Αν ξανακούσω παρουσιαστή, πανελίστα, συνεργάτη, ή καστανά να επικαλείται το «ρεπορτάζ του» για κάθε πληροφορία που τσαμπουνάει στον «αέρα» και αφορά την υπόθεση της Πάτρας, των δικαστήριων Φιλιππίδη, Λιγνάδη, ή των «Γλυκών Νερών» θα φάω το καπέλο μου, αδέλφια. Όσον αφορά τις ψυχαγωγικές εκπομπές, ειδικά, αν εξαιρέσω έμπειρους δημοσιογράφους που κάνουν, πράγματι, χρόνια ρεπορτάζ – ιδίως σε εφημερίδες, οι περισσότεροι απ’τους υπόλοιπους, όταν το επικαλούνται αναφέρονται σε ένα και μόνο τηλεφώνημα που τους έδωσε την πληροφορία που αναφέρουν. Και να ήταν και καμιά πληροφορία που αποκαλύπτει λεπτομέρειες για την εξέλιξη της υπόθεσης, πάει κι έρχεται. Αλλά, το αν χύθηκε καφές στο παντελόνι του συνηγόρου, ή ο κατηγορούμενος διαβάζει «Σεραφίνο» στη φυλακή, πώς ακριβώς προάγει την κοινή γνώμη;
Και μια χαρά και άγια θα ήταν, αν ρεπορτάζ δε σήμαινε «διασταύρωση» δύο τουλάχιστον τέτοιων τηλεφωνημάτων που απ’τη στιγμή εκείνη αποκαλούνται «πηγές» και προστατεύονται ακόμη και απ’τον Νόμο. Αλλά, τί τα θες, τί τα γυρεύεις… Εδώ είναι Ελλαδάρα. Εδώ, ιατροδικαστές που ρωτήθηκαν για την εξειδικευμένη (δε λέω) γνώμη τους για κάποια υπόθεση που δεν έχουν αναλάβει, όμως, Τσελεμπριτοποιήθηκαν τόσο απ’τις εκπομπές που έφτασαν στο σημείο να γράφουν (χαριτολογώντας ελπίζω) ότι θα μας μάθουν ιατροδικαστική κι εμείς να τους μάθουμε Σόσιαλ Μίντια #θεμουσχώραμε. O Tempora O Mores που θα αναφωνούσαν και στον Αστερίξ. Αλλά, τι περιμένεις από μια κοινωνία που δεν αφήνει σε ησυχία τον μπακαλιάρο της:
Απ’τα μούτρα σας πήρα. Κουμπώνω τραγουδάρα και ξεκινάμε τα σημερινά μας #FlyNews γιατί ήταν 3μερο και μαζεύτηκαν πολλά, αδέλφια μου. «Γιατρικό» από Δέσποινα Βανδή, έτσι για ν’ανάψουν τα αίματα:
Πάνελ, Εσύ Σούπερσταρ
Ας μιλήσουμε για τηλεοπτικές παρέες, αδέλφια. Θέλετε να τα πούμε «πάνελ»; Προτιμάτε «συμπαρουσιαστές», ή «ομάδες»; Ό,τι θέτε, χατίρια δε χαλάω. Το ξαναγράψαμε, άλλωστε, πως τα τελευταία χρόνια με την «κάθαρση» της τηλεόρασης που προέκυψε ως ανάγκη της κοινωνίας να γίνει καλύτερη, να προσαρμοστεί στην εξέλιξη και να απαρνηθεί οριστικά κάθε κατάλοιπο «-ισμού», bullying, ή τηλε-δικαστηρίου, ο πανελίστας έπαψε να είναι υποτιμητικός χαρακτηρισμός και αναδείχθηκε στο πιο πολύτιμο εφόδιο για έναν παρουσιαστή, αλλά και εκπομπής.
