάνεις τη δουλειά σου με τιμή και συνέπεια είσαι ισάξιος καθενός, ανεξαρτήτως μεγαλείων και μισθού. Ο διαχωρισμός αφορά τον άνδρα εν προκειμένω και μέχρι ποιό σημείο θέλει να φτάσει. Για να είναι το υψηλότερο (γι’αυτόν), είτε πρωθυπουργός, ή οδοκαθαριστής θα πρέπει να το επιδιώξει έχοντας στο πλευρό του μια γυναίκα.
Πού το πάω, θα αναρωτηθείτε εύλογα: Ένας απ’τους πιο βασικούς – αν όχι, ο βασικότερος – λόγος για τον οποίο θες να μοιραστείς τη ζωή σου με έναν άνθρωπο είναι ο εαυτός που σου «βγάζει» όταν είστε μαζί. Ερωτεύεσαι και αγαπάς τότε, τόσο εκείνη/ον, όσο και τη δική σου βελτιωμένη εκδοχή που δε θα είχες γνωρίσει, χώρια του. Σου αρέσει ο άνθρωπος που σε «κάνει», βρε αδελφέ… Ε, δε νομίζω ο Γουίλ Σμιθ να είδε στα πλάνα του περιστατικού αργότερα τον εαυτό του, το βλέμμα και το «μάτι» του και να ήταν υπερήφανος.
Να μην στήριζε τη γυναίκα του απέναντι στο χυδαίο «αστείο» του Chris Rock; Να το έκανε, φυσικά. Πειράζει που γέλασε με τη μαλακία του παρουσιαστή και καπάκι, τσαντίστηκε τελικά; Καθόλου, εφόσον είδε την αγάπη του να στεναχωριέται. Τότε τι; Μήπως φταίει κι από πάνω η Jada; Σε καμία περίπτωση.
Αυτό που με χαλάει, αδέλφια μου και προσπαθώ να περιγράψω το είπε καλύτερα απ’όλους, ο ίδιος ο Will Smith λίγο αργότερα, όταν παρέλαβε το Όσκαρ του: «Η αγάπη σε εξωθεί να κάνεις τρελά πράγματα». Ε, λοιπόν, όχι. Η αγάπη δεν εξωθεί στη βία. Δε γίνεται αυτό εξ’ορισμού. Αν λοιπόν, ο ηθοποιός εξέφρασε την αγάπη του στη γυναίκα του με ένα «μπουκέτο» σ’αυτόν που την προσέβαλε, τότε, ή έχει δώσει λάθος ερμηνεία στην αγάπη, ή η αγάπη για τη γυναίκα του, τον «χαλάει». Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια παραμόρφωση της πιο όμορφης έννοιας στον κόσμο.
Ο Απόστολος Παύλος σε μιά επιστολή του (Προς Κορινθίους Α’) ορίζει με τον πιο πιστό τρόπο που έχω διαβάσει την αγάπη. Μην το πάρετε θρησκευτικά, αποστασιοποιηθείτε απ’τον συγγραφέα (αν σας χαλάει) και επικεντρωθείτε στα λόγια του:
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη (= ψευτο-), δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.
Καμία αγάπη, λοιπόν, δεν ζητά, δεν επιδιώκει και δε δικαιολογεί τη βία. Αν αυτό συμβεί, τότε απλά, δε μιλάμε για αγάπη, παρά για ένα συναίσθημα που τη μιμείται και υποδουλώνει αυτόν που το επικαλείται. Με τέτοιο θα τολμήσω να συγκρίνω το συναίσθημα που μπέρδεψε και τον Γουίλ Σμιθ βλέποντας τη γυναίκα του να στεναχωριέται. Αν τον «χαλάει» ο εαυτός του, ή η τροπή που έχουν δώσει στη σχέση τους με τη Jada δεν ξέρω και δε με αφορά. Σίγουρα όμως, στη στιγμή της δόξας του δεν τον κάνει πρωθυπουργό, ούτε καν οδοκαθαριστή, παρά μόνο έναν άνθρωπο που παλεύει με τους δαίμονές του.
Κουιζάρα
Φύγαμε για Κουιζάρα;
Ποιά συμπαρουσιάστρια που κάνει μονοψήφια φέτος κατάφερε να φύγουν όλοι οι συνεργάτες που δεν ήταν της αρεσκείας της, να βάλει στη θέση τους, «κολλητούς» της και να αναλάβει του χρόνου την εκπομπή μόνη της; Είχε πρόγραμμα…
Αυτά για Κυριακή, αδέλφια μου. Να χαμογελάτε για να κάνετε τους άλλους να ανησυχούν και θα σας γράψω αυτό που συμπέρανα απ’το πρόσφατο ταξίδι που έκανα: Η ζωή συνεχίζεται εκτός της χώρας και της καθημερινότητάς μας. Ας μην εγκλωβιζόμαστε, λοιπόν, σ’αυτές και τα προβλήματά τους γεμίζοντας τη ζωή μας με άγχος. Σηκώστε το κεφάλι και δείτε πέρα απ’το πρόβλημα που προσπαθείτε να λύσετε. Ίσως καταλάβαιτε ότι δεν είναι το κεντρικό πρόβλημα του κόσμου και το λύσετε πιο ψύχραιμα… Κλείνω με το μουσικό θέμα των τίτλων της σειράς «Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια», έτσι για τον Μπρους Γουίλις – το πιο πονηρό γελάκι που συμπαθούσες 😏
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
