Τα μουσεία ζητούν αντικείμενα που να δείχνουν πώς πέρασαν οι Αμερικανοί την πανδημία, την κρίση του Covid-19.
Το κόλπο λένε ότι είναι να προσδιορίσετε τι είναι ιστορικά πολύτιμο.
Los Angeles – Ένα εξάχρονο αγόρι ο Φράνκλιν Γουονγκ μετά την ακύρωση των μαθημάτων του στα μέσα Μαρτίου και όντας βαθιά απογοητευμένος έγραψε με μεγάλα γράμματα στο μπλοκ του:
«Δεν πήγα πουθενά» και ζωγράφισε ένα δυστυχισμένο πρόσωπο με πράσινο και κόκκινο μολύβι.
Αυτή μπορεί να είναι η πρώτη φορά που η ζωγραφιά ενός μικρού μαθητή δεν θα διακοσμήσει το ψυγείο του σπιτιού τους αλλά την μόνιμη συλλογή ενός μουσείου και συγκεκριμένα του Autry Museum of the American West.
‘’Τα μουσεία έχουν την ευθύνη να συναντήσουν την ιστορία’’ δήλωσε ο Tyree Boyd-Pates, 31 ετών, εκτιμητής έργων στο Autry, του οποίου ο στόχος είναι να συλλέξει στιγμές κοινής εμπειρίας ως ‘’ευκαιρία να καταγραφεί πώς η Δύση πέρασε αυτήν την επιδημία’’.
Ο Jake Sheiner, 33 ετών, ένας διακομιστής εστιατορίων στο Glendale της Καλιφόρνια, ο οποίος είναι εκτός εργασίας από τα μέσα Μαρτίου, ζωγράφισε 22 σκηνές καραντίνας ζωής μέσα στο διαμέρισμά του, δωρίζοντας το έργο του στις βιβλιοθήκες του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας.
Στη Νέα Υόρκη, ο Μίτσελ Χάρτμαν, ένας συνταξιούχος εμπορικός φωτογράφος, περπατά στους δρόμους τραβώντας φωτογραφίες δίνοντας τες στο Μουσείο της Πόλης της Νέας Υόρκης.
Η ιδέα τού Autry Museum of the American West ακολουθεί τα βήματα τής πρωτοβουλίας του Εθνικού Μουσείου Ιστορίας και Πολιτισμού Αφροαμερικάνων και της Ιστορικής Εταιρείας στην Καλιφόρνια που ζητάνε από τον κόσμο να αποτυπώσουν τις εμπειρίες τους από το Covid-19.
Αλλά και το Museum of the City of New York και το Εθνικό Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας, το Μουσείο Cape Fear και το μουσείο City of High Point στη Βόρεια Καρολίνα έχουν επίσης ξεκινήσει παρόμοιες πρωτοβουλίες.
Το Autry Museum of the American West επίσης συγκεντρώνει εξοπλισμό ατομικής προστασίας, μάσκες προσώπου με μοτίβα ιθαγενών της Αμερικής και προφορικές ιστορίες για το νέο του έργο που ονομάζει “Συλλέγοντας ιστορίες: Η Δύση κατά τη διάρκεια του Covid-19”.
Ο Ντέιβιντ Κένεντι, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και συγγραφέας του βραβευμένου με Πούλιτζερ «Freedom From Fear: The American People in Depression and War, 1929-1945», λέει ‘’τα μουσεία και οι συλλογές με θέμα το Covid είναι μια καλή ιδέα, αλλά εξαρτάται από το πώς γίνεται.” είπε ο κ. Κένεντι.
Στις περιπτώσεις των μουσείων του Ολοκαυτώματος και της 11ης Σεπτεμβρίου, τα προσωπικά αντικείμενα αντιπροσώπευαν τις αναμνήσεις και τα τραύματα των καθημερινών ανθρώπων.
‘’Τα μουσεία είναι μέρη για να κατανοήσουμε την κοινή μας ανθρώπινη εμπειρία’’ δήλωσε η Μάρθα Σ. Τζόουνς, καθηγήτρια ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins. ‘’Ωστόσο, το βάρος, ο πόνος και η θλίψη αυτής της πανδημίας δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις xώρες’’.
Στη Νέα Υόρκη, πάνω από 4.000 φωτογραφίες της καθημερινής ζωής έχουν κοινοποιηθεί από τους πολίτες στο #CovidStoriesNYC του Μουσείου της Πόλης της Νέας Υόρκης, μια πλατφόρμα κοινωνικών μέσων που διοργανώνει ο Sean Corcoran, επιμελητής εκτυπώσεων και φωτογραφιών.
Ο Corcoran είπε ότι καθώς η κρίση συνεχίζεται ‘’συζητάμε τι θα φέρουμε στη συλλογή μας’’.
Σημείωσε ότι όταν το οινοπνευματοποιείο Kings County στο Brooklyn μετατράπηκε σε εργαστήριο για κατασκευή απολυμαντικού χεριών, κράτησε ένα μπουκάλι ως τεχνούργημα του ‘’πως αλλάζουν οι τοπικές επιχειρήσεις για να αντιμετωπίσουν την κρίση’’.
Επιθυμεί να υπήρχαν πολιτιστικά ιδρύματα επικεντρωμένα στη μελέτη της γρίπης της Ισπανίας τού 1918 ή τής βουβωνικής πανώλης τού 14ου αιώνα, αφήνοντας ιστορικούς και επιστήμονες ‘’να αναρωτηθούν γιατί δεν ξέραμε περισσότερα’’, είπε. ‘’Κάθε σοβαρή μελέτη τού παρελθόντος πρέπει να γνωρίζει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε πολύ καιρό’’, πρόσθεσε. ‘’Θέλεις να καταλάβεις τι συνέβη και γιατί’’.
Μαρία Σιδέρη