Αντίστοιχα, στην εποχή του #metoo, της ενσυναίσθησης, του σεβασμού στην ισότητα της γυναίκας που αποκαθίσταται, αργά, αλλά ελπιδοφόρα και της παραδοχής (επιτέλους) του δικαιώματος στη σεξουαλική ταυτότητα, στο σώμα του καθενός, στην καταγωγή, τη θρησκεία και στις επιλογές ζωής του, ένα παρωχημένο σχόλιο τηλεοπτικού πανελίστα είναι ικανό να καταστρέψει μια εκπομπή και να διασύρει τον επικεφαλής της. Με λίγα λόγια, ο καθένας έχει δικαίωμα να είναι και να δείχνει, όπως γουστάρει και στην τηλεόραση δεν πέφτει πλέον, κανένας λόγος. Οτιδήποτε άλλο θα το περιλάβουν τα Social Media – άμεση έκφραση των αντανακλαστικών μιας σημαντικής μερίδας τηλεθεατών – και θα εξοβελιστεί στον πλανήτη #cancel. Εδώ, να παρατηρήσουμε πως αυτή η ενστικτώδης αντίδραση από τα Social Media δεν αντικατοπτρίζεται άμεσα, ούτε καν, απαραίτητα στα ποσοστά τηλεθέασης (περίπτωση Ράδιο Αρβύλα-Στάθη Παναγιωτόπουλου). Όμως, αυτό αποτελεί αντικείμενο άλλων #FlyNews.
«Ηλεκτρική καρέκλα», λοιπόν, μια θέση στην «παρέα» μιας εκπομπής, αδέλφια. Άσε που πρέπει να γνωρίζεις και καλά ελληνικά, όχι για λόγους τηλεοπτικής ορθότητας, ή προσόντων, παρά για κάτι πολύ απλούστερο, μα καίριο: Θα πρέπει να αποδώσεις με ακρίβεια αυτό που σκέφτεσαι, ώστε να το υποστηρίξεις αν χρειαστεί, όταν κάποιος σου ζητήσει το λόγο. Απλά λοιπόν: Όσο περισσότερες λέξεις ξέρεις, τόσο πιο εύκολα θα βρεις εκείνες που εκφράζουν απόλυτα ό,τι έχεις στο μυαλό σου, αποφεύγοντας τις παρεξηγήσεις. Με αυτό ως δεδομένο, ας προσπαθήσουμε να «στήσουμε» το δυσκολότερο κομμάτι μιας εκπομπής, αδέλφια.
Για επιτυχημένη τηλεοπτική παρέα, λοιπόν, αν πάω προς φιλαράκια χρόνων (Ναταλία-Θέμης, Μουτσινάς-Ζέτα, Σίσσυ-Παύλος και παλαιότερα, Φώτης-Μαρία), πάω καλά; Μήπως πάλι, στο πάνελ κάνει κακό η οικειότητα, γιατί αφήνει στην «απ’έξω» τον τηλεθεατή, οπότε χρειάζεται μόνο χημεία στον «αέρα»; Και τι ορίζει τη χημεία; Οι αντίθετοι ρόλοι; Άνθρωποι που ταιριάζουν, ή όσοι αλληλοσυμπληρώνονται; Μπερδεύτηκα περισσότερο κι απ’την Ελένη, όταν ακούει τις «πάσες» μου στον «αέρα»…
Νομίζω πως συνταγή τηλεοπτικής παρέας δεν υπάρχει, αδέλφια. Χρειάζεται οικειότητα, συναναστροφή (κατά την περίοδο της συνεργασίας τουλάχιστον), χημεία, αντιθέσεις, σωστή χρονική στιγμή (timing), μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο κάθε συμπαρουσιαστής οφείλει να είναι και να πρεσβεύει κάτι συγκεκριμένο και ολοκληρωμένο. Προσέξτε: Δε μιλάω για «ρόλους» (πάει η εποχή του «κακού» πανελίστα, του «αφελή», του «όμορφου», ή του «κουτσομπόλη» που «ξελάσπωναν» αδυναμίες των παρουσιαστών). Αναφέρομαι στην απουσία εξάρτησης απ’την υπόλοιπη ομάδα. Τα πάνελ, οφείλουν να είναι, πλέον, αυτόνομοι επαγγελματίες που συνεργάζονται και όχι «χαρακτήρες» που υποδύονται τους τύπους μιας παρέας, η οποία αράζει σε μια καφετέρια και φτύνει «αλήθειες» – αυτά, μας «έφαγαν».
Μπράβο Δημήτρη: Το Παράδειγμα του Αλεξάνδρου
Σ’αυτό το σημείο θα σας θυμίσω την περίπτωση του Δημήτρη Αλεξάνδρου, όταν έφεραν καλεσμένη στη «Σούπερ Κατερίνα», όπου συμμετέχει, την Ελισάβετ Σπανού είχε παρακαλέσει τους συνεργάτες του να μην το παρατραβήξουν αναφορικά με το «παρελθόν» που είχε γραφτεί πως είχαν κάποια στιγμή, οι δυό τους. Ο Δημήτρης έχει την κοπέλα του, είναι ερωτευμένος και ζήτησε μέτρο στο σχόλιο, ώστε να μην έρθει ούτε εκείνος, ούτε η σχέση του, αλλά ούτε και η Ελισάβετ σε δύσκολη θέση.
Φίλοι δεν είμαστε με τον Αλεξάνδρου, ενώ κάποιες φορές έχω συμφωνήσει-στηρίξει, όπως και άλλες, έχω διαφωνήσει με δημόσιες τοποθετήσεις, ή τη στάση του. Το τότε «ξέσπασμά» του, όμως, με είχε βρει δίπλα του και μού ‘φερε θύμησες… Άσε που «κολλάει» απόλυτα στην κουβέντα μας για τον πανελίστα που ορίζει τον εαυτό του, χωρίς να ορίζεται απ’το πάνελ του.
Για την ιστορία, λοιπόν, ας ξεκαθαρίσω πως ο Δημήτρης δεν είχε ζητήσει να μην του κάνουν πλάκα, ή να μην αναφερθούν καν στο θέμα – μόνο να μην το παρατραβήξουν. Το αίτημά του στην εξέλιξη της εκπομπής δεν έγινε σεβαστό απ’τους συνεργάτες και την παρουσιάστρια που, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο επέμεναν να αναφερθούν στο όποιο παρελθόν του Δημήτρη και της Ελισάβετ. Η υπομονή του Αλεξάνδρου εξαντλήθηκε, όρθωσε ανάστημα, «σήκωσε» φωνή, έβαλε ένα τέλος στον «αέρα», μη λογαριάζοντας παρουσιαστές, ή πανελίστες, τους πήρε όλους ο διάολας και τα υπόλοιπα, τα ξέρετε…
Με αφορμή το περιστατικό αυτό που συνέβει στον «πρωινό αέρα» του Alpha ούτε 2 μήνες πριν, ας πούμε αλήθειες κι ό,τι γίνει, αδέλφια… Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι ξεκάθαρα συμπτωματική (μπορεί και όχι):
Αλήθειες Για Τα Πάνελ: Μια Ιστορική Αναδρομή
Όσο πιο πίσω πάμε, τόσο πιο πολύ τα πάνελ θυμίζουν βωμό θυσίας. Όφειλες να εκτεθείς, δε μπορούσες να αρνηθείς να μιλήσεις για τα προσωπικά σου, ενώ, αν «έβγαινε» κάτι για σένα στη δημοσιότητα ήταν αυτονόητο πως θα το «προσφέρεις» στην τηλεθέαση της εκπομπής που πληρώνει τους λογαριασμούς σου – ήταν το λιγότερο που μπορούσες να κάνεις.
Στην αρένα του πάνελ, όλοι μας, λοιπόν. Χώρισες; Βγαίνεις με κάποιον; Μάλωσες; Τα ξαναβρήκες; Αποτριχώθηκες; Δεν είσαι επαγγελματίας, αν δεν το «θυσιάσεις δημόσια», ή για να είμαι πιο συγκεκριμένος: Θεωρείται δεδομένο πως θα το κάνεις. Η συμπανελάρα σου θα σε τρολάρει, θα σε σχολιάσει (όπως κι εσύ κάνεις για άλλους) και θα σε «δικάσει», ανάλογα με το «κιτρινόμετρο» της εκπομπής. Από μεριάς σου, δημιουργείται η ανάγκη να ελαφρύνεις τον παρουσιαστή απ’το άγχος της τηλεθέασης ξε-αγχώνοντας και τον αρχισυντάκτη απ’το να βρίσκει καθημερινά πρωτογενή θέματα. Τώρα, από ποιόν σου δημιουργείται; Μπορεί απ’τους επικεφαλής, μπορεί απ’το κανάλι, μπορεί κι από κανέναν – αγνό φιλότιμο.
Κάπου εδώ να ξεκαθαρίσω πως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα που επιτυγχάνονται, όταν εσύ σεβαστείς τον εαυτό σου και βάλεις τα όριά σου (πράγμα σίγουρα όχι τόσο εύκολο, όσο λιγότερη εμπειρία έχεις), ή όταν ο παρουσιαστής/αρχισυντάκτης/εκπομπή δεν ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους θέματα και «θυσίες» συνεργατών. Θα αναφερθώ σ’αυτό το σημείο στην Ελένη, όχι μόνο ως παράδειγμα εξαίρεσης που βιώνω καθημερινά, αλλά και γιατί (χωρίς να το ξέρει η ίδια) συνήθως το όνομά της ακούγεται στα πλατώ, ως συγκριτικό μέγεθος συναίνεσης: «Στη Μενεγάκη δε θα τα έκανες/έλεγες αυτά». Ναι, αλλά και η Μενεγάκη δε θα περίμενε από μένα να το κάνω, είναι η απάντηση.
Να σημειώσω πως αναφέρομαι σε μια καθιερωμένη από τα 00’s κατάσταση στα πάνελ που διαιωνιζόταν με τη συναίνεση των συνεργατών. Γράφω για πράγματα που παρατήρησα και όχι απαραίτητα σε προσωπικές εμπειρίες – με λίγα λόγια, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις ήμουν απ’τους τυχερούς που δε μου ζητούσαν «θυσία» – μόνος μου έτρωγα το κεφαλάκι μου.
Και επειδή, πράγματι, όλοι έχουμε ανθρώπους απ’τον χώρο που δεν είναι η καλύτερή μας (ούτε η δική τους) να συναντηθούμε να ξεκαθαρίσω πως, αν είσαι πανελίστας δε θα σε ρωτήσει κανείς, ούτε σου πέφτει και λόγος στους καλεσμένους της εκπομπής. Θα κάτσεις και θα «το φας» – μια δουλειά ρημάδα έχεις να κάνεις. Για πρώτη φορά στο κείμενο θα αναφερθώ, για παράδειγμα, σε προσωπική μου, εμπειρία, όταν καλεσμένος – σε link κιόλας – απαίτησε να μην του απευθύνω ερώτηση. Και η εκπομπή το δέχτηκε και καλά έκανε, γιατί δουλεύουμε για να περνάτε καλά εσείς, όχι για να βγάζουμε τις μανούρες μας, εμείς. Έκλαψα λίγο, αλλά έκατσα (μέχρι να φύγω, τελικά, οριστικά).
Νιώθω πως τα πράγματα έχουν αλλάξει στα πάνελ. Υπάρχει περισσότερη συναδελφικότητα, σεβασμός και λιγότερη ανάγκη για «θυσίες». Σίγουρα, όμως, βλέποντας τον Δημήτρη Αλεξάνδρου να τοποθετείται τότε, είδα πόσο απλό ήταν τόσα χρόνια και πόσο μου «έβαλε τα γυαλιά». Μπράβο του, λοιπόν και ας αφήσουμε τις παθογένειες της τηλεόρασης στο παρελθόν, όπου και ανήκουν. Χαλάλι που έλειψε και την 25η Μαρτίου, αν δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό.
Ειδικότητα Τσελέμπριτυ: Απατεώνας
Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε, αδέλφια. Είχες μάθει ότι όποιος παρανομεί τον «τρώει» η μπουζού; Σου δίδαξαν πως καλύτερα να αθωωθεί ένας ένοχος, παρά να καταδικαστεί ένας αθώος; Ότι η φυλακή σημαίνει τιμωρία και κοινωνικό παραγκωνισμό ορισμένης διάρκειας, εως ότου σωφρονιστείς; Γι’αυτό και έμαθες να φοβάσαι μη σε «δέσουν». Έτσι γνώρισες πως μια παραβατική συμπεριφορά θα σε οδηγήσει στην «ψειρού». Μωρέ, μην πάτε μακριά: Ακόμη και στη Μονόπολη η «Φυλακή» σε κρατά εκτός παιχνιδιού, μέχρι να επανέλθεις.
Ε, ό,τι ήξερες (μάλλον;) ξέχνα το. Και δε μιλάω μόνο για το «Inventing Anna», ή τον «Απατεώνα του Tinder» στο Netflix που έφερε στη μόδα το φαινόμενο: «Λαμόγια» που αντί να τιμωρούνται θεοποιούνται με αποτέλεσμα ακόμη και στο «φρέσκο» να την περνάνε «ζάχαρη», ως Τζεηλέμπριτιζ. Αναφέρομαι και σε ελληνικά παραδείγματα ανθρώπων που δίνουν συνεντεύξεις ξανά και ξανά μοστράροντας (;) τη φυλάκιση σα να πήραν το Proficiency με Α.
Εδώ, να ξεκαθαρίσω ότι δεν εννοώ προσωπικές εξομολογήσεις ανθρώπων για την εμπειρία που τους σημάδεψε τη ζωή καταλήγοντας να τους επανεντάξει στην κοινωνία, μετά από ένα στραβοπάτημα. Τέτοιες συνεντεύξεις – καταθέσεις ψυχής, άλλωστε είναι που τιμούν τον καλεσμένο και επιβεβαιώνουν την εμπιστοσύνη στον δημοσιογράφο.
Κι όμως… Μιλάω για μιας «άλλης πίστας» Τσελέμπριτιζ που αναβάθμισαν το μαϊντανιλίκι στο να περιφέρονται από πρωινές, μεσημεριανές και βραδινές εκπομπές σε σόουζ, ή τηλεπαιχνίδια επαναλαμβάνοντας – σχεδόν μοστράροντας την ποινή που φάγανε: «Όχι όχι, μην παίρνετε τα φώτα από πάνω μου, σας παρακαλώ. Για τότε που έκανα φυλακή, σας είπα;» Θλίψις…
Τρικυμία είναι η λέξη που ψάχνετε, αδέλφια μου. Ο άλλος μπαίνει φυλακή για να «πληρώσει» το κακό που έκανε σε έναν, σε πολλούς, ή στην κοινωνία, εμφανίζεται μια τηλεοπτική πλατφόρμα να αγοράσει την ιστορία του και καταλήγει να «βγάζει» περισσότερα λεφτά από αυτά για τα οποία μπήκε φυλακή. Η Άννα, σου λέει, έχει βοηθό στο κελί να της πλένει τα ρούχα και θα πουλήσει τα «δικαιώματα» εξιστόρισης της κομπίνας της για τη συγγραφή και βιβλίου – ακόμη πλουσιότερη κι ακόμη πιο Τσελέμπριτυ, δηλαδή. Όσο για τους εγχώριους μαϊντανούς, μια χαρά επιπλέουν στην τηλεόραση και βγάζουν χρήματα στα σόσιαλ.
Όόόόχι αδέλφια, αν έρθει πιτσιρικάς να με ρωτήσει: «Δηλαδή θείο, κακό είναι να μπω φυλακή, αφού η τάδε μπήκε και μια χαρά τα κατάφερε», δίκιο θα του δώσω (για να εξηγούμαστε). «Να μπεις», θα του πω, «παιδάκι μου». «Κάτσε, μήπως έρθω κι εγώ μαζί…» Α ρε μάνα, με λάθος όπλα με μεγάλωσες:
Στον κόσμο που η τηλεόραση, τα σόσιαλ, ακόμη και ο κινηματογράφος διψάει για περιεχόμενο, ανα ένα μήνα, οι «αληθινές» ιστορίες προσφέρουν ρεαλιστική ίντριγκα και πλοκή σε πραγματικό χρόνο, χωρίς κόπο – ποιός, άλλωστε, πιο ευφάνταστος σεναριογράφος απ’την ίδια τη ζωή;
Το θέμα είναι ότι αυτή η «Μηχανή του Κιμά» τα αλέθει όλα: το κρέας, τα κόκκαλα, το λίπος, μέχρι που θα αρπάξει και το ίδιο το χέρι του κρεοπώλη – και θα τα κάνει όλα …κιμά. Μωρέ, δεν ήξερα, όταν κάτι τύποι πούλησαν ανύπαρκτα οικόπεδα στον Θεολόγο στους γονείς μου, τότε το ‘70, ότι αν ζούσαν σήμερα θα ήταν Τσελέμπριτιζ. Μπορεί και να ζουν, δηλαδή, οι άνθρωποι και να τους κόβω την τύχη, τώρα. Φως, νερό, τηλέφωνο, οικόπεδα με δόσεις και μία τηλεόραση, τι να πρωτο-σώσεις…
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την Κουιζάρα μας, αδέλφια μου:
Ποιά παρουσιάστρια έχει αποφασίσει του χρόνου να «ξηλώσει» όλο το πάνελ της και να μην κρατήσει, ούτε φράντζα;
Αυτά και γι’αυτή την εβδομάδα. Ψυχραιμία αύριο, γιατί θα είναι πολλά κιλά Τσαγκαροδευτέρα. Πάσχα έρχεται, να μη μαλώνετε να είστε μονιασμένοι. Όσο για την ταλαίπωρη Σόουπιτς, μην τους λυπάστε. Όσοι βρίζονται τώρα, θα φωτογραφίζονται αγκαλιά την Τετάρτη στου Σιανίδη. Κλείνουμε με τραγουδάρα από Πασχάλη Τερζή και… «Ρώτησα τα Μάτια μου».
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
